มีสปอยแน่นอน และหนังสือเกี่ยวกับการสืบคดีแบบนี้ไม่ควรอ่านสปอยนะคะทุกคน 55555555
เกาะปีศาจฆาตกรรมเป็นนวนิยายสืบสวนของนักเขียนชื่อดังชาวญี่ปุ่น รัมโปมีชีวิตอยู่ในช่วงก่อนสงครามโลกจะมาเยือนญี่ปุ่น เรื่องนี้ก็เขียนเมื่อกว่าแปดสิบปีก่อน
ใครที่เคยดูโคนันก็คงคุ้นชื่อรัมโปกันมาแน่นอนเพราะคำว่า เอโดะงาวะจากเอโดะงาวะ โคนัน ก็มาจากชื่อของรัมโปไงล่ะ
เกาะปีศาจฆาตกรรม มีกลิ่นของความสมัยก่อนอยู่มาก (แน่นอนว่าจากยุคสมัย) แต่ด้วยภาษาที่แปลหรือเปล่าก็ไม่ทราบ และด้วยวิธีการดำเนินเรื่องทำให้เรารู้สึกว่าไม่เชยเลยแม้แต่น้อย
นวนิยายสืบสวนเรื่องนี้เริ่มจากการตายของคนสองคนและนำไปสู่การไขคดีบนเกาะปริศนา
เอาจริงๆนะ...ทริกหรืออะไรทำนองนี้มันค่อนข้างธรรมดาแล้ว สำหรับเวลานี้ คนอ่านคินดะอิจิอาจจะพบว่ามีทริกเด็ดๆกว่านี้โหดๆกว่านี้อีกตั้งเยอะ (และเรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงกลิ่นของคินดะอิจิเวอร์ชั่นหนังสืออยู่มากทีเดียว)
และขอสารภาพไว้ตรงนี้ว่า การที่เราเลือกเกาะปีศาจฆาตกรรมมาอ่านก่อนแทนที่จะอ่านเรื่องอื่นๆอย่าง ฆาตกรรมบนเนิน D หรือ เรื่องแมงมุม ก็เพราะว่าเสียงร่ำลือถึงประเด็นรักร่วมเพศในหนังสือ
พอมาอ่านก็ค่อนข้างเซอร์ไพรซ์นะ คือไม่บ่อยนักหรอกที่เราจะเจอประเด็นรักร่วมเพศในหนังสือที่มีอายุแปดสิบปีแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือที่เกิดในเอเชีย และเป็นหนังสือที่โด่งดังมาอย่างยาวนานด้วย
อีกทั้งประเด็นที่พูดถึงก็ไม่ใช่แค่แตะด้วย แต่เป็นการพุดถึงหลาบครั้ง ย้ำลงถึงจิตใจความรู้สึกทั้งฝ่ายให้ความรักและฝ่ายมอบความรัก
"ก่อนที่มิชิโอะจะสิ้นใจ เขาไม่เรียกทั้งชื่อพ่อและชื่อแม่ ได้แต่กอดจดหมายของคุณไว้แน่น และเรียกชื่อคุณคนเดียวจนวาระสุดท้าย"
ดูแค่ประโยคปิดก็รู้แล้ว ประโยคปิดนี้ทรงพลังมากทีเดียวนะเราว่า โมะโระโตะที่รักมั่นอยู่แต่กับมิโนะอุระแต่เพียงคนเดียว เปิดเปลือยความรู้สึกของตนเองอย่างกล้าหาญและเขินอาย
มิโนะอุระที่ไม่รังเกียจความใกล้ชิด ไม่รังเกียจความรู้สึก...แต่พอเข้าใกล้มากเกินไปแล้วกลับผลักออก
ขอพูดความรู้สึกส่วนตัวนิดนึงว่า มิโนะอุระ นายน่ะมันขี้อ่อยว่ะ ถ้าไม่ได้ชอบเค้าจะปล่อยให้เขากอด จับมือ ถูหลังให้ ทำไมเล่า แต่จริงๆเราก็คิดว่าตัวมิโนะอุระก็แอบมีความคิดสับสนอยู่เหมือนกันดูจากฉากที่โมะโระโตะผลักมิโนะอุระลงบนเตียง แล้วตัวมิโนะอุระเกิดความคิดตัวเองเป็นผู้หญิง อีกฝ่ายเป็นสามีขึ้นมา
"เธอสวยมาก" โมะโระโตะต่อมิโนะอุระ
"ผมรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นหญิง และชายหนุ่มรูปงานที่ดูพราวเสน่ห์ยิ่งขึ้นเมื่อมองด้วยอารมณ์เพริศแพร้วจากฤทธิ์สุราที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือสามี" - ความคิดของมิโนะอุระต่อโมะโระโตะ
คือประเด็นความรู้สึกของโมะโระโตะมันแทบจะเป็นประเด็นหนึ่งที่เป็นประเด็นหลักของเรื่องแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมรัมโปถึงหยิบประเด็นนี้ขึ้นมาเขียน และไม่ได้สื่อไปในทางที่ไม่ดีด้วย ก่อนจบยังอุตส่าห์ทิ้งอิมแพคไว้อีก แถมมีหลายๆฉากที่อาจจะพอกล้อมแกล้มไปได้ว่าเป็นเลิฟซีนชนิดเบาๆ
เราว่าตัวทริกเราเฉยๆ เนื้อเรื่องเราก็รู้สึกเนือยๆ ไม่ได้น่ากลัวอะไร หรือไม่ได้หวือหวาอะไรมาก (อาจจะเพราะว่ามันเก่าแล้วน่ะนะ) แต่มีตกใจนิดหน่อยตอนเปิดตัวฝาแฝด และตอนที่มิโนะอุระเห็นหน้าฮิเดะจังครั้งแรก
ตอนนั้นให้ความรู้สึกอยากตบหัวตัวเองเลยนะ ประมาณว่า ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าจะต้องมีภรรยาพระเอกอยู่ในเรื่องที่ไม่ใช่ผู้ตาย
ภรรยาต้องมีแผลเป็นที่ดูเหมือนเคยมีอะไรงอกออกมาจากตรงนั้น...ตอนที่อ่านบันทึกของฝาแฝดทำไมถึงไม่เฉลียวใจก็ไม่รู้ มานึกออกตอนมิโนะอุระสบตากับฮิเดะนั่นแหละ
คือแค่ตอนอ่านว่าเป็นฝาแฝดชายหญิงตัวติดกันก็แปลกใจแล้ว 555 แต่ก็ยังไม่ได้คิดมาก
ชอบประเด็นคณะกายกรรมหรือการผลิตคนพิการแบบนี้ นึกถึงภาคเซอร์คัสใน black butler อยู่หน่อยๆ
"เธอมีใจมั่นคงต่อนายโดยไม่ใส่ใจอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวง...แล้วฉันล่ะ" โมะโระโตะต่อมิโนะอุระ
อย่างไรก็ตาม เรารู้สึกเสียใจกับโมะโระโตะ แต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นความช่วยไม่ได้อย่างหนึ่ง ผู้ชายคนนี้แค่เกิดผิดยุคไปหน่อยก็เท่านั้น เสียดายที่เกิดมาไม่มีใครมอบความรักลึกซึ้งให้แม้แต่พ่อแม่ แต่ก็ยังโชคดีที่ได้มีความรักลึกซึ้งเสียเอง
ถ้าใครสนใจอ่านงานรัมโปเราว่าก็น่าสนใจที่จะลองดูค่ะ อ่านง่าย ไม่หนักมาก ไม่สยองเท่าไหร่(ในความคิดเรา) ไม่ซับซ้อน งานไม่เชยและไม่เก่าเลย เป็นเรื่องของจิตใจและตัวคนมากกว่า และยังมีประเด็นรักร่วมเพศในสมัยก่อนที่น่าสนใจด้วย
ปล.หน้าปกสวยมาก เป็นสิ่งแรกที่ดึงดูดเราตั้งแต่ออกมาใหม่ๆแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณเจคลาสที่เลือกงานคลาสสิคมาให้อ่านกัน หวังว่าจะเลือกงานดีๆแบบนี้ต่อไป
ขอบคุณบุงอัลที่น่าจะมีส่วน(ไม่มากก็น้อย)ให้เกิดกระแสวรรณกรรมญี่ปุ่นขึ้น
ปล2. พอใช้สระ โอะ แทน สระ โอ รู้สึกว่าจังหวะในการออกเสียงมันยากไปเลยอ่ะ คือมันดู staccato (กระแดะมากทำไมต้องใช้คำนี้ 5555) แบบเป็นจังหวะๆสั้นๆ ยิ่งคำว่าโมะโระโตะนี่ยิ่งแบบเหมือนต้องออกเสียงสามจังหวะสั้นๆอยู่ในใจ คือถ้าเป็นเราเราคงเขียนว่า โมโระโตะ หรือ โมโรโตะ ...แต่ก็เข้าใจ เห็นเค้ามีพูดไว้ในต้นเล่มแล้วว่าถอดเสียงตามราชบัณฑิต
ผู้ติดตามบล็อก : 13 คน [
เคยอ่านแต่รวมเรื่องสั้น นานแล้วของสำนักพิมพ์หนึ่ง รู้สึกจะชื่อ สยองขวัญ มีเรื่องเอกคือ เก้าอี้พิศวาส อ่านไปหลอนไปไม่น้อยเลยครับ