วันหยุดนี้  พักการเวทหนัก ๆ  มาเล่นบอดี้เวท  ตามคลิปแนะนำที่น้องเชอรี่เอามาแชร์กันนะคะ  พี่ปลาลองเล่นแล้วติดใจค่ะ  เหนื่อยและเมื่อยใช้ได้ค่ะ  เล่นตามนี้หมด  โอเคเลย  พี่ปลาจัดเอาไว้เล่นหลังเวทเสร็จเป็นการเผาผลาญเพิ่มค่ะ   เหนื่อยเอากาลทีเดียวล่ะ

ท่านี้เค้าให้ทำ  30  วินาทีค่ะ  ก็กระโดดประมาณ 30  ครั้ง

ท่าสะพาน ทำ 14  ครั้ง  เสร็จก็ไปทำท่าแรกอีก 30  วินาทีแล้วก็กลับมาทำท่าสะพานต่ออีก  14  ครั้ง

ท่านี้ต้องสไลด์ไปทีละข้างแล้วก็กระโดด  ขอบอกว่า เหนื่อยมาก ๆ  แต่ชอบนะ 

มาต่อด้วยท่านี้  14  ครั้ง  เมื่อยสะโพกมาก ๆ  ทำไปพักไปง่ะ  เสร็จก็ไปกระโดยสไลด์ต่อ 30  วินาที

ทำอีกข้างค่ะ  14  ครั้ง ทำบ่อย ๆ  แกนกลางแข็งแรง สะโพกสวย อดทน ๆ

ต่อด้วยท่านี้  30  วินาที

ต่อด้วย ท่านี้  30   ครั้ง

ทำท่านี้  30  วินาที ประมาณ  30  ครั้งสลับซ้ายขวา

ทำ  30  ครั้ง

ท่านี้เหมือนการย่ำเท่าวิ่งเร็ว ๆ ค่ะ เหนื่อยและเมื่อยสุด ๆ ขาสั่นเลย ทำ  30  วินาที

ทำ  14  ครั้ง

ซอยเท้า   30  วินาที

ต่อด้วยท่านี้ค่ะ กระโดด 2  ครั้งแล้วก็ยกเท้าขึ้น

เท้าแตะนิ้วค่ะ ท่านี้  อย่างเมื่อย

ทำท่า นี้  30  วืนาที

จบด้วยท่านี้ค่ะ  เหนื่อยชะมัด  เนี่ยแค่รอบเดียวนะคะ เค้าให้ทำ  2  รอบค่า

เล่าสู่กันฟังแบบตามใจฉัน   วันที่  8
         เป็นอีกวันที่มีความสุขจริง ๆ  งานอะไรก็ค่อย ๆ คลายแล้วล่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงสอบ  ผ่อนคลายขึ้นมาก  อาหารการกินหรือชีวิตประจำวันก็ราบรื่นไม่มีอะไร สะดุด  จริงอย่างที่พระท่านสอนเลย ถ้าเราเพียงพอ  ไม่ดิ้นรนอะไรมากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข  ทำงานอย่างเต็มที่และเป็นสุข มองทุกสิ่งอย่างรอบตัวอย่างเข้าอกเข้าใจ  ปรับสภาพจิตใจให้เยือกเย็นผ่อนคลาย  ใจจะนิ่งและเป็นสุขอย่างแท้จริง  เมื่อก่อนนะตอนที่มุ่งทำงานวิชาการ  สร้างผลงาน  ต้องเขียนรายงาน  ทำโน่นนั่นนี่ มากมาย เพื่อไขว่คว้ามาซึ่งตำแหน่งที่สูงขึ้น  ผลตอบแทนที่มากขึ้น  ดิ้นรนทุกหนทางเพื่อสร้างรายได้ให้มากขึ้น  แต่ในที่สุดก็พบว่า แม้จะมีเงินมากมายเพียงไหน  ก็ไม่มีทางพอ  ถ้าใจเราไม่พอ  มันจะต้องร้อนรนหาหนทางไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันหยุดหย่อน  
     เกิดคำถามกับตัวเองว่าทำไมเราต้องทำขนาดนั้น ทำไมเราต้องเหนื่อยอย่างนั้น  เพียงเพราะต้องการเงินเพิ่มอย่างนั้นกระมัง  เอาเงินเพิ่มไปทำอะไรล่ะ เมื่อถามตัวเอง  ก็พบคำตอบว่า เพื่อลูก  เพื่อการจับจ่ายใช้สอย เพื่อการกินอยู่ในชีวิตประจำวัน และเพื่อการออมยามแก่เถ้า   มีคำถามเพิ่มว่า  ไอ้แล้วที่เป็นอยู่เนี่ย  เพียงพอกับการนั้นไหม  ถ้าไม่ต้องดิ้นรนเพิ่ม  ก็ได้รับคำตอบว่า ถ้าวางแผนดี ๆ ก็พอนะ  ไม่ได้ลำบากอะไร    อ้าวแล้วถ้างั้นลองเทียบสิกับการไม่ดิ้นรนมาก จนเป็นทุกข์  อยู่แบบทุกวันนี้  สบาย ๆ  ทำงานเต็มที่เลิกงานไปดูแลตัวเอง ว่างก็มานั่งอ่านและเขียนบล็อก  ทำสิ่งต่าง ๆ รอบตัวอย่างเป็นสุข  แต่ไม่มีเงินเยอะมาก  กับการที่ต้องทำผลงานวิชาการ  อะไรที่ไม่ค่อยจะถูกใจ  คือผลงานวิชาการคนไทยน่ะบางทีมันโกหกไง  พูดโกหกเพื่อให้ได้มาน่ะ หรือจะเรียกว่าข้อมูลบางอย่างก็ต้องสร้างขึ้น แล้วก็ต้องให้ใครคนอื่นมาตัดสินว่าเราเป็นไง  เรียกว่า ต้องทำเพื่อเอาใจคนตรวจผลงานน่ะ  แล้วก็ต้องเครียดหาข้อมูลแก้ผลงาน  ทำตาราหนาเป็นเล่มขนาด 400 – 500  หน้า  แบกเอานั่งรถไปส่งที่กรมในกรุงเทพ  (ตอนนี้น้องที่ทำงานกำลังทำอยู่เพื่อปรับเงินเดือน)  เห็นแกคร่ำเคร่งมาก ๆ จะแก่กว่าพี่เสียอีกอายุน้อยกว่า เป็น 5 ปี  วุ่นวาย บ่นว่างานเยอะงานยุ่ง  ไม่มีเวลาแม้แต่กินอาหารดูแลตัวเอง   พี่ก็คิดในใจใครหว่าหาเรื่องยุ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไรนะ  เพราะว่าใครพอใจทำอะไร  ก็ทำไปค่ะ  เดี๋ยวจะหาว่าเราเป็นพวกองุ่นเปรี้ยวทำไม่ได้แบบเค้าแล้วไปว่าง่ะ  อิอิ  
          และแล้วก็ได้คำตอบสำหรับตัวองหลังจากครุ่นคิดมานาน   ขออย่างแรกค่ะ  อาจไม่รวย  พอมีพอกิน  แต่คนเราต้องการแค่นี้เองนะ  อาหาร  เสี้อผ้า  เครื่องนุ่งห่ม  ยารักษาโรค  และก็สิ่งอำนวยความสะดวก  ซึ่งตอนนี้มีครบแล้วยังต้องการอะไรอีก   ชีวิตที่เหลือก็เตรียมนับถอยหลังแล้ว   รอลูกโต   ทำงานการได้  ร่างกายก็ร่วงโรจ  คืนสู่สามัญ   กลับสู่ธาตุ  ดิน  น้ำ  ลม  ไฟ  ซึ่งหนีไม่พ้น   เอาอะไรไปได้บ้าง  เอาไปไม่ได้เลย สิ่งที่จะเหลืออยู่คือ ความระลึกถึงของคนข้างหลัง  ซึ่งนั่นคือ  คุณงามความดีที่เราต้องสะสม ไว้เมื่อยามเรามีชีวิตอยู่นั่นเอง  ทุกสิ่งคืนเค้า  หมด   เราหลงเต้นไปกับกิเลส  ตัณหาเองแท้ ๆ  สุข หรือทุกข์ เราเป็นตัวหาเข้าตัวแท้ ๆ  บางสิ่งเค้าก็ไม่ได้ยัดเยียดให้เรานะ แต่เราหาเข้าตัวเองทุกเรื่องแหละ
     จึงเป็นที่มาว่าทำไมช่วงนี้จึงมีความสุขเสียจริง  เพราะว่า รู้จักปล่อยวางนั่นเอง  ใช่ ทุกสิ่งย่อมเป็นไปอย่างนั้นเอง เป็นตามตามธรรมชาติที่ควรจะเป็น  เพราะฉะนั้นอยู่ให้เป็นสุขแบบนี้ดีที่ซู้ด   ว่าแล้วไปนวดตัวดีกว่า  พร่ำไปตามประสาคนแก่ค่ะ
   รักษาสังขารให้อยู่ได้นาน ๆ  ดีกว่า จะได้ซึมซาบ กระแสแห่งความสุขและทุกข์ตามอัตตาไปได้นาน ๆ  พร้อมกับกิเลสที่ตัดไม่ขาดก็คือ  ลูกชายที่รัก  เพื่ออยู่กับเค้าไปนานที่สุด  ไม่ใช่อะไรค่ะ สงสารเค้าเป็นลูกคนเดียว  หมดพ่อกับแม่แล้วก็คงเหงา  อยู่สร้างความแข็งแรงทางจิตใจให้กับเค้าเสียก่อน แล้วค่อยละสังขารไปละกันเนอะ  ระหว่างนี้หน้าที่หลักก็คือ  ต่อสู้เพื่อให้สังขารยั่งยืนที่สุดเท่าที่ทำได้  เป็นกิเลศที่ปรารถนาที่ซู้ดสำหรับตอนนี้   พยายามกันต่อดีกว่า เนอะ  ใครสุขที่จะทำอะไรก็ทำกันไป  เรามีความสุขกับการดูแลร่างกายและรักษาสุขภาพของเรา เราก็ทำของเราไปค่ะ ใครทำอะไรได้ไอ้นั่นจริง ๆ