|
ลมเจ้าเอย..
เมื่อวานนี้ หลังจากเลิกงาน ฟังเพลงโน้น เพลงนี้ ไปเรื่อย ทำให้ตัวเอง นั่งจม อยู่ในรถ เป็นชั่วโมง เพื่อฟังเพลง ไม่ขึ้นห้อง...
บ้าไปแล้วฉัน..พอเปิดห้องเข้ามา ฉันบอกกับตัวเองว่า เฮ้ออ ถึงซะที มันไม่ได้ไกลจากที่ทำงานฉันเท่าไหร่หรอกนะ แต่มันถึงแล้ว..
ที่ ที่ เป็นของฉัน เค้าบอกกับฉันแบบนั้น...
คุณรู้ไหม ทุกมุม ทุกสิ่ง ที่เป็นอยู่ เราจะเก็บมันไว้อย่างนั้น เสื้อผ้าคุณ มันยังอยู่ในตู้ เสื้อทุกตัวที่คุณชอบ ที่คุณใส่ ก็ยังคงแขวนอยู่กับเสื้อเราแบบนั้น...
แล้วฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้ว...น้ำตาก็ไหล ร้องไห้อีกแล้วฉัน จะคิดถึง นึกถึงอะไรเค้านักก็ไม่รู้
ฉันตอบตัวเองไม่ได้เลยว่า วันนี้นึกรัก คิดถึง แต่พรุ่งนี้ ฉันอาจลืมเค้าไปในบางช่วงเวลาก็ได้ บางที ฉันก็ทำไม่สนใจไม่นึก ไม่คิดถึง แต่ทำไม 2 - 3 วัน มานี่ ในจิตใจ คิดถึงเค้าเหลือเกิน...
คุณจะรู้ไหมนะ ว่า " เ ร า คิ ด ถึ ง คุ ณ เ เ ค่ ไ ห น " บางทีนอนหลับไปแล้ว ยังต้องลุกออกมายืนตรงระเบียง ลมหลังห้องแรงมาก เพราะมันเป็นที่โล่ง.. เสียงใบไม้พัดแรง ลมพัดแรง จนรู้สึกเหงาไปได้เลย ยิ่งดึกดึก พระจันทร์ยิ่งลอยสูงขึ้น ทำให้มองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น
พระจันทร์ส่องแสง มาตรงหลังห้องพอดี ในเวลาที่เลยเที่ยงคืน ไปแล้ว..แสงสวยๆ ของพระจันทร์ทำให้ฉันเหงาๆ ไปได้เลย เหมือนกัน
เสียงกระดิ่งที่ซื้อมาแขวนไว้ เพื่อแก้เหงา ดังเป็นระยะที่เวลา ลมพัดแรงมากระทบกับมัน เสียงของมันทำให้หายเหงาไปได้บ้าง เพราะมันร้องส่งเสียง เป็นเพื่อนตลอดเวลา จนฉันไม่รู้ว่า... ข้างๆ ห้องจะรำคาญมันแค่ไหนกัน
ขอเถอะนะ..อย่าได้รำคาญมันเลย เพราะมันเป็นสิ่งเดียว ที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน..ในเวลานี้
วันนี้ ตอนนี้ ฉันยังไม่อยากให้ใครก้าวเข้ามาในห้องฉัน ฉันจะเก็บทุกอย่าง ความทรงจำ ความรู้สึก ที่นอน หมอน ผ้าห่ม ไว้กับฉันแบบนี้...ไปก่อน
รอซักวัน ที่ฉันเข้มแข็งขึ้น ฉันจะเปิดรับใครๆ หรือแม้แต่เพื่อนฉัน เข้ามา ตอนนี้ แม้เพื่อนฉันเอง ฉันก็ยังไม่อยากให้ใคร เข้ามาเลย ฉันดูเป็นคนเห็นแก่ตัวไปซะได้...
คุณรู้ไหม หมอนที่คุณหนุนนอน เรายังเก็บมันไว้ ยังไม่ได้ซักมัน แม้มันจะดำไปบ้างแล้ว แต่เราก็คิดว่า มันเป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้คิดว่า " เ ร า ยั ง ไ ด้ อ ยู่ ใ ก ล้ ๆ คุ ณ "
คุณ รู้ไหม ว่าเตียงนี้กว้างนัก เวลาที่ไม่มีคุณอยู่ด้วย ตื่นมากลางดึก ไม่รู้จะหันไปกอดใคร ทำได้แค่ กอดหมอนที่มัน มีอยู่เต็มเตียงไปหมด มากอดแทน..
บางคืน แม้จะหลับไปแล้ว ยังคว้าหมอนมากอด แล้วน้ำตาไหล..
เราคงรักคุณมากไป ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนในการลืม คุณบอกกับเราว่า " อ ย่ า ปิ ด ตั ว เ อ ง เ ปิ ด ใ จ รั บ ใ ค ร บ้ า ง "
ความรัก...มันไม่ใช่ก็ได้นะ คุณ...
ฟังวิทยุออนไลน์ ที่ izeemusic
Create Date : 02 เมษายน 2553 |
Last Update : 2 เมษายน 2553 9:28:10 น. |
|
27 comments
|
Counter : 1006 Pageviews. |
|
|
|
โดย: kwan_3023 วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:11:58:17 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:15:35:44 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:18:04:18 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:18:42:15 น. |
|
|
|
โดย: thanitsita วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:19:24:13 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:21:09:16 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:21:55:02 น. |
|
|
|
โดย: Bluejade วันที่: 3 เมษายน 2553 เวลา:0:39:22 น. |
|
|
|
โดย: ภายใต้ วันที่: 3 เมษายน 2553 เวลา:12:56:18 น. |
|
|
|
โดย: deeplove วันที่: 3 เมษายน 2553 เวลา:15:02:13 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 4 เมษายน 2553 เวลา:0:04:18 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 4 เมษายน 2553 เวลา:19:01:11 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 4 เมษายน 2553 เวลา:19:19:24 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 4 เมษายน 2553 เวลา:21:05:28 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ไม่มีใคร..ทำให้เรามีความสุขได้ นอกจากตัวเราเอง... ..♥
Blog ของกู พื้นที่ส่วนตัวของกู เข้ามาด่ากูไม่ต้องเข้ามา ไม่ต้องจำใจที่จะต้องอ่าน Blog กู เพราะกูมีสิทธิ์ลบ.. คอมเม้นของมึง..
|
|
|
|
|
|
|