| No. 1104 ย้ายไปอยู่ระยอง ฮิ |
|
| ระยะที่ไวรัสโควิดระบาดเข้าไทย ทำให้คนไทยต้องระมัดระวังตัวไม่ออกไปข้างนอกบ้านถ้าไม่จำเป็น |
| บริษัท ห้างร้าน ร้านขายของคนเข้าไปใช้บริการน้อยลงมาก อู่ซ่อมรถยนต์ บริษัทโฆษณา โรงงานที่ผลิตสินค้าขนาดเล็กจำต้องให้ |
พนง.ลูกจ้างหยุดทำงาน...หลายคนกลับบ้าน รอวันที่จะถูกเรียกกลับเข้าทำงาน...พวกเขาคงคิดแล้วก็คิด ๆ ๆ
|
| ทำให้นึกถึงครั้งที่กำลังจะเรียนจบ ยังไม่รู้ว่าจะไปสมัครงานที่ไหน วิตก และครุ่นคิดตลอดเวลาเมื่ออยู่คนเดียว |
| |
| โชคดีได้เข้าทำงานทำงานกับบริษัทประกันภัยใหญ่แห่งหนึ่งในภาคบ่ายทุกวัน เพราะต้องเช้ายังต้องไปเรียน บริษัทมีสาขาในจังหวัด |
| ต่าง ๆ น่าจะตอนนั้นนะครับ 30 กว่าสาขาได้มั้ง... กรรมการ ผจก.บอกว่าคุณเรียนจบแล้วจะส่งไปอยู่สาขานะ |
| |
| หลังจากเรียนจบแล้ว บริษัทก็ส่งไปทำงานสาขา ระยอง ยังจำได้ว่าเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบไม่โตขึ้นรถ บขส.ที่เอกมัย |
รถวิ่งเส้น สุขุมวิท ผ่านปากน้ำสมุทรปราการ บางปู ตื่นตาได้เห็นคลองส่งน้ำอยู่ซ้ายมือ
ขวามือเป็นป่าจากป่าโกงกางยังไม่มีโรงงานเลย |
| พอเข้าคลองด่านก็หลับไปแล้ว 555 ตื่นมาอีกครั้ง ได้กลิ่นขี้เป็ดอย่างแรง |
| ใช่แล้วเข้าเขต วัดเขาบางทราย อ.เมืองชลบุรีแถวนั้นเขาเลี้ยงเป็ดคงเป็นด้วย มีปลาเป็ดหอยตัวเล็กเยอะ แล้วก็หลับไปอีก ตื่นอีกครั้ง |
โน่นตลาดสัตหีบรถแวะให้เข้าห้องน้ำกินอาหาร....รถบขส.ก็วิ่งผ่าน ไร่มันสัมปะหลังสุดลูกหูลูกตา..
...
แล้วก็เห็นพื้นที่ราบมีสนามหญ้าเขียว |
หรี่ตามองดูหน่อยเห็นป้าย ทัณฑสถานเปิด ห้วยโป่งระยอง
|
| และแล้วก็รู้สึกว่า เย็นเท้าซ้ายรองเท้าหลุดตกจากรถไป หุ หุ คือนั่งริมประตูท้ายรถแถวสุดท้าย ก็ตระโกน จอดด้วยครับพี่ |
| รองเท้าหลุดตก....โชเฟอร์หันมามองด้วยสายตาเย็น ๆ ส่ายหัวไปมาคงจะระอาว่าแล้ว...ก็เหยียบเบรคให้ลงเก็บรองเท้า |
| ผมรีบลงไปวิ่งใส่รองเท้าข้างเดียวเขยก ๆ ไป วิ่งไปเกือบ 100 เมตรเห็นรองเท้าอยู่ข้างทาง พอเก็บได้รีบใส่รองเท้าคัชชูหนังสีดำ |
| รีบวิ่งกลับรถเหนื่อยจริง ๆ แต่เกรงใจคนอื่นที่เขานั่งมองอยู่ |
| จากต.ห้วยโป่ง น่าจะ บ้านมาบตาพุด นะผมว่ามันนานแล้วจริง ๆ รถก็วิ่งไปนานเหมือนกัน คือเขาจอดให้คนลงเมื่อถึงที่หมาย |
และแล้วรถก็จอดถึงสามแยก เห็นโรงพยาบาลระยองเล็ก ๆ อยู่ซ้ายมือรถข้างล่างเป็นภาพปัจจุบัน เมื่อก่อนถนนเล็กวิ่งสวนทาง
บขส. เลี้ยวขวาไปจอดขวามือที่โล่ง ๆ มีร้านขายของนิดหน่อย |
| เป็นจุดจอดสุดท้ายแล้ว... |
| คนขี่สามล้อก็แถ มาพี่ ๆ ไปไหนครับผมไปส่ง |
| ไปบริษัท...... อยู่ข้างโรงไฟฟ้า |
| ได้เลยครับไม่ไกลหรอก ขึ้นรถเลยพี่มะผมช่วยยกกระเป๋าให้ |
นั่งรถสามล้อต้องก้มหัวนิดหน่อย คือหลังคาสามล้อถีบเตี้ยมาก สามล้อก็ขี่ผ่านร้านค้าดูเงียบ ๆ พิกลแล้วก็พาไปส่งหน้าบริษัท
|
จ่ายเงินค่าสามล้อแล้วก็ได้ยินเสียงเครื่องจักรใหญ่ทำงานเสียงดังมาก ๆ เห็นโรงไฟฟ้าระยอง
|
| ส่วนบริษัทเป็นตีกสองชั้น กลางเก่ากลางใหม่หน้ากว้างประมาณ 10 เมตรอยู่แนบชิดกับโรงไฟฟ้า |
| ข้างในมีคนอยู่ 4 คนเลยหิ้วกระเป๋าเข้าไปไหว้ทักทาย มีคุณวิสิทธิ์ เป็น ผจก.สาขา คุณยงค์เป็น หัวหน้าหน่วยสายประกันภัยบ้าน |
| คุณหลวน กระจ่างแจ้งเป็น พนง.เก็บเงิน แล้วก็มีคุณแจ๋. น่าจะเป็นคนมาติดต่อ |
| |
| ผจก.สาขาให้คุณหลวนไปสั่งโอเลี้ยงมาให้ดื่ม พูดคุยกันอยู่ครึ่ง ชม.. คุณหลวนก็หิ้วกระเป๋าพาขึ้นไปส่งที่ห้องนอนชั้นสองของบริษัท |
| ห้องกว้างน่าดูคือขนาด 6 x 8 เมตรโล่ง ๆ... ด้านติดถนนเป็นหน้าต่างกระจกฝ้า..อาจจะเป็นกระจกที่เคยใส หุ หุ แต่ฝุ่นจับ |
| คุณหลวนนั่งคุยเก้าอี้ในห้อง เห็นผมคว้ามุ้งมาจะกาง |
| มุห์ไม่ต้องกางหรอก ร้ายอง(สำเนียงแบบนี้) ไม่มียุง นอนโล่ง ๆ ก็ได้ แต่ฝุ่นเยอะหน่อย |
| เสียงดัง ๆ มีหยุดเดินเครื่องเปล่า..พี่หลวน |
| อ๋อ ไม่หยุดหรอกเขาเปิดตลอด 24 ชม. เครื่องมี 3 ตัว.ตัวที่เดิน 8 ชม..เตรียมหยุด เขาก็สตาร์ตตัวใหม่เดินแทน |
| งั้นได้ยินเสียงตลอดซิครับพี่ |
| ใช่ ๆ แต่สมุห์คงจะนอนสั่นตามแรงเครื่องดีเซลนะ 555 |
| ลงไปคุยกับ ผจก.สาขา จึงรู้ว่า สาขาระยองมีลูกค้าประกันภัยบ้าน ส่วนหนึ่งกับ ลูกค้าประกันชีวิตแบบรายเดือนรายปีประมาณ 4 พัน |
| รายและจะเพิ่มขึ้นทุกเดือน... ลูกค้าเราเยอะพอดูแต่ก็ยังไม่พอต้องหาเพิ่มอีก |
| ก่อนมารับงานที่สาขาระยอง ดูจำนวนประชาชนระยองมีประมาณ 6 หมื่นกว่าคน... น้อยมาก แต่คนระยองเป็นคนมีเงินเยอะ เขา |
| มีเรือประมง โรงน้ำปลา โรงทำปลาแห้ง โรงโม่น้ำแข็ง ร้านอาหารริมคลอง ชาวบ้านเขาทำไร่มันสัมปะหลัง ไร่พุทรา |
| ถ้าไปอ.บ้านค่ายจะเป็น ป่ายางพารา บ้านเพมีเรือประมง แพปลา |
| |
| ประชาชนมีไมี่กี่หมื่นคนใจฝ่อเลยแหละ ไงมันน้อยอย่างนั้น 555 คือเราเคยอยู่กรุงเทพคนหลายล้านคน |
ลงไปดูเอกสารเกี่ยวกับลูกค้า จะมีตู้ใส่การ์ดลูกค้าเล็กขนาดภาพข้างล่าง
การ์ดบัญชีลูกค้าใส่ในตู้เหล็กหลายชั้น เก็บเรียงตามหมายเลข |
| น้อยไปหามาก... ลองนำรายงานไอบีเอ็มที่ สนญ.บริษัทพริ้นมาให้สาขาไว้เช็คตรวจสอบว่า ลงบัญชีครับหรือไม่ |
| จะมีแยก เอ้าท์แสตนดิ้งที่โดดเด่นน่าสนใจ หรือ Lapsed..พวกลูกค้าหยุดส่งหรือยังไม่มีคนไปเก็บเงิน |
| |
| ส่วนบัญชีที่สมุห์บัญชีต้องทำส่ง พร้อมแนบเอกสารสำเนาใบเสร็จรับเงิน บิลค่าใช้จ่ายไม่ยากเลยถ้าเล่าไปจะหลับได้ 555 |
| บริษัทให้ทำเพียงบัญชี ป.4 คือลงแค่ รับอะไรบ้าง จ่ายอะไรบ้างส่งเข้าสำนักงานใหญ่วันที่ 16 และวันสิ้นเดือน |
ทำบัญชีไม่ห่วงเลย..เพราะเรียนจากวิทยาลัย เป็นภาษาอังกฤษเล่มโตหลายเล่ม(ตำราบัญชีของจริงที่ผมยังเก็บรักษาไว้ได้เพียงเล่มเดียว)
|
| |
เลยนั่งคุยกับ ผจก.สาขา คุณวิสิทธิ์ คุณยงค์ คุณเทียม เฮียแจ๋ ได้เวลาเลิกงานเขาพาไป ทานอาหารที่ร้านลมโชย อยู่คอสะพาน
|
ตรงหน้าวัดไปปากน้ำระยองที่นั่นเป็นคลองน้ำเค็มมั้งพี่หลวนบอกว่า เลยสะพานฝั่งโน้นเป็นบ้านชาวบ้านเรียงรายไปตลอดชายหาด
 |
| สมุห์ดื่มเหล้าเปล่า ... |
| ก็ พอได้ครับพี่ นาน ๆ ผมดื่ม |
| ได้เลย น้องโขงกลม โซดา 2 ยำทะเลเผ็ด ต้มยำกุ้ง ยำปลากุแลสด น้ำแข็งด้วยนะ คุณวิสิทธิ์ผจก.สั่งบ๋อย ครู่เดียวก็ทะยอยมา |
| |
| ในฐานะน้องใหม่ เลยรินเหล้าใส่แก้วแจกแต่ละคน ..... เดี๋ยว ๆ สมุห์ช่วยใส่น้ำแข็งครึ่งแก้วแล้วค่อยเทเหล้าใส่นะ พี่เทียมรีบบอก |
| ไม่โซดานะชอบกินเพียว ๆ แกกำชับอีก 555 |
| ได้ครับพี่..ต่างคนต่างคีบน้ำแข็งใส่แก้ว ผจก..เทโซดาตาม..คนอื่นใช้นิ้วคน ๆ เหล้าให้ถูกน้ำแข็งยกขึ้นดื่มแล้ว คีบยำปลากุแล |
| สดเข้าปาก ต่างยกนิ้วว่า อร่อยสุดยอด |
| ผมลองยกแก้วเหล้า..ขึ้นดมเพราะแหะ ๆ กลิ่นเหล้าหอม อดกลืนน้ำลายไม่ได้ |
| โห สมุห์กระเดือกเต้นเลยสงสัยจะชอบเพียว ๆ เฮียแจพูด |
| ผมก็บ้าจี้...เลยกระดกเหล้าเพียว ๆ ลงคอโห บาดคอมากรีบตักน้ำต้มยำกุ้งซด.. ทีนี้ใส้กี่ขดรู้หมดไม่ใช่ต้มยำกุ้งนะ |
| น้ำสีเหลืองอำพัน....ไหลลงคอสู่ลำใส้วกไปเวียนมา |
| อะไม่ได้ส่งเสริมให้คนดื่มสุรานะเออ... หลังจากนั้นอะไรจะเกิดขึ้นค่อย ๆ เล่าก็แล้วกัน (คงมีคนมาแซวว่าเล่าเรื่องเก่าอีกแหละ 555) |
| ระยะนี้ขอเล่าเรื่องเก่าไปก่อน มีภาระกิจมากจริง ๆ ชนิดหัวถึงหมอนหลับทันที |
| ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
| st ผู้เข้าชม 2,289,724. |
| ขอบคุณเพื่อนผู้แวะมาเยือน กรุณาเม้นท์/ทิ้งร่องรอยนิด ผมจะได้กลับไปเยี่ยมตอบแทนถูกครับ |
| |
| Diarist |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [
สงสัยนั่งรถนานเผลอใส่รองเท้าหบวมไปแน่
เพราะร้อนเท้าเลย..รองเท้าถึงหลุดจากเท้าและหล่นจากรถได้ง่าย
กระดาษเจาะรูๆ สมัยก่อนเป็นกระดาษที่เห็นบ่อยมากนะคะ
เห็นแล้วคิดถึงไปค่ะ