เขาบีบมือผมเบา ๆ

ผมละสายตาจากผู้คนตรงหน้าและหันมามอง

สายตาของเขาไม่ได้อยู่ที่ผม แต่บนเพดานห้องสีขาวมัว ๆ

เขาคงคิดอะไรอยู่แน่ ๆ


หนึ่งเดือนเต็มที่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เกิดขึ้นกับเขา และกับเรา

นี่ไม่ใช่วันแรกที่เขานอนมองเพดานและครุ่นคิด

สิ่งต่างๆ คงผ่านเข้ามาในความคิดของเขา เหมือนกับที่ผ่านเข้ามาในหัวผม

มันคงวุ่นวายราวกับการจราจรในเมืองหลวงข้างนอกนั่นแน่ๆ



ผมบีบมือเขาตอบ

ผมอยากส่งความรักของผมให้กับเขา มากเท่าที่เขาจะรู้สึกและสัมผัสได้

ความอ่อนแอของเขา ผมอยากจะขอรับมันไว้เอง

ผมยิ้มให้เขา จรดจมูกเบาๆ ลงบนผมสีขาวที่เริ่มยาว



"เดี๋ยวเราก็จะได้กลับบ้านกันแล้วฮะพ่อ"

ผมกระซิบข้างหูเขาอย่างนั้น ย้ำคำที่หมอบอกพวกเราก่อนหน้านี้

พ่อพยักหน้าตอบ

แม้ผมจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของพ่อเลยตลอดเดือนที่ผ่านมา แต่ผมก็หวังไว้เสมอว่าพ่อจะยิ้มกว้าง ๆ ได้สักวัน



เขาเข้มแข็งเสมอ

ในวันนี้ก็เช่นกัน

แม้จะบ่นเพราะร่างกายที่ไม่ปกติอีกต่อไป แต่พ่อก็กู้ใจและเริ่มอยู่กับปัจจุบันได้อย่างรวดเร็ว



พ่อของผมนี่ฮะ ไม่เก่งก็ผิดคนละ

พ่อจะได้กลับบ้านในไม่กี่วัน เราคงไปฟื้นฟูร่างกายพ่อให้ดีและให้แขนขาใช้งานได้มากที่สุด

แม้ข้างหน้า พ่อจะเดินไม่ได้เหมือนเดิม แต่เราก็มีความหวัง

ผมน่ะอยากเอาความหวังปั่นให้พ่อดื่มทุกวัน พ่อจะได้มีแรงและใจที่จะไปต่อ

ที่สำคัญพวกเราอยากทำให้พ่อมีความสุขได้มากที่สุดเท่าที่จะรู้สึกได้