เกือบสามทุ่ม ผมเดินกลับที่พัก
ผมเงยหน้ามองฟ้า
ค่ำนี้ข้างบนนั่น มีรอยยิ้มสว่าง
ผมยิ้มตอบโดยอัตโนมัติ
เสียงเพลงหนึ่งถูกเปิดขึ้นมาในความคิดของผมไม่นานหลังจากนั้น
".. ยังละเมอถึงเธอแม้ยามฝัน มองพระจันทร์เห็นความรักฉันบ้าง
กลัวว่าเธออยู่ไกลจะอ้างว้าง ยามที่เราห่างกัน
จันทร์เจ้าเอยช่วยเป็นเพื่อนยามเหงา คอยคุ้มครองให้เธอได้รึเปล่า
วอนแสงจันทร์ส่องใจให้คลายหนาว ยามที่เธอเหงาใจ.."*
อืมม ดูเหมือนสมองของผมจะเลือกเปิดช่องไม่ถูกต้องนัก
ในยามมองพระจันทร์ กับการเดินคนเดียวแบบนี้
เสียงเพลงแบบนี้ ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกอะไรนอกไปกว่า .. คิดถึงเธอ
"ตื่นรึยังฮะ" ผมกรอกเสียงลงมือถือ ตายังคงมองรอยยิ้มบนท้องฟ้า
เสียงอู้อี้ตอบกลับมา ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะระยะทางที่ไกลหรือว่าคนรับเพิ่งตื่นกันแน่
ผมหัวเราะเบาๆ เธอบ่นงึมงำ
"ตื่นได้แล้วฮะ สายแล้ว"
ผมหย่อนมือถือลงกระเป๋า
คนอีกฝั่งโลกกำลังจะลุกขึ้น ผมกำลังจะจบวันของตัวเอง
อืมม ..
เหงามั้ย ข้างบนนั่น .. ผมเอ่ยถามจันทร์ข้างบน
เหมือนเสียงนั้นสะท้อนกลับมาที่ตัวผมเอง
เหงามั้ย ที่ตรงนี้
อืมม .. ไม่เหงา :)
...............
* เพลง จันทร์เหงา - พาราด็อกซ์ (วงโปรดผมเลยละฮะ)
ขอบคุณสำหรับจันทร์สวย ๆ