"อีกสามวันเจอกันนะ"

ผมจับมือเขา บีบแน่น ๆ

เขาพยักหน้า ยิ้มแต่ก็ดูเศร้าและเหงาไปล่วงหน้าก่อนแล้ว


ผมกอดเขาแน่น ๆ อีกที

"อดทนนะฮะ" ผมกระซิบข้างหู

เขาตอบ อือ ในลำคอ


ผมไม่อยากปล่อยมือจากเขา แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้

มันคงเหมือนกับที่ เขาเองก็ไม่อยากปล่อยมือจากผม เมื่อตอนไปส่งผมไปโรงเรียน

โดยเฉพาะวันที่เด็กน้อยเกเร อ้างป่วยนู่นนี่เพื่อไม่ไป มันคงเป็นการยากสำหรับเขา

และวันนี้ เขาคนนี้กลับป่วยจริง ๆ และผมก็ไม่อยากปล่อยมือจากเขาไปเลย

มันปวดใจ ที่ผมทำอะไรให้ไม่ได้เท่าที่อยากทำ



ผมพยายามยิ้มให้กับเขา และตะโกนบอกเขาด้วยเสียงที่ร่าเริงมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

"พ่อสู้ ๆ นะฮะ"

พ่อพยักหน้า และบอกผมให้ระวังตัว

ผมพยักหน้า ตอบไปว่าจะระมัดระวังอย่างดี



ผมทำอะไรให้พ่อไม่ได้มากนักในช่วงนี้

แต่การดำรงชีวิตอย่างระมัดระวัง ทำงานให้เต็มความสามารถ สร้างประโยชน์ให้กับคนอื่นและตัวเอง

และทำให้พ่อภูมิใจ

นั่นอาจจะเป็นอาหารเสริมอีกอย่างหนึ่งที่ผมจะให้พ่อได้



พ่อฮะ

ผมอยากให้พ่อมีความสุขบ้าง

มันคงยาก ที่จะคิดให้ตัวเองมีความสุข ในสภาพที่ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด และร่างกายก็ไม่สามารถควบคุมได้เหมือนเดิมอีกแล้ว

ในสภาพที่พ่อต้องเผชิญ มันคงยากที่จะทำใจ แต่พ่อก็เก่งมากแล้วกับการอดทนและต่อสู้มาถึงปัจจุบัน

สมเป็นพ่อของผมจริง ๆ ผมล่ะภูมิใจในตัวพ่อมากเลย



ผมเอง ก็จะพยายามมีชีวิตอยู่กับสภาพปัจจุบันให้มีความสุข

ผมอยากเป็นคนเก่งในการใช้ชีวิตเหมือนพ่อ


พ่อคอยดูนะฮะ :)

Create Date : 09 สิงหาคม 2553
Last Update : 9 สิงหาคม 2553 9:33:39 น.		6 comments
Counter : 589 Pageviews.
Share Tweet