ทำงานอย่างมีความสุขได้แม้ไม่มีเส้น

ในการทำงานร่วมกันของผู้คนนั้น การเลือกที่รักมักที่ชังปรากฏให้เห็นได้เสมอ
บางคนจึงเชื่อว่า ตนได้ดีน้อยกว่าคนอื่นเพราะตนเองไม่มีเส้น

ผู้บริหารในองค์กรที่เถรตรงมากแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็หนีไม่พ้นไปจากอาการเลือกที่รักมักที่ชังจนได้
ชอบใจพนักงานคนไหนมากเป็นพิเศษ พนักงานคนนั้นย่อมได้รับความสนใจจากผู้บริหารมากกว่าคนอื่น
เพียงแต่ว่าจะมากจะน้อยกว่าคนอื่นเพียงใดเท่านั้น

ถ้ามีพนักงานสองคน มีฝีมือในการทำงานพอๆกัน พนักงานคนหนึ่งเอาแต่ทำงานโดยไม่สนใจผู้บริหาร
จะเดินผ่านไปผ่านมาก็ไม่ค่อยได้ทักทาย ในขณะที่พนักงานอีกคนหนึ่งใส่ใจคอยช่วยเหลือผู้บริหารต่างๆ นานา
พนักงานคนนั้นย่อมได้ใจจากผู้บริหารไปบ้างไม่มากก็น้อย ภาพที่ปรากฏขึ้นในการทำงานจึงกลายเป็นว่า
พนักงานคนที่ชอบประจบประแจงได้รับการสนับสนุน มากกว่าคนที่เอาแต่ทำงาน

คนทั่วไปจึงอาจมองว่าพนักงานบางคนมีเส้นดีกว่าคนอื่นๆ
ซึ่งเมื่อใดก็ตามที่ผู้คนในองค์กรเริ่มมองว่า คนอื่นนั้นได้ดีกว่าตนเพราะมีเส้นดีกว่าแล้ว
เมื่อนั้นความสุขในการทำงานของผู้คนในองค์กรนั้น ย่อมลดน้อยลงไปในทันที
ความสุขกลับกลายเป็นความเจ็บแค้น หรือไม่ก็กลายเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ
คราวนี้ผลงานที่แต่ละคนช่วยกันทำออกมานั้น ก็จะไม่เต็มที่ไม่ดีเหมือนเดิม
เป็นผลให้คนที่ผู้คนมองว่ามีเส้นดีกว่าคนอื่นนั้น
ถ้ามีฝีมือเพียงพอ ก็จะยิ่งสร้างผลงานได้โดดเด่นมากขึ้นไปอีก จนมองเห็นกันได้อย่างชัดเจน
เมื่อผลงานดีกว่าคนอื่นก็ย่อมได้รับผลตอบแทนที่ดีกว่า และได้รับความก้าวหน้ามากกว่าคนอื่นๆ
จึงยิ่งทำให้ความเชื่อในเรื่องการมีเส้นในการทำงานในหมู่ผู้คน ยิ่งชัดเจนมากขึ้นไปอีก

ดังนั้นการที่สามารถทำงานได้ดีดังเดิม แม้จะรู้สึกว่าตนเองไม่มีเส้นนั้น
จึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการทำงานให้ประสบความสำเร็จ และจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการทำงานอย่างมีความสุข

เริ่มต้นจากการทำความเข้าใจว่า สิ่งที่เรียกว่าเส้นสายนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร
เส้นสายเกิดจากการที่คนเรามีความชอบและไม่ชอบแตกต่างกัน ผู้บริหารซึ่งก็เป็นปุถุชนธรรมดาคนหนึ่ง
ย่อมไม่พ้นจากความลำเอียง อันเนื่องมาจากความชอบและความไม่ชอบนี้เช่นเดียวกัน

ความชอบมีได้หลายลักษณะ
ไม่ว่าจะเป็นชอบทำงานกับญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง ชอบทำงานกับคนที่ช่างเอาอกเอาใจ
ชอบทำงานกับคนที่เรียนจบมาจากที่เรียนเดียวกัน เรียนจบสาขาเดียวกัน
ชอบทำงานกับคนที่มีภูมิลำเนาอยู่ในพื้นที่เดียวกัน

ความชอบไม่ว่าจะเป็นลักษณะใดก็ตามแต่
ย่อมทำให้ผู้บริหารมอบสิทธิพิเศษบางประการให้กับพนักงานที่ตนเองชอบ

ทำนองเดียวกันนั้น ความไม่ชอบก็มีหลายลักษณะเช่นเดียวกัน
ไม่ชอบทำงานกับคนรูปร่างไม่ดี ชอบเล่นสีเล่นพวก คือไม่ชอบทำงานกับคนที่มาจากพวกใดพวกหนึ่ง
ไม่ชอบทำงานกับคนที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา
ความไม่ชอบเหล่านี้มีผลให้ผู้บริหารให้การสนับสนุนผู้คนเหล่านี้ น้อยกว่าคนอื่นๆ

ซึ่งถ้าผู้บริหารเข้าใจในเรื่องความชอบความไม่ชอบนี้ดีพอ
ย่อมจะพยายามรักษาสมดุลระหว่างการสนับสนุน ที่ตนเองมอบให้กับคนที่ตนชอบกับคนอื่นๆ
โดยไม่ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า คนที่ตนชอบนั้นได้รับการสนับสนุนที่ดีกว่าคนอื่น
หรือการสนับสนุนที่มีต่อคนที่ตนไม่ชอบนั้น ก็ต้องไม่แตกต่างไปจากคนอื่น

ผู้บริหารต้องทำให้ผู้คนในองค์กรไม่รู้สึกว่า คนมีเส้นได้รับการสนับสนุนที่ดีกว่าคนไม่มีเส้น
อย่างไรก็ตามแม้ว่า ผู้บริหารจะพยายามรักษาสมดุลนี้ให้ดีเพียงใดก็ตาม
จะยังมีผู้คนที่รู้สึกว่าคนมีเส้นได้ดีกว่าคนไม่มีเส้นอยู่ดี ซึ่งเป็นเรื่องที่ห้ามความรู้สึกกันได้ยาก

หากเราเป็นคนทำงานแล้วรู้สึกว่าต้องทำงานกับคนมีเส้น เราทำงานเท่าใดก็ได้ดีไม่เท่ากับคนมีเส้นแล้ว
ขอให้คิดดูดีๆ ว่าที่เรายังสามารถทำงานอยู่ได้ต่อไปนั้น อย่างน้อยผู้บริหารคงยังให้ความสำคัญกับตัวเราอยู่
ถึงแม้ไม่มีเส้น แต่อย่างน้อยก็ยังมีความสำคัญอยู่บ้างในสายตาของผู้บริหาร
เพราะถ้าเราไม่มีเส้นแล้ว เรายังคงทำงานอยู่ได้ แสดงว่าเราต้องมีความสำคัญกับองค์กรอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
เมื่อตัวเรามีความสำคัญต่อองค์กร ถ้าเราขยันขันแข็งทำงานให้ประสบความสำเร็จ
องค์กรที่เราอยู่นั้นก็ย่อมประสบความสำเร็จไปด้วย
แต่อย่าคิดไปไกลว่าเราต้องมีส่วนร่วมในการกำหนดอนาคตใดๆ ขององค์กรนั้น
ตั้งอกตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดในวันนี้
โดยไม่ต้องใส่ใจว่า ผู้บริหารจะกำหนดทิศทางในอนาคตขององค์กรนั้นอย่างไร

คนไม่มีเส้นจะเสนออะไรขึ้นไปก็แล้วแต่โอกาส ที่จะได้รับความสนใจจากผู้บริหารย่อมมีไม่มากนัก
เมื่อไม่สนใจที่จะไปมีส่วนร่วมในการกำหนดอนาคตขององค์กรแล้ว ก็สามารถทำงานอย่างมีความสุข
ถ้ารู้ตัวว่าไม่มีเส้น แต่กลับไปสนใจว่าอนาคตขององค์กรจะเป็นอย่างไร
พอเสนอรูปแบบอนาคตที่ตนต้องการเห็นไปให้ผู้บริหารได้พิจารณา
แล้วผู้บริหารไม่สนใจ ก็จะทำให้ทุกข์ใจในการทำงานไปเปล่าๆ


เมื่อใดก็ตามที่พบว่า
มีการเลือกปฏิบัติจากผู้บริหารจนเห็นความแตกต่าง ที่ชัดเจนระหว่างคนมีเส้นกับคนไม่มีเส้น
ขอให้นึกไว้ว่าผู้บริหารที่ไม่สามารถรักษาสมดุล ระหว่างคนมีเส้นกับคนไม่มีเส้นได้นั้น มักเป็นผู้บริหารที่ไร้ฝีมือ
จึงมองไม่เห็นว่าใครเก่งใครไม่เก่ง ทำให้ต้องใช้ความชอบความไม่ชอบส่วนตัวในการบริหารงาน

เมื่อใดก็ตามที่เสนอหลักการดีๆ ไปให้ผู้บริหารได้ใช้กับองค์กร
แต่ผู้บริหารกลับไปสนใจหลักการแย่ๆ ที่มาจากคนมีเส้น
ก็ขอให้คิดไปว่ากำลังทำงานอยู่กับผู้บริหารที่ไร้ฝีมือ จึงไม่สามารถแยกแยะหลักการที่ดีและไม่ดีออกจากกันได้
เมื่อแยกของดีของไม่ดีไม่ออก ก็ต้องใช้ความชอบความไม่ชอบมาเป็นตัวตัดสินใจ

ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า
ถ้าเราไม่มีเส้นเราคงไม่สามารถปรับเปลี่ยนวิธีคิด วิธีการบริหารของผู้บริหารที่นิยมการใช้เส้นได้
คิดได้ดังนี้แล้วก็ขอให้พยายามทำวันนี้ ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด
อย่ามัวแต่ทุกข์อกทุกข์ใจ น้อยอกน้อยใจในโชคชะตาว่าฉันเกิดมาเป็นคนไม่มีเส้น
ขอให้ใจเย็นๆ รอไว้เมื่อถึงวันหนึ่ง เราจะได้เห็นผู้บริหารที่นิยมการใช้เส้นตกเก้าอี้
เพราะหมดเส้นสายในวันหน้าอย่างแน่นอน


โดย ดร.บวร ปภัสราทร ,กรุงเทพธุรกิจ
ที่มา : //www.hrtothai.com

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2552		2 comments
Last Update : 13 เมษายน 2553 0:47:44 น.
Counter : 774 Pageviews.
Share Tweet