.. และฝนก็ยังจะตกต่อไป ..
เจ็ดโมงเช้าวันพฤหัสบดี
ผมตัดใจลุกขึ้นจากเตียงอุ่นๆมาอย่างยากเย็น
ฝนที่ตกตั้งแต่เช้ามืด ทำให้ผมอยากจะนอนอยู่อย่างนั้น
ท้ายสุด ผมจำต้องลุกงัวเงียขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ มันชื้นละอองฝนไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะชงกาแฟเข้มๆให้กับตัวเอง
วันนี้กาแฟแก้วใหญ่กว่าเคย
ผมดื่มกาแฟร้อนๆ บนระเบียงที่มีละอองฝนกระเซ็นเข้ามาเป็นระยะ ให้ความรู้สึกดีทีเดียว
หากเป็นวันหยุดก็ดีสิน๊อ .. ผมพึมพำตามประสาคนขี้เกียจ
เหลือบเห็นพวกเจ้าต้นไม้ประจำบ้าน กิ่งพวกมันไหวไปไหวมาตามแรงลม
มันดูร่าเริง จนผมคิดว่าผมเห็นพวกมันร้องเพลงได้เลยทีเดียว กระดิ่งลมเองก็ส่งเสียงไปพร้อมกัน
นกพิราบเปียกฝนตัวหนึ่งแวะเวียนมาเกาะ มันดูโทรมและหนาวสั่น
มันเกาะนิ่งๆ หันหัวมองหาไปมา บางทีก็มองไปข้างหน้านิ่งๆ นานๆ
อืมม คิดอะไรอยู่นะ
พอผมขยับตัว มันถึงได้รู้สึกว่าเริ่มมีภัยและบินจากไป .. เพื่อเปียกฝนอีกครั้ง
มันดูโดดเดี่ยว ไม่ต่างจากคนหลายคน
บินตัวเดียว เดินคนเดียว เปียกฝนคนเดียว
หึ หึ .. คนเดียว ?
รึผมก็ไม่ใช่เหมือนนกพิลาบตัวนั้นเช่นกัน ?
ผมหวังว่ามันจะหาเพื่อนอีกตัวที่มันมองหาเจอ หาที่ๆจะพักลงอย่างปลอดภัยเจอ
ส่วนผมน่ะรึ ?
อืมม ..
...
...
...
ผมสูดหายใจเอาอากาศชื้นๆเข้าไปลึกๆ
แม้จะต้องการออกซิเจนเข้าไปมากแค่ไหน หัวสมองของผมก็ยังคงไม่มีคำตอบของคำถามข้อนี้ของตัวเอง
ผมมักจะข้ามคำถามข้อนี้ไปเสมอ เหมือนตอนเด็กๆที่ทำข้อสอบ ข้อไหนยากผมก็จะข้ามมันไป แล้วก็มาปิดตาและกามั่วเอาเมื่อตอนจะส่งกระดาษคำตอบ
แต่ดูเหมือนว่า คำถามชีวิตข้อนี้ของผม ผมจะตอบมันด้วยวิธีนั้นไม่ได้สินะ
สักวันหนึ่ง ผมจะตอบคำถามข้อนี้
คนเดียว หรือ สองคน ?
สักวันหนึ่ง เธอก็ต้องตอบคำถามข้อนี้พร้อมๆกับผม
อืมม .. สักวันหนึ่ง
ว่าแต่วันนี้ .. ฝนจะตกต่อไปอีกนานไหมหว่า
ดอกปีบจากต้นปีบหลังหอคงร่วงกราวแล้วแน่ๆ
เดี๋ยวผมคงแวะเก็บมันไปสักกำเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ผมจะเอามันไปให้ใครอีกคน
เธอดูจะต้องการความสดชื่นจากมันมากกว่าผม
อืมม ... ทำไมบนโลกใบนี้ ถึงได้มีนกโดดเดี่ยวหลายตัวจังน๊อ
Create Date : 11 กันยายน 2551 |
|
13 comments |
Last Update : 11 กันยายน 2551 12:26:43 น. |
Counter : 650 Pageviews. |
|
|
|
ผมก็ว่า หน้าฝน กับ คนเดียว
มันมีอะไรให้ซึ้ง
และมีอะไรๆ ให้คิดฟุ้งซ่าน
ดีกว่า
(ผมว่านะ คนอื่นไม่รู้)
ฮึ ฮึ