นี่ไม่ใช่ครั้งแรก


และนี่คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย



ค่ำเมื่อวานเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาเพื่อถามหนึ่งคำถาม กับเรื่องที่ผมคิดว่าจบไปแล้ว

ผม .. เป็นเป้าของการพูดแบบไร้ความยุติธรรม

นึกสงสัย เมื่อไรผู้คนบางกลุ่มรอบตัวผมจะเปิดใจให้กว้าง

เมื่อไรจะคิดถึงสิ่งต่างๆ รอบตัว มากกว่าคนของตัวเอง




เจ้าของสายโทรศัพท์บอกว่า ผมไม่ได้ต้องไปพูดอะไรแล้ว

มันไม่แฟร์กับเอ็งว่ะ พี่จะพูดให้เอง พี่บอกอย่างนั้น





ผมไม่ได้ร้อนใจอะไรมากมาย เพราะชินแล้วกับบางส่วนของสังคมที่ผมอยู่


แต่การเจอแบบไม่จบไม่สิ้น บางทีมันก็เสียสุขภาพจิต




เช้านี้ .. ผมอารมณ์เย็นขึ้น

ระเบิดที่มีอยู่ในมือเมื่อวาน ถูกวางลงนานแล้ว

หากเป็นนาทีนั้นเมื่อวาน หากเป็นผมเมื่อก่อน คงได้เป็นเรื่องแล้วแน่ๆ




คนเรานั้นหลากหลาย หากผมทำใจยอมรับข้อเสียของสังคมที่ผมอยู่ไม่ได้

ผมก็ไม่มีวันที่จะอยู่ในสังคมที่สีขาวออกเทาช้ำนี้ได้



ยิ่งเติบโตขึ้น สีของสังคมรอบตัวของผม มันช้ำและน่าเกลียดขึ้นทุกที

ยิ่งมองในทีวีตอนนี้ มันแทบจะเป็นสีที่ชวนให้ปิดตาและเบือนหน้าหนี



เราต้องอยู่ให้ได้ใช่ไหม


แล้วเราต้องทำยังไงให้มันดี ?



"แล้วเราจะอยู่กันยังไงล่ะพี่ สังคมนี้" ผมถามคำถามนี้กับรุ่นพี่อีกคน

คนที่มาขอร้องให้ผมทำงานชิ้นนี้ งานชิ้นที่บางคนปฏิเสธ เพียงเพราะว่า รู้ว่าผลที่จะตามมาจะเป็นเหมือนที่ผมกำลังโดนอยู่นี้


หึ หึ .. แล้วจะอยู่กันยังไง หากคนบางส่วนในสังคมเล็กๆนี้ ยังคงมองด้านเดียว รับข้อมูลด้านเดียว


ผมเริ่มวิตกกับสังคมรอบตัวผม ที่เมื่อก่อนผมคิดว่ามันเป็นวงกลมเล็กๆที่น่าอยู่




อืมม .. จะอยู่กันยังไง

Create Date : 16 กรกฎาคม 2551
Last Update : 16 กรกฎาคม 2551 8:05:46 น.		9 comments
Counter : 734 Pageviews.
Share Tweet