..
ผมไม่ชอบเสียงร้องไห้ มันบีบหัวใจมากขึ้น เมื่อเสียงนั้นมันคือมาจากคนที่ผมรัก
ผมปล่อยให้เธอร้อง เสียงสะอื้นของเธอ ทำผมจุกตรงกลางหน้าอก
วันนี้ เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว
อยู่ให้ได้ ด้วยการมองโลกอย่างที่มันเป็นให้พอเป็นสุข
ผมเชื่อว่า เธอจะเป็นหมูที่เข้มแข็งในอนาคต
วันนี้ แม้เธอจะยังทำไม่ได้ แต่ผมคิดว่าเธอกำลังเติบโตขึ้นทีละน้อย
"น้าๆรักหนูนะ ทุกคนที่บ้านรักหนู" ผมบอกเธอสั้น ๆ
ผมเชื่อว่า แม้คนทั้งโลกจะหันหลังให้เรา แต่หากคนที่รักเราที่สุดยังคงมีความรักให้เรา ชีวิตนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก
หมูสะอื้นจนผมจุกหน้าอกอีกรอบ ผมปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป
คืนนี้ น้ำตาเธอจะแห้งลง และเธอคนนี้ก็จะเติบโตขึ้นพร้อมกับน้ำตาเหล่านี้
ผมว่า เธอเก่งพอตัวทีเดียว
ก็หลานผมนี่นะ :)
ปล. บ้านเราไม่เคยหวงคำว่า "รัก" .. เราบอกมันบ่อยเท่าที่ควรจะเป็น เพราะนั่นคือสิ่งที่เรามีให้แก่กัน
ผมพบว่า เราพร้อมจะบอกรักหรือบอกสิ่งดีๆ ต่อคนทั้งโลก แต่เรากลับลืมบอกรักคนที่รักเรา .. ผมเองก็เป็นอย่างนั้น
จนกระทั่ง ห้าปีที่แล้ว พี่สาวทวงผมในวันเกิดของเธอว่า "เมื่อไรจะบอกรักพี่ ไม่บอกวันนี้ เราอาจจะไม่มีโอกาสได้บอกกัน" ผมอึ้งกับคำของเธอ มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอเอง ในทุกวันเกิดของผมและวันอื่นๆ เธอจะบอกผมว่า "พี่รักน้องนะ" เป็นประจำ บางที ผมก็ได้รับความรักมากจนลืมแบ่งปัน
Create Date : 28 กันยายน 2554 |
Last Update : 28 กันยายน 2554 0:35:30 น. |
|
3 comments
|
Counter : 872 Pageviews. |
|
|
|
เธอเป็นเหมือนสมุดเล่มโต
ที่หน้ากระดาษยังขาวว่างเปล่า
กับเรื่องราว ทุก ๆ วันที่ผ่านเข้ามา
นั่นคือสิ่งที่เธอเขียนลงไป
วันนึงเธอก็จะเป็นหนังสือ
ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
หลังฝนตก ท้องฟ้ามักสดใสนะ
เอาใจช่วยนะค๊า
...