สามชาติสามภพ หนังสือชุดนี้ความจริงต้องบอกว่าน้ำเน่าอย่างยิ่งยวด แต่ถึงอย่างนั้นก็อ่านจนจบแม้จะขัดตาขัดใจกับความน้ำเน่าจนต้องยกมือขึ้นปิดจมูกที่ว่านั่น แถมยังเสียน้ำตาไปหนึ่งถึงสองหยด ยิ้มอย่างเป็นบ้าเป็นหลังอยู่หลายนาที และเบ้ปากอย่างขัดใจอีกชั่วโมง

สามชาติสามภพ ในตอนนี้มี 2 ภาคด้วยกัน หนึ่งคือ ป่าท้อสิบหลี่ และสองคือ ลิขิตเหนือเขนย

เป็นเรื่องราวของหญิงแก่นางนึงกับเด็กหนุ่มน้อยผู้หนึ่ง...จะว่าไปมันก็เป็นอย่างนั้น แต่จริงๆแล้วป๋ายเฉี่ยน จิ้งจอกเก้าหางแห่งชิงชิวผู้นี้ถึงจะแก่กว่า ไท่จื่อเยี่ยหัวอยู่สักหลักแสนปี แต่ก็หน้าตาทั้งคู่ก็ยังหนุ่มสาวด้วยความเป็นเซียนทั้งคู่ พูดไปแล้วก็สงสัยว่าทำไมเทียนจวินแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าถึงมีหนวดมีเคราได้นะ

ป่าท้อสิบหลี่ ที่ไม่รู้ทำไมต้องชื่อป่าท้อสิบหลี่ ในเมื่อป้าท้อสิบหลี่นี่เป็นของเจ๋อเหยียนซ่างเสิน ซึ่งเมื่อดูๆไปแล้วก็เกี่ยวข้องกับพระนางอยู่บ้าง แต่ไม่ได้เกี่ยวข้องถึงขนาดเป็นชื่อเรื่องนี่นา

ป๋ายเฉี่ยนแห่งชิงชิวมีบุคลิกอย่างนางเอกนั่นแหละ บางครั้งนางออกจะงี่เง่าบ้าง จนคนอ่านรู้สึกปวดใจแทน ส่วนไท่จื่อเยี่ยหัวก็เป็นพระเอกผู้ถูกเข้าใจผิด ซึ่งมีบุคลิกพระเอกพิมพ์นิยมอย่างมาก เช่น เย็นชา หล่อเหลา มีมาด เก่งกาจ แต่รักนางเอกม้ากมาก

เรื่องนี้ออกจะหงุดหงิดอยู่บ้างตอนที่ป๋ายเฉี่ยนงอนเยี่ยหัว จนเยี่ยหัวเกือบจะตายอยู่แล้ว แต่โดยรวมแล้วน่ารักทีเดียว ค่อนข้างชอบเยี่ยหัวเอามาก รักเลยล่ะ ฮะๆ

อ้อ...ที่น่ารักอีกอย่างคือเจ๋อเหยียนและพี่ชายของป๋ายเฉี่ยน แหม่...ก็ยังอุตส่าห์ใส่ความวายน่ารักๆเข้ามาได้อย่างเหมาะเจาะทีเดียวล่ะ 

ส่วนที่น่าเสียดายอีกอย่างก็เห็นจะเป็นม่อเยวียน พระรองผู้อาภัพ ที่ดูเหมือนเป็นบทบาทสมทบมากกว่าพระรอง เพราะว่าที่จะฟื้นขึ้นมาก็ปาไปค่อนเรื่อง แถมจริงๆแล้วป๋ายเฉี่ยนยังบริสุทธิ์ใจอีกต่างหาก ม่อเยวียนซ่างเสินต่างหากที่ถ้าหากเยี่ยหัวไม่ดีกับป๋ายเฉี่ยนล่ะก็ คงจะพร้อมเปิดศึกชิงนางระหว่างพี่น้องเสียล่ะ

ถ้าหากใครที่อ่านป่าท้อสิบหลี่แล้วคิดว่า น้ำเน่าแล้ว ลิขิตเหนือเขนยจะทำให้ป่าท้อเคร่งขรึมไปเลยทีเดียว เพราะความน้ำเน่าเต็มที่ ประมาณความเข้าใจผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความคลาดกันซ้ำแล้วซ้ำอีก ที่ชวนให้คันหัวใจพอๆกับการที่พระนางเดินคลาดกันที่สี่แยกไฟแดงที่เคยเห็นในละครสมัยก่อน แถมยังเล่นซ้ำๆ ไม่พอ ยังคงใช้พลอตคล้ายๆเดิมจากการที่เฟิ่งจิ่วหลบหน้าหลบตาตงหัวไปสองร้อยปี มารู้อีกทีตอนที่ตงหัวกำลังจะตาย และจบเรื่องง่ายๆที่ม่อเยวียน และพระนางจากเรื่องบนไปช่วย ภายในหนึ่งย่อหน้า

ถึงจะว่าอย่างนั้นอย่างนี้ ก็ได้เสียน้ำตาให้ตงหัวไปหนึ่งหยด และรู้สึกชอบความดื้อด้าน หน้าด้าน หน้าทน ช่างตอแหล ลื่นไหลราวปลาไหลของมหาเทพตงหัว แม้ว่าจะขัดใจว่าซื่อเซ่อของเฟิ่งจิ่วก็ตาม ความคิดเองเออเองสารพัดที่ทำให้รู้สึกอยากจะปาหนังสือทิ้งไม่มากก็น้อย

มีช่วงอาหลานเหร่อที่รู้สึกเนือยๆมาก แต่พอเฉลยก็รู้สึกโอเคดี ประกอบกับชะตาชีวิตของอาหลานเหร่อและเฉินเยี่ยค่อนข้างมีความดรามาติก

คือ...ตงหัวกับเฟิ่งจิ่วก็ดรามาติกแหละนะ แต่ความดราม่ามันมาซ้ำๆๆ เข้าใจผิดแล้วผิดอีก ผิดเรื่องเดิมๆ เช่นเรื่องจีเหิง

ถึงอย่างนั้นอย่างนี้ไปเรื่อย ก็คิดว่าเรื่องนี้ก็อ่านสนุกดี คุ้มค่าอยู่ แต่ออกจะต้องคิดหนักสักหน่อยถ้าเทียบกับราคา คงต้องลางเนื้อชอบลางยาแล้วล่ะ ไม่ได้ประทับใจที่สุด แต่ค่อนข้างประทับใจ ชอบพระเอกทั้งคู่ และถ้าให้เทียบชอบป่าท้อสิบหลี่มากกว่าลิขิตเหนือเขนย ในความรวบรัดหมดจด ไม่เยิ่นเย้อเท่า 

และปิดท้ายกันด้วยเรื่องที่กำลังเป็นประเด็นในช่วงนี้ คือ เรื่องนี้ได้ลอกเลียนมาหรือไม่ อย่างที่เคยเป็นประเด็นในเว่ยป่อมาแล้วระยะหนึ่ง ถังชีถูกนักเขียนนิยายวายคนหนึ่ง บอกว่าเธอลอกเลียนงานมา ถังชีเองก็ออกมาพูดทำนองว่า เธอยังเด็กและนำมาแค่สไตล์การเขียนเท่านั้น (ซึ่งจริงๆสไตล์การเขียนแบบจิกกัดนี่ถือเป็นส่วนเด่นของเรื่องทีเดียวค่ะ) ส่วนในเรื่องเนื้อเรื่องนั้นจะลอกมาหรือไม่ คงต้องไปอ่านกันเองนะ ตอนนี้มีแปลไทยแล้วในชื่อ หนี้ดอกท้อ ... ถ้าอ่านแล้วจะมาเปรียบเทียบให้ฟังกันอีกรอบนะคะทุกคนนน ^^

ปล.สามชาติสามภพ กำลังจะเป็นละครกันนะคะ ทุกคน ถ้าชอบก็อย่าลืมตามดูล่ะ ส่วนตัวเห็นแล้วล่ะ ขอดูเชิงสักตอนสองตอนก่อน ถ้าเกิดว่าโอเคก็ยิงยาวโลด 555