หายใจเบาๆ
สุขแบบเงียบๆ

ดอกไม้ช่อนั้นเริ่มแห้ง แต่เราก็ยังเก็บมันไว้
มันไม่ได้สวยงามเหมือนเดิม แต่เป็นความทรงจำที่ดีแม้ในร่างที่ไม่สวยงาม


ผมดื่มกาแฟไป มองสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆตัว
ผมเห็นความทรงจำในร่างที่แตกต่าง เดินผ่านไปผ่านมา
ร่างที่เพิ่งเตาะแตะ เดินด้วยเสียงรองเท้าก๊อบแก๊บๆ มาพร้อมกับร่างที่เริ่มหลังค้อมงอ ความทรงจำที่มีคงแตกต่างในแง่ปริมาณ แต่อาจจะไม่แตกต่างในแง่คุณภาพ


อืมม .. คนเราจะเก็บความจำไว้ในหัวได้เยอะเท่าไรกันนะ