. . เชือกที่ขมวดปม ..
.. ฝนตกอีกแล้วรึ .. ฉันพึมพำกับตัวเอง
น้ำหยดจากผมที่เพิ่งสระเสร็จลงเปียกเสื้อ ฉันไม่สนใจจะทำให้มันแห้ง
รู้สึกหนาววูบกับลมที่พัดมาปะทะตัว
ฝนข้างนอกตกไม่หนักไม่เบา
ฉันยื่นมือไปในอากาศ สัมผัสกับความเย็นของหยดน้ำที่พรมลงมาที่มือ
ธรรมชาติกำลังแผดเสียงร้องสินะ
ฤดูกาลที่ไม่เป็นวัฏจักรอีกต่อไป กำลังเป็นสัญญาณไซเรนที่น่ากลัวและเสียงดังขึ้นทุกปี
ฉันเปิดคอม ไม่คิดจะเปิดไปยังหน้าเวปที่ไปประจำ
รู้สึกเฉย จนนึกแปลกใจตัวเองเหมือนกัน
ในยามที่ความรู้สึกมันแปร่งจนถึงที่สุด โดยไม่จำเป็นต้องมีแรงบังคับใดๆ ฉันก็จะหยุดมันได้เอง
ในยามที่เชือกถูกขมวดเกลียวจนถึงปมสุดท้าย ก็จะไม่มีที่ว่างให้หมุนขมวดต่อไปข้างหน้า
มีแต่จะตีกลับเพื่อคลายความตึงเครียดของเกลียวนั้น
ฉันเลือกที่จะหยุดอยู่นิ่งๆ และค่อยๆคลายเกลียวนั้นกลับแบบช้าๆ คนเดียว
ฉันควรจะแก้ปัญหาด้านความรู้สึก จากต้นเหตุใช่ไหม
และต้นเหตุนั้นใช่ใคร นอกจากตัวฉัน
ฉันจึงเลือก ที่จะค้นหาสาเหตุ ตกตะกอนความคิด ความรู้สึกของตัวเอง
นิ่งๆ คนเดียว
ฉันน่าจะเห็นอะไรดีๆบ้าง หลังจากที่รู้สึกสงบแล้ว
เงียบๆ คนเดียว
ฉันคงจะเห็นตัวเองได้ชัดเจนมากขึ้น
| Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2551 8:59:27 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 578 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
