รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๒ "ดวงชะตาความรักผันเปลี่ยน แต่หัวใจรักไม่ผันแปร... รักถูกพราก ดวงใจแทบแตกสลาย... ชีวิตจะยืนยาวเพียงใด ใครคือผู้กำหนด..." (จากไอทีวี) เทซกถือสายรอฟังอยู่ เห็นจุนโซเงียบไปก็ถามอีก "จุนโซ นายจะมาดูไหม" จุนโซบอกว่าต้องดูแลยูมีไปไม่ได้ เทซกปิดโทรศัพท์ หันไปมองอึนโซ พูดอย่างแค้นใจที่เพื่อนไม่ยอมมา "ไม่เป็นไร ฉันจะดูแลเธอเอง ฉันนี่แหละ ไม่ต้องห่วง" วางหูจากเทซกแล้ว จุนโซก็เฝ้าครุ่นคิดจดจ่ออยู่แต่เรื่องที่ได้ฟัง ยูมีสังเกตเห็น ขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อน "จุนโซคะ พอมีคุณอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ไม่รู้สึกเลยล่ะค่ะว่าไม่สบาย คุณจะอยู่เฝ้าฉันจนฉันหลับได้ไหม" "ได้ซิ..." จุนโซตอบเหมือนคนไร้หัวใจ หมอเดินออกมาจากห้องตรวจบอกพยาบาล "เตรียมคนไข้ไปตรวจตามรายการนี้เลยนะ" เทซกเดินตามมาถามหมออย่างกังวล "เธอเป็นอะไรครับหมอ" "คงจะอ่อนเพลียน่ะครับ" "ไม่น่า หมอพูดอะไรน่ะ แค่อ่อนเพลียคงไม่ล้มหมดสติแบบนี้หรอกนะครับหมอ" "พรุ่งนี้เราจะต้องตรวจเพิ่มนะครับ ขอรายการซิ" หมอขอรายการตรวจร่างกายจากพยาบาลส่งให้เทซก "คุณเอานี่ไปดูก็แล้วกันนะ" เทซกเปิดอ่าน "โอ้โห! ต้องตรวจยาวเหยียดเลยหรือเนี่ย หมอครับ หมอครับ" เทซกเงยหน้าขึ้นเรียก แต่ทั้งหมอและพยาบาลก็เดินห่างไปแล้ว เทซกเข้ามาในห้อง มองดูอึนโซที่ยังหลับอยู่บนเตียง นั่งลงเอื้อมมือจะแตะใบหน้าหญิงสาวแต่ก็ยั้งมือไว้ สีหน้าครุ่นคิดกังวลใจ "เธอเป็นอะไรของเธอนะ" ค่ำแล้ว จุนโซยืนอยู่หน้าบ้านใจพะวงถึงอึนโซ นึกถึงคำพูดของเทซก ทำท่าจะเดินออกไป ยูมีเฝ้าจับตาดูคนรักอยู่ เปิดประตูห้องก้าวออกมาทันทีแล้วพูดกับเขา "จุนโซคะ ขับรถระวังนะคะ ฉันจะรอค่ะ ไม่ว่าจะกลับเมื่อไหร่" อึนโซยังนอนนิ่ง แม้เทซกจะเหนื่อยอ่อนแต่ก็ยังนั่งเฝ้าหญิงสาวอยู่ไม่ห่าง จุนโซออกไปที่นัดไว้กับน้อง มองความว่างเปล่า เห็นภาพของอึนโซที่ต้องรอคอยเขาท่ามกลางความหนาวเหน็บอยู่นานเพียงใด และคงเป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้เธอต้องล้มป่วยลง จุนโซลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับที่อึนโซนั่งรอ ไหล่กว้างลู่ลง นึกถึงคนที่เฝ้ารออย่างขมขื่นใจ เทซกขับรถพาอึนโซกลับบ้าน หยุดรถกลางทางแล้วเอ่ยปากถาม "มีเรื่องอะไรกันหรือ เธอกับจุนโซมีเรื่องอะไรกัน เขาบอกว่าเขามาไม่ได้เพราะว่าติดดูแลยูมี นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่า...เธอ...แยกทางกับจุนโซแล้ว เพราะอย่างงี้เธอก็เลยป่วยงั้นหรือ ป่วยมากจนมาเป็นลมที่ห้องของฉัน เลิกกันแล้วหรือ" อึนโซไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง "ฉันขอลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ" "เลิกกันแล้วหรือ" เทซกตะโกนใส่อึนโซ หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ "ให้ฉันกลับบ้านนะคะ" เทซกอารมณ์ขึ้นทันที "โง่จริง ๆ เลย โง่อะไรอย่างนื้ นี่หรือ ทิ้งฉันไปเจอแบบนี้นี่หรือ เธอโง่หรือไง หา !" อึนโซจะเปิดประตู เทซกจับไหล่ให้หันมา "เธอคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไง หา...ชอย อึนโซ เธอนี่ช่าง..." เทซกพูดอะไรไม่ออก เปิดประตูรถลงไปสงบอารมณ์ อึนโซกลับบ้าน แม่เห็นก็ออกปาก "กลับบ้านช้าเชียวนะ ไหนว่าวันนี้ได้หยุดไม่ใช่หรือ" อึนโซกอดแม่ไว้ ซุนอิมยิ้มนึกแปลกใจ "เฮ้อ ! เกิดจะมาอ้อนอะไรอีกล่ะ" อึนโซผละตัวออกจะช่วยแม่ถูพื้น "มาค่ะ หนูทำเองนะคะแม่" แม่นึกเอะใจกับท่าทางของลูก "อึนโซ มีเรื่องอีกแล้วใช่ไหมเรา ลูกกับพี่คนนั้นน่ะ" อึนโซใจรอน ๆ บอกแม่เสียงแผ่ว "พี่เขา...จะแต่งงานแล้วค่ะ..." "หา...หมายความว่าไง" "พี่กับคู่หมั้นเค้าน่ะซิคะกำลังจะแต่งงานกัน แต่ว่าแม่ไม่ต้องห่วงหรอกหนูหรอกค่ะ" บอกแม่แล้วก็หันหน้าหนี ซุนอิมรู้ดีว่าลูกกำลังเจ็บปวด เรียกลูกแล้วกอดปลอบไว้ อึนโซซบอกแม่ร้องไห้อย่างปวดร้าวใจ ชีเน่จะไปทำงานเข้ามาลาแม่ในห้อง เห็นแม่ยังนอนหันหลังให้เฉยอยู่ก็พูดอย่างน้อยใจ "แม่คะ หนูรู้ว่าแม่เกลียดหนู หนูเข้าใจว่าแม่เกลียดหนูเพราะหนูเกลียดอึนโซ แต่อย่างน้อยก็น่าจะหันมารับรู้หนูบ้าง" คุงฮาลุกขึ้นนั่ง เรียกชีเน่ให้มาหา ชีเน่เดินเข้าใกล้แม่ "นั่งซิ...ชีเน่ แม่เสียใจที่แม่ทำไม่ดีกับลูก ขอโทษนะ" "แม่คะ แม่ลงโทษตัวเองนานเกินไปแล้ว คิดไหมคะว่าจะเป็นแบบนี้ตอนที่แม่เอาตัวอึนโซไปแลกหนูมาน่ะ ในเมื่อพี่จุนโซก็เลิกกับเค้าแล้ว แม่ก็น่าจะรวบรวมสติได้" คุงฮาจ้องหน้าลูกสาว "อึนโซน่ะเลิกกับจุนโซไปแล้วหรือ" คุงฮาคาดไม่ถึง พร่ำเรียกแต่อึนโซ ชีเน่หมดความอดทน "แม่คะ หยุดซะทีเถอะ ทำแบบนี้ หนูยิ่งรู้สึกเหมือนหนูน่ะเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องทั้งหมด" คุงฮามารอพบอึนโซเพื่อปลอบใจลูกสาว แม่บอกอย่างนึกเสียใจ "ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะลงเอยแบบนี้ แม่ก็คงจะไม่ขัดขวางหรอก แม่น่าจะทำไม่รู้ไม่เห็นปล่อยให้เป็นไป" "ไม่นะคะ หนูต่างหากที่ไม่ยอมรับฟังแม่ เราสองคนไม่ไตร่ตรองให้ดี ขอโทษที่ทำให้แม่ต้องลำบากใจค่ะ" "แม่น่ะไม่อยากนึกไปถึงว่า ลูกต้องปวดร้าวแค่ไหน" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องสงสารหนูนะคะแม่" "แม่ทนไม่ได้ที่จะคิดว่า มาทำให้ลูกเจ็บปวดซ้ำสอง" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จริงๆนะคะ สบายใจได้ เราสองคนไม่ได้เลิกกันเพราะพ่อกับแม่หรอกนะคะ" คุงฮาดึงตัวอึนโซกอดไว้ นึกสงสารลูกจับใจ จุนโซดูรูปถ่ายผลงานศิลปะมีรูปของอึนโซติดอยู่ หยิบขึ้นมามองอย่างคิดถึง เสียงประตูเปิดออก จุนโซหันไปดู เอ่ยเรียกพ่อ สองคนออกไปด้านนอก พ่อคุยปลอบใจลูกชาย "สบายดีหรือ" "ครับ" "ไหนว่ายูมีย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน" "ยูมีไปนอนโรงพยาบาลเพื่อรอตรวจพรุ่งนี้ครับ" "พ่อดีใจที่ลูกเปลี่ยนใจได้ คงต้องขอบใจอึนโซอีกคน แม้ว่าคงทำใจลำบาก" "ครับ ผมก็เหมือนกัน" "ลูกอาจจะคิดไปเองว่าเป็นความรัก เพราะลูกสองคนน่ะเหมือนกันหลายอย่าง" "ครับ คงจะยังงั้นแหละ" จุนโซตอบคำพ่อได้เพียงแค่นั้น "ลูกน่ะได้หลายอย่างจากพ่อ พ่อรู้ว่าลูกต้องได้สติและรับผิดชอบตัวเองได้ บ้านเราจะไปอยู่ที่โซลกันสักพักนึง นิทรรศการของลูก พ่อกับแม่คงมาไม่ได้ วันเวลาจะเยียวยาทุกอย่างได้ จริง ๆ นะลูก" พูดแล้วก็ลุกขึ้นจะกลับ "พ่อครับ บอกผมหน่อยเถอะ ผมเหมือนพ่อมากใช่ไหมครับ ถ้าพ่อต้องมาเป็นผมบ้าง พ่อจะทำยังไง ผมจะลืมทุกอย่างไว้เบื้องหลังได้ไหม ผมน่ะพร้อมจะตัดขาดจากพ่อเพื่อให้ได้ไปใช้ชีวิตอยู่กับอึนโซ เพราะผมรักเค้ามาก...ถ้าผมตัดใจจากน้องไม่ได้ล่ะครับ พ่อครับ ผมควรทำยังไง...เพื่อให้คลายความเจ็บปวด...มันทรมาน..." จุนโซสะเทือนใจบอกพ่อทั้งน้ำตา พ่อกลับไปแล้ว จุนโซยังยืนนิ่ง นาน ความทรมานกัดกินความรู้สึกอยู่ไม่คลาย ยูมีจงใจจองโรงแรมที่อึนโซทำงานอยู่ ให้จุนโซจัดนิทรรศการภาพวาดของเขา กังอียืนดูใบปิดโฆษณางานแสดงนิทรรศการของจุนโซอยู่ เห็นอึนโซเดินมาก็รีบเอาตัวบังไว้ บอกเพื่อน "ไม่มีอะไรสักหน่อย" ท่าทางออกพิรุธจนเพื่อนจับได้ "บอกมานะ มีอะไรล่ะ" "เธอเนี่ย ก็บอกว่าไม่มีอะไรอยู่นี่ไงล่ะ ก็ต้องไม่มีอะไรซิ" "เชื่อแล้วล่ะจ๊ะ เธอหิวหรือยังล่ะ เราไปหาบะหมี่ถ้วยกินกันดีไหม" ได้ยินเรื่องกินกังอีรีบรับคำ เดินนำหน้าไป นึกได้อีกที หันมาเห็นอึนโซกำลังมองใบปิดอยู่ เดินกลับมายืนบังหน้าเพื่อนไว้ อึนโซบอกว่าเห็นแล้ว กังอีค่อยคลายกังวลที่เพื่อนยังยิ้มออก พากันเดินไป กังอีเห็นเทซกยืนอยู่ สะกิดบอกอึนโซ เทซกกับอึนโซมองหน้ากัน เทซกถามหญิงสาว "เป็นไงบ้าง ไม่มีอาการอีกแล้วใช่ไหม" "ค่ะ" อึนโซตอบ ไม่ยอมมองหน้าเขา เทซกพูดยิ้ม ๆ "ไม่อยากมองฉันหรือ เขาจะมาจัดนิทรรศการภาพเขียนที่นี่ ยุน จุนโซนี่ใจโหดจริง ๆเลย" อึนโซหันมาทันที "นึกแล้วต้องเอ่ยชื่อจุนโซถึงจะได้ผล ยังไงฉันก็เข้าใจ" "ขอโทษค่ะ" "เลิกเอาแต่ขอโทษสักทีเถอะน่า คือฉันไม่ค่อยอยู่ที่นี่ เธอสังเกตหรือเปล่า ฉันขึ้นไปที่โซล ครอบครัวฉันอาจจะตัดขาดจากฉันก็ได้" "ทำไมล่ะคะ" "ก็ฉันไปบอกว่าเราจะแต่งงานกัน ต่อให้ถูกตัดขาดฉันก็จะไม่สนใจหรอก ฉันหาเลี้ยงครอบครัวได้ด้วยการเล่นกอล์ฟ หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ก็ยังไม่มีใครเข้าใจอยู่ดี ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอจะยอมรับได้ไหม ถึงยังไง...เราแต่งงานกันนะ" อึนโซลุกหนีไป เทซกรู้คำตอบนานแล้ว ท่าทีของเธอรังแต่จะย้ำความเจ็บปวดให้ทวีขึ้นเท่านั้น จุนโซมาดูสถานที่จัดงานเอ่ยกับคิม "เหมาะดีครับ ต้องขอบคุณมากเลยนะครับ" "มุมนี้ก็ดูไม่หรูหราจนเกินไปนะคะ ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะเข้ากับภาพพจน์ของคุณน่ะค่ะ" "นั่นซิฮะ" "ไหน ๆ คุณก็มาถึงนี่ ไม่อยากเจออึนโซหรือคะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่นา" "ครับ สักพักใหญ่แล้ว แต่วันนี้ผมคงไม่มีเวลาหรอกครับ" "หรือคะ บอกตรง ๆ ว่าฉันรู้สึกแปลกใจไม่ใช่น้อยนะคะที่คุณเลือกจัดงานที่นี่น่ะ เพราะฉันไม่คิดว่าคุณจะกล้ามาที่นี่ ถึงได้ว่ามันน่าเสียดายน่ะค่ะ นี่ฉันพูดก้าวก่ายไปหรือเปล่าคะ" "อ๋อ ! ไม่หรอกครับ" "ขอโทษนะคะ ฉันอยากเห็นต้นรักของคุณทั้งสองคนเจริญงอกงามผ่านพ้นอุปสรรค พรุ่งนี้จะเอารูปเข้ามาใช่ไหม" "ใช่ครับ" "ฉันคงต้องขอตัวล่ะค่ะ โชคดีกับนิทรรศการนะคะ" คิมจะเดินไป จุนโซเรียกไว้ "คุณคิมครับ ขอบคุณมากนะครับ ผมอยากให้มีหลายคนกว่านี้ที่เข้ามาบอกว่า ผมเป็นคนผิด ผมเป็นคนก่อเรื่องเอง ยังดีกว่าได้ยินว่ามีคนเข้าใจ" คิมนึกเห็นใจเขา "ถ้าอย่างงั้นไว้เจอกันค่ะ" เทซกคิดจะโทรหาอึนโซ แต่ก็เปลี่ยนใจวางสายลง จุนโซขับรถจะกลับบ้าน ยูมีโทรหาเขาถามถึงสถานที่จัดงาน "อ๋อ ! ยูมีหรือ มีอะไรหรือ ผมไปดูมาแล้ว เหมาะทีเดียวล่ะ ผมชอบนะ" "งั้นหรือคะ เผื่อว่าคุณจะยังไม่ถูกใจ" "ไม่นะ ไม่เป็นไร ไม่สำคัญหรอก รับทราบครับ จะซื้อผลไม้เข้าไปนะ อีกแป๊บเดียวก็กลับแล้ว" แม้ว่าจุนโซจะพยายามเลี่ยงไม่ยอมพบอึนโซ แต่คล้ายโชคชะตาจงใจให้ทั้งคู่วนเวียนมาให้ได้เห็นหน้ากันอีก จุนโซเดินซื้อผลไม้ในตลาดเห็นอึนโซซื้อของอยู่ เขามองเธอไม่วางตา เดินตามไปห่าง ๆ ไม่คิดเข้าไปทักทาย คนขนของเดินชนอึนโซ เธอหันไปเหลือบเห็นพี่ชาย สองคนไม่มีรอยยิ้มให้กัน เข้าไปในร้านกาแฟนั่งคุยกัน "สบายดี..." เอ่ยพร้อมกัน จุนโซพูดต่อ "สบายดีหรือเปล่า ได้ข่าวว่าไม่สบายหรือ" "แค่เป็นหวัดนิดเดียวเอง" "เป็นมากหรือเปล่า" "เปล่านี่ หายแล้วล่ะค่ะ" "งั้นหรือ" "กาแฟจะเย็นแล้ว ดื่มซะหน่อยซิคะ" พอวางถ้วยลง จุนโซถามน้อง "อึนโซ เธอต้องไม่สบายเพราะอยู่รอพี่วันนั้นหรือเปล่า" จุนโซถามถึงวันที่นัดไปไร่ด้วยกัน "เปล่านี่ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ที่จริงวันนั้นน่ะเค้าก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน" อึนโซไม่ยอมพูดตามตรง จุนโซจ้องหน้าเธอราวจะค้นหาความจริง "เค้าน่ะ ตัดสินใจจะเห็นแก่ตัว ก็เลยไม่ไปตามนัด เพราะเห็นที่ยูมีทำไป เค้าก็มาคิดได้ อย่างเค้าน่ะก็ไม่ได้ดีไปกว่ายูมีเท่าไหร่นักหรอก เค้าก็เลยทำไม่ได้ เค้าเลยหนีไปกับพี่ไม่ได้ เค้าคิดว่าเป็นความรัก แต่มันคงไม่ใช่หรอก หรือว่าเราจะนึกว่ามันเป็นความรัก เพราะเราต้องจากกันไปนาน น่าจะเป็นอย่างงี้นะ" "งั้นหรือ...หวังว่าเธอคงถูก...อยากให้เป็นอย่างนั้น" สายตาที่มองหน้าหญิงสาวตรงหน้าเศร้าสร้อย ก้มหน้าลง หักห้ามความรู้สึก เสียง page ของอึนโซดังขึ้น เธออ่านแล้วบอกพี่ชาย "พี่เทซกเรียกมาค่ะ" จุนโซมองหน้าน้อง "พี่เทซกเข้าใจเค้ามากเลย ยอมรับเค้ากลับไป อยากแต่งงานกับเค้าด้วย ครอบครัวเขาอาจจะตัดญาติขาดมิตร แต่ว่าเขาก็ไม่สนใจ เขารับปากว่าจะไม่มีวันทำร้ายเค้า" "อึนโซ..." "พี่ชายคะ เค้าไม่ได้กุเรื่องให้พี่เสียใจนะ ไม่นะ ไม่ใช่แน่นอน ความจริงแล้วเค้าก็อยากมีความสุขเหมือนกัน คราวนี้จะต้องไปรอด เค้าคงทำได้แน่" คำพูดของอึนโซราวจะตัดเยื่อใยที่มีต่อกันได้หมดสิ้น จุนโซรับฟังอย่างขมขื่น เม้มริมฝีปากแน่น อึนโซเห็นพี่ชายนิ่งไป "ทำไมพี่เงียบไปล่ะคะ...ไม่มีอะไรจะพูด...บ้างเลยหรือ...ไม่มีเลยหรือ..." "พี่อยากจะพูดตั้งเยอะ...แต่พูดไม่ออก พี่อยากจะบอกเธอว่า...พี่พูดออกมาไม่ได้แล้ว...รู้ไหม..." จุนโซกล้ำกลืน เบือนหนีดวงหน้าอันเป็นที่รัก ก้มหน้าลงอย่างชอกช้ำใจ อึนโซน้ำตาริน ค่อย ๆ ขยับมือ ใช้นิ้วก้อยแตะปลายนิ้วก้อยของพี่ชาย จุนโซงันไป มองนิ้วที่แตะกัน เงยหน้าขึ้นมองตาเธอ สองคนมีความในใจมากมายที่อยากจะเอ่ย เมื่อเธอบอกลาเฉกเช่นยามที่เขาบอกรัก ไร้ถ้อยวาจา รับรู้ได้ด้วยใจเพียงสองดวง หากคราวนี้จะคงเหลือแต่ความโหยหาอาวรณ์ที่หล่อเลี้ยงหัวใจอันว่างเปล่าเท่านั้น "เค้าไปนะ" อึนโซเช็ดน้ำตา กล่าวลาพี่ชายแล้วลุกเดินจากไปเงียบ ๆ จุนโซเจ็บปวดเกินทนมองภาพนั้น ได้แต่นั่งนิ่ง หมดหวังที่จะยึดเหนี่ยวหัวใจไว้กับตัวเองได้แล้ว ยูมีทำความสะอาดโต๊ะทำงานของจุนโซ เห็นรูปถ่ายของอึนโซที่เขายังเก็บไว้ รู้ดีว่าอึนโซไม่เคยห่างหายจากความคิดคำนึงของเขาแม้สักเสี้ยววินาที เธอเลยขออยู่กับเขาต่อ จุนโซเข้าบ้านมา ยูมีเอ่ยปาก "กลับช้าจังนะคะ ไหนว่าแป๊บเดียว" เห็นจุนโซมองกระเป๋าเสื้อผ้าของของเธอก็บอก "ทีแรกฉันคิดว่าจะอยู่จนค่อยยังชั่ว แต่ว่าฉันชักจะชอบที่นี่แล้วซิคะ เลยมาคิดว่าไหน ๆ เราก็จะไปอเมริกาหลังจบเทอมนี้ ก็เลยขอพักอยู่ที่นี่จนถึงตอนนั้นเลยนะคะ" "ที่นี่กลางคืนค่อนข้างอันตราย ผมต้องขออนุญาตพี่จีวันก่อนด้วย" "ทีอึนโซยังอยู่ได้เลย ฉันก็อยากอยู่บ้างซิคะ พักหลังนี้คุณได้เจออึนโซหรือเปล่าคะ ตอนอึนโซป่วยฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ไปเยี่ยม เจออึนโซบ้างไหมคะ" จุนโซนิ่งไปชั่วครู่แล้วตัดสินใจบอก "วันนี้...ผมพบเค้า" "ยังงี้เองซินะ ฉันนึกอยู่แล้วล่ะค่ะตอนที่เลือกโรงแรมนั้นน่ะ ที่จริงฉันตั้งใจจะเลือกโรงแรมนั้นเลยล่ะค่ะ ฉันกลัวว่าคุณจะไม่มีหัวใจให้กับฉัน ฉันอยากรู้ให้แน่ว่าสิ่งที่ฉันยึดเอาไว้น่ะเป็นแค่ความว่างเปล่าหรือเปล่าคะ แล้วคุณก็ไปกับเธอ ฉันคิดไว้ไม่มีผิดเลย" "ยูมี คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมเลือกทางคุณแล้ว ไม่ได้เลือกเค้า จะไปเปลี่ยนชุดล่ะ" พูดตัดบทแล้วเดินออกจากห้องไปเลย ยูมีหยิบรูปอึนโซขึ้นมาฉีกทิ้งอย่างมีโมโห เทซกได้รับบัตรเชิญงานจัดนิทรรศการภาพวาดของจุนโซ มาดูผลงานของเพื่อนที่แสดงไว้ ส่วนใหญ่จะเป็นภาพทิวทัศน์ สังเกตเห็นทุกรูปจุนโซจะวาดรูปหญิงสาวยืนอยู่คนเดียว หรือไม่ก็มีผู้ชายยืนอยู่คู่กันไม่มุมใดก็มุมหนึ่งของภาพ เทซกพอจะมองออกว่าเป็นใคร จุนโซเห็นเทซกเอ่ยเรียกเพื่อน เดินออกมาคุยกันข้างนอก จุนโซเห็นพนักงานที่สวมชุดแบบเดียวกับอึนโซก็มองตาม นึกถึงเธอ เทซกมองตาเพื่อนอย่างนึกรู้ "ฉันแค่แวะมาบอกว่า เย็นนี้ฉันคงมางานนายไม่ได้" "ไม่อยากเจอฉันหรือ" "ใช่ ไม่อยาก" "บางครั้งนายนี่ก็พูดตรงเกินไป" "ฉันไปล่ะ" เทซกลาเพื่อนเดินผละไป จุนโซเรียกไว้ "เทซก ได้ยินว่านายกลับมาคบอึนโซ เป็นความจริงหรือเปล่า" "ว่าไงนะ" "อึนโซบอกฉันเอง ฉันรู้ว่าฉันไม่เกี่ยวหรอก แต่ฉันต้องขอถามนาย รักเธอจริงหรือเปล่า" "อึนโซบอกเองว่าเรากลับมาคบกันงั้นหรือ" เทซกรับรู้อย่างช้ำใจและโมโหที่อึนโซอ้างเขาเพียงเพื่อแยกจากจุนโซ "แน่ใจว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจนะ" "ไว้เจอกันนะเพื่อน" เทซกไม่ยอมพูดอะไรอีกเดินลิ่วจากไป จุนโซตะโกนไล่หลัง "ตอบก่อนซิ ฮัน เทซก" จุนโซกับยูมีต้อนรับแขกที่มาชมนิทรรศการ ยูมีเห็นแม่มาก็ดีใจเดินเข้าไปหา "แม่คะ ดีใจจังเลย" จุนโซค้อมศีรษะให้ แม่ของยูมีทำท่าปั้นปึ่งยังนึกเคืองไม่หาย หันไปพูดกับลูก "นี่ยายหนู ต้องทรมานแม่แบบนี้ด้วยหรือ ทั้งโลกมีแต่ผู้ชายคนนี้คนเดียวหรือไง" พูดเสียงดังต่อว่าจุนโซอย่างไม่ไว้หน้า ยูมีรีบบอกแม่ "หนูดีใจที่แม่มาได้ค่ะ" อึนโซนั่งทำงานอยู่ จีวันถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่เดินเข้ามา เธอเอ่ยทัก "เจ้าของบ้าน" "ยังเรียกว่าเจ้าของบ้านอีกหรือเนี่ย" "มาหาพี่มุนจงหรือคะ" อึนโซถามอย่างรู้ใจ "ไช่..." จีวันออกอาการเขิน "อ๋อ ! นิทรรศการของพี่จุนโซ" "ฉันแค่แวะมาทักทาย" พอเห็นคิมหิ้วผ้าขนหนูมัดใหญ่เดินออกมาห้อง จีวันหันไปทัก "คงสบายดีซินะ" "สบายมากเลยค่ะ ยุ่งจนหัวหมุนตั้งแต่เช้าแน่ะ คุณทักทายเสร็จแล้วนี่ กลับไปได้เลย" "ขออยู่ดูหน้าหวาน ๆ ของน้องคุณอีกสักหน่อยไม่ได้หรือไงคุณก็" "อ๋อ ! พูออะไรอย่างนี้ อึนโซไม่ได้อยู่ในสวนสัตว์นะคะ" "รู้แล้วน่า เอ้านี่ ดอกไม้มาฝาก" "อู้ ! สวยจังเลย" จีวันดึงดอกไม้กลับ "ดูแค่นี้พอแล้ว ขอคืน จะเอาไปให้จุนโซต่างหากล่ะ" "คุณนี่ไม่โรแมนติคเลยสักนิดนะ แต่ก็สวยมากเลยนะคะนี่" อึนโซยิ้มเมื่อเห็นสองคนพูดหยอกกัน เทซก page เรียกอึนโซ หญิงสาวอ่านดูสีหน้าหนักใจ พออึนโซเดินเข้าไปในห้องเทซก เขาโยนชุดใส่หน้าเธอ "ไปเปลี่ยนชุดซะ ไปเปลี่ยนซะ เธอแต่งเครื่องแบบเข้างานนั้นไม่ได้" อึนโซก้มหยิบชุดขึ้นมา "มันเรื่องอะไรกันคะ ฉันไม่เข้าใจเลย" "เธอไม่เข้าใจได้ยังไง เรากลับมาคืนดีกันแล้วไม่ใช่หรือ ฉันรู้นะว่ามีคนที่เธออยากจะไปแสดงตัวให้เห็น ไปให้เขาเห็นกันเลย" "พี่เทซกคะ" "ฉันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ไม่มีเลยหรือ เธอกับยุน จุนโซ...เธอจะให้จุนโซคลายใจถึงกับต้องใช้ฉันเชียวหรือ แล้วความรู้สึกของฉันล่ะ ไม่มีความหมายเลยซินะ" "พี่เทซก" เทซกโมโหสั่งเสียงเฉียบขาด "ไปซิ...ไปเปลี่ยนชุด แล้วไม่ต้องถือฉันว่าเป็นอะไร นอกจากเพื่อนของพี่ชายเธอ" เทซกพาอึนโซเดินเข้ามาในงาน จุนโซหยุดมองคนทั้งคู่ เทซกเห็นจุนโซก็โอบไหล่อึนโซแสดงความเป็นเจ้าของหญิงสาวอวดเพื่อน พอเดินเข้าใกล้จุนโซ เทซกยกมือทั้งสองข้างโอบเธอซ้ำอี "พอดีเกิดเปลี่ยนแผน อึนโซกับฉันไม่มีอะไรอื่นจะทำก็เลยแวะมาดูซะหน่อยนึง" อึนโซไม่ยอมมองหน้าพี่ชาย จุนโซพยายามเก็บสีหน้า ถามน้ำเสียงปกติ "ดีใจที่มานะ จะรับ cocktail สักหน่อยไหม" "เหล้าหรือ นี่นายแน่ใจหรือว่าอยากจะให้ฉันเมา" เทซกตั้งใจพูดยั่วเพื่อน หันไปถามอึนโซเสียงหวาน "พี่ดื่มได้ไหมจ๊ะ ไหน ๆ เราก็จะออกเที่ยวกันทั้งคืนแล้วนี่ ได้นะจ๊ะ" "ได้ซิคะ" อึนโซฝืนยิ้ม "เธออนุญาตแล้ว เดี๋ยวจะไปหยิบนะ" เทซกจะเดินไป แต่หันกลับมาทำท่าหอมแก้มเธอ อึนโซเบี่ยงตัวหลบ "เฮ้ย ! ไม่ต้องเขินน่า เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วนี่นา" พูดจบก็หอมที่แก้มเธอ จุนโซมองเขม็ง คล้อยหลังเทซก จุนโซกระซิบบอกอึนโซ "ไปกันเถอะ" จุนโซเดินเลี่ยงออกไป อึนโซเดินตาม เทซกสีหน้าขรึมลงมองดูอยู่แต่ไม่คิดจะตามไป สองคนเดินลงมาคุยกันข้างล่าง อึนโซปั้นสีหน้ายิ้มแย้มบอกพี่ชาย "คืนนี้พี่เทซกทำตัวแปลก ๆ นะคะ" "เธอกลับไปคืนดีกับเทซกจริง ๆ แล้วใช่ไหม..ใช่ไหม" "ใช่ค่ะ...ใช่แล้ว...ใช่แล้วค่ะพี่ชาย" อึนโซรีบบอกน้ำตาคลอ จุนโซมองตาก็รู้ว่าเธอพูดไม่จริง จับไหล่อึนโซกำลังจะถามน้อง ยูมีกับแม่เดินมาเห็นเข้าพอดี เสียงคนเป็นแม่กราดเกรี้ยว "จุนโซ เธอนี่นะ !" "สวัสดีค่ะ" อึนโซค้อมศีรษะให้ "เธอกล้าดียังไง" "อึนโซ หลบไป" จนุโซบอกน้อง เห็นท่าทีของจนุโซ อีกฝ่ายยิ่งโกรธหนัก "อย่านะ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น เธอก็ไม่ต้องมาปกป้องหรอก แม่ตัวดีกล้ามากนะถึงได้โผล่มาในงานนี้น่ะ ลูกสาวฉันเกือบตายไปทีนึงแล้ว รู้หรือเปล่า" "คุณน้าครับ...แม่คะ" จุนโซกับยูมีร้องห้าม แต่เสียงด่าว่าอึนโซยังดังไม่หยุด "หลังจากทำกับลูกสาวฉันขนาดนั้น ยังโผล่มาอีกหรือ ไร้ยางอายจริง ๆ" "คุณน้าครับ" จุนโซเสียงดัง "ทำไมต้องมาขึ้นเสียง เข้าข้างหล่อนหรือ หา !" "ขอโทษนะคะ ฉันผิดเองค่ะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษค่ะ" อึนโซเอ่ยขอโทษ ค้อมศีรษะให้ซ้ำแล้วซ้ำอีก "กลับกันเถอะเรา" เทซกเข้ามาจับมืออึนโซดึงออกจากงานไป จุนโซเรียกน้องจะเดินตาม ยูมีจับแขนเขาไว้ แม่ของยูมียังไม่เลิกโวยวาย "ดูหล่อนทำเข้าซิ ไม่มีมารยาทจริง ๆ นี่พ่อแม่คงไม่ได้..." "หยุดซะทีได้ไหม !" จุนโซแผดเสียงห้าม สองแม่ลูกตกใจ จุนโซเอ่ยขอโทษแล้วเดินหนีไปอย่างหัวเสีย เทซกเดินอย่างเร็วจูงมืออึนโซออกมา เธอกล่าวขอบคุณ แต่เทซกยังฉุนเฉียว "ขอบคุณมากนะคะ ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้ค่ะ" "อย่าหวังให้ฉันพูดว่าเสียใจ เพราะฉันไม่รู้สึกหรอก นี่แหละโทษทัณฑ์ที่เธอกับจุนโซจะต้องได้รับ" "ชุดนี้ฉันจะส่งที่คืนห้องพรุ่งนี้เช้าค่ะ ดีจังนะคะ...พี่ชายน่ะ เขาไม่สงสัยว่าเรากำลังเล่นละครกันอยู่" อึนโซหลุบตาลงพูดเหมือนดีใจที่จุนโซเชื่อในสิ่งที่เธอแสดงให้เห็น "เธอเนี่ย !" เทซกโมโหจนพูดไม่ออก "ขอบคุณมากค่ะ ไม่ต้องแสดงอีกแล้วก็ได้" อึนโซค้อมศีรษะให้แล้วเดินจากไป จุนโซหลบเข้ามาในห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ซบหน้ากับกระจก หลับตาข่มความทุกข์ทรมานใจลงอย่างยากเย็น อึนโซยืนรอรถเมล์เพียงครู่ก็หมดแรง ทรุดลงเลือดกำเดาไหล ไปตรวจที่โรงพยาบาล หมอเอ่ยถาม "คุณเคยมาหาหมอก่อนหน้านี้ใช่ไหม หมอกำลังตามหาคุณอยู่พอดีทีเดียว" "ทำไมหรือคะ" "คือผลการตรวจออกมาแล้วล่ะค่ะ หมออยากพบคุณอยู่พอดี" พยาบาลบอกอึนโซ "อยากพบฉันทำไมหรือคะ" อึนโซฟังหมอบอกผลการวินิจฉัยโรค "จากการตรวจอย่างละเอียดและผ่านการวินิจฉัยจากนายแพทย์หลายท่านก็ระบุออกมา ลูคีเมียน่าจะใช่นะ" "ลูคีเมียนี่มัน..." "เคยมีประวัติคนในครอบครัวเป็นลูคีเมียหรือเปล่า ถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้สูงนะ" "เอ้อ...คะ...เคยได้ยินว่าพ่อฉันเป็นลูคีเมียตายค่ะ มันเป็น...มะเร็งอย่างนึงหรือคะ หมอคะ แน่ใจหรือคะ" "ต้องมาทดสอบเพิ่มเติมเพื่อยืนยันการวินิจฉัย" อึนโซไม่คาดคิดว่าตนเองจะเป็นโรคเดียวกับพ่อที่ตายไปก่อนที่เธอจะเกิดมา อึนโซเดินกลับบ้านอย่างเลื่อนลอย ถึงบ้านเห็นแม่ขนของอยู่ก็รีบปรับสีหน้าวิ่งเข้าไปช่วย ซุนอิมเห็นลูกแต่งตัวสวยก็เอ่ยปาก "อ้าว ! มาพอดี ชุดใหม่นี่นา ซื้อมาจากไหนล่ะ" "เอ้อ...คือชุดนี้..." อึนโซอ้ำอึ้ง แม่ไม่ทันสังเกตท่าทางลูก กลัวว่าจะหนาวรีบบอกให้เข้าบ้าน "มา...รีบเข้าบ้าน อากาศชักจะหนาวแล้วลูก" อึนโซนั่งอยู่ในห้อง ซุนอิมหลับไปแล้ว หญิงสาวนิ่งมองแม่น้ำตาไหล คิดถึงสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ ความปวดร้าวอันเนื่องมาจากความรักอันสูญสลายที่รุมเร้าอยู่ก็ยากจะถ่ายถอนจากใจ แต่ความสูญเสียครั้งใหม่ที่ทำให้ต้องจากคนที่ตนรักไปไม่วันใดก็วันหนึ่งกลับยิ่งตอกย้ำความทุกข์ใจให้มากยิ่งกว่า คลิปละครจากเวบ mysoju.com รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๒/๑ รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๒/๒ รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๒/๓ รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๒/๔ บีจีและไลน์จากคุณญามี่ Free TextEditor   Create Date : 29 มิถุนายน 2553 2 comments Last Update : 18 กรกฎาคม 2565 5:17:19 น. Counter : 3401 Pageviews. Share Tweet

แวะมาทักทายตอนดึกค่ะ... เหมือนจะเป็นซีรีย์เกาหลีเรื่องแรกที่ได้ดู... เศร้ากันไปเลยค่ะ   โดย: namfaseefoon 29 มิถุนายน 2553 22:20:44 น.

ซีรีส์เกาหลีเรื่องนี้คนไทยรู้จักกันดี เป็นเรื่องที่ทำให้กระแสเกาหลีบูมสุด ๆ เลยค่ะ เนื้อเรื่องเศร้าได้ใจมาก ดูกี่รอบก็เป็นได้เสียน้ำตาตลอด   โดย: haiku 30 มิถุนายน 2553 22:57:32 น.