Bloggang.com : haiku :

รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๘

ครอบครัวกินข้าวพร้อมกันที่สนามหน้าบ้าน คุงฮามองอึนโซแล้วบอกลูก
"อึนโซ กินเต็มที่นะลูก แม่ทำแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลยล่ะจ๊ะ"
"อ๋อ ! อย่างงั้นหรือฮะ งั้นผมจะเหมาให้เกลี้ยงเลย" เทซกประจบ
"อะไรกันนี่ สองคนนี่สนิทกันมากหรือ" พ่อถาม
"คือผมจะดูแลอึนโซ ขอรับรองเลยครับ อยู่กับผมจะมีความสุขมากเลย" จุนโซ อึนโซมองหน้ากัน ยูมีจับตาดูคนทั้งคู่
"ลูกโตแล้วนะคะคุณ"
"แต่พ่อว่าจุนโซกับยูมีน่าจะแต่งงานกันก่อน"
เทซกนึกอยากถ่ายรูป ถามหากล้อง
"ไหนล่ะกล้อง อยู่ไหนฮะ มาถ่ายรูปกันเถอะ" เทซกตั้งกล้องแล้วทุกคนถ่ายรูปร่วมกัน

"...พี่กับยูมีดูแล้วเหมาะสมกันมากเลยนะ เค้าเองก็อยากจะมีความสุขบ้างเหมือนกัน..."
"...เธอรักเทซกจริง ๆ น่ะหรือ พี่รู้ว่าเธอไม่รัก..."
"...เราตั้งชื่ออึนโซ แม่รู้ทันทีว่าเป็นพี่น้องน่ะ จุนโซ อึนโซไปไหนๆใคร ๆ จะรู้ว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมาแน่ รู้ไหมลูก จุนโซอย่าทอดทิ้งอึนโซนะ ไม่ว่าจะยังไง ดูแลน้องให้ดีให้ถือเป็นน้องแท้ ๆ ของลูก รับปากแม่นะ..."
คำพูดที่เป็นเหมือนสิ่งย้ำเตือนให้ทั้งจุนโซและอึนโซ จำต้องหยุดความรู้สึกตัวเองกลับไปเป็นพี่น้องกันเช่นเดิม

จีวันล้างรูปที่ถ่ายไว้ อึนโซช่วยตากรูปที่หลังบ้าน
"ดูดีๆแล้วยูมีสวยกว่าเธอ ดูนี่" จีวันเย้าอึนโซ
"เจ้าของบ้านก็"
"เธอไม่สวยหรอกน่า ขืนเรียกฉันว่าเจ้าของบ้านอย่างนี้ละก็"
"งั้นขอเรียกว่าพี่จีวันได้ไหมคะ"
"ค่อยยังชั่วหน่อยงั้นก็ แต่ถึงยังไงนะยูมีก็สวยกว่าอยู่ดี"
"ใจร้ายจังเลย เจ้าของบ้านเนี่ย"
"ไหนว่าจะเลิกเรียกไงเล่า"
"สนุกกันใหญ่เลยนะ" เสียงจุนโซดังมาจากข้างหลัง สองคนหันไปมอง อึนโซยิ้มให้ เรียกพี่ชาย
"พี่จุนโซ"
"ดูซิ ทีหมอนี่เรียกได้ว่าพี่ ทีฉันล่ะก็เรียกเจ้าของบ้าน" จีวันแกล้งว่าให้ จุนโซยิ้ม

จุนโซ อึนโซนั่งดูรูปด้วยกัน
"ดูหน้าพ่อกับแม่ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดนะคะ ดูซิ" อึนโซยื่นรูปให้พี่ชาย จุนโซรับมาดูแล้วก็พูดเสียงกลั้วหัวเราะ
"เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ กลัวแต่ใจไม่เปลี่ยนเลย" อึนโซร้องแหม ยกมือตีเขาเบา ๆ ดูเหมือนจุนโซจะหมดคำพูดไปเฉย ๆ ชั่วครู่ก็เอื้อมไปจับมืออึนโซมากุมไว้ พูดคล้ายรำพึง
"พี่มาคิดดูแล้ว ชีวิตพี่จะเหลืออะไร...ถ้าไม่มีเธออยู่...พี่นึกอะไรไม่ออกเลย"
"เค้าก็เหมือนกันน่ะ...ไม่เหลืออะไร"
"อึนโซ...เธอทำให้ชีวิตพี่สวยงาม...ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลกนี้เลยรู้ไหม...อยู่กับพี่ตลอดไปนะ...ในฐานะน้องสาว" อึนโซฟังคำพูดบีบหัวใจ ดวงตาบอบช้ำ
"ด้วยวิธีนี้เท่านั้นน่ะที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน...โดยไม่ต้องทำร้ายใคร...ตราบวันตาย" จุนโซทอดสายตาลงต่ำ หางเสียงแผ่วลงคล้ายเสียงกระซิบ

ด้วยความกลุ้มใจ จุนโซมาชวนเทซกออกไปดื่มเหล้าด้วยกัน เทซกเห็นหน้าเพื่อนก็ทัก
"อ้าว ! ยุน จุนโซลมอะไรหอบมา"
"ออกไปดื่มกันหน่อยไหม"
เทซกมองจุนโซที่ดื่มแต่เหล้านึกสงสัย เอ่ยปากถาม
"โอกาสอะไรกันนี่"
"ฉันเสียใจน่ะ"
"เสียใจเรื่องอะไร"
"ที่เกิดมามีน้องสาวสวย" จุนโซคล้ายพูดเล่น เทซกหัวเราะชอบใจ
"นายชอบอึนโซ...มากเลยหรือ ใช่ไหม"
"ใช่ กังวลหรือ เรื่องอะไร"
"อ้อก็...เปล่าหรอก ก็แค่...มีเรื่องของอึนโซที่ฉันอยากจะเล่า...เผื่อนายจะอยากรู้" มีรอยเศร้าในดวงตาเพียงวูบเดียวแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน
"ไม่ต้องมาเล่าหรอกน่า ฉันจะค่อย ๆ เรียนรู้เอง ยังมีเวลาอีกเยอะ"
"นั่นซินะ ฉันก็รู้นะ...แต่ก็ยังอยากบอกอยู่ดีแหละ" เงาอดีตคล้ายลอยมาอยู่ตรงหน้าจุนโซ ใจโลดแล่นไปหาคนที่พูดถึง ความทรงจำที่เขาและเธอถนอมไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจผุดพราย
"อึนโซจะยิ้มเมื่อเค้าเศร้า"
"อ๋อ! นี่เอง ๆ อย่างนี้ยิ่งน่ากลัว เจอแบบนี้เข้า"
"เมื่อเค้านอน เค้าชอบนอนชิดผนัง"
"งั้นหรือ"

"แล้วก็ยัง...ชอบพูดว่า "พี่นี่แย่" ซะจนติดปาก...เค้าไว้ผมยาวมาตลอดเลยนะ...แล้วชอบเล่นสารภาพ
อ้อ ! เค้าเล่นกีฬาไม่เก่ง แล้วก็ชอบโอดครวญเมื่อถูกขัดใจ" จุนโซรู้สึกลำคอตีบตัน ความอาดูรในหัวใจทยอยไล่เลียงตามทุกคำที่พูด ครั้นเห็นสายตาเทซกที่มองมาก็รีบปรับสีหน้า
"อ้อ ! โทษที" เทซกมองหน้าเพื่อน
"นายเมาแล้ว ใช่ไหมล่ะ เอ้อ ! ยุน จุนโซก็เมาเป็นด้วยหรือเนี่ย"
ภาพของหญิงสาวไม่เคยจางสีลงเลยในความความคิดคำนึง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดก็ตาม หากแจ่มชัดอยู่กลางใจเสมอมา

อึนโซนั่งรอพี่ชายที่หน้าบ้านเพียงลำพัง
จุนโซและเทซกวิ่งกันมาตามชายหาด จุนโซค่อนข้างเมาสะดุดล้มลง ปากยังเล่าเรื่องน้องต่อเสียงกลั้วหัวเราะ
"อีกอย่างนะ อาจจะสำคัญที่สุดนะ ตอนเราเล่นเป่ายิ้งฉุบกันน่ะ อึนโซจะออกก้อนหินประจำเลย"
"ยังงั้นหรือ" พูดจบก็ประสานเสียงหัวเราะลั่น เทซกลงนอนเหยียดยาวตามเพื่อน สองคนแข่งกันตะเบ็งเสียง ต่างกันตรงที่ เทซกทำด้วยความดีใจที่อึนโซยอมรับรัก โดยไม่ได้รับรู้ความทุกข์ใจของเพื่อนเลยแม้แต่น้อย ความปวดปร่าเกาะกินลึกลงในความรู้สึกของจุนโซ ที่ไม่อาจทำตามหัวใจตนเองได้ แสงจากไฟส่องให้เห็นรอยน้ำตาของเขาไหลผ่านปลายตาเป็นทาง

ตอนเช้าจุนโซเดินออกจากบ้านจะไปพบยูมีเพื่อขอคืนดี เห็นอึนโซกำลังเล่นเป่ายิ้งฉุบอยู่กับเทซก เสียงน้องแว่วเข้าหูทำให้จุนโซยิ้มออกมาได้
"ทำไมต้องออกก้อนหินทุกทีเลยนะ"

ยูมีดีใจที่ได้พบจุนโซ
"ดีใจจังเลยที่คุณโทรไป ฉันน่ะคิดว่าคุณจะไม่มีวันโทรไปแล้ว"
"ยูมี ผมขอโทษนะ"
"มีอะไรงั้นหรือคะ"
"ไม่มีหรอก ผมจะโทรหาคุณบ่อยขึ้นกว่าที่คุณเป็นฝ่ายโทร"
"จะกลับมาหาฉันจริง ๆ หรือคะ ฉันไม่ได้ฝันไปยังงั้นหรือคะ"
"ผมทำให้คุณทุกข์ใจ ขอโทษนะ ผมพูดได้แต่ว่าผมจะพยายามประคับประคอง ถ้าคุณจะยอมรับได้"
"ได้ค่ะ ฉันรับได้ ขอบคุณนะ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ" เธอละล่ำละลักบอก โผเข้ากอดจุนโซ สีหน้าเขาเรียบเฉย

ยูมีมาหาอึนโซพูดเลียบเคียงอ้างถึงจีวันเพื่อจะให้อึนโซย้ายออกไป อึนโซถามยูมี
"ทุกอย่างเรียบร้อยหรือคะ"
"จ๊ะ อยู่ที่นี่ก็สบายดี"
"นั่นซิคะ ตอนกลางคืนน่ะเงียบมากเลย"
"คงน่ากลัวไมใช่เล่นเลยนะ นี่อึนโซ ย้ายเข้าไปอยู่กับฉันดีไหมล่ะ"
"คะ ?"
"คือพี่จีวันบอกฉันว่า เขาตั้งใจจะใช้ห้องเธอเนี่ยเป็นห้องเขียนรูปด้วย จุนโซไม่ได้บอกเธอหรือ แต่เธอก็ย้ายไปอยู่กับฉันได้นี่นา จริงไหม ว่าไงจ๊ะ ดีไหมล่ะ" ยูมีหว่านล้อมเต็มที่ อึนโซรีบปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าเลยค่ะ ฉันย้ายกลับไปอยู่หอพักก็ได้ค่ะ" เพื่อนสองคนเดินเข้ามาได้ยินพอดี เทซกบอกอย่างดีใจ
"อยู่หอหรือ จริงนะ เราจะได้เจอกันบ่อยขึ้นน่ะซิ" จุนโซมองหน้าอึนโซ ฝืนยิ้มให้
"งั้นก็ดีนะ ที่นี่ห่างไกลแล้วก็เปลี่ยวด้วย ตอนกลางคืนก็ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่หรอก"
"อย่าดีกว่าน่า นายเบื่อเธอแล้วล่ะซิ ดีจังเลยนะ แบบนี้อึนโซจะได้ย้ายออกไป"
"นั่นซิคะ คงได้เวลาแล้ว" อึนโซพูดคล้ายย้ำเตือนตัวเอง
"ให้ช่วยพูดให้ไหม" เทซกอยากช่วย
"อย่าดีกว่าค่ะ"
"ไม่หรือ งั้นเป่ายิ้งฉุบกันไหม" เทซกลุกขึ้นยื่นมือท้าอึนโซเหยง ๆ
"ไม่เอาหรอก" ทุกคนหัวเราะกับท่าทางของเทซก

ชีเน่เห็นรายชื่ออึนโซในรายชื่อพนักงานที่จะเข้าพักที่หอพัก ไม่ยอมเซ็นอนุมัติให้ เข้าไปในห้องทำงานของเทซก พอเห็นรูปถ่ายวันที่ครอบครัวกินข้าวด้วยกัน แต่ไม่มีตัวเองร่วมอยู่ในภาพด้วย นึกฉุนเขวี้ยงรูปทิ้งอย่างแค้นเคือง

กังอีเห็นอึนโซถือกระเป๋าก็ถามเพื่อน
"อะไรนะ จะหนีอีกแล้วหรือ"
"เปล่านี่ ฉันจะย้ายเข้าหอต่างหากล่ะ"
"จริงนะ จริงหรือเปล่า อุ๊ย!ยอดไปเลย ฉันเบื่อแทบตายอยู่ทุกคืนแล้วนะ เธอรู้ไหม"
คิมเคาะประตูเปิดเข้ามาบอกอึนโซจะขอคุยด้วย คิมบอกทางหอพักปฏิเสธไม่ให้อึนโซเข้าพัก
"คะ ? ทางหอปฏิเสธไม่รับฉันหรือคะ" อึนโซตกใจ
"เธอไม่รู้หรือ ฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน เพิ่งได้รับรายชื่อ"
"ฉันไม่รู้เลยค่ะ ฉันต้องอยู่หอซะเสียด้วยซิ ฉันไม่มีที่อื่นจะไป มีทางไหมคะ"
"เอางี้นะ เธอก็ลองไปคุยกับคุณฮัน เทซกดูนะ นี่ฉันพูดเพราะหวังดีกับเธอนะ ขอโทษที่ฉันเข้าใจเธอผิดไปทำให้เธอต้องลำบาก คราวที่แล้วที่คุยกันคุณฮัน เทซกบอกว่าอึนโซเป็นคู่หมั้นของเขาเอง ฉันว่าเขานี่แหละจะช่วยแก้ปัญหาข้อนี้ให้เธอได้นะ"

ครั้นไปหาเทซกเห็นเขาเดินมากับเพื่อนก็รีบหลบ ได้ยินเขาพูดถึงตัวเองกับเพื่อน
"นี่ฉันบอกนายได้เลยคนนี้แหละตัวจริงเลย"
"เฮ้ย! เนี่ยหรือหลุดจากปากของฮัน เทซกน่ะ"
"นายต้องได้เจอเธอก่อนซิ สวยน่ารักชะมัดเลย"
"ฉันชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้วซิแบบนี้" อึนโซถอนใจ ไม่กล้าเข้าไปขอความช่วยเหลือ

หมดหนทางเข้าจริง ๆ อึนโซต้องกลับไปบ้าน เห็นแม่กำลังเก็บข้าวของส่วนตัวของเธออยู่ ซุนอิมคิดว่าลูกจะมีความสุขกว่า ถ้าได้กลับไปอยู่กับครอบครัวของคุงฮา ตัดสินใจขับไล่อึนโซออกจากบ้าน วางห่อผ้าตรงหน้าอึนโซ
"แม่ ทำอะไรคะ"
"เก็บข้าวของออกไปซะ"
"แม่ก็" อึนโซใจหาย ซุนอิมพูดต่อ ไม่มองหน้าลูก
"ได้ยินว่าบ้านนั้นเขากลับมาแล้ว ขืนอยู่ที่นี่ก็คงต้องมีสภาพอย่างนี้แหละ ฉันจะถือซะว่าชาตินี้แม่ไม่มีลูกสาว ได้ยินว่าแม่บ้านนั้นน่ะคิดถึงเธอมากจนล้มป่วย พวกเขาเลี้ยงเธอมา ไปอยู่กับเขาซะ"
"แม่คะ หนูขอโทษ หนูจะไม่ไปบ้านนั้นอีกแล้วค่ะ หนูรับรองค่ะแม่" อึนโซอ้อนวอนแม่น้ำตานองหน้า ซุนอิมขึ้นเสียงดัง ทำท่าอาละวาดใส่ลูกสาว
"ออกไป ! ยังต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจอีกหรือ ไม่มีเธอฉันก็พอลืมตาอ้าปากได้กว่านี้ ฉันทำหน้าที่แม่มาพอแล้ว ออกไปอยู่เองซะ ไปซิไป ไป๊ ไปนะ ออกไป ไปซะ ไปซิ ไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอ ไปนะ ไปเลย" ซุนอิมขับไสไล่ส่ง แข็งใจลุกขึ้นผลักลูกออกไป ปิดประตูใส่หน้าแล้วลงนั่งร้องไห้อย่างหมดแรงที่หน้าประตูนั่นเอง อึนโซร้องไห้ทุบประตูเรียกแม่อยู่ไม่ขาดปาก ซุนอิมยึดประตูไว้แน่นออกปากไล่ลูกปนเสียงสะอื้น อึนโซต้องออกจากบ้าน ถือห่อผ้าหิ้วกระเป๋าเดินอย่างโดดเดี่ยวน้ำตาไหล ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปหาใครได้อีก

ซุนอิมอยู่ในห้องนั่งกอดเข่าสีหน้าเศร้าสร้อย เอ่ยความรู้สึกในใจ ราวกับจะส่งคำพูดให้ไปถึงลูกที่ตัวเองเพิ่งขับไล่ออกจากบ้านไป
"ลูกไม่ใช่ลูกแม่ แม่รู้สึกอย่างนี้มาตลอด จงไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ ไปรู้จักชีวิตที่สนุกสนานเถอะนะลูก" ซุนอิมนึกอย่างเสียใจโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่า อึนโซหวังเพียงได้อยู่กับแม่ และเป็นเวลาที่เธอต้องการแม่เป็นที่สุด
อึนโซนั่งร้องไห้ที่ริมทะเล เธอไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ

ตอนเช้าเทซกมารออึนโซที่หน้าหอพักอยู่นาน เข้าไปสอบถามกับคิมถึงได้รู้ว่าอึนโซไม่ได้พักที่หอ
"ว่าไงนะ ทางหอไม่ยอมรับเค้าหรือ"
"เค้าไม่ได้ไปหาคุณหรือคะ"
"ไม่มาเลย"
"อย่างงั้นหรือ แล้วเค้าไปอยู่ที่ไหนล่ะ เห็นบอกไม่มีที่ไปด้วย"เทซกร้อนใจรีบขับรถออกตามหา

อึนโซกลับไปหาพี่ชาย แต่พอเห็นเขากับยูมีกำลังเดินออกมาจากบ้านก็รีบหลบ
"พรุ่งนี้ฉันจะย้ายที่เหลือเข้ามานะ"
"ทำไมไม่หาห้องเขียนรูปของคุณเองล่ะ"
"ก็ฉันชอบที่นี่ซะแล้วนี่คะ" ยูมีบอกราตรีสวัสดิ์หอมแก้มเขาแล้วเดินไป0
อึนโซฟังอยู่ก็รู้ว่าตนเองกลับมาหาพี่ชายอีกไม่ได้แล้ว ยูมีขับรถออกไป จุนโซจะเดินเข้าบ้านได้ยินเสียงเรียกของอึนโซ ถามอย่างแปลกใจ
"อึนโซ ! มาทำอะไรน่ะ"
"ก็มาขนของจากบ้านจะไปอยู่หอพักไง...เค้าลืมของไว้ที่นี่ ก็เลยจะกลับมาเอา"
"ถ้างั้นเข้ามาก่อนซิ"
อึนโซเข้ามาในห้องทำเป็นค้นของแล้วบอกว่าหาไม่เจอ
"ไม่มีน่ะ มาเสียเที่ยวแท้ ๆ เลย"

จุนโซเดินออกมาส่งน้อง อึนโซเอ่ยถามเบา ๆ
"เค้าแวะมาบ่อย ๆ ยังได้ไหม"
"ได้ซิ"
"ขอบคุณ เฮ้อ ! เค้าไม่อยากให้พี่เห็นเค้าไป แต่กลับต้องมาเป็นแบบนี้ แย่จังเนอะ" จุนโซแปลกหูกับคำพูดของน้อง ถามย้ำ
"อึนโซ ไม่มีอะไรแน่นะ"
"มีที่ไหนล่ะ เอ้อ ! ต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวหอปิดประตู เอามาซิ" อึนโซหยิบกระเป๋ามาถือไว้ ออกเดินไป
"อึนโซ..." จุนโซทำท่าจะพูดอะไรอีก อึนโซรีบบอกพี่ชายเหมือนย้ำกับตัวเองด้วย
"พี่ชาย ทำตัวดี ๆ กับยูมีนะ พี่ถนอมน้ำใจยูมีให้ดี เค้าก็จะทำดีกับเทซก" จุนโซทำท่าเหมือนไม่อยากรับฟัง ฉวยกระเป๋าจากมืออึนโซ
"มา พี่ช่วยถือนะ" ออกก้าวเดินนำหน้าไป อึนโซมองตาม เกินจะเก็บความรู้สึกที่ต้องจากลา วิ่งเข้ากอดเรียกเขา
"พี่คะ..."
"อึนโซ..." หัวใจจุนโซอ่อนยวบ มือปล่อยกระเป๋าตกลงพื้น ขยับตัวจะหันหลัง
"อย่าหันมานะ...พี่ชาย...เราจะกลับไป...เป็นพี่น้องกันอีกใช่ไหม" ทั้งคู่รู้คำตอบดี อึนโซกอดเขาไว้อย่างนั้น อยากให้เวลาหยุดหมุน จุนโซรวดร้าว มีเพียงความเงียบที่เฝ้าปลอบประโลมหัวใจเจ็บช้ำของคนคู่นี้ เทซกขับรถตามมาเห็นพอดีมองภาพนั้นอย่างตกตะลึง

จุนโซและอึนโซจำต้องแยกจากกัน ด้วยสำนึกที่ไม่อยากให้คนรอบข้างเป็นทุกข์ อึนโซทำได้เพียงเขียนจดหมายบอกความรู้สึกให้จุนโซรับรู้
"พี่ชายที่รัก...รู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องมาเขียนถึงพี่ แต่เค้าอยากบอกให้พี่รู้ว่า ชีวิตของเค้ากลับมาสวยงามอีก เมื่อได้รู้ว่าพี่กลับมาอยู่ใกล้ ๆ กับเค้าอีกครั้งแบบนี้ เค้ามีความสุขขอแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับพี่ และได้มองเห็นพี่ในสายตา เค้าอยากจะบอกพี่ว่าไม่มีอะไรจะมาพรากเราจากกันได้อีก ในเมื่อเรากลับมาเป็นพี่ชายน้องสาวกันดังเดิม...แล้วก็...แล้วก็...ทุกอย่างช่างง่ายดายเมื่อกลั่นคำพูดออกมาเขียนเป็นตัวอักษร...จุนโซ...เค้ารักพี่ คำพูดเดิมแต่ต่างความหมาย พี่ทำให้เค้ามีความสุข" จุนโซอ่านข้อความในจดหมายจบลงด้วยดวงหน้าที่เปี่ยมสุข สว่าง อบอุ่นเหมือนหัวใจของเขา

อึนโซออกมาซื้อของ จุนโซเดินตามหลังมาเห็นอึนโซ เรียกน้องอย่างดีใจ
"อึนโซ ซื้อของมาเยอะเชียว มา...พี่ช่วยถือนะ"
"ไม่เจอกันนานเลยนะ" สองคนยิ้มแย้มเดินคุยกัน เห็นเด็กสองคนพี่น้อง น้องสาวอ้อนวอนพี่ชายให้ช่วยถ่ายรูปให้
"พี่ เรามาถ่ายรูปกันหน่อยซิ...น่า"
"ไม่ถ่ายหรอกต่อให้อีกล้านปี"
"พี่ ถ่ายหน่อยน่า"
"เฮ้อ ! ถ้าเป็นพี่นะคงถ่ายไปแล้ว ไม่ต้องให้อ้อนวอนหรอก" จุนโซพูดยิ้ม ๆ
"พี่คะ มาถ่ายรูปกันนะ" อึนโซเอ่ยชวน
"ต่อให้อีกล้านปีก่อนซิ" จุนโซแกล้งแหย่น้อง อึนโซหน้างอ

ทั้งคู่ถ่ายสติกเกอร์ด้วยกัน จุนโซมองรูปอึนโซ พูดชม
"น่าน...อึนโซถ่ายรูปขึ้นนะ"
"อย่าแอบเอาไปโยนทิ้ง เข้าใจไหม"
"เอ้อ ! เอาใส่ไว้ในกระเป๋าตังค์เลยก็ได้นะ"จุนโซหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา
"ไหนดูซิ" อึนโซฉวยจากมือพี่ชาย เปิดดูแล้วแปลกใจ
"ไม่มีรูปยูมีเลยหรือ"
"อ้อ ! ไม่มี"จุนโซไม่เคยคิดจะมีรูปยูมีเก็บเอาไว้
"เอารูปของเธอใส่ไว้ก่อน แล้วหลังจากนั้นพี่ก็ค่อยใส่รูปเค้า" อึนโซกำชับพี่ชาย
"เธอคงไม่เอารูปพี่ใส่กระเป๋าเธอซินะ"
"แน่อยู่แล้ว"
"งั้นก็ตามใจ" พี่น้องเดินแยกจากกัน

จุนโซทำอาหารเย็นให้ยูมี
"เป็นไง อร่อยไหม พอกินได้ไหม"
"เข้าใจแล้วล่ะค่ะจุนโซ ฉันจะไม่ขอให้คุณทำกับข้าวอีกแล้วล่ะ"
"อะไร แย่ขนาดนั้นเชียวหรือ"
"ไม่หรอก ใช้ได้เชียวล่ะค่ะ"
จุนโซเหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าดึกมากแล้วจะไปส่ง
"ขออยู่ต่ออีกสักหน่อยนึงได้ไหม ทีอึนโซกับเทซกน่ะยังอยู่ด้วยกันจนดึกกว่านี้เลย ทั้งคู่เริ่มนัดกันจริงจังแล้วนะคะ น่าอิจฉาจังเลย"
"งั้นหรือ" ความเศร้าวูบขึ้นมา แต่รีบปรับสีหน้า เปลี่ยนเรื่องพูด
"ว่าแต่คุณอยากจัดปาร์ตี้ตอนย้อมสีผ้าหรือเปล่าล่ะ"
"ให้คุณมีโอกาสได้พบกับอึนโซอีกอย่างงั้นหรือคะ" ยูมีพูดทีเล่นทีจริง
"อ้าว ! แปลเป็นยังงั้นไป"
"คุณแม่อยากรู้ว่า เมื่อใหร่เราจะแต่งงานกันซะที ให้ฉันว่าไงคะ" จุนโซไม่มีคำตอบให้

ในห้องพัก เทซกนั่งวาดรูปอึนโซ หญิงสาวนั่งคิดบัญชีค่าใช้จ่ายของตัวเอง เทซกถามอย่างอยากรู้
"นี่เธออยากจะอยู่เงียบ ๆ เลี้ยงหมากับปลูกต้นไม้ยังงั้นหรือ อธิษฐานงั้นหรือ"
"เลี้ยงปลาทองก็ดีนะคะ"
"ไม่ขอเลี้ยงอะไรที่มันมีชีวิตหรอกน่า อย่ามาขอฉันเชียวนา จะบอกให้"
"ฉันขอให้คุณเลี้ยงหรือ แค่บอกว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนที่เค้ายอมรับได้"
"ยังงั้นหรือ ได้ยังไงเล่า ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ"
อึนโซดูบิลค่าใช้จ่ายแล้วทำหน้ากลุ้ม
"เฮ้อ ! เดือนนี้แย่เลย" เทซกมองอึนโซ เดินเข้าใกล้ อึนโซรีบปิดสมุด
"อะไรหรือ คิดบัญชีหรือ ไม่พอหรือไง งั้นให้ฉันช่วย..."
"อย่าพูดออกมาเชียวนะ" อึนโซเอามือป้องปากเทซกเลยถูกจูบที่มือ หญิงสาวท่าทางอึดอัด เทซกมองหน้าเธอนิ่งก้มลงจะจูบ อึนโซเบี่ยงตัวหลบรีบลุกขึ้นยืน เอ่ยขอโทษ เทซกเก้อไป
"เฮ้อ ! ฉันคงจะขึ้นสนิมไปแล้ว แย่เลยเรา"

"ขอดูรูปที่คุณวาดดีกว่า" อึนโซจะเดินไปดูรูปที่เขาวาด
"อ๊ะ ! เดี๋ยวๆ ห้ามดู ไม่ได้นะ"
"ไม่ได้หรือ ผู้ชายนี่แปลกจังเลย"
"ผู้ชายหรือ" เทซกแปลกใจ
"พี่ชายก็ไม่ยอมให้ดูเหมือนกัน" อึนโซเล่าโดยไม่รู้ว่ากระทบใจเทซก
"จุนโซหรือ...เขาคงจะวาดรูปคนที่แอบรัก หรือว่านางในฝัน...ทำนองนั้นละมั้ง" เทซกพูดความในใจ นึกระแวงในความสัมพันธ์ของเพื่อนและคนรัก
"ขอตัวนะคะ" อึนโซรู้ตัว เดินหลีกไป เทซกถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม เริ่มรู้ว่าอึนโซอาจไม่ได้รักเขาเหมือนที่คิด มองเห็นกระเป๋าของเธอวางอยู่ หยิบเงินของตัวเองจะใส่ให้ พอเปิดออกก็เห็นสติกเกอร์ที่อึนโซถ่ายคู่กับจุนโซติดอยู่ ชะงักไป มองดูรูปอยู่ชั่วครู่แล้วโพล่งขึ้น
"แต่งงานกันเถอะ แต่งงานกันนะ อึนโซ"
คำพูดของเทซกราวเอ่ยกับความว่างเปล่า อึนโซนิ่งงัน ไม่นึกอยากได้ยิน หันไปมองเทซกที่ยิ้มให้

จุนโซนั่งมองรูปอึนโซที่ตัวเองวาด แล้วมองโทรศัพท์นึกจะโทรหาน้อง พอดีอึนโซโทรมาให้พี่ชายออกไปหา
อึนโซนั่งรอพี่ชาย จุนโซเดินมาข้างหลัง นั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ ๆ หันหน้าไปคนละทางแล้วเอนตัวไปข้างหลัง มองหน้าอึนโซที่เหม่อลอย สีหน้าแย้มนิด ๆ เอ่ยทักเธอ
"รอใครอยู่หรือครับ" อึนโซหันมองพี่ชาย ยิ้มอย่างยินดี
"เค้าโทรดึกเกินไปซินะ"
"ไม่เป็นไร พี่กำลังโทรหาพอดีเลย"
"เหรอ ทำไมล่ะ" จุนโซท่าทางขัดเขิน ตอบไม่ตรงกับใจ
"เอ้อ ! คือว่าเรื่อง...เรื่องกิมจิไง พี่อยากจะทำแกงแต่ว่าไม่รู้สูตรนะก็เลยจะถาม"
"งั้นหรือ งั้นเค้าจดให้ไหม"
"ช่างมันเถอะนะ"
"แล้วพี่จะทำกิมจิไปทำไมล่ะ"
"อ้อ ! คือพรุ่งนื้พี่ไม่มีสอนน่ะก็เลยว่าจะไปขึ้นเขา เดี๋ยวอากาศเย็นจะเกินไปก็จะอดไป จริงไหม"
"จริงนะ ยูมีไปด้วยหรือเปล่า"

"เปล่าหรอก ไปคนเดียว...อยากไปไหม" มองหน้าอึนโซ อยากให้เธอไปด้วยจริง ๆ แต่อึนโซลังเล แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน
"เทซกคง...ยูมีคง" ทั้งคู่นึกถึงคำพูดเร่งรัดให้แต่งงาน จุนโซและอึนโซใจตรงกัน ที่จะขอเก็บเกี่ยวความสุขแม้เพียงน้อยนิดด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย
"ไปไหม" จุนโซใจจดจ่อรอคำตอบ อึนโซพยักหน้า
"เดี๋ยวพี่ก็จะแต่งงานแล้ว คงเป็นครั้งสุดท้าย ไปวันเดียวเท่านั้น จริงไหม"
"ใช่"
"เราจะไปกันแบบพี่ชายกับน้องสาว ใช่ไหม" จุนโซยิ้มเย็น พยักหน้าให้

จุนโซโทรศัพท์หายูมี
"วันนี้คงพบกันไม่ได้นะ"
"ทำไมล่ะคะ จะไปไหนคะ"
"อ้อ ! พอดีมีเพื่อนมาจากโซล เพื่อนที่เคยเรียนอยู่ด้วยกันน่ะตอนอยู่อเมริกาไงล่ะ นั่นล่ะ ๆ ใช่แล้ว ถึงบ้านแล้วผมจะโทรหานะ" ปิดโทรศัพท์แล้วก็รู้สึกผิด พูดกับตัวเอง
"ยุน จุนโซ นายมีเพื่อนจากโซลด้วยหรือเนี่ย"

อึนโซบอกเทซกว่าจะกลับบ้าน
"กลับบ้านหรือ กี่โมงแล้ว ฉันจะขับรถไปส่งเอาไหม"
"ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปกับกังอี คุณไม่ไปด้วยจะดีกว่านะคะ ฉันจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่แล้วก็จะกลับค่ะ"
"เธอโกหกใช่ไหม" เทซกถามล้อ ๆ อึนโซอึกอัก
"ไม่ต้องทำหน้าเหรอหราหรอกน่า แค่ล้อเล่นเอง ไม่เป็นไรหรอกน่า ระวังตัวนะฝากสวัสดีคุณพ่อคุณแม่เธอด้วย"
"ฉันไปนะคะ"
"ตอนขากลับซื้อปลาหมึกมาฝากฉันด้วยนะ"
"คะ ? ได้ค่ะ" อึนโซตอบคำ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกไม่ดีที่ต้องโกหกเขา

ช่วงเวลาแสนสุขที่ได้ใกล้ชิดกันตามลำพัง ขี่จักรยานเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก เล่นเกมเป่ายิ้งฉุบที่อึนโซมักจะแพ้พี่ชายเสมอ จุนโซแกล้งยอมแพ้ให้บ้าง เวลานี้มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้แก่กัน

ถึงเวลาทำอาหารจุนโซลืมว่าโกหกน้องไว้
"กิมจิแบบถุงก็มาทำแกงอร่อยดีน้า"
"รู้แล้วน่า" พูดแล้วก็จำได้ว่าตัวเองเคยบอกว่าทำไม่เป็น อึนโซหันมองพี่ชาย จุนโซทำหน้าเหมือนถูกจับได้ว่าทำผิด
"ความลับแตก" หัวเราะเบา ๆ
"พี่ทำกิมจิเป็นใช่ไหม โกหกเค้าหรือ"
"เอ้อ...ก็ไม่ตั้งใจซะหน่อย...ก็มันน่าขายหน้าที่จะบอกว่า...พี่คิดถึงเธอ" สารภาพเสียงอ่อน อึนโซร้องอ๋อเบา ๆ แล้วพูดเสียงใส
"เค้าหิวแล้วนะ เมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ"
"เกือบเสร็จแล้วคร้าบ คุณผู้หญิงคร้าบ" ยังไม่ทันได้กิน ฝนก็ลงเม็ด จุนโซเงยหน้าขึ้นมองฟ้า
"อะไรนี่ ฝนตกนี่ เก็บของเร็ว" สองคนช่วยกันเก็บข้าวของ วิ่งเข้าบ้านพัก
"โอ้โห ! ฝนตกมาได้ยังไงนี่" จุนโซบ่นแล้วสองคนหัวเราะพร้อมกัน

ยูมีมาหาจุนโซที่บ้านแต่ไม่พบ เห็นเสื้อของเขาวางพาดไม่เป็นที่เป็นทางก็หยิบมาพับ พลางบ่น
"ทำไมไม่แขวนดี ๆ นะ"
สักครู่เทซกก็เดินเข้ามา ยูมีได้ยินเสียงฝีเท้านึกว่าเป็นจุนโซ
"นั่นคุณหรือคะ จุนโซ" หันไปดูเห็นว่าเป็นเทซก
"อ้อ ! เทซกนี่เอง"
"จุนโซไม่อยู่หรือ"
"เขาออกไปกับเพื่อนค่ะ มาได้ยังไงคะ อึนโซอยู่ไหนล่ะ"
"อ้อ ! เขาก็ออกไปกับเพื่อนเหมือนกัน"
"เราถูกทิ้งเหมือนกันเลย กินข้าวเย็นด้วยกันนะ"

อึนโซมองสายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก นึกกังวล
"ว้า ! ตกหนักเสียด้วยซิ"
"นั่นซิ"
สักครู่เจ้าหน้าที่ป่าไม้โทรมาบอกว่ามีพายุ ทางถูกปิด จุนโซวางโทรศัพท์ลง มองออกไปข้างนอกแล้วถอนใจ อึนโซถามว่ามีอะไร
"มีปัญหาแล้วนะ เรากลับคืนนี้ไม่ได้"
"เอ้อ...ถ้างั้น..." อึนโซไม่ค่อยสบายใจ
"คงจะต้องค้างคืนที่นี่นะ"
"อยู่กันแค่...สองคนเนี่ยนะ" พูดเสียงอ่อยๆสีหน้ายุ่งยากใจบอกพี่ชาย
"คือว่า...เค้าโกหกคนไว้ เค้าไม่ได้บอกว่าเรามาขึ้นเขา เทซกไม่รู้" จุนโซยิ้ม นึกถึงตัวเองที่ทำอย่างเดียวกัน อึนโซเห็นสีหน้าพี่ชายก็ถาม
"เค้าไม่ควรบอกใช่ไหม"
"ไม่ใช่ พี่เองก็โกหกยูมีไว้ ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก มันแค่หลุดปากน่ะ" ทั้งคู่ยิ้มที่คิดเหมือนกัน

ยูมีและเทซกรอการกลับมาของคนรัก
"ดึกแล้วนะ" ยูมีบ่น
"นั่นซินะ พ่อแม่คงรั้งไว้ไม่ให้กลับแน่"
"พ่อแม่จุนโซน่ะหรือ พ่อแม่จุนโซจะไม่ยอมให้กลับหรือ เอ๊ะ ! แต่พวกท่านขึ้นไปโซลนี่นา" ยูมีบอก สองคนมองหน้ากัน นึกกลัวว่าจุนโซและอึนโซจะไปด้วยกัน
"เทซก..อึนโซบอกว่า..."
"คงจำคลาดเคลื่อนแน่ เฮ้อ ! เดินทางเสียเที่ยว" เทซกชิงพูดขึ้นก่อนเหมือนปลอบใจตัวเอง
เสียงโทรศัพท์เทซกดังขึ้น ชายหนุ่มกดรับ
"อึนโซหรือ เธออยู่ไหน"
"อยู่บ้านค่ะ แล้วคุณล่ะคะ คือว่าพ่อแม่จะให้ค้างคืนเพราะว่าฝนตกหนักค่ะ" ฟังแค่คำแรก ใจเทซกก็สลดวูบ
"อยู่ค้างคืนยังงั้นหรือ"
เสียงโทรศัพท์ยูมีดังขึ้น เทซกหันไปมอง พูดกับอึนโซต่อ
"ตกลง เข้าใจแล้ว"
"สวัสดีค่ะ จุนโซหรือคะ"
"เธอเลย...ต้องกลับพรุ่งนี้เช้าหรือ..." เทซกถามเสียงเบา
"คุณจะค้างคืนงั้นหรือคะ" ยูมี เทซกหันมองหน้ากัน แน่ใจในสิ่งที่ทั้งคู่นึกกลัว
"ได้ซิคะ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าจำเป็นต้องค้าง" ยูมีพูดใจฟ่อเต็มที เทซกมองหน้ายูมี พูดคำเดียวกัน
"ถ้าจำเป็นต้องค้าง..."

เวลากลางคืนในห้องนอน อึนโซอยู่บนเตียง จุนโซนั่งบนที่นอนที่พื้นข้าง ๆ
"เหมือนตอนเด็ก ๆ เลยนะ เมื่อไหร่ที่เค้าฝันร้าย เค้าจะร้องไห้วิ่งไปที่ห้องพี่ แล้วเค้าก็จะยึดเตียงพี่ให้พี่นอนกับพื้น"
"จำได้ด้วยหรือ"
"เค้าจำได้แล้ว น้องสาวของพี่ไง ยุน อึนโซ"
"อืม..."
"เค้าอยากอยู่แบบนั้น...ไปจนตลอดกาล"
"นั่นซิ..."
"เป็นพี่น้อง บางทีอาจจะดีกว่าก็ได้นะ ความตายเท่านั้นจะมาแยกพี่กับน้องได้"
"นั่นซินะ มาเป็นพี่น้องกัน...จนตายจากกัน...ถ้าพี่ตายก่อนเธอล่ะ ใครจะคอยดูแลเธอ" ดวงตาจุนโซหมองเศร้าปริ่มน้ำตา
"ไม่หรอก เค้าจะตายก่อนพี่ ห้ามพี่ตายก่อนเค้านะ...ไม่ได้นะ เข้าใจไหม...เค้าน่ะไม่อยากเสียพี่ไปอีก ชีวิตที่ต้องจากพี่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว เพราะอย่างงี้เค้าจะต้องตายก่อนพี่" แสงสลัวส่องให้เห็นดวงตางามเปี่ยมด้วยแววเศร้าสร้อย
"พี่เข้าใจแล้ว พี่จะคอยอยู่ข้างเธอเอง...พี่จะคอยจับมือเธอไว้...ไม่ให้เธอไปคนเดียว...ไม่ว่าเธอจะไปไหน...พี่จะไปด้วย ไม่ต้องห่วงนะ..." คิ้วขมวดมุ่นตามความรู้สึกที่บีบคั้น
"ขอร้องนะ...พี่...รับปากนะ" จุนโซพยักหน้าให้ อึนโซพูดจบก็เอนตัวลงนอน

เทซกถามยูมีถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของสองพี่น้อง
"เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"แล้วเธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ" ยูมีถามกลับ
"เร็วๆนี้เอง"
"ของฉันพักใหญ่แล้วล่ะ ปวดใจจริง ๆ เลย" ยูมีเศร้าใจ ผิดกับเทซกที่มีแต่ความแค้นใจ
"เขาจริงจังกันเลยหรือ"
"เทซกเชื่อเรื่องพรหมลิขิตบ้างไหมล่ะ"
"ไม่เชื่อ ฉันเชื่อแต่ตัวเอง" พูดเค้นน้ำเสียง
"ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน จนกระทั่งเร็ว ๆ นี้ หรือว่าชะตาของเราจะกำหนดเอาไว้แล้วล่วงหน้า เราจะพยายามเปลี่ยนดวงชะตาให้กับจุนโซและก็อึนโซอยู่หรือเปล่านี่" เทซกผุดลุกขึ้นทันที
"แล้วไง ทำไมจะเปลี่ยนไม่ได้ ต้องเปลี่ยนได้ซิ ดวงฉันแข็งต้องแข็งกว่า ฉันจะพิสูจน์เอง จิน ยูมี เธอต้องเข้มแข็งไว้ เธอควรจะแต่งงานกับจุนโซซิ ฉันทนเสียเขาไปไม่ได้ กลับล่ะ"

ตอนเช้าเทซกไปยืนรออึนโซที่หน้าหอพัก เห็นจุนโซขับรถมาส่งหญิงสาว สองคนท่าทางมีความสุข จุนโซขับรถออกไปแล้ว อึนโซนึกได้ว่าลืมของที่เทซกให้ซื้อมาฝาก รีบวิ่งไปหาซื้อที่ร้านใกล้ ๆ

จุนโซกลับบ้านเห็นยูมี ตกใจไม่คิดว่าจะได้พบ
"คุณกลับมาแล้ว"
"มาตั้งแต่เมื่อใหร่" ยูมีเก็บความเสียใจไว้มิดชิด สีหน้ายิ้มแย้ม
"สักครู่เองค่ะ คุณดื่มมามากหรือเปล่าคะ ฉันต้มน้ำแกงเอาไว้ให้คุณค่ะ พวกคุณน่ะเฮฮากันมากเลยหรือ"
"อ้อ! มากเลยล่ะ" ความรู้สึกผิดวูบขึ้นมา

เทซกรออึนโซในห้องอย่างวุ่นวายใจ สักครู่เสียงกริ่งประตูดัง เทซกนิ่งอยู่เป็นครู่แล้วเดินไปเปิดประตู เห็นอึนโซยืนหายใจหอบอยู่ ชายหนุ่มกล้ำกลืนความรู้สึก ฝืนยิ้มให้แล้วเอ่ยปาก
"กลับมาแล้วหรือ"
"มาเช้าหน่อยนะคะ นี่ค่ะ ที่คุณบอกให้เอามาฝากไง" อึนโซยื่นถุงของให้
ทั้งที่รู้ความจริง แต่ถ้าพูดออกไปแล้วอาจต้องสูญเสียคนที่รักมากที่สุดไป แม้รู้ว่าไม่มีวันได้หัวใจเธอ แต่เทซกก็ไม่กล้าทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยความคิดที่ว่าจะไม่มีอึนโซในชีวิต ความจริงที่รับรู้บาดลึกในความรู้สึก เทซกทำได้เพียงมองหน้าอึนโซแล้วกอดเธอไว้ ตรงข้ามกับอึนโซที่ทำหน้างง ๆ ยังไม่รู้ว่าเทซกรู้เรื่องระหว่างเธอกับจุนโซแล้ว

https://www.youtube.com/watch?v=6fWMGOtEpoM&feature=related

https://www.youtube.com/watch?v=z7GQDAbC_D8&feature=related

https://www.youtube.com/watch?v=ZdCtcmtOkEA&feature=related

https://www.youtube.com/watch?v=u_PbBQ_9DQ4&feature=related

https://www.youtube.com/watch?v=BeR7j3B3Vdk&feature=related

https://www.youtube.com/watch?v=0Sb6WCayFpA&feature=related

บีจีและไลน์จากคุณญามี่

Free TextEditor

Create Date : 17 เมษายน 2553

0 comments

Last Update : 18 กรกฎาคม 2565 5:08:30 น.

Counter : 3981 Pageviews.