สี่โมงเย็น วันพฤหัสบดี

ผมตัดสินใจเอาชีทที่ก็อปปี้ไว้ไปเข้าเล่ม

ผมกดลงลิฟท์เพื่อลงจากตึกพร้อมผู้โดยสารจำนวนหนึ่ง

ลิฟท์เปิดที่ชั้นล่างของตึก พร้อมเสียงหัวเราะของพวกเรา

ที่ปลายหางตา ผมเห็นร่างคุ้นเคยผ่านไปและหยุดยืนรอ

ผมหันไปเจอ รอยยิ้ม ที่คุ้นเคย .. อบอุ่น หยอกล้อ ในแววตา

"ไม่เจอกันนานเลยนะฮะ" ผมเป็นฝ่ายทักรอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั้นก่อน

เราคุยกันนิดหน่อย ก่อนลากันไปคนละทาง

.. หากผมไม่คิดลงมาในเวลานี้ ผมก็คงไม่เจอเขา ..

มันเป็น จังหวะเวลา ที่เหมาะดีจริง



เย็นวันพฤหัส

คนๆหนึ่งรอผมอยู่ ผมเดินทางไปพบเธอพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคน

มีคนล้อผมว่า ต้องเอาบอดี้การ์ดไปด้วยรึไร

อืมม .. ไม่ใช่

เธอไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับผม เรารู้จักกันผ่านทางเนทก็จริง แต่ผมก็รู้จักเธอดีระดับหนึ่งที่ไว้วางใจได้

พอดีเพื่อนต้องไปทางเดียวกันต่างหาก เลยเหมือนว่าพวกเรายกพวกกันไปราวกับว่าจะไปตีกับคนแปลกหน้า

เธอรออยู่ตรงนั้น ยิ้มแย้ม น่ารัก ไม่เคยเปลี่ยน

เธอดีอกดีใจ กับของฝากที่ผมติดมือไป มันเป็นเค๊กเจ้าอร่อยจากตลาดนัดที่ทำงานผม

เพราะผมจะไม่อยู่กับเธอและคนที่เธอนัดมาเจอนาน ผมจึงถือของหวานติดมือไปฝาก เอาไว้ให้พวกเธอคิดถึงตอนกินขนมของผม

ฮ่า ๆ ๆ .. ไม่ใช่ฮะ ผมแค่อยากเอาอะไรไปให้เธอแค่นั้นเอง

ผมกำลังจะกลับ เป็นจังหวะเดียวกับคนที่ไม่เคยเจออีกคนมาถึงพอดี

นาทีเดียวเท่านั้น แค่นาทีเดียวเท่านั้น เราก็อาจจะไม่ได้เจอหน้ากัน

คนมาใหม่ทำให้ผมเขินได้ กับทีท่ากระตือรือร้นอยากเห็นหน้าคนชื่อนี้ (ชื่อผมในเนท)

ผมก็แค่คนธรรมดา .. เอ รึเปล่านะ

เอาใหม่ .. ผมก็แค่คนธรรมดาที่ใช้ชื่อพิเรนๆที่ขัดกับตัวจริงมาโดยตลอด

แค่ชื่อและสรรพนามเท่านั้น ที่ขัดกับตัวจริง ที่เหลือมันคือสิ่งที่เป็นไปตามจริง

คนมาใหม่ดูสดใส หัวเราะ และทำผมเขินซะหลายรอบ

นาทีเดียวเท่านั้น .. ผมก็อาจจะไม่ยินเสียงหัวเราะนั้นของเธอ




เมื่อวาน

ผมร่ำลาพี่สาวอีกฝั่งโลกหนึ่ง บอกว่าจะไปทำงาน

ก่อนที่ผมจะเปิดประตูห้องออกไป ความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นในตัวผม

มันทำให้ผมทรุดลงไปกองที่พื้นหน้าประตูนั้นได้

เมื่อโรคกระเพาะกำเริบ สำหรับผมมันเป็นอาการที่รุนแรงเสมอ

คราวนี้ ดูเหมือนว่า มันจะรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ

หัวเราะแห้งๆ สมน้ำหน้าตัวเองที่ปวดจนตัวงอ

ทุกอย่าง เกิดขึ้นเพราะการกระทำของผมเองทั้งสิ้น

ผมจำต้องซุกตัวอยู่ในห้องแคบๆทั้งวัน หลับๆตื่นๆ เพราะความปวดและฤทธิ์ยา

หากผมออกจากบ้านเร็วอีกนิด .. ผมคงไปทรุดตัวงออยู่ที่ไหนสักแห่งระหว่างทางแน่ๆ

อืมม .. จังหวะเวลา




ค่ำที่ผ่านมา

ผมเบื่อกับการต้องอยู่บนเตียงกับหน้าคอมพิวเตอร์

ผมลากตัวเองแบบเกียจคร้าน ออกไปสูดอากาศนอกระเบียง

ท้องฟ้าคล้ำ ใสกระจ่าง

ผมยิ้มออกมาทันทีกับ จันทร์เสี้ยว ข้างบนนั่น

เธอกำลังจะลับมุมตึกผมอยู่แล้ว หากผมออกมาช้าอีกนิด ผมก็คงไม่เห็นเธอ




จังหวะเวลา

ผมคาดเดาไม่ถูก ไม่มีคำอธิบายใดๆ

คิดเพียงแค่ว่า หลายครั้ง ชีวิตก็เก็บความประหลาดใจไว้ให้กับผม ตามช่วงจังหวะเวลา

แม้บางครั้ง มันคือความประหลาดใจที่ไม่ดีนักก็เถอะนะ


....................................


ปล. วันนี้ผมดีขึ้นจากอาการปวดกระเพาะแล้วฮะ แม้ไม่สมบูรณ์แต่คงไม่เลวร้ายเท่าเมื่อวาน

Create Date : 10 พฤษภาคม 2551
Last Update : 10 พฤษภาคม 2551 13:18:51 น.		24 comments
Counter : 622 Pageviews.
Share Tweet