คืนนั้น ในเมืองเงียบๆ

ข้างนอกอากาศเย็น หมอกแพร่กระจายปกคลุมไปทุกที่

ข้างหน้าของผมคือทุ่งนากว้างๆ

แม้จะไม่มีสีสันยามค่ำคืน แต่มันกลับดูมีชีวิตชีวา

ผมชอบทะเลต้นข้าวที่พริ้วเป็นคลื่นไปตามลม


ที่นี่เงียบสงบ

บรรยากาศที่นี่ทำให้ผมรู้สึกสบาย

กลิ่นของต้นไม้ที่นี่ไม่เหมือนในเมืองใหญ่ และผมก็ชอบมัน

ที่นี่มีสัมผัสของความเรียบง่ายที่ผมโหยหา

ที่แห่งนี้ ทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอม


"ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไร ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว"

เสียงเพลงจากหูฟังยังดังอยู่

ทำนองมันแทบจะเป็นจังหวะเดียวกับสายลมหนาวที่พัดเอื่อยๆ

เพลงเล่นซ้ำอยู่อย่างนั้น คนก็วนเวียนคิดถึงใบหน้าซ้ำๆอยู่อย่างนั้น

ผมห่างหายมานาน ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะคิดถึงผมไหม

แต่ที่ผมรู้ก็คือ ผมคิดถึงคุณ





คืนนี้ในเมืองใหญ่

ข้างนอกอากาศเย็นลง และหมอกก็เริ่มโรยตัวลงปกคลุม

ข้างหน้าผมคือป่าคอนกรีตที่เปล่งประกาย มันเป็นแสงไฟที่ไร้ชีวิต

ที่นี่ ความรู้สึกอิ่มเอมของผมหายไป



เพลงเดิมยังคงดังอยู่ ความคิดถึงยังคงอ้อยอิ่งอยู่

ผมหายไปนาน ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะคิดถึงผมไหม

แต่ที่ผมรู้ก็คือ ผมคิดถึงคุณ



ไม่ว่าสิ่งรอบตัวผมจะเปลี่ยนไปอย่างไร

ไม่ว่าผมจะตอบสนองต่อสิ่งอื่นๆอย่างไร

แต่ดูเหมือนว่า จะมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไป

ผมถามตัวเองว่า แบบนี้แล้วมันดีไหม

อืมม .. ไม่รู้สิ มันก็น่าจะดีกว่าไม่มีใครให้คิดถึงละมั้ง