Bloggang.com : haiku : รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๕

รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๕

https://www.youtube.com/watch?v=TYT9GAlfvYw

ความอ้างว้างเจ็บปวดลึกแผ่เต็มดวงตาของเทซก น้ำเสียงเยาะหยันเล่าถึงแม่ของตัวเอง
"แม่ที่แท้จริงของฉันที่อยู่ญี่ปุ่นนั่นน่ะ กำลังจะแต่งงานใหม่เป็นครั้งที่...เอ้อ...รวม...รวมทั้งพ่อฉันก็จะ...เป็นครั้งที่ห้าแล้ว"
"ไหนคุณว่าจะไปงานวันเกิดคุณแม่"
"ยังงั้นหรือ ฉันมีแม่สองคน คนนึงทอดทิ้งลูกชายของตัวเองไป อีกคนน่ะก็เป็นแม่ของพี่ชายฉันที่ทำเหมือนฉันเป็นแค่เศษธุลี แล้วฉันมาพร่ำบอกเธอทำไม เธอเป็นใครกัน...หา...เธอเป็นใคร" เสียงยิ่งดังด้วยอารมณ์ที่แรงขึ้นเรื่อย ๆ
"อ๋อ ! รู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ฉันสนใจเธอนี่เอง ในเมื่อเธอรู้ความลับของฉัน ฉันก็ต้องยอมเธอ" อึนโซรู้สึกถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของเขา นึกอยากหนีให้พ้นไปจากตรงนี้ รีบเอ่ยขอตัว เทซกคว้าข้อมือหญิงสาวดึงตัวเข้าใกล้
"อยากคบกับฉันไหม มาเป็นคู่รัก ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดีเลย ให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ" อึนโซบิดมือออกจะก้าวเดิน
"ฉันต้องไปแล้วค่ะ"
"หยุดนะ จะไปไหนน่ะ" เทซกจับไว้อีก ผลักเธอชิดผนัง ปลุกปล้ำจะจูบหญิงสาวให้ได้ อึนโซร้องห้าม แต่เทซกก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรับฟังอะไรได้ อึนโซป้องกันตัวเองสุดกำลัง พอดิ้นหลุดได้ก็วิ่งหนีออกจากห้องไป
อึนโซวิ่งออกมาจากห้อง แขนเสื้อผ้ากันเปื้อนข้างหนึ่งห้อยตกจากไหล่ ผมที่รวบไว้หลุดรุ่ย วิ่งจนถึงทางเลี้ยว ประตูลิฟท์เปิดออก คิมกับพนักงานสองคนก้าวออกมา พอคิมมองเห็นสภาพของอึนโซก็ชักสีหน้าทันที อึนโซใจหาย จับเสื้อผ้าที่รุ่ยร่ายไว้แล้วหันหลังวิ่งไปอีกทาง
อารมณ์ที่ปะทุแรงของเทซกสงบลง เหลือเพียงความเสียใจในการกระทำของตนเอง ชายหนุ่มนั่งเงยหน้าเหม่อลอย ดวงตามีหยดน้ำคลออยู่

อึนโซวิ่งลงมาตามบันไดนอกโรงแรมแล้วค่อย ๆ ผ่อนฝีเท้าหยุดยืน หญิงสาวตกใจและเสียขวัญ ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตนได้ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ เสียง page ดังขึ้น หยิบขึ้นกดดู เห็นเป็นเบอร์ของเพื่อนเทซก ฝนเริ่มลงเม็ด อึนโซรีบวิ่งลงบันได เข้าไปในตู้โทรศัพท์โทรไปหา
"ฉันโทรมาตามที่ page น่ะค่ะ"
"ผมเรียกเองล่ะฮะ ผมเป็นเพื่อนกับฮัน เทซกไงฮะ" จุนโซดีใจที่เธอโทรมา แต่อึนโซไม่อยากได้ยินชื่อคน ๆ นี้
"ฉันไม่ทราบว่าใครเรียกมาค่ะ" อึนโซยังไม่คลายจากอารมณ์ตระหนกในเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยจึงบอกไปทั้งที่รู้ว่าเป็นเขา
"ขอโทษนะครับที่ผมไปไม่ทัน พอดีเกิดมีเรื่องกระทันหันน่ะครับ ผมก็เลยต้องรีบกลับโซล คือเพื่อนผม...เอ้อ...เพื่อนผมเกิดป่วยหนักครับ"
"อ๋อ! เสียใจที่มีเรื่องค่ะ แต่ฉันเข้าใจนะคะ บอกตามตรงฉันรู้ว่าคุณ page เรียกฉัน แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะว่ากำลังไม่ค่อยสบายใจ ฉันรอคุณอยู่นานมาก ฉันขึ้นไปดูที่ห้องสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น" อึนโซบอกเพียงแค่นั้น ไม่อยากนึกภาพเหตุการณ์น่ากลัวเมื่อสักครู่นี้
"ฉันจำเบอร์โทรของคุณได้ค่ะ เลขสี่ตัวสุดท้าย o๒๑๕ เหมือนของฉันเลยค่ะ"
"เป็นเลขวันเกิด" จุนโซบอกไป
"งั้นหรือคะ ของฉันก็เหมือนกันค่ะ"
"ขอโทษที่ให้คุณต้องรอนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เกิดเหตุสุดวิสัยนี่คะ" จุนโซจับความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ ถามอย่างห่วงใย
"มีอะไรหรือเปล่าครับ น้ำเสียงคุณไม่ค่อยดีเลย" ฝนที่ตกหนักภายนอกคล้ายความเจ็บปวดที่กระหน่ำลงในหัวใจของหญิงสาว ความอาทรในน้ำเสียงของเขาทำให้หญิงสาวตื้นในอก พยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ
"เปล่าค่ะ คงจะเพราะฝนตกน่ะค่ะ สัญญาณก็เลยไม่ค่อยจะดี คุณยังตามหาเธอไม่เจอหรอกหรือคะ" จุนโซก้มหน้า เม้มริมฝีปาก
"ครับ...ผมอาจจำคนผิดก็ได้...ผมคงคิดถึงเธอมาก...ผมคิดถึงมากจนจำคนอื่นเป็นเธอ" ความรู้สึกหวนหาถึงคนที่แนบสนิทในอาวรณ์อันอ่อนโยนอยู่ไม่รู้คลาย อยากให้มาปรากฏกายอยู่ต่อหน้า
"อย่างนี้เอง...ผู้หญิงในดวงใจคุณ" เสียงพูดอึนโซแผ่วเบา
"ถ้างั้นก็..." พอจะวางสายลงทางโน้นรีบเอ่ยขึ้น
"เอ้อ ! เดี๋ยว วันเกิดของใครหรือเนี่ย"
"อะไรคะ"
"เบอร์ page ของคุณ"
"คือ...วันเกิดพี่ชายฉันน่ะค่ะ แล้วของคุณล่ะคะ"
"วันเกิดผมเองครับ"
"อ้อ...ถ้างั้น...เราคงได้พบกันอีกนะคะ"
"นั่นซิครับ..." จุนโซไม่อยากวางหูเลย ลดมือลงช้า ๆ ความคิดล่องลอยไปไกลสุดสายตา ผ่านม่านฝนอันหนาหนัก ภาพนอกหน้าต่างและตู้โทรศัพท์พร่าเลือน เหมือนความหวังที่จะได้พบคนที่เฝ้ารอ อีกนานเพียงใดถึงจะได้พบกัน สองคนยืนนิ่งดำดิ่งกับความคิดของตนเองอยู่อีกเป็นนาน

ข้าวของ ๆ จุนโซวางเต็มห้องที่กำลังจะย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ จีวันกับจุนโซช่วยกันขนภาพวาดเข้ามาในห้อง ยูมีเดินตามหลังมา
"ให้ฉันทำอะไรคะ"
"เอ้อ ! ไม่ต้องทำอะไรเลย นั่งนิ่ง ๆ ให้เหมือนภาพเขียนเลย" จีวันห้ามยูมี
"ช่วยได้มากเลยนะ งั้นให้ฉันจัดภาพเขียนก็แล้วกันนะคะ"
"ว้าว ! จะให้ภาพเขียนมาจัดภาพเขียนนี่นะ" จีวันพูดสัพยอกแล้วหัวเราะชอบใจ ยูมีหยิบภาพชายหาดที่จุนโซเคยพูดถึงขึ้นมา
"ให้วางตรงไหนก็ได้ใช่ไหมคะ"
"ได้แน่จ๊ะ"
"ชายหาดนี้อยู่ไกลไหมคะ"
"อ๋อ ! อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง อยากไปงั้นหรือ"
"แต่คุณต้องวาดหน้าฉันนะ"

เทซกเรียกตัวอึนโซ แต่กังอีมาทำหน้าที่แทน ชายหนุ่มแปลกใจ
"คนเดิมหายไปไหนแล้วล่ะ ชอย อึนโซ" กังอีนึกโมโหที่เพื่อนต้องออกจากงาน แต่พยายามรักษามารยาทกับแขก
"ฉันได้ยินว่าชอย อึนโซมีเรื่องไม่ดีไม่งามกับแขกน่ะค่ะ พอหัวหน้ารู้เรื่อง เธอก็เลยจะลาออก ที่จริงในตอนนี้เธอกำลังจะไปตามนัดกับเสี่ยแก่ ๆ อยู่พอดีค่ะ"
"เสี่ยแก่ ๆ หรือ"
"เธอต้องขายตัวเพื่อช่วยครอบครัว ฉันก็ควรจะต้องขอตัวก่อนถูกไล่ออกเช่นกันค่ะ ไปนะคะ" กังอีสะบัดหน้า หันหลังเดินไป แต่เทซกเรียกไว้แล้วถามทางไปบ้านอึนโซ

สภาพบ้านของอึนโซชวนให้เทซกรู้สึกสลดหดหู่ ชายหนุ่มถอนหายใจ ครั้นเห็นผู้ชายโอบไหล่อึนโซเดินออกมาจากบ้านก็รีบหลบ พี่ชายพูดอย่างอารมณ์ดี
"นี่ ! น้องสาวต้องทำตัวดี ๆ นะ เฮ้อ ! ดีจังนะที่แม่ไม่อยู่บ้าน ปรอดโปร่งชะมัดเลย โอ้ย ! ฉันน่ะเบื่อแม่เป็นบ้าเลย" จงชลพาอึนโซเดินไปที่รถเก๋งคันใหญ่ เทซกเดินตาม เสี่ยใหญ่ลงจากรถจงชลรีบพินอบพิเทา
"อ้าว ! เสี่ยมาพอดีเลยครับ ได้ตัวแล้วครับเสี่ย" เสี่ยทำมือเชื้อเชิญอึนโซให้ขึ้นรถ พี่ชายก็เร่งน้องยิก ๆ อึนโซรีรอยู่ แล้วค่อย ๆ ขยับเดินไปที่รถ เทซกวิ่งตรงเข้าไปคว้ามืออึนโซ ฉุดให้ออกวิ่งสุดฝีเท้า อึนโซตกใจแต่ก็วิ่งตามแรงฉุด จงชลถูกเสี่ยโวยวายใส่ หันไปอีกที เทซกพาอึนโซวิ่งเลี้ยวเข้าซอยหายไปแล้ว

เทซกยืนอยู่กับอึนโซที่ชายหาดที่เธอเคยลาจากพี่ชาย อึนโซยืนนิ่ง ผิดกับเทซกที่ใช้เท้าเตะทรายไม่ได้หยุด
"ลาออกโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า เธอคิดจะไปกับชายแก่งั้นหรือ" เทซกฉุนเฉียว
"ความผิดของใครกันล่ะ ร้องไห้ไปก็เท่านั้นรังแต่ฉันจะเสียความภูมิใจในตัวเอง คุณเล่าเรื่องของคุณให้ฉันฟัง อยากฟังเรื่องของฉันบ้างไหม" เทซกมองหน้าเธอ อารมณ์คลายลงคอยฟังเรื่องที่เธอจะเล่า
"ครอบครัวฉันตลอดเวลา ต้องคอยหลบหนีพวกเจ้าหนี้ที่มาตามทวงเงินไม่เว้นแต่ละวัน พี่ชายฉันเป็นนักเลงเคยมีเรื่องจนมือหักเลยทำงานไม่ได้ แม่ฉันต้องช้ำใจมาตลอด ตอนนี้เรายังชีพอยู่ได้ด้วยเงินเดือนของฉันคนเดียวแท้ ๆ ในเมื่อฉันต้องมาตกงานจะให้ฉันทำยังไง เสี่ยคนนั้นเขาชอบฉันแล้วเขายินดีจะซื้อฉันไป ฉันก็ควรจะต้องกตัญญูเขาซิ จริงไหม....จริงไหมล่ะ"
"เท่าไหร่ " อึนโซนิ่วหน้าทันที เทซกย้ำอีก
"ค่าตัวเธอสักเท่าไหร่ ฉันมีเงินจ่ายให้เธอได้มากกว่าอีก" ไม่ทันจบประโยค อึนโซตบหน้าเทซก ทั้งโกรธและสะเทือนใจกับคำพูดหมิ่นแคลน พูดใส่หน้าเขา
"ที่ชายหาดนี่ฉันมีความทรงจำล้ำค่าจนไม่ขอแลกกับอะไร...ฉันเสียใจที่ต้องมายืนตรงนี้กับคนใจดำ...อย่างคุณ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก" ดวงตาของอึนโซปริ่มด้วยหยดน้ำ หันหลังเดินจากไปทันที เทซกได้แต่ยืนนิ่งงัน

น้ำตาอึนโซไหลพราก อยากหนีให้พ้นหน้าไม่อยากพบเจอเขาอีกเลย หญิงสาวเดินมาตามถนนที่สองข้างร่มครึ้มด้วยต้นไม้ใหญ่ มือเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด แล้วสายตาของเธอก็มองตรงไป เห็นผู้ชายที่ลงจากรถเดินไปที่ช่องขายตั๋ว ซื้อตั๋วแล้วถามเวลาปิดแล้วเดินกลับไปที่รถ ชีพจรหัวใจอึนโซเหมือนนิ่งหายไปชั่วขณะ...ใช่พี่ชายของเธอ...จุนโซ...แน่นอน ความรู้สึกของเธอย้ำว่าเป็นเขา รถของพี่ชายแล่นผ่านหน้าเธอไปช้า ๆ อึนโซลืมเรื่องร้าย ๆ ที่ผ่านมาจนหมดสิ้น ออกวิ่งตามรถ น้ำตาที่เพิ่งแห้งหายกลับเอ่อขึ้นมามากกว่าเดิม

จุนโซกับยูมีเดินมาตามชายหาด ยูมีบอกว่าเหมือนที่เขาวาดไว้ จุนโซหันหน้าไปที่ทะเล ภาพเขาและอึนโซในวันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันที่นี่เด่นชัดในห้วงคำนึง ยูมีมองเห็นเทซกสะกิดบอกจุนโซ
"จุนโซ นั่นใช่เทซกหรือเปล่าคะ" ชายหนุ่มตะโกนเรียกเพื่อน เทซกหันมามอง

เทซกเล่าเรื่องระหว่างเขาและอึนโซให้จุนโซฟัง มือกุมที่แก้ม
"ผู้หญิงหรือ คนที่เป็นสาวใช้ประจำตัวนายหรือ"
"ใช่ ยังชาดิกเลย" จุนโซก้มลงหยิบก้อนหินเขวี้ยงออกไปสุดแรง รู้สึกโมโหเพื่อน
"นายเป็นเพื่อนที่ดีของฉันหรอกนะ แต่นายเป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย" จุนโซไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ที่เป็นห่วงความรู้สึกของคนที่เขาเคยได้เพียงพูดคุยด้วยเท่านั้น
"ทำอะไร " เทซกสงสัยท่าทีของเพื่อน จุนโซเหมือนจะรู้ตัว
"ขอโทษที บางทีนายก็ชอบทำอะไรไม่คิด เธอดูเป็นคนดี ถ้าอยากเล่น ๆ ก็ไปหาคนอื่นซิ"
"ฉันจริงใจ ฉันเอาจริง เป็นครั้งแรก" เทซกบอกทันที จุนโซคาดไม่ถึงกับความจริงจังที่เทซกมีให้กับผู้หญิงอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เสียงยูมีดังขึ้น

"ทำอะไรคะ จะวาดรูปฉันหรือเปล่า"
จุนโซลงมือวาดรูปที่พื้นทราย พอวาดเสร็จ ยูมีท้วงขึ้นเมื่อเห็นรูปของตัวเอง
"นี่น่ะหรือคะฉัน ดูไม่เห็นเหมือนเลย" เธอหันไปถามความเห็นของเทซก
"คิดยังไงคะเทซก"
"ก็ดูดีนี่นา" จุนโซหยิบไม้มาวาดต่อ

เมื่ออึนโซเดินมาถึงชายหาด ก็ได้เห็นเทซกยืนมองผู้ชายที่กำลังวาดอะไรบางอย่างบนผืนทราย เหมือนใครสักคนที่เคยวาดใบหน้าของเธอบนชายหาดผืนนี้ เพื่อนของเทซกคนที่ใช้เลขวันเกิดเป็นหมายเลขโทรศัพท์...เลขเดียวกันกับหมายเลข page ของเธอ...คนที่เพียงได้ฟังเสียงและคุยกันก็อบอุ่นไปทั้งหัวใจ...ใช่จุนโซแน่แล้ว...พี่ชายที่เธอโหยหามาตลอดแปดปี อึนโซออกวิ่ง...วิ่งด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี โผเข้ากอดข้างหลังพี่ชายไว้แนบแน่นน้ำตาไหลอาบแก้ม จุนโซชะงักไป ทั้งยูมีและเทซกต่างมองผู้หญิงที่วิ่งเข้ากอดจุนโซ
"ชอย อึนโซ" ทันทีที่ได้ยินเทซกเรียกชื่ออึนโซ จุนโซกลั้นลมหายใจมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"ชอย อึนโซหรือ...อึนโซหรือ..." จุนโซเรียกน้อง ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดขึ้นมาเต็มห้องหัวใจ แววตาฉายความแปลกใจ เศร้าใจ และที่สุดคือดีใจที่ได้พบคนที่เฝ้าตามหามานานแสนนาน
"จุนโซ...พี่ชายของฉันใช่ไหม..." อึนโซพูดได้เพียงแค่นั้น เมื่อจุนโซหันหน้ามาเรียกน้องอีก อึนโซทรุดตัวลงกับพื้นทรายร่ำไห้ด้วยความรู้สึกไม่ต่างไปจากพี่ชาย

ยูมีและเทซกนั่งด้วยกันที่หน้าบ้านพักจุนโซ สองคนไม่อยากเชื่อว่าอึนโซจะกลายมาเป็นญาติของจุนโซไปได้ จีวันยกน้ำมาให้พลางบอก
"ยังไม่อยากรบกวน ปล่อยให้พวกเขาคุยกันไปก่อนเถอะ ใครจะไปสังเกตล่ะน้า ลูกพี่ลูกน้องกันหรือ ใช่แน่หรือ เขาทำอะไร" ยูมีส่ายหน้า
"ทำไมต้องซักไซ้เยอะแยะ" เทซกพูดขึ้นลอย ๆ
"แล้วนี่ใครล่ะ" จีวันถามยูมี
"ผมเป็นเพื่อนของจุนโซ แล้วบังเอิญเป็นแฟนของอึนโซด้วย" เทซกตอบน้ำเสียงยวน ๆ จีวันลุกเดินหนีไป
"ไปพูดอย่างงั้นทำไม"
"มันน่ารำคาญ ถามจนผมปวดหัว" เทซกว่าให้ ยังนึกข้องใจเรื่องจุนโซกับอึนโซ
"เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริงหรือ"
"ฉันได้ยินมาว่าอย่างงั้น แล้วมันจริงหรือเปล่าที่เธอเป็นแฟนคุณน่ะ" เทซกยิ้มแล้วรำพึงออกมา
"จุนโซน่ะ ไปเป็นญาติกันยังไงนะ"

เวลาในห้องที่พี่น้องนั่งอยู่ด้วยกันคล้ายหยุดนิ่ง ลมหายใจของความทรงจำไหวระริก ความรู้สึกของทั้งคู่ที่ได้มาพบพานเห็นกันอยู่ต่อหน้าอย่างไม่นึกฝัน เกินกว่าจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ สองคนนิ่งเงียบราวกับจะซับซาบชั่วขณะที่ต่างเฝ้ารอคอย แต่พอเอ่ยปากทั้งคู่เริ่มด้วยคำ ๆ เดียวกัน
"คือว่า..." พี่น้องยิ้มให้กันแล้วหรุบตาลง จุนโซเอ่ยต่อ
"พี่ไม่รู้เลย...เธอเป็นคนจัดชุดนอนให้พี่เอง...แถมยังชาร์จมือถือให้อีกด้วย"
"ฉันก็...ไม่รู้เหมือนกัน...ค่ะ" สองคนไม่ยอมสบตากันตรง ๆ คล้ายยังมีบางอย่างขวางกั้นความรู้สึกอยู่ จุนโซมองหน้าอึนโซน้ำตาคลอ เอ่ยถาม
"อึนโซ...เป็นยังไงบ้างล่ะ"
"ฉันสบายดีค่ะ แม่ก็ดีต่อฉันนะ ถึงแม้พี่ชายจะยังคอยก่อเรื่อง แต่ว่าเขาก็ไม่เคยทุบตีฉันเลยค่ะ" อึนโซบอกพี่ชายเสียงใส จบด้วยเสียงที่เกือบจะเป็นเสียงหัวเราะ จุนโซแปลบปลาบในอก รู้ดีว่าน้องต้องมีชีวิตที่ลำเค็ญมาตลอดนับแต่วันที่ออกจากบ้านไป รวมไปถึงความทุกข์ทรมานล้นพ้นที่อยู่เบื้องหลังรอยยิ้มหวานนั้นด้วย
"ได้ยินว่าเธอต้องหนีเจ้าหนี้มาอยู่โซล" อึนโซนึกหาคำตอบให้พี่ชาย
"คือ...เราไม่เคยมีเงิน ไม่เคยมีมานานแล้วล่ะ แต่ว่าฉันกับแม่ก็ช่วยๆกันทำงานตามประสาแม่ลูก ก็พออยู่ได้ค่ะ อาศัยที่ฉันเป็นคนเข้ากับคนง่ายไง ฉันทำตัวดีนะคะ" อึนโซหยุดไปนิดหนึ่ง ถามเสียงเบาลง
"พี่เป็นห่วงฉันหรือเปล่า...พี่ยังเป็นห่วงฉันหรือเปล่าคะ" อึนโซอยากใช้คำว่า"พี่ยังไม่ลืมฉันใช่ไหม"มากกว่า จุนโซพยายามกลั้นน้ำตาไว้ พยักหน้าให้แล้วก้มหน้าลง
"ห่วงมากไหม" อึนโซถามอีก จุนโซฝืดเฝือในคอเต็มทน มองหน้าน้อง บอกเสียงเครือ
"มากที่สุดเลย" อึนโซทอดตาลงจับที่พื้น ถามถึงพ่อกับแม่
"แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ยังอยู่ที่อเมริกาหรือคะ"
"ใช่ ยังอยู่จ๊ะ แต่อีกไม่นานก็คงกลับแล้วล่ะ"
"ฉันคิดถึงท่าน...ฉันคิดถึงพี่มาก พักนี้ฉันยิ่งคิดถึงพี่มาก มันคงเป็นลางอะไรสักอย่าง ขอบคุณคุณพระที่ให้เราได้พบกันอีก ฉันดีใจจริง ๆ เลย ดีใจมาก ๆ" อึนโซยิ้มให้พี่ชาย ละสายตาจากเขา ดวงตาเอ่อด้วยหยาดน้ำ จุนโซมองน้องไม่วางตา หลากความรู้สึกล้นขึ้นมาจากอก ค่อย ๆ เอื้อมมือวางลงบนมือเธอนิ่ง วงหน้าหวานล้ำกระจ่างด้วยรอยยิ้ม เอ่ยเบา ๆ
"ดีใจมาก"

ยูมีหยิบรูปที่เธอถ่ายคู่กับจุนโซขึ้นดู แล้ววางลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หันไปมองจุนโซเดินเข้ามามีสีหน้าครุ่นคิด
"เธอไปแล้วหรือคะ"
"ใช่ เทซกขับรถไปส่งบ้าน"
"ทำไมคุณไม่ไปส่งเองล่ะคะ ฉันจะไปอยู่แล้ว"
"ไม่เป็นไร"
"เธอดูน่ารักมากนะคะ คุณดีใจมากใช่ไหมที่ได้เจอเธอน่ะ เห็นคุณเกือบร้องไห้ออกมาน่ะค่ะ" จุนโซไม่ตอบคำ พูดสิ่งที่กำลังคิดอยู่
"รู้สึกแปลก อึนโซทำตัวมีพิธีรีตอง" เห็นสีหน้าสงสัยของยูมีก็เปลี่ยนเรื่องพูด
"คุณบินกลับกี่โมงล่ะ มีเวลากินกาแฟก่อนไหม"
"มีซิคะ"

เทซกขับรถพาอึนโซกลับบ้าน เอ่ยถามหญิงสาว
"เป็นลูกพี่ลูกน้องกันหรือ" อึนโซนิ่งไปชั่วครู่
"ใช่"
"โลกแคบจังเลยนะ ที่แท้เธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของจุนโซนี่เอง มาเริ่มกันใหม่นะ ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมดแล้วก็มาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่า เธอกับฉันน่ะ" เทซกมีทีท่าขัดเขิน
"คิดซะว่าฉันน่ะเป็นเพื่อนสนิทของญาติผู้พี่ของเธอไง เฮ้อ ! ว่าแต่ว่า เขาคงจะฆ่าฉันแน่ ถ้ารู้ว่าเธอโดนไล่ออกเพราะฉันอย่างงี้ จริงไหม" อึนโซหันมาทันที แววตาคาดคั้น
"คุณไม่ได้เล่าอะไรใช่ไหม คือคุณช่วยไปอธิบายกับหัวหน้าแผนกว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่คิดได้ไหม ฉันอยากได้งานคืนค่ะ ฉันไม่อยากให้จุนโซรู้ว่าฉันถูกไล่ออก นะคะ" เทซกไม่เข้าใจท่าทางร้อนใจของอึนโซ
"ฉันไม่เคยขอร้องใคร ไม่เคยตั้งแต่เกิดเลย" อึนโซหน้าสลดลง
"ฉันเสียใจ"
"งั้นหรือ งานสำคัญกับเธอมากเชียวหรือ"

เทซกยอมไปพูดกับคิมตามที่อึนโซขอร้อง
"ฉันรับรองไม่ใช่ความผิดของเธอ" เทซกก้มหน้าบอก คิมวางท่าเต็มที่
"ถึงตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญอีกแล้ว" เทซกมองหน้าคิม พยายามอธิบายอีก
"เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย" คิมหันไปหาอึนโซ
"ขอถามหน่อย ฉันขอให้เธอลาออกอย่างงั้นหรือ เธอหายตัวไปโดยไม่แจ้งสาเหตุมาตั้งหลายวัน แล้วจู่ ๆ จะพาเด็กเมื่อวานซืนมาโวยวายได้ยังไงกัน" คิมพูดอย่างถือดี ปรายตามองเทซก ชายหนุ่มฉุนขาด มองหน้าคิมพูดเสียงดัง
"ว่าไงนะ เด็กเมื่อวานซืน โวยวายหรือ" อึนโซเห็นท่าไม่ดีรีบห้าม บอกให้เทซกกลับไปก่อน แต่เทซกยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ว่าใส่คิมเสียงดังขึ้นอีก
"นี่คุณ ! เธอเป็นคนดีนะ แล้วถ้าฉันจะจีบเธอจริงจังละก็ มันมีปัญหาตรงไหน นี่คุณ ! คุณจะไล่พนักงานออกเพราะมีความรักยังงั้นหรือ เกิดมาไม่เคยมีแฟนละซิท่า เฮ้ย ! อัปลักษณ์จนหาแฟนไม่ได้หรือไง จริงไหม" อึนโซทั้งผลักทั้งดันเทซกให้ออกไปจากห้องแล้วรีบปิดประตู เทซกโมโหจัดทุบประตูอย่างแรง อึนโซละล่ำละลักขอโทษคิม
"ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ"
"อยากมีแฟนนักหรือ งั้นก็รู้จักไปหาที่อื่นซิ ฉันเตือนเธอแล้วใช่ไหม อย่ามาทำตัวเสเพลที่นี่" พูดจบก็เชิดหน้าเดินไป อึนโซจับแขนคิมไว้พูดขอร้อง
"ฉันเสียงานนี้ไม่ได้นะคะ จะไม่เกิดเรื่องอีก รับรองค่ะ ฉันไม่คิดให้ดีซะก่อน" คิมสะบัดแขนออก อึนโซจับไว้อีก
"ฉันต้องการงานนี้มาก กรุณาเถอะค่ะ นะคะ" คิมปัดมืออึนโซอย่างแรงเดินออกจากห้องไป อึนโซกุมหน้าผากหมดหวัง กลับบ้านอย่างเศร้าซึม

จุนโซนั่งอยู่ในห้องพักคนเดียว เทเหล้าลงแก้วแล้วถือติดมือเดินมาที่หน้าต่าง ยกแก้วขึ้นจิบแล้ววางลงทอดตามองออกไปเบื้องนอก นึกถึงคนที่เฝ้าค้นหาอยากจะได้พบหน้ามาตลอด คนที่นั่งอยู่ต่อหน้าเขาเมื่อกลางวันนี้ มีคำพูดมากมายที่อยากจะเอ่ยถามหากออกปากได้เพียงสั้น ๆ
"อึนโซ...เป็นไงบ้าง"
เขาได้พบและพูดคุยกับอึนโซแล้วจริง ๆ ไม่ใช่สิ่งลวงตาหรือว่าความฝัน คำตอบที่เจือด้วยรอยยิ้มสดใสนั่น เก็บซ่อนความยากลำบากและทุกข์ทนไว้มากมายเพียงใดหนอ จุนโซรู้นิสัยอึนโซดีว่า จะไม่ยอมให้คนอื่นรับรู้และเป็นทุกข์เพราะตัวเองเป็นอันขาด

อึนโซกลับบ้านเข้ามาในห้องแม่ หยิบหมอนวางลงข้าง ๆ กำลังจะล้มตัวลงนอนเสียงแม่พูดขึ้น
"พี่ชายของลูกมันแทบคลั่งแน่ะ"
"คืนนี้หนูขอหนูนอนด้วยนะคะ" แม่ลุกขึ้นนั่งทันทีถามลูกสาว
"มันเกิดอะไรขึ้น ไอ้สารเลวนั่นน่ะมันบังคับให้ลูกไปพบกับเสี่ยหรือยังไง หา" อึนโซยังไม่ทันตอบแม่ จงชลเปิดประตูเข้ามาจะเอาเรื่องกับน้องสาว แม่ขวางไว้ อึนโซวิ่งหนีออกจากห้อง จงชลผลักแม่ล้มลงแล้วไล่กวดน้อง แม่วิ่งตามหลังลูกชายมาติด ๆ
"หยุดนะ แกจะหนีไปไหน หนอยแน่กล้าหนีอีกหรือ หนีหรือ ไปไหน" วิ่งมาทันก็จิกหัวน้องสาว ผลักจนล้มลง อึนโซกลัวลนลาน ขอร้องพี่ชายไม่ให้ทำร้าย จงชลตวาดใส่
"กล้าดียังไงถึงชิ่งหนีตามไปกับคนอื่นแบบนี้น่ะ บอกฉันซิ หา แกทำให้ฉันต้องตกงานบนเรือวันนี้ แกต้องชดใช้ แกได้ยินไหมนังตัวดี" แม่เข้ากางกั้นปกป้องลูกสาว ด่าว่าลูกชาย
"อย่านะไอ้สารเลว อย่าทำน้องนะ ไปนะ ไอ้สารเลว เลวยิ่งกว่าสัตว์อีก" จงชลเลือดขึ้นหน้าทำร้ายทั้งแม่และน้องเป็นพัลวัน อึนโซห้ามพี่ไม่ให้ทำร้ายแม่ พี่ชายคว้าแขนน้องสาวจับราวกับจะหักกระดูก
"แกตายไปซะเลยซิ ฉันไปทำงานบนเรือไม่ได้ แกต้องตาย แกจะอยู่ไปทำไม แกตายซะตรงนี้ล่ะ ตายซะเลย แกตายซะ" จงชลผลักน้องล้มลงแล้วชกซ้ำอีก แม่เข้าไปในบ้านคว้าตะหลิวตักแกงวิ่งออกมา ฟาดลูกชายไม่ยั้ง
"แกน่ะซิต้องตาย แกต้องตาย ไปเลยนะ ไปเลยไอ้ลูกทรพี ไปนะ" จงชลยอมรามือ แต่ไม่วายพูดอาฆาตอีก
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยังไงแกก็ไม่รอดฉันหรอกน่า คอยดูซิ"
"ไปให้พ้นนะไอ้ลูกทรพี ไปเลยอย่ากลับมานะ" ซุนอิมตะโกนสุดเสียง อึนโซกอดแม่ไว้ สองคนแม่ลูกกอดกันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทั้งใจและกาย

อึนโซเก็บข้าวของจะหนีพี่ชาย ซุนอิมถามลูก ยังไม่หายสะอื้น
"ลูกจะไปไหนล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงหนูหรอกค่ะแม่ หนูมีเพื่อนพึ่งได้อยู่เยอะ แต่ว่าถ้าพี่เขากลับมาอีกล่ะคะ"
"ใครกำลังห่วงใครล่ะเนี่ย" อึนโซหยิบเงินใส่ในมือแม่
"แม่เอาเงินนี้ไว้ใช้นะคะแม่ อย่าเอาไปให้พี่เขาอีกล่ะ นะคะ"
"หน้าลูกแดงช้ำหมดแล้ว" เสียงเพื่อนบ้านตะโกนบอกว่าจงชลกลับมาแล้ว แม่รีบบอกให้อึนโซหนีไปก่อนที่พี่ชายจะมาเจอตัวอีก อึนโซหิ้วกระเป๋าวิ่งออกจากบ้านไป
พอเอาเข้าจริง ๆ อึนโซก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ตั้งท่าจะโทรศัพท์แต่แล้วก็วางหูลง ทรุดตัวลงนั่งถอนใจหนักหน่วง

ตอนเช้าจุนโซเปิดประตูออกมา เห็นอึนโซนั่งอยู่ในสนามหน้าบ้านก็เรียกน้อง
"อึนโซหรือ" หญิงสาวโบกมือให้เรียกพี่ชายแล้วหยิบกระเป๋าวิ่งไปหา จุนโซมองรอยฟกช้ำที่หน้าน้อง
"อึนโซ..." แววตาอึนโซสดใสเอ่ยถามพี่ชาย
"พี่ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ฉันมาเช้าไปหรือเปล่า" จุนโซหน้าเครียด มองร่อยรอยบนหน้าอึนโซ เอื้อมมือเข้าใกล้
"หน้าเธอ..." อึนโซยังยิ้ม ไม่ยอมพูดสิ่งที่จุนโซอยากรู้
"ฉันเล่าเรื่องพี่ให้แม่ฟังหมดแล้ว แม่อนุญาตให้ฉันมาพักอยู่กับพี่ไปก่อนได้ล่ะ ฉันขอพักที่นี่สักสองสามวันได้ไหมคะ มีห้องว่างหรือเปล่า" สีหน้าน้องไม่บอกความทุกข์สักนิด แต่สิ่งที่เขามองเห็นก็บอกทุกอย่างได้ดี จุนโซเม้มปากถอนใจ มองกระเป๋าในมืออึนโซ
"นี่...เธอถูกไล่ออกมาหรือ"
"ใช่ซะเมื่อไหร่ล่ะ ฉันไม่น่าคิดมาพึ่งที่นี่เลย ถ้ารู้อย่างงี้ฉันกลับก็ได้" อึนโซทำงอนกลบเกลื่อน จุนโซรีบบอก
"อย่า ๆ ๆ ๆ ไม่เป็นไรหรอก"
"ตกลงให้อยู่ได้หรือคะ" จุนโซพยักหน้าพลางบอก
"ได้สิ เข้าข้างในนะ" พี่ชายถือกระเป๋าให้ จูงมือน้องเดินเข้าบ้านสีหน้าหนักใจ อึนโซมองพี่ชายก็คิดว่าเขาคงเข้าใจเรื่องได้ทั้งหมด
จุนโซรีบเข้าไปในห้อง ค้นยาให้อึนโซ รู้สึกเจ็บปวดที่น้องถูกทำร้าย
อึนโซจะล้างมือ เงยหน้าขึ้นมองกระจก เห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าตัวเองอย่างชัดเจน นึกถึงสีหน้าพี่ชาย เดินเข้ามาในห้องเห็นหลอดยาแก้ฟกช้ำวางอยู่บนกระเป๋า พี่ชายรู้แล้วจริง ๆ

จุนโซนั่งอยู่ใต้ซุ้มไม้นอกบ้าน อึนโซเดินออกมาหา นั่งลงข้าง ๆ พี่ชาย บอกความจริงกับเขา
"พี่ชาย...คือว่า...ฉันต้องหนีออกจากบ้านหลังจากมีเรื่องกับพี่ชาย ขอโทษที่ต้องโกหกนะคะ เพียงแต่ฉันไม่อยาก...ฉันไม่อยาก..."
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องเล่าก็ได้ อยู่ซะกับพี่นี่แหละ พี่ดีใจที่เธอมาหานะ อย่าใจน้อยนะ"
"แค่สองสามวันนะ" อึนโซบอกพี่ชาย จนุโซยิ้มให้น้อง

จุนโซนั่งอยู่ข้างเตียงที่อึนโซนอนหลับอยู่ ยกมือเขี่ยผมที่ระใบหน้าน้องออก ลูบศีรษะเธอแต่เบามือ มองดวงหน้าที่หลับสนิท เอ่ยเสียงแผ่ว
"ราตรีสวัสดิ์ อึนโซ..." จุนโซพิศมองร่องรอยความเจ็บปวดที่คงไม่อยู่แต่เพียงภายนอกเท่านั้น อึนโซคงต้องทนทรมานมานานแสนนาน หัวคิ้วขมวดมุ่น แววตาหมอง น้ำตาหยดลง
"ราตรีสวัสดิ์...และอรุณสวัสดิ์...พี่อยากทักเธอแบบนี้ตลอดไป" ภาพแห่งอดีตวนเวียนเข้ามาในความคิด วันแรกที่ได้เห็นน้องสาวที่โรงพยาบาล...วันที่อึนโซประสบอุบัติเหตุ...และวันที่ครอบครัวทิ้งน้องไว้แต่เพียงลำพัง จุนโซก้มหน้า หลั่งน้ำตาสุดทนกับความเศร้าสะเทือนใจ
"พี่เสียใจ...พี่เสียใจจริง ๆ อึนโซ" จุนโซสะอื้นไห้ ซบหน้าลง ภาพของอึนโซที่ต้องเผชิญความยากเข็ญแต่ผู้เดียว เป็นความเจ็บปวดที่อยู่ในใจจุนโซมาตลอด แต่สภาพของน้องที่เห็นตรงหน้านั้น ทรมานความรู้สึกของจุนโซเกินที่เขาจะทนทานได้

วันรุ่งขึ้นจุนโซไปตามหาจงชล พอเจอหน้าถามแค่ชื่อ พอรู้ว่าใช่ก็ต่อยเปรี้ยงเข้าที่หน้าจนล้มคว่ำ จงชลตั้งตัวได้ก็สบถออกมา
"ไอ้บ้าเอ้ย แกเป็นใครกันว่ะ"
"ฉันยุน จุนโซ เรื่องอึนโซ ไปบอกแม่นายว่าฉันจะดูแลเธอเอง" จุนโซหันหลังเดินไป จงชลยังข้องใจ
"เฮ้ย! แกจะทำอะไร หา" จุนโซเดินกลับมา คว้าคอเสื้อจงชลบอกเสียงเด็ดขาด
"ขืนแกแตะต้องเธออีกล่ะก็ แกเป็นศพแน่"

เทซกเล่นกอล์ฟเสร็จ มีนักข่าวมารอสัมภาษณ์
"คุณเคยถูกปรับไม่ให้แข่งแอลพีทัวร์ไปแล้วนี่ฮะ เพราะว่าคุณขว้างไม้กอล์ฟทิ้ง คุณคิดจะเข้าร่วมแข่งคราวนี้อีกด้วยวิธีไหนไม่ทราบครับ"
"จะเข้าแข่งหรือไม่เข้าแข่ง มันเกี่ยวอะไรกับการขว้างไม้กอล์ฟตรงไหนกันล่ะ ผมว่าคุณเขียนอะไรดี ๆ เกี่ยวกับกอล์ฟลิงค์ของเราดีกว่านะผมว่า" เทซกบอกอย่างอารมณ์ดีแล้วขับรถออกไป
จุนโซโทรศัพท์มาหาส่งข่าวเรื่องการทำงานวันแรก
"หวัดดี สบายดีหรือ ฉันแค่โทรมาทักทายน่ะ ฉันสอนครั้งแรกไปแล้วนะ"
"จริงหรือ งั้นมาฉลองกันหน่อยซิ"
"ก็ได้ แต่คืนนี้ไม่ได้นะ ฉันมีแผนอื่นอยู่แล้วล่ะ" จุนโซบอกเพื่อนว่าอึนโซมาอยู่ด้วย เทซกตื่นเต้นดีใจ
"เธอไปอยู่กับนายหรือ จริงน่ะ อึนโซย้ายเข้าไปอยู่กับนายหรือ จะแวะไปหานะ" ปิดโทรศัพท์แล้วเทซกยังยิ้มพูดออกมา "แจ๋ว"

เลขามาถามเทซกเรื่องที่ไล่คิมออก แล้วให้รับอึนโซกลับเข้าทำงานอีก
"นี่ผมจำเป็นต้องรายงานคุณด้วยยังงั้นหรือ ทุกครั้งที่ผมไล่ใครออกสักคนนึง"
"เรามีสหภาพคนงานอยู่นะครับ มันก็เกินไปที่คุณจะไล่คุณคิมออก เพื่อจะให้จ้างชอย อึนโซกลับมา"
"คุณไม่ยอมอย่างงั้นหรือ" เลขาอึกอัก เทซกบอกอีก
"ผมแน่ใจว่าคุณจะไม่ต้องเสียใจ"
"เอาอย่างงี้ดีไหมล่ะครับ ให้ผมโอนย้ายคุณคิมไปทำงานแผนกอื่นไปก่อนก็น่าจะได้" เลขาพยายามหาทางออก
"จะทำอะไรก็เชิญ ขอให้ไปพ้นหูพ้นตาเท่านั้น"
"ผมจะจัดการให้ครับ มีอะไรอีกไหมครับ"
"หมดแล้ว" เลขาจะเดินไปเทซกเรียกไว้
"ต่อไปนี้ให้เรียกว่าคุณ ชอย อึนโซไง ต่อไปนี้ให้เรียกเธอว่าคุณอึนโซ" เลขารับคำ

จุนโซกับอึนโซเดินซื้อกับข้าวในตลาดด้วยกัน จุนโซมองของในมือแล้วออกปาก
"เราซื้อของสดซะมากมายเลย"
"ก็เราจะมีงานฉลองที่พี่ได้สอนครั้งแรก ว่าแต่ว่าคู่หมั้นคนสวยของพี่น่ะทำกับข้าวเก่งหรือเปล่าล่ะคะ"
"เรื่องนั้นไม่ค่อยแน่ใจนะ"
"เธอสวยจริง ๆ นะคะ เรียนด้วยกันที่อเมริกาหรือคะ"
"อืม"
"งั้นกับชีเน่ก็คงสนิทกันน่ะซิ" สีหน้าจุนโซเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง
"พี่จะแนะนำเค้าให้รู้จักเธอนะ เค้าไม่รู้เรื่องอะไรหรอก...นี่อึนโซ เราควรบอกคนอื่นว่ายังไงดีล่ะ"
"บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องก็แล้วกันนะคะ คู่หมั้นของพี่ไม่รู้เรื่องอะไรของฉันเลย ไม่ใช่หรือคะ"
"ก็คือว่า..." จุนโซอ้ำอึ้ง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวชีเน่อาจจะไม่พอใจค่ะ เอาไว้บอกเธอทีหลังตอนพ่อแม่กลับมาดีกว่า"
"ก็ได้...นี่อึนโซ ทำไมพูดจาห่างเหินกันอย่างนี้ล่ะ"
"ยังรู้สึกกระดากที่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สมัยก่อนไม่ใช่อย่างงี้หรือค่ะ" จุนโซยิ้ม
"ชีเน่เป็นยังไงบ้างคะ"
"เค้าหรือ ชีเน่เค้ามีเป้าหมายในชีวิตอีกมากมายก่ายกอง เดือนหน้าเค้าก็จะกลับมาแล้วนะหลังจากจบ MBA"
"อ๋อ! อย่างงี้นี่เอง ว่าแต่ MBA คืออะไรหรือคะ" จุนโซนิ่งไปนึกได้ว่าฐานะของน้องคงทำให้ไม่ได้เรียนสูงนัก พยายามอธิบายให้เธอฟัง
"อ๋อ! ย่อมาจาก Master Of Business Administration ไงล่ะ เป็นชื่อปริญญาโทบริหารธุรกิจน่ะ"
"อ๋อ! หรือคะ อาหารมื้อค่ำนี้อร่อยแน่ ฉันทำกับข้าวอร่อยนะ รู้ไหม" อึนโซบอกพี่ชาย จุนโซสะเทือนใจกับท่าทีของน้องที่ไม่สะทกสะท้านกับชีวิตลำเค็ญของตัวเอง

ยูมีมาหาจุนโซ จัดอาหารเตรียมให้เขา สองคนเดินเข้ามา จุนโซแปลกใจไม่คิดว่าจะได้เจอเธอ ยูมีทักเขาแล้วหันไปมองอึนโซ อึนโซกล่าวสวัสดี
พี่น้องนั่งที่โต๊ะอาหาร ยูมียกกับข้าวมาให้
"คุณแม่ฉันส่งของกินมาให้เยอะแยะเลยค่ะ หวังว่าอึนโซคงจะชอบนะคะ" อึนโซยิ้มให้ จุนโซเอ่ยถามคู่หมั้น
"ทำไมคุณไม่โทรมาก่อนล่ะฮะ"
"ฉันอยากให้คุณแปลกใจซิ" ยูมีหันไปถามอึนโซ
"พักอยู่นี่หรือคะ จะอยู่นานเท่าไหร่ล่ะ" อึนโซเหลือบมองพี่ชาย
"แค่ไม่กี่วันหรอกค่ะ"
"ไม่นะ ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันเลย" จุนโซตัดสินใจทันที
"พี่ชาย..." อึนโซทำท่าจะท้วง
"ทีอย่างงี้มาเรียกพี่ชาย" จุนโซพูดเสียงล้อ ๆ แล้วบอกยูมี
"เธอไม่มีที่อื่นจะไป" ยูมีพยายามเก็บอาการไม่พอใจไว้ เออออตามคู่หมั้น
"งั้นก็ดีซิอึนโซ จะได้ช่วยจุนโซใช้ชีวิตที่นี่ได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมน่ะ ดีซะอีก ดีจังเลยค่ะ แล้วกิมจินี่เธอทำเองหรือ"
"ค่ะ" ยูมีจับแขนจุนโซ เอามือป้องปาก กระซิบที่ข้างหูเขา จุนโซฟังแล้วก็บอกน้องยิ้ม ๆ
"เขาบอกว่าขอให้สอนทำหน่อย" อึนโซหลบตา ยิ้มจาง ๆ

จุนโซออกมาส่งยูมี เดินคู่กัน ยูมีเอ่ยขึ้น
"อึนโซมาอยู่ด้วยน่ะ ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะคะ ตกใจแทบแย่"
"ผมขอโทษนะ ไม่พอใจหรือ"
"เปล่านี่ ฉันดีใจน่ะไม่ว่าที่เธอมาอยู่ด้วย คุณจะได้ไม่นอกใจฉัน" ยูมีพูดไม่ตรงกับใจ จุนโซหัวเราะ
"ถึงไม่มาผมก็ไม่ทำหรอก ผมไม่ใช่คนหลายใจนี่"
"เสาร์อาทิตย์นี้เราจะไปบ้านเกิดคุณ จำได้ไหม"
"อ๋อ! นั่นซินะ"
"ฉันจะย้ายเครื่องเรือนเข้าบ้าน"
"ก็ดี คุณไม่ต้องทำความสะอาดนะ"
"แต่ฉันอยากทำนี่คะ ฉันอยากให้บ้านดูเอี่ยมอ่องตอนพ่อแม่คุณมาถึง เอางี้ไหมฉันว่าคราวนี้ทำไมไม่ชวนอึนโซกับเทซกไปกับเราด้วยล่ะ" จุนโซหยุดเดินหันไปถามเธอ
"จะให้อึนโซไปด้วยหรือ"
"อึนโซน่ะ คงไปบ้านคุณบ่อย ๆ ตอนยังเด็ก ๆ ไม่ใช่หรือคะ" จุนโซนิ่งไป เขาไม่มีวันที่จะพาอึนโซกลับไปหาความทรงจำอันเจ็บปวดอีกได้ ยูมีสงสัยท่าทางของเขาเอ่ยถาม
"มีอะไรคะ"
"อ๋อ ! ไม่มีอะไรจ๊ะ แต่ผมว่าอึนโซเค้าคงไม่อยากไปหรอกคราวนี้ แต่เทซกน่ะคงชวนไปได้" จุนโซออกเดินต่อ ยูมียิ้มพอใจ เดินตามคล้องแขนเขาเดินไปด้วยกัน
อึนโซหางานในหนังสือพิมพ์ ขีดฆ่างานที่ตัวเองหมายใจไว้ มองเห็นรูปพี่ชายกับคู่หมั้นก็หยิบขึ้นมาเช็ดรูปเบา ๆ

จุนโซเดินมาส่งยูมีถึงหน้าโรงแรม
"ถึงแล้วจ๊ะ" ยูมีเห็นคู่หมั้นทำท่าจะกลับ
"จุนโซก็ อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือคะ อึนโซเค้ารอคุณอยู่หรือไง" จุนโซพยักหน้า
"หรือว่าเธออาจจะเป็นอันตราย"
"ผมอยากจะกลับไปบอกราตรีสวัสดิ์"
"โธ่ ! คุณจะรีบกลับเพราะอย่างนี้เองน่ะหรือ อนุญาตค่ะ" ยูมีโน้มตัวมาหอมแก้มเขา กล่าวราตรีสวัสดิ์
"สวัสดีครับ" จุนโซมองยูมีเดินเข้าไปในโรงแรม หันหลังเริ่มก้าวเดิน จากนั้นก็ค่อย ๆ เร่งฝีเท้า แล้วออกวิ่งอย่างเร็ว เข้าบ้านมาเปิดไฟสว่าง ตรงไปที่ห้องของอึนโซ มองผ่านกระจกใสตรงประตูเห็นไฟในห้องยังสว่างอยู่ก็เคาะประตู อึนโซเดินมาเปิดประตู เห็นพี่ชายเหงื่อเต็มหน้าหายใจหอบอยู่ก็ถาม
"วิ่งกลับมาหรือคะ"
"...ใช่..."
"ทำไมล่ะ มีอะไรหรือคะ"
"...ไม่มี...พี่จะมาให้ทัน...บอกราตรีสวัสดิ์" อึนโซยิ้ม
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" จุนโซพยักหน้าเบา ๆ จะปิดประตูให้ อึนโซเรียกพี่ชาย
"ดีใจมากนะที่มีโอกาสได้ราตรีสวัสดิ์กับพี่" ความอิ่มเอมใจระบายเต็มดวงหน้าจุนโซ ก้มหน้าเพียงนิดแล้วมองหน้าเธอเอ่ยบอก
"ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ" จุนโซปิดประตูให้ อึนโซมองตามหลังพี่ชายจนเขาเดินเข้าห้องไป หญิงสาวยิ้มให้กับความสุขที่ได้รับเป็นครั้งแรกนับแต่จากกัน อึนโซเฝ้ารอวันที่จะได้เห็นพี่ชาย และเอ่ยราตรีสวัสดิ์กันดังเช่นแต่ก่อนมา

จุนโซเข้าสอน เปิด slide และบรรยายให้นักศึกษาฟัง เทซกเดินเข้ามานั่งในห้อง จุนโซบอกทุกคนก่อนจบชั่วโมง
"อาทิตย์หน้าจะมีการทดสอบประวัติศาสตร์ศิลปะอียิปต์กันนะ วันนี้พอแค่นี้นะ" จุนโซเหลือบเห็นเพื่อนนั่งอยู่ เทซกยกมือทัก เดินออกมาด้วยกันนอกห้อง จุนโซเอ่ยปาก
"ฮัน เทซกลมอะไรหอบนายมาถึงนี่"
"ฉันก็คิดถึงนายน่ะซิ"
"ปลื้มจังแฮะ อ้อ ! เสาร์อาทิตย์นี้นายจะทำอะไร พวกเราจะไปบ้านเกิดฉันนะ ไปด้วยกันไหม"
"บ้านเกิดนายหรือ อึนโซโตมาที่นั่นหรือ อยู่แถว ๆ บ้านนายหรือเปล่า" จุนโซไม่ตอบ
"เออนี่ ! ฉันมีอะไรจะขอร้องนายหน่อย" จุนโซหยุดเดินมองหน้าเพื่อน เทซกทำท่าเขิน ๆ
"พอจะพูดชักเขินซะแล้ว...คือเรื่องอึนโซ นายช่วยบอกเธอหน่อยได้ไหมว่าฉันน่ะเป็นแฟนที่ดีได้" จุนโซตีหน้าเข้มบอกทันที
"ไม่ได้ !"
"อะไรนะ"
"นายเป็นเพื่อนที่ดี แต่ไม่ดีพอสำหรับเธอ" เทซกจับแขนเพื่อน
"ยุน จุนโซ" จุนโซเน้นเสียงเฉียบขาดอีก
"ไม่ได้ ! อึนโซดีเกินไปสำหรับนาย จะบอกให้"
"ยุน จุนโซ นายจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตได้ซะที่ไหนเล่า" จนุโซยิ้ม เทซกบอกเรื่องอึนโซ
"อึนโซน่ะเกือบจะตกร่องปล่องชิ้นกับตาเฒ่าก่อนนายจะพบกันซะอีก นายคงไม่รู้ล่ะซิท่า" จุนโซอึ้งไปมองหน้าเพื่อน เทซกเดินนำหน้าไปจนุโซมองตามเรียกไว้ เทซกตะโกนกลับมา
"ใครเจอก่อนก็ได้ก่อนนะเพื่อน" เทซกโบกมือให้แล้วเดินไปเลย
"นายพูดเรื่องอะไร ฮัน เทซก" จุนโซตะโกนถาม แต่เทซกก็เดินลับตาไปแล้ว

เทซกบอกอึนโซว่าได้งานคืนแล้ว
"จริงๆหรือ แน่นะ" อึนโซถามอย่างตื่นเต้น
"ก็แน่ซิ เธอกลับไปทำงานได้แล้ว"
"คุณทำให้เธอเปลี่ยนใจได้ยังไงล่ะ"
"มันก็..."
"ขอเธอดี ๆ หรือเปล่า"
"เธออยากได้งานคืนไม่ใช่หรือ" ถามเธอแทนคำตอบ
"คุณขอร้องเธออย่างนั้นใช่ไหม" เทซกไม่ยอมบอกอะไร
"เธอจะกลับไปทำงานไหม" อึนโซพยักหน้า
"ขอบคุณมากค่ะ โอ้ย ! ดีใจจังเลย ฉันไปทำงานพรุ่งนี้เลยได้ไหม" อึนโซยิ้มปลื้มใจที่ไม่ต้องตกงานแล้ว จุนโซเดินมาเห็นสองคนยืนคุยกัน เดินเข้าไปหา
"ได้อยู่แล้ว รีบไปเลย" เทซกพลอยอารมณ์ดีไปด้วยที่เห็นเธอยิ้มได้
"โอ้ย ! ฉันกลุ้มอยู่ได้ตั้งนานแน่ะ"
"แต่เธอต้องเลี้ยงมื้อค่ำฉัน ดีไหม" เทซกทวงรางวัลจากหญิงสาว
"ย่อมได้อยู่แล้ว แน่นอนเลย"
"แน่นอนนะ เธอนี่ต้องทำดีกับเพื่อนพี่ชายนะ" เห็นอึนโซยิ้มไม่หยุดก็สั่ง
"นี่ ! ห้ามไปยิ้มให้ผู้ชายด้วยล่ะ รู้ไหม" อึนโซเห็นพี่ชายก็เรียกอย่างดีใจ จุนโซยิ้มตอบ ยกมือทักน้อง เทซกบอกเพื่อนเสียงดัง
"นี่ ! ใครเจอก่อนได้ก่อนใช่ไหม" เทซกพูดอย่างผู้ชนะ ยกนิ้วโป้งชี้ไปข้างหลังที่อึนโซยืนอยู่ จุนโซมองหน้าหญิงสาว เธอทำหน้างงไม่เข้าใจความหมายที่สองคนพูดกัน

อึนโซมาทำงานแปลกใจกับสายตาและท่าทีของเพื่อนร่วมงาน กังอีวิ่งมาหาอึนโซ ดีใจที่เพื่อนได้กลับมาทำงานอีก
"ยอดจริง ๆ เลย ฉันดีใจจริง ๆ นะที่เธอกลับมาได้น่ะ"
"ขอบใจจ๊ะ"
"รุ่นพี่จุนโซ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้นะว่าฉันน่ะคิดถึงเขามากแค่ไหน" กังอีทำอายม้วนต้วนเมื่อพูดถึงจุนโซ
"อะไรนะ!...นี่ คนอื่นเป็นอะไรกันหมดเนี่ย แล้วคุณคิมหายไปไหนล่ะ"
"อ้าว ! เธอไม่รู้หรือ เค้าย้ายไปอยู่สระว่ายน้ำแล้วล่ะ"
"สระว่ายน้ำหรือ ไม่ขึ้นกับโรงแรมนี่นา"
"เขาโดนเฉือดน่ะซิ" กังอีทำท่าประกอบ
"ทำไมล่ะ"
"ไม่รู้ซิ ได้ข่าวว่าเค้าไปพูดไม่ดีกับเจ้านายคนใหม่"
"เจ้านายคนใหม่ใจร้ายจังเลย"
"แต่มันก็ดีสำหรับเธอนี่นา ถ้าเค้าไม่ถูกย้ายออกไปล่ะก็ เธอก็คงไม่ได้กลับมาทำงานหรอก คนอื่น ๆ ถึงได้มองเธอแปลก ๆ ยังไงล่ะ นี่รู้ไหม เขาลือกันให้แซ่ดไป ว่าเธอน่ะไปทำงามหน้ากับเจ้านายคนใหม่"
"ว่าไงนะ"
"ฉันรู้ว่าไม่จริงหรอก เธอจะไปรู้จักเขาได้ยังไง จริงไหม"
"เขาเป็นคนยังไงล่ะ"
"ลูกชายคนสุดท้องของท่านประธาน ไปทำตัวป่วนจนคนระอากันทั้งโซลเลย ก็เลยถูกส่งมาที่นี่"
"งั้นหรือ ฉันจะรู้จักเขาได้ยังไงล่ะเนี่ย"
"ก็นั่นน่ะซิ เอ...เขาชื่ออะไรน้า...ฮัน เทซก" อึนโซชะงักกึก มองหน้ากังอีทันที
"ว่าไงน่ะ ฮัน เทซกหรือ" เสียงเทซกเรียกอึนโซ เธอหันไปมอง
"อยู่นี่เองหรือ ฉันกำลังตามหาพอดีเลย" อึนโซรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้งานคืนและคิมต้องย้ายแผนกไป