เช้าหลังฝนตก

แดดอ่อนๆ มาเยือน


ยังไง .. ก็จะมีเช้าวันใหม่เสมอ




มองต้นไม้ริมระเบียง

ผมดูแลพวกเค้าไม่ดีนัก .. ต้นไม้ของผมจึงมักเป็นประเภท ต้นไม้อดทน

อดน้ำและทนรอ

ผมเอาน้ำมาเติมให้ทันทีอย่างสงสาร และขอโทษขอโพย



ต้นไผ่เป็นต้นไม้ทนแล้ง กิ่งก้านและใบเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเมื่อขาดน้ำ

ต้นโมกก็เป็นต้นไม้ทนแล้ง แต่ก็ยังดูสดใสด้วยใบสีเขียว

สองต้นสองแบบ

พวกมันทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงสองคนในชีวิตผม

คนหนึ่ง ผมรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเจออะไร เพียงแค่มองหน้า

อีกคน ผมแทบไม่รู้ว่าเธอต้องเจออะไรมาบ้าง เพราะเธอไม่เคยแสดงให้เห็น


อืมม .. ผมเป็นห่วงเธอคนหลังมากกว่านะ


เพราะ ณ วันที่เธอต้องการผม ผมเองก็ไม่สามารถรู้ได้เลย



ส่วนผมน่ะรึ ..?



ไม่รู้เหมือนกันแฮะ

ณ วันที่มันมืดมน ผมก็ไม่เคยจะส่องกระจกดูตัวเองสักที

ผมรู้เพียงแต่ว่า ..


ไม่ว่าวันแย่ๆจะผ่านมาบ่อยแค่ไหน

วันใหม่ก็จะมาถึงเสมอ

ดังนั้น ไม่ว่าผมจะแสดงมันออกมาแบบต้นไผ่ หรือเก็บเงียบไว้แบบต้นโมก



ผมก็จะผ่านมันได้ ..


ผมบอกตัวเองอย่างนั้น