ค่ำวันศุกร์

ผู้คนเดินผ่านผมไปมากมาย ชนไหล่กันบ้าง มองตากันบ้าง

แต่นั่นมันไร้ความหมาย ใจกลางเมืองใหญ่ ไม่มีอารมณ์ใดๆไหลเวียนระหว่างผู้คน

ไม่ว่าเมืองไหน ประเทศไหน ผมมีความรู้สึกเหมือนกัน




"ไม่ต้องมาหรอก เดินไกลนะ"

ปากก็บอกว่าไม่ต้องไป แต่ผมรู้ว่าเธออยากให้ผมไปเป็นเพื่อน

เพราะรัก จึงเกรงใจ

เพราะผมรู้จักเธอดี ผมจึงไป



รองเท้าที่ใส่อยู่ เริ่มทำให้ผมรู้สึกถึงความเก่าของมัน

พื้นบางลง ขาดบางส่วนเป็นรอยวิ่น

น้ำซึมเข้ารองเท้าผ้าใบคู่นี้ได้ทุกครั้งที่ฝนตก

มันเป็นคู่ที่ผมชอบ เพราะใส่สบาย


คู่ที่เดินด้วยกัน ควรจะรู้สึกสะดวกสบายที่จะเดินด้วยกัน ผมว่างั้น

คู่ที่คับ ฝืนเท่าไร ก็ยิ่งเจ็บ




"เป็นไง ?" ผมทักเธอสั้น ๆ พร้อมแอบดีดพุงเธอเบาๆ

เธอส่ายหัว บ่นว่าไม่รู้ว่าจะต้องเอาอันไหนดี

เธอกำลังจะซื้ออุปกรณ์บางอย่าง หากจะว่าเป็นวัตถุเสริมก็ได้ แต่เธออยากได้มันเพื่อการศึกษาด้วยเช่นกัน

เธอไม่เคยแบมือขอ แต่อดออมเงินไว้เพื่อซื้อมัน



ไม่นานนัก เขาและเธออีกคู่ก็มาสมทบ

พวกเขาเดินไปข้างหน้าพวกเรา ผมว่าคู่ของเขาก็สมกันดี

คู่แบบเพื่อนสนิท

ข้างหนึ่งคือคนที่เข้าใจ ยอมโอนอ่อนในหลายๆครั้ง และมีน้ำใจเต็มร้อย

อีกข้างหนึ่ง คือ คนที่ไม่เรื่องมาก แต่ไม่ชอบตัดสินใจ และมีความรักและหัวใจให้เราเต็มร้อย


ส่วนผมและไอ้หมู เราเป็นคู่น้าหลานที่เดินกัดกันไปตลอดทาง

ผมชอบตุ๊ยพุงมัน เพราะมันชอบบ่นว่ามันอ้วน

เด็กสาวก็ย่อมห่วงเรื่องสวยงามเป็นธรรมดา แต่ธรรมดาของไอ้หมูจะเพิ่มคำบ่นมากกว่าระดับธรรมดาของคนทั่วไปเข้าไปอีก

หลานบ่น น้าแซว ผมว่าเราก็เป็นคู่ที่เข้ากันได้ดี

ที่สำคัญ เรารักกัน




"ไปก่อนนะ" เธอจากคู่ข้างหน้าหันมาบอกผม พร้อมยื่นมือมาหา

ผมจับมือเธอไว้ กระชับมือแน่นๆ ถามว่าพรุ่งนี้มาทำงานรึเปล่า

เธอบอกว่าต้องมา ผมบอกว่าผมจะอยู่อีกที่หนึ่ง แต่จะแวะไป

เราจับมือกันนานกว่าปกติ

เพราะวันอาทิตย์นี้ เธอก็จะบินไปแล้ว หลังจากนั้นนับไปอีกหนึ่งปี ผมจึงจะได้จับมือเธอแบบนี้อีกครั้ง



ผมกับเธอ ผมว่าเราก็เป็นคู่ที่เหมาะ

ไม่มีเหตุผลใดๆมากมาย แต่เราสบายใจที่จะอยู่ด้วยกัน





ดึกแล้ว ผมส่งไอ้หมูขึ้นรถไฟฟ้าและเดินกลับหอตัวเอง

ผู้คนเดินผ่านผมไปมากมาย

ผมได้ยินเสียงพูดคุย ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากกลุ่ม ผมได้ยินเสียงออดอ้อนจากคู่รัก


อืมม .. คู่ที่เหมาะรึ ?



ผมว่าแต่ละคน ก็มีคนที่ตัวเองรู้สึกว่าเหมาะที่จะอยู่ด้วย


เพราะคนหนึ่งคน แม้จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่การมีใครอีกคนเข้ามาร่วมด้วยก็เป็นสิ่งที่หลายคนต้องการ



"รู้สึกว่า ชีวิตไม่อิ่ม" ไอ้หมูบ่นพึมพำ ระหว่างที่เดินไปด้วยกันก่อนหน้านั้น

ผมร้องหือ แล้วหันไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น

หมูบ่นว่า ต้องกินน้อยลง เพราะอยากผอม ผมจึงได้หัวเราะได้



ชีวิตไม่อิ่ม .. บางทีไม่ใช่แค่ท้องที่ไม่อิ่ม

บางคนไม่อิ่มที่ใจด้วย ผมหวังว่าไอ้หมูคงไม่ได้ขาดแคลนขนาดนั้น

ก็ผมรักมันจะตายไป

Create Date : 22 สิงหาคม 2552
Last Update : 22 สิงหาคม 2552 7:52:11 น.		5 comments
Counter : 650 Pageviews.
Share Tweet