ชีวิตที่ต้องเดินต่อไป
เราต้องอยู่ได้สิ แค่เจ็บปวด แค่อ่อนแอแค่นี้เอง ผ่านมาแล้วก็เคยผ่าน ทำไมถ้ามันจะต้องผ่านอีกสักครั้ง จะทำไม่ได้
ตลอดเวลาที่ได้เจอกัน 3 เดือนที่่ผ่านมา มันมีทั้งสุข ทั้งทุกข์ สุขที่ได้เจอ ได้คุยกัน กินข้าวด้วยกัน ทุกข์ ที่จะต้องแอบเจอ แอบคุย
ทรมานนะกับสิ่งที่เป็นอยู่ ถามตัวเองทุกครั้งว่า ทำอะไรอยู่ ทุกครั้งที่ได้ไปไหว้พระ ใส่บาตรหรือเข้าวัด ฉันจะยกมือ อธิษฐานทุกครั้งว่า " ถ้า มันจะใช่ก็ขอให้มันใช่ ถ้ามันไม่ใช่ขอให้เราจบลงไปในเร็ววัน "
ฉันไม่กล้า บอกได้เต็มปากว่า ครั้งนี้มันจะจบแล้วจริงๆ ฉันรู้ว่า เขาเป็นยังไงและฉันก็อ่อนแอกับหัวใจตัวเองเกินไป
สิ่งที่เรากำลังพยายามทำ ฉันไม่เห็นอะไรในวันพรุ่งนี้ ฉัน..คนที่มาทีหลัง เขามีครอบครัวที่อบอุ่น เขารักฉัน ใช่..แต่เขาก็เคยรักคนที่มาก่อนฉันมาก่อน เขาสิ อ่อนแอกว่าฉันอีก ที่โลเลเลือกไม่ได้ หาทางออกกับปัญหานี้ไม่ได้ว่าจะต้องทำอย่างไร ฉันซะอีก ที่เลือกจะเดินออกมาเอง ฉันเจ็บพอแล้ว ฉันเหนื่อยมาพอแล้ว ฉันร้องไห้มาเกินพอแล้ว วันนี้ ฉันเลือกที่จะบอกกับเขาไปเองว่า " เราเลิกกันเถอะ "
ฉันรู้ว่า ปากที่พูดไป มันทำไม่ได้อย่างใจคิด แต่ฉันก็จะไม่ติดต่อ ไม่พยายามติดต่อ
แม้ใจจะเจ็บปวด แต่วันนี้ฉันจะต้องทำแล้วใช่หรือไม่.. ยิ่งเวลาผูกพันกันไป มันก็ยิ่งยากเกินกว่านี้ไปอีก ฉันเคยคิดว่า ฉันจะปล่อยเวลาให้มันผ่านไปเรื่อยๆ ให้มันขีดตัวมันเองว่า บทสุดท้ายแล้ว มันจะจบยังไง แต่พอเอาเข้าจริง.. ฉันคิดอะไรไปไกลกว่านั้น ฉันต้องการคนที่ฉันโทรหาได้ 24 ชม. ฉันต้องการคนที่ฉันสามารถโทรหาได้เวลาที่รถฉันเสีย ฉันต้องการคนที่ฉันพาฉันไปหาหมอได้ในเวลาที่ฉันป่วย
แต่..เขาไม่สามารถทำให้ฉันได้เลย...
ฉันรู้ว่า ตอนนี้ฉันอ่อนแอมาก แต่ฉันต้องยิ้ม ต้องก้าวเดินต่อไป ความเจ็บปวดในวันวาน จะสอนให้เราเข้มแข็งขึ้นและก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง
คุณเคยบอกว่า " ถ้าเรารักกันจริง สักวันเราจะต้องได้อยู่ด้วยกัน " อืม..ฉันจะรอนะ แม้ว่า วันนั้นมันจะมาไม่ถึง..
| | |
|
.
.
เฮ้อออออ เท่ากะเขาบอกให้เรารออย่างมีความหวัง
กับสิ่งที่มองไม่เห็นและไม่แน่นอน
กับคำว่า "เรารักกัน" หุหุ
ขอให้เจอทางออกที่ดีที่สุดในเร็ววันนะชิโย