Bloggang.com : haiku : รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๗

รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๗

จุนโซเดินเข้ามาในบ้านเห็นของ ๆ ยูมีวางไว้แต่ไม่เห็นเจ้าของ ออกเดินตามหา เห็นเธอนั่งอยู่ข้างนอกบ้านก็ออกไปเดินเข้าใกล้ ยูมีมองหน้าเขา จุนโซหลบตาแล้วลงนั่งข้าง ๆ เอ่ยถาม
"เจอเทซกมาหรือยัง" ยูมีพยักหน้า
"แปลกใจไหมที่ขอให้คุณมา" เธอส่ายหน้า เมื่อได้รู้หัวใจตนเองจุนโซก็ไม่อยากฝืนความรู้สึกอีกต่อไป เอ่ยกับเธอ
"ผมมีอะไรจะบอกนะ"
"ฉันเองก็เหมือนกัน" ยูมีหันมองจุนโซ กลัวจะได้ฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด รีบเอ่ยขึ้นก่อน
"จุนโซคะ แต่งงานกันเถอะนะคะ ฉันน่ะเบื่อที่ต้องเดินทางขึ้นล่องโซลกับซกโชวแล้ว ฉันเหนื่อยนะคะ แต่งงานกันนะคะ" ศีรษะจุนโซค้อมลง สีหน้าลำบากใจ
"ยูมี..."
"บอกตรง ๆ ฉันไม่สบายใจเลยนะ คุณตัดสินใจย้ายมาซกโชวเอง คุณให้อึนโซย้ายเข้ามาอยู่โดยที่ไม่ถามฉันเลย แล้วยังโกหกฉันว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณอีก"
"อึนโซ..."
"รีบแต่งกันเถอะนะคะ...นะ" ยูมีคาดคั้น จุนโซไม่ตอบ ก้มหน้าลง
"จุนโซ มองฉันซิ มองฉันซิคะ" ยูมีเริ่มสะอื้น จุนโซมองหน้าเธอ หญิงสาวรู้ดีว่าเขารักใครอยู่ ถามอย่างเจ็บปวด
"คุณไม่รักฉันหรือ ไม่รัก...ฉันสักนิดเลยหรือ..." จุนโซเบือนหน้า ทอดตาลงต่ำ พูดเสียงแผ่ว
"ผมนึกว่าจะรักคุณได้ ผมเป็นห่วงคุณมากนะ จนจะต้องบอกคุณ ผมจะขอพูดกับคุณตามตรง" ยูมีรีบลุกขึ้นยืนไม่อยากรับฟังอะไรอีก
"อย่านะ ฉันกลับดีกว่า ฉันไม่อยากได้ยิน ฉันฟังไม่ได้ ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่ฟัง" ยูมีเดินหนี จุนโซได้แต่ทอดถอนใจ
ยูมีเดินอย่างเร็วเข้ามาในห้อง หยิบกระเป๋าที่แขวนไว้ที่พนักเก้าอี้ ดึงกระเป๋าอย่างแรงจนเก้าอี้ล้มลง ยูมีก้มลงรีบเก็บของที่หล่นออกจากกระเป๋า ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง สวนกับจุนโซที่เดินเข้ามา เขาเรียกเธอ ยูมีหันหน้ามา ดวงตามีหยดน้ำคลออยู่
"ฉันจะไม่ยอมเสียคุณให้ใครทั้งนั้น แล้วจะโทรมา" ยูมีเดินออกไป จุนโซอัดอั้นตันใจที่เธอไม่ยอมรับฟังอะไรเลย

คิมทำงานอยู่ในสระน้ำของโรงแรม เทซกเดินตามหลังมา รี ๆ รอ ๆ อยู่ พอคิมหันมาเห็น เทซกค้อมศีรษะให้ คิมทำเมินไม่มอง

อึนโซกับกังอีจัดห้องพักอยู่ กังอีถามเพื่อน
"นี่เธอเห็นผู้จัดการที่มากับชีเน่หรือยัง"
"ไม่เห็นหรอกแต่เคยได้ยินชื่อนะ เขาหล่อล่ะซิ ทำอะไรอยู่"
"ก็คิดถึงเขาอยู่น่ะซิ" กังอีทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
"อยากจะหลับซะตรงนี้เลยจะได้ฝันถึงเขาทันที"
"เอาอีกแล้ว เธอนี่"
"ว่าแต่เค้า ทีตัวเองล่ะ"
"ฉันหรือ"
"เฮ้อ ! ฉันหวังว่าอยากจะพบคนอย่างรุ่นพี่จุนโซกับเขาบ้างจัง ที่จริงเขาก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ นี่ จริงไหมล่ะ ไม่ได้เกี่ยวดองทางสายเลือดกันสักหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ ลืมที่ฉันพูดซะเถอะนะ" อึนโซนิ่งฟัง เสียง page ดังอึนโซหยิบขึ้นมาอ่าน

อึนโซเดินเข้ามาให้ห้องพักเทซก เห็นเขาลงมาจากข้างบนก็ถาม
"มีอะไรให้รับใช้คะ"
"เธอลืมพูดคำว่าท่านนะ ต้องเรียกว่าท่านไม่ใช่หรือ" เทซกยิ้มกว้าง พอเห็นรอยยิ้มของเธอก็พูด
"เธอยิ้มแล้ว นั่นน่ะ ฉันทำให้เธอยิ้มบ่อยใช่ไหมล่ะ" อึนโซเห็นว่าไม่มีอะไรก็จะกลับ
"งั้นก็ต้องขอตัวค่ะท่าน"
"เดี๋ยว" เทซกคว้ามืออึนโซ พอรู้ตัวก็รีบปล่อยทันที
"อ้อ ! โทษที" อึนโซยิ้ม
"ไม่ยักรู้ว่าคุณรู้จักคำนี้ด้วย คุณเปลี่ยนไปเยอะนะคะเทซก"
"เทซกหรือ...ฉันชอบนะ...เทซก" เทซกยิ้มปลื้มกับสรรพนามใหม่ที่เธอใช้เรียกเขา
"เรียกฉันทำไมคะ"
"อ๋อ ! นั่งก่อนซิ นั่งเลย" เทซกเดินนำไปนั่งที่โซฟาแล้วเอ่ยถาม
"รู้จักหัวหน้าคิมใช่ไหมล่ะ"
"คุณคิมมีอะไรหรือคะ"
"เธอย้ายกลับมาคุมแม่บ้าน ฉันไม่ได้แค่เซ็นย้ายกลับนะ ฉันไปขอโทษเค้าด้วยตัวเองเชียว" เทซกเอามือแตะที่หน้าอกตัวเอง
"เธอต้องการผู้ชายแบบนี้ใช่ไหม" อึนโซมองหน้าเขา เทซกลงคุกเข่าตรงหน้าหญิงสาวทันที ก้มศีรษะให้
"ฉันรู้ว่าเธอคือหนึ่งในใจ เรามาคบกันเถอะนะ...รับรักฉันนะ" น้ำเสียงหนักแน่น แววตาแน่วแน่ อึนโซนิ่งหลบตาไม่เอ่ยรับคำ

จุนโซวาดรูปอยู่ อึนโซนั่งห่างออกไปเหลาดินสอให้ จุนโซหันมองน้อง อึนโซยิ้มให้แล้วถามพี่ชาย
"เค้ามากวนหรือ" จุนโซแกล้งทำคิดหนัก
"กวนมากเลย" ยิ้มให้น้อง
"ไม่หิวหรือ กินอะไรไหม"
"อ๋อ ! กินซิ"
"เดี๋ยวมานะ" จุนโซลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

อึนโซจัดเตรียมโต๊ะอาหาร เสียงประตูเปิดออก อึนโซเรียกพี่ชายนึกว่าเขากลับมาแล้ว แต่คนที่โผล่หน้าเข้ามากลับเป็นผู้หญิงวัยกลางคน อึนโซถามอย่างแปลกใจ
"มาหาใครคะ"
"ฉันเป็นแม่ของยูมีไงล่ะ" อึนโซนิ่งไป
สองคนลงนั่งคุยกัน แม่ของยูมีเอ่ยถาม
"เธอใช่ไหมที่ว่ากันว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของจุนโซน่ะ"
"ค่ะ" อึนโซตอบ ไม่กล้าสบตาคู่สนทนา
"ยูมีเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว เธอน่ะพักอยู่ที่นี่หรือ"
"ค่ะ" ตอบไม่เต็มเสียง
"นี่...เธอรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงบอกเลิกคบกับยูมีลูกฉัน"
"เลิกกันหรือคะ" อึนโซไม่เชื่อหูตัวเอง
"เธอไม่รู้หรือ"
จุนโซซื้อของกลับเข้ามา พอเห็นจุนโซ แม่ของยูมีพูดอย่างมีโมโห
"นี่เธอเป็นอะไร รู้ไหมว่ายูมีเค้าเป็นยังไง" จุนโซก้มหน้าแววตารู้สึกผิด

อึนโซยืนฟังคำสนทนาอยู่หน้าห้อง ได้ยินแต่เสียงโกรธเกรี้ยว
"เธอไม่มีน้ำใจจะไปเยี่ยมเค้าหรือ ยูมีต้องเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว เธอรู้บ้างไหม เธอรู้ไหม"
"ยูมีอาการแย่หรือครับ...ผมไม่มีอะไรจะพูด" อีกฝ่ายมองอย่างแค้นใจ
"เธอเปลี่ยนไป ทำอย่างนี้ได้ลงคอ คนใจดำ" จุนโซได้แต่ก้มหน้านิ่ง
"บอกมานะ เธอคบผู้หญิงอื่นอยู่หรือยังไงกัน" เห็นว่าที่ลูกเขยนิ่งเงียบคล้ายยอมรับกลาย ๆ แม่ของยูมีตบหน้าเขาฉาดใหญ่ อึนโซตกใจและคาดไม่ถึงว่าพี่ชายไปขอเลิกกับยูมีแล้วจริง ๆ

อึนโซช่วยพี่ชายตากผ้าอยู่ที่ลานนอกบ้าน เอ่ยถามเขาถึงเรื่องที่อยากรู้
"พี่ชาย...พี่กับยูมีเลิกกันจริง ๆ หรือ ทำไมล่ะ มีอะไรหรือ"
"พี่ไปรักคนอื่นอยู่แล้วล่ะซิ" จุนโซตอบไม่ยอมมองหน้าน้อง

ยูมีมาหาอึนโซที่โรงแรม ขอร้องให้เธอช่วยเรื่องจุนโซ
"ฉันรู้ว่าแม่ฉันมา"
"ค่ะ"
"คุณแม่ฉันมาพูดอะไรหรือ เธออยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือเปล่า"
"พี่กับคุณทะเลาะกันหรือคะ"
"ที่จริงไม่มีอะไรรุนแรงหรอกนะ คุณแม่ฉันทำเกินไปหน่อย...นี่อึนโซ" ยูมีน้ำตาไหลจับมืออึนโซไว้ พูดอ้อนวอน
"อึนโซ เธอช่วยฉันหน่อยนะ ฉันรู้นะว่าเธอช่วยฉันได้ เธอคนเดียวเท่านั้นนะที่ฉันจะพึ่งได้ จุนโซเขาถือว่าเธอเป็นลูกพี่ลูกน้อง แล้วเขาก็ห่วงเธอ...ห่วงเธอมากเลย ช่วยฉันหน่อยนะ เธอเท่านั้นที่จะช่วยได้ ฉันน่ะเป็นเด็กอ่อนแอมาตั้งแต่เกิดแล้ว ฉันเลยไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว เคยมีหลายครั้งที่ฉันคิดจะไปจากเขาซะ เพราะฉันน่ะไม่มีคุณค่าสำหรับเขาเลยจริง ๆ แต่แล้วฉันก็รู้ตัวว่าถ้าไม่มีเขา ฉันก็หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง"
"เข้าใจแล้วค่ะ" อึนโซพูดออกมาหลังจากก้มหน้านิ่งอยู่นาน ปาดน้ำตาที่แก้ม
"ฉันรู้นะว่าเขารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบถึงได้อยู่กับฉัน ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่อยากเสียเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะยังไง ขอโทษนะ ขอโทษนะอึนโซ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไม่ต้องเสียใจนะคะ"

อึนโซทำความสะอาดที่ห้องเทซก นึกถึงคำพูดของชีเน่ที่อ้างเรื่องป่วยของแม่เพื่อให้เธอจากไป...และคำเอ่ยขอความรักของเทซก...คำร้องขอของยูมี...และสำคัญที่สุดคือ ความรักระหว่างเธอและจุนโซเป็นต้นเหตุให้คนรอบข้างต้องเจ็บปวด เพียงแค่คิดความทุกข์ก็ล้นอก เทซกเดินเข้ามาเห็นอึนโซ ก็ยิ้มค่อย ๆ ย่างเท้าเข้าใกล้ เคาะโต๊ะที่อยู่ข้างตัว แต่อึนโซก็เหมือนไม่ได้ยิน เทซกเรียกเธอแต่หญิงสาวก็ยังทำงานไม่หยุดมือ เทซกเดินใกล้เข้าไปอีก
"ทำอะไรอยู่น่ะ" อึนโซหันหน้ามา เทซกหยุดยิ้มเมื่อเห็นรอยน้ำตาที่แก้มเธอ

เทซกบอกอึนโซสีหน้าจริงจัง
"บอกตามตรงนะฉันมันคนไม่ละอาย ฉันจะเก็บแต่สิ่งที่ฉันชอบเอาไว้ อะไรที่ฉันไม่ชอบฉันจะโยนทิ้งให้คนอื่น...แต่ฉันอยากรักษาเธอไว้ เธอไว้ใจฉันได้" อึนโซยิ้มจาง ๆ

เย็นมากแล้วจุนโซเดินวนเวียนอยู่ที่หน้าบ้าน รอน้องกลับมาอย่างกระวนกระวาย พอเห็นอึนโซนั่งรถเทซกกลับมาก็เบาใจสีหน้าคลายลง แต่พอสองคนลงจากรถแล้วเทซกเอื้อมไปกุมมืออึนโซไว้ จุนโซมองภาพนั้นอย่างร้าวราน เทซกโบกมือให้เพื่อน ยิ้มอย่างมีความสุขที่หญิงสาวยอมรับรัก จุนโซมองหน้าอึนโซ เธอหลบตา จุนโซเบือนหน้าหนีภาพบาดใจที่ตรงหน้า

จุนโซนั่งวาดรูปท่าทางคร่ำเคร่งกับงานตรงหน้า อึนโซเล่าให้ฟังว่าเทซกมาบอกรัก
"เค้าไม่รู้หรอกน่ะว่าเทซกเป็นคนดีไหม แต่เทซกบอกว่าชอบเค้านะ แล้วเทซกเป็นคนแรกที่ชอบเค้ามากขนาดนี้...นอกจากพี่ชาย พี่กับยูมีดูแล้วเหมาะสมกันมากนะ เค้าเองก็อยากจะมีความสุขบ้างเหมือนกัน...พี่ไม่ว่าใช่ไหม..." น้ำเสียงอึนโซฟังคล้ายน้องสาวขอคำปรึกษาจากพี่ชาย แต่ทุกคำก็บาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของทั้งคนพูดและคนฟังให้เจ็บช้ำมากยิ่งขึ้น จุนโซหน้าเครียด หัวใจหมอง ฟังอึนโซพูดจบก็หลับตา ข่มความรู้สึกไม่พูดอะไร หยุดมือที่วาดรูปทิ้งแขนลงคล้ายอ่อนแรง

เทซกเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เข้าร่วมประชุมกับคณะผู้บริหาร พี่ชายฝากฝังน้องของตัวเอง
"ขอฝากคุณฮันด้วยนะ เขายังใหม่ในวงการนี้ คงยังอีกนานกว่าเขาจะปรับตัวได้สำเร็จ" เทซกเขี่ยอาหารในจานตรงหน้า พูดออกความเห็น
"มีอย่างนึง อาหารที่นี่ห่วยแตก กินไม่ลง" ชีเน่สะกิดห้าม เทซกเลยว่าให้
"เธอชอบกินยังงั้นหรือ"
"เขายังเด็กนะเลยพูดอะไรไม่ค่อยได้คิด" พี่ชายออกตัวแทนน้องแล้วคุยถึงเรื่องงานต่อ
"อัตราการจองสนามกอล์ฟของเรายังลดลงอีกนะ"
"อ๋อ! เรื่องนี้" เทซกขัดขึ้น
"อะไร ของหวานไม่อร่อยหรือไง" พี่ชายชักรำคาญ
"นักกอล์ฟที่นี่ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ทำไมเราไม่มอบสิทธิพิเศษให้เพื่อดึงดูดใจนักกอล์ฟผู้หญิงล่ะ เช่นว่าให้จองเวลาได้ก่อนพวกผู้ชาย ไม่ก็จัดให้เล่นกอล์ฟกันได้เป็นกลุ่ม ผู้ชายตีกอล์ฟเพื่อธุรกิจกันมากจนมีก๊วนกอล์ฟของตัวเองอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงรวย ๆ ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย" ชีเน่ยิ้มภูมิใจที่เห็นทุกคนนิ่งฟังคำพูดของเขา พี่ชายก็ออกจะทึ่งในความคิดของน้องที่ตัวเองดูถูกมาตลอด เทซกดีดนิ้วให้พนักงานแจกเอกสารให้ทุกคน
"ในนั้นจะมีปัญหาสนามกอล์ฟของเรารวมทั้งอาหารที่กินไม่ลงนี่ด้วย แขกของเราบ่นเรื่องอาหารกันหนาหู ซึ่งไม่เป็นผลดีกับชื่อเสียงของเราแน่ ทุกท่านโปรดดูที่หน้าหนึ่งนะครับ"

เลิกประชุม ชีเน่เดินตามเทซกออกมา
"อะไรล่ะ" เทซกหันไปถามแล้วกดปุ่มลิฟท์
"ทำได้ดีนี่นา เกิดอะไรขึ้นมาล่ะ"
"ฉันจำเป็นต้องเป็นผู้ใหญ่ ฉันคิดจะลงหลักปักฐานแล้วล่ะ" ลิฟท์เปิดเทซกเดินเข้าไป หันมองหน้าชีเน่ เห็นยังยืนเฉย
"ไม่ไปหรือ งั้นไปนะ" เทซกกดลิฟท์ปิด ชีเน่รีบกั้นประตูไว้
"หมายความว่ายังไง จะให้เข้าใจว่ายังไง เพราะอึนโซใช่ไหม ใช่หรือเปล่า" เทซกยิ้มอย่างเดียว
"ไว้เจอกันนะ" เทซกกดลิฟท์ปิด

เทซกนัดให้อึนโซมาพบที่สนามกอล์ฟ ชวนให้ดูตัวเองซ้อมแล้วแกล้งพัทท์ลูกไม่ลงหลุมอยู่หลายครั้ง อึนโซพลอยขำจนเทซกออกปาก
"หยุดขำซะทีได้ไหม เดี๋ยวคอยดูนะ" พัทท์ครั้งแรกลูกเฉี่ยวหลุมไป พอครั้งที่สองอึนโซเห็นลูกลงหลุมก็ตบมือดีใจ เทซกวานให้อึนโซเก็บลูกกอล์ฟให้ หญิงสาวทำหน้างง ๆ เขาบอกอีก
"เก็บซิ" อึนโซเดินไปหยิบลูกกอล์ฟขึ้นมา เห็นสร้อยอยู่ที่ก้นหลุม หยิบสร้อยขึ้นมา มองหน้าเทซกเห็นแต่รอยยิ้มของเขาพราวไปทั้งหน้า

สองคนเดินมาตามถนนในสนามกอล์ฟ อึนโซก้มมองสร้อยในมือ เทซกทำท่ากลัว ๆ กล้า ๆ จะโอบไหล่อึนโซแล้วก็เปลี่ยนใจ พอเอื้อมมืออีกที ได้ยินเสียงเธอก็รีบชักมือกลับ
"สร้อยเส้นนี้ราคาแพงมากนะ ใช่ไหมคะ"
"อ๋อ...แม่ฉันเคยบอกว่า อย่าไปตีราคาให้ของขวัญ...มานี่มา...ฉันสวมให้นะ" เทซกหยิบสร้อยจากมือหญิงสาวคล้องคอให้แล้วบอกเธอ
"ฉันจะพยายามเป็นคนดี เชื่อใจฉันได้นะ ฉันจะเป็นผู้ชายที่เธอจะปรารถนา เมื่อเช้านี้ฉันเข้าประชุมแล้วนะ ไม่เลวเชียวล่ะ"
"แต่ฉันซิไม่ดีพอสำหรับคุณเลย ฉันคิดว่าสร้อยเส้นนี้คงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ" อึนโซจะถอดสร้อยออก เทซกจับมือเธอไว้ เอ่ยเสียงอ่อนโยน
"ฉันเข้าใจ เธอไม่ต้องทำอะไรหรอก ขอแต่เพียง...คอยยิ้มให้และคอยยืนหายใจอยู่ข้าง ๆ ฉันก็พอ ตกลงนะ"

จุนโซมาสอนวิทยาลัย ยูมีมารอพบเขา เดินคุยกันจุนโซเอ่ยทัก
"คุณสบายดีหรือ"
"คิดว่าไงล่ะคะ คงไม่ต้องบอกล่ะนะคะว่าคุณเสียใจ"
"เกลียดผมมากขนาดนั้นเชียวหรือ"
"ใช่น่ะซิ ถ้าคุณเสียใจจริง ๆ ก็ตามฉันมาซิคะ"

ยูมีพาเขามาที่ห้องพักที่เธอเช่าอยู่ใกล้ ๆ วิทยาลัย พอเข้ามาในห้องเธอก็เอ่ยถาม
"รับกาแฟหน่อยไหม"
"ก็ดี"
จุนโซมองรูปถ่ายเขาและเธอที่ถ่ายคู่กัน ยูมีเห็นเข้าก็บอก
"นี่ห้องพักของฉันค่ะ" จุนโซแปลกใจ
ยูมีวางแก้วถ้วยกาแฟตรงหน้าจุนโซพลางบอก
"ไม่มีเวลาออกไปหาซื้อของ เลยเอามาเท่าที่มีอยู่เท่านั้นเองค่ะ ไม่เลวนักใช่ไหมล่ะคะ อยู่ใกล้ห้องวาดรูปของคุณดี ใกล้วิทยาลัยด้วย"
"ยูมี"
ถึงอย่างไรหญิงสาวก็ไม่ยอมรับที่จุนโซบอกเลิก
"ฉันรู้ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รักฉัน คุณไม่เคยรักฉันจริง ๆ และฉันรู้ว่าคงจะดีกว่าถ้าเราเลิกคบกันไปเสียได้น่ะ จริงไหมคะ ฉันไม่โง่นะคะ คุณก็คงรู้"
"ยังมีอย่างอื่นที่ผมยังไม่ได้บอกนะ...ผมไปรัก...คนอื่นแล้ว" ยูมีน้ำตาไหล มองหน้าเขา ปาดน้ำตาทิ้ง
"จุนโซ ฉันรู้นะคะ คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันรู้นะ คุณอยากจะให้ฉันปล่อยคุณไป แต่ไม่หรอก ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณค่ะ ถึงแม้ว่าคุณจะไปรักคนอื่นแล้วก็ตามเถอะ ฉันก็ไม่อยากที่จะเสียคุณไป ผู้หญิงคนที่คุณไปหลงรักน่ะ รักคุณด้วยหรือคะ ถ้าฉันปล่อยคุณไป คุณจะแต่งงานกับเธอได้อย่างนั้นหรือคะ จะแต่งงานได้หรือ" จุนโซและยูมีนึกถึงคน ๆ เดียวกัน
"ยูมี...เธอน่ะ.." ยังไม่ทันได้พูดต่อ เสียงกริ่งประตูดังขึ้น
"เทซกกับอึนโซคงจะมาแล้ว ฉันเชิญทั้งคู่มาทานมื้อค่ำด้วย สองคนนี้คบกันแล้วนะคะ คุณไม่รู้ใช่ไหม" สีหน้าจุนโซขรึมลง

พอเทซกเข้ามาในห้องก็ออกปาก
"โอ้โห ! สวยดีนี่ ย้ายเข้ามาเมื่อไหร่"
"อาทิตย์นึงแล้วจ๊ะ" จุนโซ อึนโซมองหน้ากันซ่อนความรู้สึก
"น่าจะบอกเรานะ เอ้านี่ ! ของฝาก" เทซกยื่นช่อดอกไม้ให้ ยูมีบอกขอบคุณแล้วถามอึนโซ
"อึนโซ คิดยังไงล่ะ"
"น่ารักมากเลยค่ะ"
"นั่งเลยซิจ๊ะ เดี๋ยวอาหารค่ำก็จะเสร็จแล้วล่ะ" พี่น้องยืนใกล้ชิดแต่ไม่ยอมสบตาหรือพูดกันสักคำ เทซกเห็นก็บอก
"อ้าว ! ยืนทำไม นั่งซิ"

ยูมียกกับข้าวมาวางบนโต๊ะอาหาร
"หวังว่าคงถูกปากนะ ฝีมือของฉันน่ะ"
"ทำซะเยอะเลยนะ" จุนโซเปรย เทซกตักกับข้าวให้อึนโซ
"เอาหน่อยไหม ฉันจะตักให้"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"เอาน่า ลองซิ" จนุโซเหลือบมอง พออึนโซตักเข้าปาก เทซกถาม
"ไม่เลวใช่ไหมล่ะ...จุนโซ ตอนเด็ก ๆ เธอกินเก่งไหม" จุนโซยิ้ม มองหน้าน้อง
"เก่งซิ"
"เธอน่ารักนะ อิจฉานายจังเลย ได้โตขึ้นมาด้วยกันแบบนี้"
"ถ้าโตขึ้นมาด้วยกันล่ะก็ ก็คงเหมือนพี่น้องกันใช่ไหมล่ะคะ" ยูมีเสียงใสพูดคล้ายดักคอกลาย ๆ พี่น้องมองหน้ากัน เทซกพูดต่อ
"แต่ฉันว่าดูสนิทกันยิ่งกว่าชีเน่ซะอีก"

ยูมีเหลือบเห็นสร้อยที่คออึนโซก็ชมว่าสวย เทซกบอก
"สวยใช่ไหม ฉันซื้อให้เองล่ะ" เทซกยิ้มภูมิใจ จุนโซมองหน้าเพื่อน
"นายซื้อให้หรือ...อ๋อ..."
"อยากให้แหวนมากกว่า แต่ว่ามันเร็วไปใช่ไหม" หันไปมองหน้าอึนโซ
"ดูของฉันซิ แล้วซื้อวงที่สวยกว่านี้นะ" ยูมียื่นมือให้ดูแหวนที่นิ้ว ตั้งใจจะอวดอึนโซ
"นี่มันแหวนหมั้นนี่นา" เทซกจำได้
"สวยไหมจ๊ะ" เทซกถามอึนโซ
"ค่ะ...สวยจริง ๆ ค่ะ" อึนโซตอบเสียงเบา เริ่มอึดอัดใจ จุนโซก้มหน้า
"นายนี่รสนิยมดีจังเลย จุนโซ ไปเลือกแหวนให้เราก็ดีนะ" พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"ฉันจะไปเติมน้ำแกงคะ" อึนโซทนฟังไม่ไหวรีบลุกขึ้น ไม่ทันระวังทำน้ำแกงหกใส่ขาตัวเอง จุนโซตกใจลงคุกเข่า จับขาอึนโซไว้ เงยหน้าถามอย่างเป็นห่วง
"เป็นอะไรไหมจ๊ะ ลวกหรือเปล่า" ยูมีออกอาการไม่พอใจ เทซกมองอย่างสงสัย

ทั้งสี่คนออกมาที่ริมทะเล ยูมีนั่งคุยกับอึนโซ
"คุณกับพี่ดีกันแล้วหรือคะ"
"พี่ชายเธอหัวรั้นไม่เบาเลย"
"ฉันแน่ใจเดี๋ยวก็สำเร็จค่ะ"
"อึนโซล่ะมีความสุขดีหรือ เทซกน่ะดูทำตัวดีกว่าที่เคยเป็นมาเลยนะ"
"ค่ะ ฉันพอจะรู้ค่ะ"
"อึนโซตอนเด็ก ๆ คงจะน่ารักนะ"
"จำไม่ค่อยได้แล้วล่ะค่ะ"
"แล้วจุนโซน่ะเป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
"ค่ะ ฉันจำพี่ได้...ชัดที่สุดเลยค่ะ" รอยยิ้มอึนโซฉายให้เห็นความสุขในหัวใจ ภาพความหลังเมื่อครั้งกระโน้นทั้งสุขและเศร้าที่พี่น้องมีร่วมกัน กระจ่างชัดในความรู้สึกของทั้งจุนโซและอึนโซ จุนโซยืนคุยกับเทซก สีหน้าจุนโซอ่อนลง รอยยิ้มอ่อนโยน แววตามีร่องรอยจดจำล้ำลึก
"เค้าน่ารัก...น่ารักเชียวล่ะ"
"โอ้ย ! อิจฉาจริง มีเรื่องให้จำเยอะแยะเลย...เอางี้นะ ฉันจะขออนุญาตนาย" เทซกยื่นมือให้
"มาซิ...ฉันขอรับรองว่า จะทำให้น้องสาวนายมีความสุขที่สุด" จุนโซอึ้งไป มองมือเพื่อนทำท่าจะปฎิเสธ
"เทซก เราคงจะต้อง..."
"ฉันอนุญาตแทนเอง" ยูมีจับมือเทซกแทนจุนโซที่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
"เทซก ต้องทำให้อึนโซมีความสุขนะ" ยูมีกำชับเทซก
"เธอแทนจุนโซหรือ...อ๋อ...เป็นคู่กันย่อมแทนได้อยู่แล้ว" ยูมีมองหน้าจุนโซ เขามองเธอแวบหนึ่ง แล้วมองเลยไปทางอึนโซที่นั่งอยู่ห่าง ๆ ไม่รู้เรื่องที่สามคนคุยกัน

จุนโซขับรถพาอึนโซกลับ เงียบกันไปทั้งคู่ ถึงที่พักลงนั่งคุยกันที่เก้าอี้หน้าบ้าน จุนโซพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน
"อึนโซ...เราเลิกหลอกตัวเองกันเถอะนะ พี่ไม่อยากโกหกตัวเอง ถ้าเราไม่จริงใจกับตัวเอง เราจะยิ่งเจ็บช้ำยิ่งกว่านี้ขึ้นไปอีก...เทซก..เธอ...พี่...รวมทั้งยูมี...ทุกคนเลย" จุนโซหันมองหน้าอึนโซ พูดต่ออย่างรู้หัวใจน้อง
"พี่รู้ว่าเธอไม่รักเขา เธอรักเทซกจริง ๆ น่ะหรือ...พี่รู้ว่าเธอไม่รัก" วงหน้างดงามหม่นเศร้า
แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามา ทั้งคู่หันไปมอง ศจ.ยุนและคุงฮามาเยี่ยมลูกชาย พอจุนโซเห็นว่าใครมาก็เรียกพ่อ อึนโซค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน จ้องมองคุงฮาน้ำตาไหลพรากเรียกแม่ คุงฮาตกตะลึง ไม่นึกว่าจะได้พบอึนโซ
"อึนโซหรือ...อึนโซ...อึนโซ..." แม่ลูกโผเข้ากอดกันด้วยความรักและคิดถึงอย่างที่สุด
"ไหนขอแม่ดูซิ ขอดูซิ อึนโซของแม่ใช่ไหม อึนโซหรือ" แม่ลูกกอดกันแน่น จุนโซมองภาพแม่และน้องอย่างหนักใจ พอจะรู้ว่าความรักของเขาคงไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว

คุงฮาและอึนโซนั่งอยู่ในห้องด้วยกัน แม่พินิจมองแล้วค่อย ๆ เอื้อมมือจับต้องตัวลูกสาวที่พลัดพรากกันไป และได้กลับมาพบหน้ากันโดยไม่คาดคิดมาก่อน แม่จับมือลูกมากุมไว้ราวกับจะให้แน่ใจว่าไม่ไช่เป็นเพียงแค่ความฝัน
"อึนโซ มือลูกโตขึ้นมากเลยนะ"
"แม่ขา..." อึนโซมองหน้าแม่ ดวงตามีแต่หยาดน้ำเอ่ออยู่เต็มตา
"โตขึ้นเยอะเลย ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับลูกระหว่างที่ลูกเติบโตขึ้นมาน่ะ ลูกลำบากหรือเปล่าจ๊ะ"
"ไม่ลำบากหรอกค่ะ"
"เรียนหนังสือเก่งไหม"
"พอไหว แต่หนูไม่ได้เรียนต่อหรอกนะคะ ขอโทษค่ะแม่ แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ชอบเรียน"
"เป็นความผิดของแม่เอง จะบอกยังไงว่าแม่เสียใจแค่ไหน ที่แม่ต้องทิ้งลูกไปให้ลูกอยู่ที่นี่คนเดียว" คุงฮาสะอื้นไห้
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ ไม่เป็นไรค่ะ" แม่รีบเช็ดน้ำตาบอกลูก
"นี่แม่เป็นอะไรไปเนี่ย แม่ไม่ควรร้องไห้ ยิ่งจะทำให้เห็นหน้าลูกแม่ไม่ชัดน่ะ จริงไหม คิดถึงแม่บ้างไหมลูก" อึนโซพยักหน้า
"มากแค่ไหนล่ะ...มากแค่ไหน ลูกไม่ลืมแม่ใช่ไหม แม่น่ะคิดถึงลูกมากจนแม่ล้มป่วย แม่คิดถึงลูกมากจนปวดร้าวไปหมด แม่กลับมาไม่ได้เพราะว่าแม่ป่วยมาก...อึนโซ...อึนโซ...ลูกที่น่ารักของแม่" สองคนร่ำไห้กอดกันแน่นอยู่เป็นนาน

พ่อกับจุนโซอยู่ที่หน้าบ้านคุยถึงอึนโซ
"น้องดูดีนะ โตขึ้นเป็นคนสวย สวยทีเดียว"
"ครับ"
"น้องทำงานที่โรงแรมหรือ"
"ครับพ่อ"
"ทางนั้นเลี้ยงดูมาดี นึกไม่ถึงว่าจะเลี้ยงได้ดีอย่างนี้ พ่อคิดผิดเองตอนเราไปอเมริกาเราน่าจะพาอึนโซไปกับเราด้วย...ยิ่งตอนที่แม่ล้มป่วย พ่อก็น่าจะกลับมารับอึนโซไปอยู่ด้วย"
"พ่อครับ ไม่เป็นไรแล้ว อึนโซเค้าโตมาดี พ่อไม่เห็นหรือครับพ่อ"
"พ่อรู้...พ่อรู้...น้องโตมา...สวยน่ารัก ต้องขอบคุณจริง ๆ" พ่อลูกหลั่งน้ำตา สะเทือนใจกับชะตาชีวิตของอึนโซ

ชีเน่กลับถึงบ้าน เห็นโต๊ะอาหารที่จัดเตรียมไว้ที่สนามก็รู้ว่าพ่อแม่กลับมาแล้ว ดีใจรีบเข้าบ้านเรียกหาแม่ พอเห็นพ่อก็โดดเข้ากอด
"ทำไมไม่โทรมาก่อนหนูจะได้ไปรับถึงสนามบินไงล่ะคะ"
"ก็นี่แหละ ไม่อยากให้หนูต้องลำบาก" คุงฮาเดินออกมา ชีเน่โผเข้ากอดแม่
"พอแล้วจ๊ะ" แม่ดึงตัวลูกสาวออก ชีเน่ถาม
"ที่สนามมีอะไรคะ"
"จะได้กินมื้อเช้าร่วมกันไง ไม่ได้กินมานานแล้ว" พ่อบอกอย่างอารมณ์ดี
"จริงหรือคะ ดีจังเลย หนูหิวจะแย่อยู่แล้วค่ะแม่" ชีเน่หันไปยิ้มประจบแม่ แต่เห็นสีหน้าแม่เฉยเมยก็ถาม
"แม่เป็นอะไรคะเนี่ย"
"ลูกน่ะ"
"อะไรคะ"
"ทำไมไม่บอกเราว่าพบอึนโซแล้ว" ชีเน่หน้าสลดลงทันที
จุนโซพาอึนโซมาถึง
"กลับมาแล้วครับ" ชีเน่หันไปมอง รอยยิ้มอึนโซสดใส แววตาคุงฮาอ่อนโยนมองอึนโซด้วยความรัก เดินเข้าไปหาลูกสาว
"อึนโซ กลับมาเร็วจังนะ" ชีเน่เจ็บปวดที่แม่ไม่เคยมองเธอด้วยความรู้สึกเดียวกับที่มองอึนโซเลย อึนโซทักเพื่อน
"ชีเน่กับอึนโซไม่ได้เจอกันนานซิ" พ่อหาเรื่องจะให้สองคนคุยกัน แต่ไม่มีใครปริปาก

ชีเน่เปิดประตูเดินออกมาสีหน้าบึ้งตึง จุนโซคว้าแขนไว้
"ชีเน่ ฟังพี่ก่อน ชีเน่" น้องสาวสะบัดแขน อึนโซจับแขนเพื่อนเลยถูกตบหน้า
"ยุน ชีเน่" จุนโซเสียงดังทั้งตกใจทั้งโมโห เทซกกับยูมีมาถึงพอดี เทซกลงจากรถ เห็นสามคนยืนอยู่ก็เอ่ยขึ้น
"อยู่กันพร้อมหน้าเลยหรือ วันรวมญาติหรือไงเนี่ย ขอมีส่วนร่วม..." เทซกพูดไม่ทันจบเห็นอึนโซเอามือกุมแก้มอยู่
"มีอะไร ใครทำเธอหรือ อะไร ใครทำร้ายเธอหรือ" ชีเน่ผลุนผลันออกไปทันที

ชีเน่ขับรถอย่างเร็วแล้วเข้าจอดข้างทาง ซบหน้าลงร้องไห้ นึกน้อยเนื้อต่ำใจ คิดถึงชีวิตยากลำบากของตัวเองที่ผ่านมา...วันที่อึนโซได้เป็นหัวหน้าชั้นแทนที่จะเป็นเธอ...และวันแรกที่ไปอยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริง ท่าทีของแม่ที่แสดงความไม่ยอมรับจนรู้สึกได้ ชีเน่ตะโกนเรียกอึนโซด้วยความแค้นใจ

ชีเน่ขับรถมาจอดดูซุนอิม ผู้หญิงที่เคยเลี้ยงดูเธอมา แม่ด่าว่าลูกค้าเสียงขรม ภาพที่เห็นเหมือนหนังที่ฉายซ้ำ ชีเน่เช็ดน้ำตาแล้วขับรถออกไป เด็กหัวขโมยหยิบแอบหยิบขนมในร้านของแม่แล้ววิ่งหนี ซุนอิมเห็นเข้าวิ่งไล่ลงไปบนถนน ตัดหน้ารถของลูกสาว รีบก้มหัวขอโทษขอโพย แต่พอเห็นหน้าคนขับก็ชะงักน้ำตาไหลพร่ำเรียกแต่ลูก

แม่ลูกนั่งอยู่ที่ริมน้ำ ซุนอิมเอาแต่ร้องไห้จนชีเน่ต้องห้ามแม่
"หยุดได้แล้วน่ะ"
"ไม่ได้ร้องสักหน่อย ไม่ได้ร้องนะ ไม่ได้ร้อง" ซุนอิมยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด
"ก็บอกให้หยุดไงเล่า" ลูกสาวตะคอกใส่แม่
"บ้านนั้นน่ะเขาดีกับแกหรือเปล่าล่ะ เค้าดูแลแกดีไหม"
"มันแน่อยู่แล้ว เขาจำเป็นต้องดีด้วย เพราะฉันเป็นลูกในสายเลือด อยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง"
"ฟังแล้วดีใจ ต้องขอบคุณบ้านนั้นเขานะ จริง ๆ นะ" ซุนอิมเช็ดน้ำตาแล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกอย่างอดไม่ไหว
"หยุดซะทีซิ เห็นแล้วยิ่งใจไม่ดี" ว่าแม่แต่ตัวเองก็มีอาการไม่ต่างกัน
"เราเป็นอะไรกันนะ ไม่เห็นเหมือนอึนโซเลย อึนโซกับแม่ดีใจจะตายที่ได้เจอกัน ไม่ยักเหมือนเรา"
"อึนโซได้เจอกับบ้านนั้นแล้ว อย่างงั้นจริง ๆ หรือ" ซุนอิมลืมความเสียใจไปชั่วขณะ ชีเน่ปิดหน้าร้องไห้เสียงดัง

ทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหาร รอคุงฮาคนเดียว จุนโซรับอาสาไปตามแม่ พบแม่นั่งอยู่ในห้อง เคาะประตูให้เสียงแต่แม่ก็ยังนั่งนิ่ง ลูกชายเดินเข้าใกล้แม่
"ทุกคนรออยู่นะครับแม่"
"ชีเน่ล่ะ" จุนโซนั่งลงข้าง ๆ แม่
"ทำไมแม่ทำแบบนี้ล่ะ ชีเน่จะน้อยใจนะครับ"
"ชีเน่น่ะ เค้าอยู่กับเราตลอด ไม่ว่าจะยังไง แม่อยู่กับเค้าตลอดเวลา ถึงแม่จะป่วยบ่อย เค้าก็มีแม่ไว้พึ่งพาได้ คอยอยู่เคียงข้างเสมอ แต่ว่าอึนโซ...จุนโซ...ลูกรักอึนโซใช่ไหม ลูกยังรักน้อง...มากเหมือนเมื่อก่อนไหม" จุนโซหลบตาแม่
"รู้ไหมลูก เราตั้งชื่ออึนโซ แม่รู้ทันทีว่าเป็นพี่น้อง...จุนโซ อึนโซ ไปไหน ๆ ใครก็จะรู้ว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมาแน่ รู้ไหมลูก แม่มีความสุขที่ได้นึกภาพว่ามีลูกทั้งสองเติบโตอยู่ข้าง ๆ แม่โดยไม่หลีกลี้หนีหายน่ะ จุนโซอย่าทอดทิ้งอึนโซนะ ไม่ว่าจะยังไง ดูแลน้องให้ดี ให้ถือเป็นน้องแท้ ๆของลูก จะได้ไหมลูก บอกแม่มาซิ รับปากแม่ซิ ว่าจะดูแลน้องน่ะ"
"ครับ" จุนโซจำใจรับปากแม่อย่างยากเย็น อึนโซยืนฟังคำของแม่ที่หน้าประตูห้องน้ำตารินไหล

https://www.youtube.com/watch?v=qZL7JP67plo

https://www.youtube.com/watch?v=sPwJff-8XJw

https://www.youtube.com/watch?v=rr-VaAqKugM

https://www.youtube.com/watch?v=fOtLbMfGPec

https://www.youtube.com/watch?v=tEZnBE_8vn0

https://www.youtube.com/watch?v=_Ym7jLYW1mY

บีจีและไลน์จากคุณญามี่

Free TextEditor

Create Date : 09 เมษายน 2553

Last Update : 17 กรกฎาคม 2565 23:28:30 น.

0 comments

Counter : 4012 Pageviews.