อืม...จากบล็อกที่แล้วบ่นไว้ว่า งานเข้า ... ผลก็คือ ... อดไปเที่ยวเรียบร้อยแล้วค่ะ บ๊ายบายลาว แง T^T

พอเจอหลายๆ อย่างพร้อมกัน จัดการไม่ทัน ดึงดันจะไปก็คงได้ แต่ไปแล้วก็ต้องเครียด ... งานที่ทำงานจะเป็นยังไง งานที่ทำค้างอยู่จะกลับมาทันเสร็จหลังเส้นตายหรือเปล่า ... คิดไปคิดมาก็เลยสละ ... ทริปนี้อาถรรพ์เล็กๆ แฮะ จากตอนแรกมีคนจะไปหกคน ตอนนี้เหลือสาม ไม่รู้ว่าอ้อมได้เจอกับคู่แฝดแล้วหรือยัง

มารอดูรูปด้วยกันนะคะ

...


จากหัวบล็อก ... รู้สึกเหมือนกับว่า โลกเรามันมีเหตุการณ์มากมายจริงๆ ทุกคนทุกเหตุการณ์เป็นปัจเจกยังไงบอกไม่ถูก

เอาแค่ในกรุงเทพฯ ประเทศไทย ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งต่อสู้ มีเหตุการณ์บาดเจ็บล้มตาย คนอีกหลายๆ กลุ่มในประเทศไทยก็ดำเนินชีวิตที่ดูเหมือนจะแยกออกไปราวกับอยู่คนละประเทศ

อ่าน CNN อ่าน BBC บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกมากมาย รวมทั้งประเทศไทยด้วย

เข้าไปในพันทิปเมื่อเช้า ห้อง BP ก็มีเรื่องเที่ยวๆ เหมือนเดิม ห้องเฉลิมไทยก็ยังดูละคร ห้องสมุด ((ที่เงียบเหลือเกิน)) ก็ยังอ่านหนังสือ

เหมือนแต่ละกลุ่มมีจักรวาลของตัวเองเลยเนอะ

อย่างไอซ์ ... ก็ติดตามข่าว แต่ชีวิตก็ดำเนินต่อไป กิจกรรมในแต่ละวันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นโดยตรง ไอซ์มีงานมากมายที่จะต้องทำ และจะต้องทำให้เสร็จทันเวลา ...

ตอนนี้จักรวาลของไอซ์เล็กจิ๋วอยู่แค่นี้เอง

ถ้าทางไป-กลับ ที่ทำงานไม่ผ่านจุดเกิดเหตุ ไม่ต้องขับอ้อมส่วนที่ถูกปิดถนน คงยิ่งรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลกไปเลย เวลาดูโทรทัศน์คงรู้สึกเหมือนดูอะไรบางอย่างที่ไกลตัวมากๆ


แต่...สุดท้าย ในโลกนี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่เป็นเส้นขนานนะคะ ทุกอย่างสัมพันธ์และส่งผลกระทบถึงกันและกัน ไม่ว่าจะมากจะน้อยก็ตาม

การรับรู้เหตุการณ์น่าเศร้า หรือไม่น่าพอใจ เป็นความตึงเครียด บางทีก็ทำให้อยากปิดหูปิดตาอยู่บ้าง แต่ยังไงในความเป็นจริง การปิดหูปิดตา ไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากความสบายใจในช่วงนั้นเท่านั้น ความเป็นจริงก็ยังอยู่วันยังค่ำนะคะ

...

มาทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดกันเถอะค่ะ แต่...ก็อย่าละเลยจักรวาลใกล้เคียงด้วยนะคะ ^^

Create Date : 08 ตุลาคม 2551
Last Update : 8 ตุลาคม 2551 7:43:14 น.		8 comments
Counter : 1058 Pageviews.
Share Tweet