บ่ายนี้

สองชั่วโมงเต็ม ที่ผมสะสางตู้เล็ก ๆ หนึ่งตู้

เศษกระดาษสำหรับไปรีไซเคิลเต็มถุง

กระดาษและเอกสารบางอย่าง ที่สะสมตั้งแต่ผมเริ่มทำงาน นั่นมันก็ ... อืมม อย่านับดีกว่านะ



"แด่เธอ ที่ทำให้รักมีมิติ
จะมีความฝัน มีปลายทาง จะมีความรัก ทุก ๆ อย่าง"


เพลงของพาราด็อกซ์ชุดเก่าดังอยู่ในห้องทำงาน

ผมลืมไปแล้วว่าเคยมีซีดีแผ่นนี้ ซีดีก็อปแบบผิดกฎหมายอันนี้ถูกส่งมาจากรุ่นพี่อีกคน

มันซุกตัวนิ่งเงียบในตู้รก ๆ เหมือนกับความทรงจำเกี่ยวกับเขาที่นอนนิ่ง ๆในหัวของผม

ตอนนี้มันกระจ่างชัดและโลดแล่น ส่วนผมเองก็ยิ้มรับมันอย่างร่าเริง

ความทรงจำที่เหมือนมีเสียงดังและเต็มไปด้วยสเน่ห์พอ ๆ กับเสียงนักร้องนำวงโปรดของผมวงนี้



อาทิตย์นี้กับอาทิตย์หน้า ผมจะว่างมากขึ้นจากงานประจำ พอมีเวลามาสะสางดินที่พอกอยู่ที่หาง

"ปีใหม่นี้ ไม่ได้กลับบ้านใช่ไหมครับ" เขาถามผม

ผมส่ายหัวบอกว่าไม่กลับ

"ดีครับ อยู่เป็นเพื่อนกัน" เขาบอก

ผมส่ายหัวอีก ไม่อยู่เฟร้ย จะกลับไปอยู่กับพี่สาว

รุ่นน้องมันทำหน้าผิดหวัง จะหอบมันไปบ้านด้วยก็กระไร จะกลับมาแลปเร็วก็สงสารพี่ โตเป็นกวางแล้วนะเอ็ง ดูแลตัวเองเองละกัน


แต่จะว่าไป หยุดยาวแบบนี้ มันเป็นเทศกาลที่มันควรจะกลับไปอยู่กับคนที่รัก

ผมว่าจะปิดแลป สั่งให้มันกลับบ้าน

เรามักจะละเลยอะไรแบบนี้ไป ทั้งๆที่ เวลาสำหรับคนที่เรารัก หากให้ได้มากเท่าไร ก็ควรจะให้



ไม่มีใครรู้ว่า ข้างหน้าเราจะมีเวลาอีกมากแค่ไหน

เวลาของเราอาจจะหยุดในชั่วโมงหน้า ในวันพรุ่งนี้ ในปีหน้า ก็ได้

ถึงเวลานั้น จะมานั่งเสียดาย ก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว




ไม่มีใครย้อนเวลากลับไปเดินใหม่บนเส้นทางเดิมได้ มีแต่ก้าววันนี้เท่านั้นเอง

เอ รึว่าที่อื่นเค้ามีไทม์ แมชชีน กันแล้ว ? (เริ่มฟุ้งซ่าน)

อืมม หากมีจริง มันคงเหนื่อยที่ต้องกลับไปแก้อะไร ๆ

ถ้างั้น ก็ควรทำวันนี้ให้ดี น่าจะดีกว่าเอ็ง .. ผมพึมพำบอกตัวเอง

Create Date : 23 ธันวาคม 2552
Last Update : 23 ธันวาคม 2552 15:28:43 น.		10 comments
Counter : 568 Pageviews.
Share Tweet