อารมณ์ขึ้นตอนเช้า (blog ไม่ไพเราะ)
ความเจ็บปวดของ เด็กๆ ทุกยุคทุกสมัยก็คือ เราถูกเร่งให้เติบโต เราถูกเร่งให้ค้นตัวเองให้เจอ โดยที่ไม่ให้เวลาเราให้หาแม้แต่นิดเดียว
เรียนต่อ ทำไมจะไม่คิดเล่า คิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ แต่คิดไม่ออกว่าจะเรียนอะไร ไอ้ที่มีให้เรียน ก็ไม่เห็นจะอยากเรียน ไอ้ที่เราสนใจ ก็ไม่เห็นจะมีให้เรียน ตอนนี้เลยกลายเป็นมนุษย์เหลวไหล เรียนจบมาแล้วก็ยังเหยาะแหยะหยิบหย่ง ไม่มีอะไรตรงกับสาขาที่เรียนสักอย่าง ก็คนมันยังหาตัวเองไม่เจอนี่หว่า
นี่เธอก็มัวแต่ค้นหาตัวเอง (เสียงในฟิล์ม) ใช่ มัวแต่ ค้นหาตัวเองนี่แหละ แล้วก็ไม่เจอเสียด้วย อย่าเร่งสิ อย่าเร่ง จะรีบเรียนไปทำไม จะรีบเก่งไปทำไม รากยังไม่แทง จะใส่ปุ๋ยเร่งดอกแล้วหรือ สิ้นเปลืองเปล่าๆ ทั้งเวลา ทั้งเงินทอง
เมื่อวานเพิ่งไปนั่งฟังพี่ที่ทำงานสัมภาษณ์ อ.มานิต ศรีวานิชภูมิมา ขออ้างไว้หน่อยแล้วกัน ผมคิดว่าหนุ่มสาวที่เพิ่งจบการศึกษา ก็เพียงอยากจะต้องหาประสบการณ์เพิ่มขึ้น อยากรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้มากแค่ไหน โห... ตรงใจได้อีก เออ... กูยังไม่รู้เลยว่าโลกนี้มีอะไรที่กูชอบแล้วอยากเรียน
นิวยอร์คเหรอ ไม่อยากไป ไม่อยากลงทุนกับการศึกษาที่เรายังไม่แน่ใจว่าเราจะเอามันจริงๆ ขอหาก่อนได้มั้ย ขอหาก่อน จะรีบแข่งขันไปไหน
ถ้าบอกว่าอยากไปเรียนโยคะที่อินเดียจะโดนด่ามั้ยเนี่ย ถ้าบอกว่าอยากไปภาวนาในป่าสักเดือนหนึ่งจะโดนหาว่าประสาทมั้ยล่ะ
ต้องให้ได้ปริญญาโท ปริญญาเอกเท่านั้นใช่ไหม ที่จะถือว่าได้ศึกษาแล้ว ชีวิตปลอดภัยแน่ ตั้งหลักได้ ปริญญามันแบ่งแยกมนุษย์ชัดๆ นี่หว่า ป.ตรีเป็นขี้ข้า ป.โทเป็นมันสมอง ป.เอกเป็นเจ้าของทั้งขี้ข้าทั้งมันสมอง สุดท้ายมันก็เป็นขี้ข้าความโลภ ความหยิ่งผยองทั้งนั้นแหละวะ มันก็ขี้ข้าหมดทั้งระบบแหละ ขี้ข้าเงินตรา ขี้ข้าอัตตา
ทำไมกูต้องรู้เรื่องพวกนี้ด้วยวะ!!!
เฮ้ย ไม่ได้ไม่ชอบเรียน ชอบที่สุดเลยเรียนหนังสือน่ะ แต่ชอบเรียนในสิ่งที่ชอบ แล้วก็ไม่ชอบตัวเองที่ยังไม่รู้จะเรียนอะไร
แม่งงง อารมณ์ขึ้น!
Create Date : 25 ธันวาคม 2551 |
|
17 comments |
Last Update : 25 ธันวาคม 2551 10:29:38 น. |
Counter : 1351 Pageviews. |
|
|
|
[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]