|
Bye Bye PhuKet
เช้านี้ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอัพบล็อคเพื่อให้ทุกคนได้รู้ความเคลื่อนไหวว่าฉันยังมีชีวิตอยู่
เช้านี้ฉันจะไปเยือนเมืองเก่าของภูเก็ต ขี่วนไป วนมา ก็ไม่ได้จอด เพราะไม่รู้ตรงไหนจุดแน่นอน เพราะเห็นเยอะไปหมด หลังจากวนไป วนมา เลยแวะเข้าไปชมพิพิธภัณฑ์ภูเก็ตไทยหัว ใครได้ไปภูเก็ตอยากแนะนำให้ไปที่นี่อีกที่หนึ่งนะ เราว่าสวยดี สวยที่ได้รู้ถึงประวัติของภูเก็ต ได้รู้ว่า คนจีนที่เข้ามาภูเก็ต เข้ามายังไง อย่างไร เพราะภูเก็ตมีคนจีนเยอะมาก และอีกอย่าง พิพิธภัณฑ์นี้เคยเป็นโรงเรียนสอนภาษาจีน ที่ผ่านสงครามโลกครั้งที่ 2 มาได้ โดยที่ตึกไม่เป็นอะไรเลย แปลก..ดีเนอะ ฉันเดินอยู่ภายในพิพิธภัณฑ์คนเดียว เจ้าหน้าที่ บอกฉันว่าห้ามถ่ายรูป ฉันพยายามหากล้องวงจรปิด ก็ไม่เห็นนะ อยากจะถ่าย แต่เค้าไม่ให้ถ่าย ฉันควรรักษากฎกติกานั้น ด้วยการเป็นคนมีมารยาท ฉันหลงอยู่ในภวังค์นั้นเกือบชั่วโมง แล้วก็ออกมาเดินรอบๆ และถ่ายรูปบริเวณโดยรอบ เจ้ากรรม..ฉันไม่ได้เอ๊ะใจเลยว่า เมฆฝนกำลังก่อตัวมา เหมือนคำขวัญของภูเก็ตที่ว่า " ฝนแปด แดดสี่ " และแล้ว ฉันก็ติดฝนจนได้ ใกล้เวลาที่ฉันต้องเช็คเอ้าท์แล้วด้วย ฉันพยายามโทรหาโรงแรมเพื่อบอกเค้าว่า ฉันคงต้องเช็คเอ้าท์ช้า โทรอยู่นานกว่าจะติดต่อได้ พอฝนซาลงมาหน่อย ฉันขี่รถกลับโรงแรมทันที เพราะฉันจะไม่ทันเครื่องด้วย ฝนล้างเอาครีมทาผิวที่ฉันแทบจะอาบ ออกหมด สรุปกลับมาถึงกรุงเทพ ฉันเห็นผลงานนั้นเลยว่า ดำไปเลย..เซ็ง
ฉันให้มอไซค์รับจ้างมาส่งที่ บขส.เพื่อขึ้นรถบัสไปสนามบิน เจ้ากรรม รถออกไปแล้ว อีกเที่ยวที่จะออก ฉันก็ไม่ทันเครื่องแน่นอน ทำไงดี ฉันไม่อยากรบกวนใครเลยให้ตายดิ..ฉันบอกตัวเอง แต่วินาทีนี้ฉันควรต้องเอาตัวรอดแล้วหล่ะ ก่อนจะตกเครื่อง ฉันพยายามมองหาบริษัทที่ฉันทำอยู่ว่าอยู่มุมไหนของภูเก็ตบ้าง เพราะฉันคงต้องไปขอความช่วยเหลือจากที่นั่น โดยที่ไม่อยากจะใช้สิทธิ์อันนี้เลย ให้ตายดิ แต่ไม่ได้หละ ต้องไปขอความช่วยเหลือหละ ฉันเดินลากกระเป๋าออกจาก บขส. เพื่อไปยังจุดนั้น ตลอดทาง taxi ของภูเก็ตถามฉันตลอดทางว่าไปไหน ไปไหม ฉันอยากจะตอบกลับไปว่า " ก็อยากไปโว้ย ถ้าไม่เก็บหน้าเลือดขนาดนั้น บ้าหรอ คนไทยนะเว้ย เก็บตั้ง 600 บาท " ฉันถามตำรวจ ถามพ่อค้า แม่ค้า หลายคนบอกฉันว่าไกล ต้องนั่งรถไป ฉันไม่เชื่อ ยังเดินลากกระเป๋าเดินหา เพราะฉันเชื่อว่า ฉันเพิ่งผ่านมันมาเมื่อกี้นี้ แล้วโชคก็ช่วยฉัน ฉันเจอแล้ว บริษัทที่รักของฉัน
มีชายหนุ่ม 2 คนเดินออกมาพอดี ฉันรีบแนะนำตัวว่าเป็นใครยังไง ที่ไหน อย่างไร 2 หนุ่มนั้นทำหน้าเหมือนจะเชื่อ ฉันรีบหยิบบัตรพนักงานออกมาแสดงโชว์ ด้วยกลัวเพราะไม่เชื่อ ดีนะ ที่ฉันรอบคอบ พกบัตรพนักงานมาด้วย คิดแล้วว่ามันคงต้องได้ใช้เป็นแน่แท้ แน่นอน และก็ได้ใช้มันจริงๆ ฉันบอก 2 หนุ่มนั้นว่า ฉันกำลังจะตกเครื่องช่วยไปส่งฉันที่สนามบินหน่อย 2 หนุ่มถาม เครื่องออกกี่โมงยังไง กินข้าวก่อน ใจเย็น ๆ ฉันนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับ 2 หนุ่มนั้น เค้าพยายามโทรหารุ่นน้องอีกคน เพื่อมารับฉันไปส่งสนามบิน เราคุยกันว่า ไปไหนมาบ้าง ทำไม มาคนเดียว ยังไง อะไร สักพักรุ่นน้องคนนั้นก็มา ฉันก็แนะนำตัว พอดี เค้ารู้จักรุ่นพี่คนหนึ่งของฉัน เราเลยคุยกันได้ถูกคอ ฉันโดดขึ้นรถมา เพราะจวนถึงเวลามากแล้ว ตลอดทาง หนุ่มที่ขับรถมาส่งฉันคนนี้ พูดเก่งพอกับฉันเลย ฉันพยายามทำมารยาทดี ที่เค้ามาส่ง คุยด้วยความสนุกสนาน ฉันยื่นนามบัตรฉันให้เค้า เราแลกนามบัตรกัน ฉันไม่ได้มองหรือดูเลยตอนที่เค้าส่งมาให้ เค้าแนะนำฉันตลอดเส้นทางที่ผ่านว่า ตรงไหน ยังไง อย่างไร ฉันขอบคุณเค้าที่แนะนำ และผ่านเส้นทางสวยๆของภูเก็ต พอถึงสนามบิน ฉันบอกเค้าส่งฉันแค่ตรงนี้แร่ะ เพราะอยู่นานจะเสียค่าจอดรถป่าวๆ เราบอกลากัน เค้าบอกกับฉันว่า "เสียดายเนอะเวลาน้อย ไม่ได้พาไปเที่ยวเลย " ฉันตะโกนกลับไปว่า " ไม่เป็นไร วันหลังจะมาเยือนให้ดูแลใหม่นะ " " ยินดีครับ "
ฉันนั่งรถขึ้นเครื่องสักพัก มีแขกขาวมานั่งใกล้ฉันพร้อมกับเพื่อน 3 คน มีคนหน้าตาตรงสเปกคนหนึ่ง ฉันได้แต่แอบมอง และฉันก็ได้ยินเพื่อนเค้า ซุบซิบกัน จับใจความได้ว่า พวกนั้นสรุปว่า ฉันเป็นคนญี่ปุ่น เพราะได้ยินอะไร Japan japan หรือมันบอกว่า ฉันเป็นนางเอก AV วะ สาดดดดดด สักพัก ฉันลุกขึ้นไปไหว้พระ ที่มีตู้ให้ทำบุญถวายกฐินด้วยกัน แขกขาวทั้ง 3 คนนั้นมองตาม พฤติกรรมที่ฉันทำทุกอย่าง แล้ว งงๆ หรือมันไม่เข้าใจวะ ว่าไหว้พระเป็นยังไง กูเป็นคนไทยเว้ยย คนไทย..
ฉันขึ้นเครื่องมาแล้ว สภาพอากาศไม่ดีเลย คลื่นไส้ มึนหัวตลอด หลังจากที่ออกมาจากภูเก็ต แอร์ประกาศตลอดทางว่า อากาศเลวร้าย อากาศไม่ดี โปรดรัดเข็มขัด..
แต่ฉันก็ถึงกรุงเทพ โดยปลอดภัย กำลังจะเรียกแท๊กซี่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น " ฮัลโหล ชิโยหรือป่าวครับ " " ใช่ค่ะ " " เป็นไง สาวสวย ตกเครื่องหรือเปล่าจ๊ะ " ฉันอยากจะอ้วกกับคำทักทายนั้น ไม่ต้องเอาใจก็ได้ ถ้ามันไม่จริง " เป็นไงบ้าง ถึงนานยัง นึกว่าจะตกเครื่องให้ได้พาไปเที่ยวจริงๆ ไหนๆ ก็ตกรถแล้ว น่าจะตกเครื่องอีกอย่างนะ "
บรา บรา บรา เราคุยกันสักพัก ฉันตัดบทว่า " ไว้ค่อยคุยกันนะคะ "
วันนี้ฉันกลับมาถึงกรุงเทพปุ๊ป ถึงตึกปุ๊ปเปิดรถ เอากระเป๋าใส่รถ ออกไปบริษัททันที เพราะต้องไปของที่นั่น ฉันกลับมาถึงห้องประมาณเกือบ 4 ทุ่ม กรุงเทพน่าเบื่อมาก รถยังติดเหมือนเดิม เฮ้อออ เซ็ง
ขณะนี้ ฉันกำลังเอาเสื้อผ้ามากองๆ เอาออกจากกระเป๋าเสื้อผ้าที่ใส่แล้ว แล้วก็หยิบของใหม่ใส่ลงไป เพราะพรุ่งนี้...ฉันกำลังจะไป ระยอง
Create Date : 01 ตุลาคม 2553 |
Last Update : 1 ตุลาคม 2553 1:04:12 น. |
|
15 comments
|
Counter : 711 Pageviews. |
|
|
|
โดย: kwan_3023 วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:8:05:18 น. |
|
|
|
โดย: นายแจม วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:9:07:19 น. |
|
|
|
โดย: เศษเสี้ยว วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:10:03:57 น. |
|
|
|
โดย: fondakelly วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:10:32:19 น. |
|
|
|
โดย: noinanai วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:14:21:29 น. |
|
|
|
โดย: MhuUto วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:16:14:54 น. |
|
|
|
โดย: nuzine วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:18:00:35 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:19:06:00 น. |
|
|
|
โดย: นู๋ที วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:19:47:37 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:20:11:35 น. |
|
|
|
โดย: attractions (loveyoupantip ) วันที่: 7 สิงหาคม 2554 เวลา:1:29:40 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ไม่มีใคร..ทำให้เรามีความสุขได้ นอกจากตัวเราเอง... ..♥
Blog ของกู พื้นที่ส่วนตัวของกู เข้ามาด่ากูไม่ต้องเข้ามา ไม่ต้องจำใจที่จะต้องอ่าน Blog กู เพราะกูมีสิทธิ์ลบ.. คอมเม้นของมึง..
|
|
|
|
|
|
|
เที่ยวอีกแล้วเพื่อนเรา ยังไงดูแลตัวเองดีดีนะ