ผมไม่ชอบเสียงร้องไห้ มันบีบหัวใจมากขึ้น เมื่อเสียงนั้นมันคือมาจากคนที่ผมรัก

ผมปล่อยให้เธอร้อง เสียงสะอื้นของเธอ ทำผมจุกตรงกลางหน้าอก



วันนี้ เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว

อยู่ให้ได้ ด้วยการมองโลกอย่างที่มันเป็นให้พอเป็นสุข

ผมเชื่อว่า เธอจะเป็นหมูที่เข้มแข็งในอนาคต

วันนี้ แม้เธอจะยังทำไม่ได้ แต่ผมคิดว่าเธอกำลังเติบโตขึ้นทีละน้อย





"น้าๆรักหนูนะ ทุกคนที่บ้านรักหนู" ผมบอกเธอสั้น ๆ

ผมเชื่อว่า แม้คนทั้งโลกจะหันหลังให้เรา แต่หากคนที่รักเราที่สุดยังคงมีความรักให้เรา ชีวิตนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก

หมูสะอื้นจนผมจุกหน้าอกอีกรอบ ผมปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป

คืนนี้ น้ำตาเธอจะแห้งลง และเธอคนนี้ก็จะเติบโตขึ้นพร้อมกับน้ำตาเหล่านี้


ผมว่า เธอเก่งพอตัวทีเดียว

ก็หลานผมนี่นะ :)






ปล. บ้านเราไม่เคยหวงคำว่า "รัก" .. เราบอกมันบ่อยเท่าที่ควรจะเป็น เพราะนั่นคือสิ่งที่เรามีให้แก่กัน

ผมพบว่า เราพร้อมจะบอกรักหรือบอกสิ่งดีๆ ต่อคนทั้งโลก แต่เรากลับลืมบอกรักคนที่รักเรา .. ผมเองก็เป็นอย่างนั้น

จนกระทั่ง ห้าปีที่แล้ว พี่สาวทวงผมในวันเกิดของเธอว่า "เมื่อไรจะบอกรักพี่ ไม่บอกวันนี้ เราอาจจะไม่มีโอกาสได้บอกกัน"
ผมอึ้งกับคำของเธอ มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
เธอเอง ในทุกวันเกิดของผมและวันอื่นๆ เธอจะบอกผมว่า "พี่รักน้องนะ" เป็นประจำ
บางที ผมก็ได้รับความรักมากจนลืมแบ่งปัน