Oh...Sweet Memories ไม่ว่าง... 1 คำแหละ สั้นๆ ห้วนๆ ก็แค่ขอความช่วยเหลือ ทำไมใจร้ายจังเลย เหนื่อยน่ะ เหนื่อยๆๆๆๆ เวลาอย่างนี้แหละ ที่เราต้องการ แต่กลับไม่เคยได้ ตั้งแต่เด็กมาแล้ว เอาละ บ่นแค่นี้แหละ ไม่อยากจะเป็นคนอกตัญญู เจ็บจัง ทำแผลให้เจ้าหญิงดีดี ตัวเองโดนข่วนเสียเลือดซิบไปหลายแผล แต่แค่นี้ ไม่นานก็หาย คืนนี้อาบน้ำก็คงจะแค่แสบซิบๆ ไปทั่วตัว ใครจะสนใจล่ะ ช่วงนี้ของปี ปกติแล้วเราจะมีความสุขที่สุดนี่นา ยังจำได้เลยว่าปีนั้นที่ฮ่องกง ชีวิตในห้องเรียน กับเพื่อนร่วมชั้นที่ชื่อเอมมี่ ไม่ได้ทำให้ชีวิตเราสุขน้อยลงเลย ฮ่องกงอากาศเย็นกว่าที่เมืองไทย หลายๆ อย่างก็ถูกกว่า เราเดินช็อปปิ้งอยู่บ่อยๆ ที่ไหนน่ะเหรอ หึหึ ตลาดข้างทาง กับซูเปอร์มาร์เก็ต ตอนสมัยเรียน ช่วงนี้จะวิเศษมาก เพราะวันหยุดยุ่บยั่บไปหมด แถมยังมีงานเลี้ยงรออยู่ตอนช่วงคริสต์มาสด้วย มีความสุข มีความสุขจริงๆ ยังจำได้ตอน ป. 6 ที่เรากลับไปหาครูจรินทร์ จันทร์เรือง เอาของขวัญไปให้ครู พร้อมกับคำขอโทษ เด็กงี่เง่าคนที่เขียนจดหมายด่าครูแถมลงชื่ออีกตะหากคนนั้น ...มันหายบ้าแล้ว band จะไปรวมตัวกันในห้องดนตรี เล่นเพลงคริสต์มาสต้อนรับพระกุมาร ที่คุณพ่อบาทหลวงจะแห่ไปรอบๆ โรงเรียน แวะตามห้องต่างๆ เพื่ออวยชัยให้พรแก่นักเรียนที่อยู่ในห้องต่างๆ ...พระทรงบังเกิด โลกจงยินดี ชุลี น้อมรับ พระเจ้า... ต่อด้วยเพลง ...Silent night, Holy night. All is calm. All is bright... ตอนเย็นๆ วันงานเลี้ยง ตอนที่ทุกคนกลับไปหมดแล้ว band จะรวมตัวกันอีกรอบหน้าถ้ำแม่พระหน้าโรงเรียน มาร์เซอร์จะออกมาฟังดนตรีกันในสายลมเย็นๆ ของยามค่ำคืน คนฟังสุขใจ คนเล่นก็อิ่มใจ คิดถึงจัง หลังจากวันปาร์ตี้จะเป็นวันหยุดยาวช่วงปีใหม่ ตอนนี้อะไรๆ ก็หยุดชะงักไปหมดสำหรับชีวิตนักเรียน มันคือวันหยุด วันที่ได้อยู่บ้าน ได้อยู่กับครอบครัวทั้งวัน มันคือช่วงเวลาที่อากาศเย็น ซึ่งมักจะมีเพียงแค่ 2 อาทิตย์ มันคือการหยุดพัก หยุดคิด หยุดกังวลทุกอย่าง มีแค่การเล่น ไปเที่ยว และรอรับสิ่งใหม่ๆ เท่านั้น เราคิดถึงอารมณ์แบบนั้นจัง หายไปไหนนะ ปีนี้เป็นปีที่แย่ที่สุด มันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในเดือนที่ดีที่สุด (พิมพ์ไปแสบแผลไป แมวข่วนตรงข้อมือที่วางพักไว้ตอนพิมพ์พอดี) แรงบันดาลใจมันหายไปไหนหมด ความศรัทธาในชีวิตมันหายไปไหนหมด เหนื่อยจังเลย มันไม่ได้เหนื่อยกาย แต่เหนื่อยข้างใน ลึกๆ นึกถึงคำพูดของคุณ เอก กิตติวัฒน์ อุ่นอารมณ์ เจ้าของผลงานขนมปังหน้าผี เค้าบอกว่าให้ดูมอด มอดมันกินข้างในขนมปัง แต่ข้างนอกมันก็ยังดูเป็นขนมปัง เพราะเค้ากินจากข้างในออกมา นั่นแหละ เรารู้สึกคล้ายๆ กันเลย อะไรบางอย่างกัดกินข้างใน จนมันว่างๆ โหวงๆ อะไรสักอย่างกำลังหายใจ กำลังทำงาน กำลังใช้ชีวิต อะไรก็ก็ไม่รู้ ไม่รู้จัก ชีวิตหายไปแล้วล่ะ ก็อยากจะเติมพลังชีวิตให้คนใกล้ๆ ตัว เพราะรู้ว่าเหนื่อย แต่ของตัวเองก็ไม่มีเหลือแล้ว พรุ่งนี้ ยังไม่รู้จะเอากำลังภายในที่ไหนมาสอนเลย ทำไม่ได้น่ะ แย่จัง ขอโทษนะ เมื่อวานนี้ 11/12/08 ...ที่ข้างนอกระเบียง จรดปากกาลงในสมุดบันทึกเล่มเดิมที่เขียนไม่หมดสักที เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เขียนเลย มีเรื่องไม่สบายใจหลายอย่าง รักแมว รักต้นไม้ รักเปลวควันที่ลอยออกจากยากันยุง แต่เกลียดชีวิต อนาคต... มันมืดๆ อับจนหนทางไปหมด ไร้ซึ่งความฝัน และแรงบันดาลใจ เพราะมันรู้สึกผิดไปหมด ความหวังมันทิ่มแทงเหลือเกิน มันเจ็บปวด แต่อธิบายสาเหตุไม่ได้ มันอ่อนแอ เกินกว่าที่ควรจะปล่อยให้มันเป็น มันอยากพูด อยากระบาย แต่เรียบเรียงไม่ถูก คิดถึงพี่สาว คิดถึงครอบคัว คิดถึงบ้าน คิดถึงวันเวลาดีๆ เก่าๆ ความทรงจำมักทำร้ายคนเสมอ ฉากร้ายๆ ที่เพิ่งผ่านไปมันเป็นหนามตำ ตลอดเวลาที่เราพยายามจะย้อนกลับไปดื่มด่ำ กับฉากแรกๆ ที่ความสุขมันหอมหวาน ถึงไม่อยากจะเจ็บตัวมองทะลุผ่านมันไป มันหลุดลอย ไร้สิ่งเชื่อมโยง ความฝันไม่มี ความหวังไม่มี แล้วอะไรกำลังหายใจอยู่ตรงนี้หรือ ถ้าจะเชื่อล่ะ เชื่ออีกสักครั้ง เชื่อในซากเดนความรักน่ะหรือ ปัญหาเริ่มจากตรงไหน ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่ไหน มันอยู่ระหว่างกลาง ไม่ได้เกาะอยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่ง นั่งมองตุ๊กตา 2 ตัวตรงทิศตะวันตกเฉียงใต้ของสวน ถามตัวเองว่า ...ถ้าฉันเชื่อ มันคือฉันกำลังหลอกตัวเองอยู่รึเปล่า บ้านใหม่... ใครจะอยู่ ปัญหาอยู่ที่ไหน มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ จึงแก้ไม่ได้ หนาว ทั้งๆ ที่อากาศเย็นกำลังสบาย แต่สะท้านจนขนลุก คงเพราะแรงขับจากข้างใน ...แรงสะอื้น Oh...Sweet Memories   Create Date : 13 ธันวาคม 2551 6 comments Last Update : 13 ธันวาคม 2551 0:14:24 น. Counter : 1128 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะคุณเสี้ยว (เรียกอย่างนี้แล้วกันนะคะ เห็นบอกว่าไม่อยากให้เรียกว่า "ครู" ^^) ช่วงนี้คุณเสี้ยวคงเหนื่อยๆ อารมณ์แบบนี้พอจะเข้าใจค่ะ คงแสดงความคิดเห็นอะไรมากไม่ได้ ... สู้ๆนะคะ หวังว่าอารมณ์จะดีขึ้น และมีพลังใจกลับคืนมาในไม่ช้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: discipula 13 ธันวาคม 2551 3:36:25 น.

ผมเชื่อว่าความทรงจำดีๆ ไม่เคยทำร้ายใคร แต่การอยากให้สิ่งต่างๆในปัจจุบัน มันดำเนินไปเหมือนกับความทรงจำดีๆเหล่านั้นต่างหากที่ทิ่มแทงทำร้ายเรา ความทรงจำดีๆที่หลงเหลืออยู่ มิใช่เป็นเพียงซากเดนของความรัก แต่เป็นหลักฐานที่ยืนยันถึงความรักต่างหาก ...... ผมเข้าใจว่าความฝันและความหวังของเรา มันไม่เคยหายไปไหน เพียงแต่หลายต่อหลายครั้ง มันอาจจะถูก 'ความกลัว' บดบังเอาไว้ ...... เชื่อใน 'รัก' เชื่อใน 'ฝัน' เชื่อมั่นใน 'ตัวเธอ' : )   โดย: Amygdala 13 ธันวาคม 2551 17:36:40 น.

อาจบางที แสงที่เธอ เหม่อมองหา มิเคยลา จากเธอ ไปที่ไหน ..... : )   โดย: Amygdala 13 ธันวาคม 2551 17:41:45 น.

ความทรงจำที่ดี จริง ๆ ตอนเป็นเด็ก เล็กทั้งกายและใจ เติมอะไรลงไปนิดหน่อยก็เต็มแล้ว มีความสุขง่าย ยิ่งโตยิ่งเติมให้เต็มยากเลยรู้สึกว่างเปล่าบ่อย เราก็รู้สึกประจำ เดินทางไปในหลาย ๆ ที่เพื่อเติมเต็มกลับรู้สึกว่างเปล่าขึ้นไปอีก ที่ดีที่สุดคือ หยุด   โดย: รายารีย์ 13 ธันวาคม 2551 23:55:54 น.

แรงบันดาลใจมันหายไปไหนหมด ความศรัทธาในชีวิตมันหายไปไหนหมด . . . ไมไ่ด้หายมั้งครับ อาจแค่มองไม่เห็นชั่วคราว ก็สองอย่างนั้น มันอยู่ในใจเราตอลดเวลาเลยครับ   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 14 ธันวาคม 2551 8:06:02 น.

สู้สู้ค่ะ   โดย: แพท IP: 58.9.253.157 9 มกราคม 2552 21:29:11 น.