|
..
"อยู่ไหนคะ ? ช่วยเราหน่อยได้ไหม ?"
ผมเหลือบตาดูนาฬิกามันคือสี่ทุ่มครึ่ง
เสียงเธอร้อนรนและต้องการความช่วยเหลือ
ผมเปลี่ยนชุดและขึ้นไปหาเธอที่ห้องทันที
เธอไม่ได้ต้องการอะไรไปกว่า การให้ผมไปเป็นพี่เลี้ยงลูกคนหนึ่งของเธอ ระหว่างที่เธอกำลังต้องเอาไอ้ตัวเล็กอีกตัวเข้านอน
ลิงสองตัวในห้องเดียวกัน และคุณแม่อีกหนึ่งคน ภาวะที่ผมเข้าใจดี
ผมนั่งเป็นเพื่อนลิงตัวพี่ จนหลับไป ก่อนที่พ่อของพวกมันจะกลับมา
สิบนาทีสั้นๆ คืนนั้น ผมรู้สึกดีที่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์
และเรียนรู้ว่า การเลี้ยงลิงที่ยังพูดจาไม่รู้เรื่องนี่ มันยากเหมือนกันแฮะ
"เอาขนมอะไรไหมคะ อยู่ที่เพชรบุรี"
ผมรู้สึกแปลกใจ ที่เธอโทรมาหาและไถ่ถาม
ผมบอกว่าไม่ต้องหรอก อีกไม่นานผมก็จะผ่านไปทางนั้นเหมือนกัน
เราคุยกันสั้น ๆ
มันทำให้บ่ายวันอาทิตย์เงียบ ๆ และอึมครึมของผม สว่างไสวขึ้น
ห้านาทีสั้น ๆ มันทำให้ผมรู้สึกดี
และผมได้รับรู้ว่า เธอยังคงคิดถึงผมอยู่
"ใช้ไม่ได้เหรอคะ แปลกจริง งั้นหนูเปลี่ยนอันใหม่ให้เฮียไปแทนนะ"
ผมหันมองรอบๆตัว จนมั่นใจว่านั่นคือคำพูดที่เธอพูดกับผม
"อือ.. อื้ม" ผมรับคำแบบอ้ำอึ้ง
ร้านค้าก็ย่อมใส่ใจในลูกค้าและไม่เอาเปรียบลูกค้า นั่นเป็นสิ่งที่ดี
"เราจะเปลี่ยนจนกว่าเฮียจะใช้ได้ค่ะ"
"อือ .." ผมรับคำแบบอึดอัดมากขึ้น
สิบห้านาทีที่นี่ มันทำให้ผมรู้สึกสับสน แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณในความใส่ใจของเธอ
คนเขียนบันทึกนี้ ไม่มีทางเป็นเฮียได้ หากใครรู้จักกันดี
จากความสับสน กลายเป็นความขบขัน
ผมไม่ได้หัวเราะมาตลอดอาทิตย์ นี่คือมุขแรกที่เกิดจากความไม่รู้ของเธอ ที่ทำให้ผมหัวเราะได้คนเดียวตอนที่เดินออกมาจากร้านนั่น
ผมเล่าให้เพื่อนคนหนึ่งฟัง และผมเชื่อว่า เขาเองก็ขำจนพุงกระเพื่อมอีกฝั่งจอหนึ่งเช่นกัน
เวลา นาทีสั้น ๆ
บางรายละเอียด ผมก็อยากจะเก็บมันไว้
ปล. เฮ้อ .. เรียกพี่ได้มั้ยน้อง อย่าเรียกเฮีย (ฝังใจ)
| Create Date : 29 มิถุนายน 2552 |
|
6 comments |
| Last Update : 29 มิถุนายน 2552 8:02:38 น. |
| Counter : 591 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ก๊ากกกกกกกกกกกกก