เรื่องโดย     น้ำ-ฟ้า-ป่า-เขา     ภาพโดย     น้ำ-ฟ้า-ป่า-เขา   และ   เพื่อน

สักวันหนึ่ง ผมจะขับ!ขึ้นไปบนนั้น ผมพูดพรางชี้มือขึ้นไปยังทิศที่มุ่งสู่ยอดดอยสอยมาลัย นั่นเป็นคำพูดเมื่อหลายปีมาแล้ว ระหว่างขับรถผ่านเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแม่ตื่น หลังกลับจากม่อนกระทิงดินแดนแห่งมนต์ทะเลหมอก ..... สักวันหนึ่งผมจะขับขึ้นไป .. สักวันหนึ่ง ... สักวัน ... เหมือนเด็กน้อยที่มักพูดกับตัวเองว่าสักวันหนึ่งหนูจะโต เวลาผ่านไป ปีแล้ว ปีเล่า ดอยสอยมาลัย ก็ยังคงสงบนิ่งท้าทายผมอยู่อย่างนั้น ภาพการผจญอุปสรรค์นานัปการกับการที่จะขับรถตะลุยขึ้นไป ภาพกลุ่มรถขับเคลื่อนสี่ล้อที่บรรจุอุุปกรณ์เต็มพิกัด สภาพความสะบักสะบอมของนักเดินทางที่ต่อสู้กับความโหดของเส้นทาง มันฉายอยู่ในหัวของผมมาตลอด ได้แต่มองรถยนต์ขับสี่เดิม ๆ ไม่มีแต่งของตัวเอง แล้วก็บ่นไปว่า สักวันหนึ่งเอ็งจะต้องเต็มพิกัดแน่ งือ ๆ และแล้ววันนั้นที่รอคอยก็มาถึง ขณะขับผ่านเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแม่ตื่นอีกครั้ง หลังกลับจากชมความมหัศจรรย์ของทะเลหมอกแห่งม่อนกระทิงเช่นเคย เราแวะพักพูดคุยกับ จนท.ที่ปากทางขึ้นดอย ข้อมูลที่ได้รับคือ "สภาพเส้นทางวันนี้ดีมาก นี่ก็มีกลุ่มนึง ประมาณซัก 6-7คัน ขับขึ้นไปแล้ว รถเดิม ๆ อย่างพี่นี่แหละก็ขึ้นไปกะกลุ่มเหมือนกัน" ผมตัดสินใจทันทีตั้งแต่พี่จนท.ยังไม่ทันพูดจบ วันนี้แหละที่เราจะขึ้นสู่ยอดดอยสอยมาลัย การรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว และการเดินทางตามความฝันกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจ บ่ายแล้ว เราต้องรีบทำเวลา เสบียงยังพอเหลือสำหรับอีก 2มื้อ "ออกเดินทาง !"

เส้นทางขึ้นที่เห็นตรงหน้าเป็นลูกรังภูเขาแคบ ๆ เริ่มจากหักศอกซ้าย 90องศา เชิดหน้าขึ้นแล้วก็หักศอกขวาอีก 90องศาหายวับขึ้นไปเลย ผมกำลังประเมินสภาพทางอยู่ พลันก็ได้ยินเสียงแตร์รถสวนลงมา เป็นคณะที่ขึ้นไปข้างบนตามที่พี่จนท.บอกนั่นเอง กลับลงมากันหมดแล้ว สอบถามดูได้ความว่า คณะพี่เค้ามีทั้งเด็ก ผู้หญิง ไม่สะดวกที่จะค้าง ห้องน้ำห้องท่าข้างบนก็ไม่มี จึงตัดสินใจกลับลงมา ข้างบนไม่เหลือใครแล้ว อากาศเย็นมากด้วย หมอกลงตลอด พื้นทางบางช่วงแฉะน้ำต้าง ผมฟัง .......... นิ่ง ...........คิด ..........ลุย ! ผมตัดสินใจแล้วและดูจากสภาพรถแต่ละคันก็ดูออกว่าทางไม่โหดเท่าไหร่ บางคันที่สวนลงมาก็เป็นรถขับสี่สภาพเดิม ๆ แบบเรา คันเดียวนี่แหละ อย่างมากถ้าไปไม่ได้ก็จอด เด็ดกระหล่ำดอยกินกัน .......... "เย้ ! ป่าป๊าสู้ สู้ ดอยสอยมาลัย ๆ " เสียงสนับสนุนจากลูกสาววัย 5ขวบของผม

ความสูงจากระดับน้ำทะเลปานกลางตรงปากทางสูง 920 เมตร !! ระยะทางทั้งหมด 9.7กิโลเมตรถึงยอดดอย ช่วง 4 กิโลเมตรแรกเป็นเส้นทางที่ชาวบ้านชาวเขาใช้เพื่อขึ้นมาปลูก ดูแล และเก็บกะหล่ำปลี พบกันได้ทั่วทั้งภูเขาแถบนี้ ลูกแล้ว ลูกเล่า กะหล่ำดอย (อร่อยมากขอบอก) กลางทางตรงประมาณกิโลเมตรที่ 5กว่า ๆ คือทางแยกลงหน่วยจัดการต้นน้ำเขื่อนภูมิพล บางคนบางคณะนิยมเข้าไปพักที่นั่น ทางช่วงสุดท้ายอีก 4กิโล จะเป็นทางขึ้นสู่ยอดดอยโดยตรงแล้ว ไร้ผู้คน ! ไม่ควรจะเจอคน !

เราโยก ๆ คลอน ๆ ไปตามสภาพเส้นทางข้างหน้า ไม่มีความรีบร้อนใด ๆ เราไปอย่างพิมพ์รอยยางยนต์บนทาง ไม่ได้หวดเท้าย่ำคันเร่งชนิดจะไปให้ถึงที่หมายไว ๆ สำหรับเราแล้ว ระหว่างทางไปก็คือจุดมุ่งหมายของเราเหมือนกัน มันไม่ใช่แค่ปลายทาง มันไม่ใช่แค่ให้ถึง เราต้องการซึบซับบรรยากาศรอบข้างให้มากที่สุดด้วย กระจกทุกบานลดลง แอร์รถถูกปิดไปนานแล้ว อากาศเย็น ๆ ภายนอกรถรวมเป็นหนึ่งเดียวกับอากาศภายในแล้ว ความเร็วเฉลี่ยที่ใช้อยู่ในระดับขับเคลื่อนโฟว์สโลว์ เกียร์2 หยุดรถสลับเกียร์1 เป็นระยะยามพบอุปสรรค์

เราไต่ระดับทำความสูงขึ้นมาตลอด ต่อเนื่อง สองข้างทางเริ่มปรากฏยอดเขาน้อยใหญ่อยู่ในระดับต่ำกว่าสายตาแล้ว ที่ระยะทาง 3กิโลเมตรกว่า ๆ ที่ความสูง 1280เมตรจากระดับน้ำทะเล เราผ่านสันดอยยาว ลักษณะเป็นกิ่วลมธรรมชาติ ปุยเมฆลอยไหลเคลื่อนข้ามแนวสันจากฝั่งหนึ่งไปยังฝั่งตรงข้ามตามความแรงของกระแสลมที่หอบพาไป "สวรรค์ ! นี่ไงลูก สวรรค์บนดิน เห็นมั๊ย"

ป า ก ท า ง แ ย ก ห น่ ว ย ฯ แ ย ก ส อ ง ง่ า ม   แ ย ก ซ้ า ย โ ค้ ง ขึ้ น เ ข า มุ่ ง ห น้ า ย อ ด ด อ ย ส อ ย ม า ลั ย

ยอดดอยสอยมาลัย ในที่สุดเราก็เดินทางขึ้นมาถึง หลังคาจังหวัดตาก ทุกทิศทุกทางรอบตัวเราอยู่ต่ำกว่าระดับสายตา ไม่เว้นแม้กระทั่งเมฆ และดวงอาทิตย์ที่กำลังใกล้จะลาลับขอบฟ้า ยกเว้นแต่ดวงดาวที่ยังอยู่เหนือเรา มองไปยังฝากตะวันออกเฉียงเหนือ แลเห็นทะเลสาบเหนือเขื่อนภูมิพลอยู่ลิบ ๆ ฝากตะวันตกเป็นผืนป่าแม่ตื่นอันกว้างใหญ่ไพศาล ใกล้ ๆ กันมีหอคอยหลังหนึ่งที่คนขึ้นมาปลูกไว้ เป็นหอสูง ลักษณะเหมือนจะเป็นหอสังเกตุการมัง ทำไว้สูงต้องขึ้นบันไดลิง แต่บันไดไม่มีให้ขึ้นแล้ว ถ้ามีก็คงจะดีเราจะได้ขึ้นไปนอนหลบหนาวบนนั้น บันไดคงถูกคนรื้อไปสุมทำฟืนอบอุ่นร่างกาย ลมค่อนข้างแรง และอากาศก็เย็นมาก และมีท่าทีว่าจะเย็นลงกว่านี้เรื่อย ๆ เราเดินหาทำเลที่จะหลบลมและวิวดีที่สุด แล้วรีบจัดแจงหาไม้มาตุนเพื่อเป็นฟืน รอค่ำคืนที่อาจหนาวเหน็บต่ำกว่าสิบองศาในคืนนี้ ความจริงเส้นทางไม่ได้มาสุดที่ยอดดอยแห่งนี้ อันที่จริงทางยังต่อไปได้อีกไกล ไปถึงยังหน่วยย่อยดอยสอยมาลัย บางคนลุยจริงสามารถลงถึงริมทะเลสาบเหนือเขื่อนได้เลย แต่มีป้ายเตือนว่าทางต่อจากยอดดอยนี้ไปอันตรายมาก ไม่ควรที่จะเสี่ยงเข้าไป และจุดหมายของเราอยู่ที่นี่ ตรงนี้ เราถึงแล้ว เราต้องการเดินทางมาถึงแค่นี้จริง ๆ ที่ความสูงระดับ 1664 เมตร หลังคาจังหวัดตาก



เต้นท์กางเสร็จแล้ว ดวงอาทิตย์กำลังจะถูกขอบฟ้าสึแดงส้มกลืนหายไป เราเก็บภาพบรรยากาศประทับอีกครั้ง 4 ชีวิต รถ 1 คัน กับเต้นท์ 2 หลัง คืนนี้เราคือเจ้าของยอดดอยแล้ว เราเริ่มก่อกองไฟ ทำอาหารเย็นกินกัน ลูกสาวชอบมาก ตื่นเต้นดีใจและสนุกสนานตลอดเวลา และก็รู้จักช่วยผู้ใหญ่หาฟืนด้วย ช่วยทุกอย่างเลย ^ ^ รสชาติของไข่ปิ้ง ที่โยนลงกองไฟอร่อยดี เป็นกิจกรรมบันเทิงเล็ก ๆ ของเรา ความมืดเข้ามาแทนที่ไปทุกส่วนของท้องฟ้าแล้ว มวลหมู่ดวงดาวดารดาษระยิบระยับ เยอะ ..........มากมายเหลือเกิน ผมเริ่มหยิบไฟฉายมาบีบลำแสงให้พุ่ง เป็นลำตรงขึ้นสู่ท้องฟ้าชี้ดวงดาว แนะนำให้ลูกน้อยรู้จักกับดวงดาวต่าง ๆ เล่านิทานท้องฟ้าให้ลูกฟัง ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว ถุงมือถุงเท้าหยิบขึ้นมาใส่หมดแล้วก็ยังหนาว เราจำต้องเข้าไปนอนในเต้นท์กันเร็วขึ้น เพราะเริ่มทนลมหนาวไม่ไหว คืนนี้แล้ว เรากำลังนอนอยู่ ณ ยอดดอยสอยมาลัย คืนวันที่รอคอยมานานเหลือเกิน เราอยู่บนนี้แล้ว ... บนนี้แล้ว

เช้าวันใหม่เราตื่นมาพบกับหมอกที่ ลงจัด มองเห็นได้เพียงระยะใกล้ ๆ ดวงอาทิตย์ถึงแม้จะโผล่พ้นฟ้าขึ้นมานานแล้ว แสงก็ยังไม่แรงพอที่จะส่องทะลุม่านหมอกหนาออกมาได้ สภาพอากาศหนาวเย็น ชื้น น้ำค้างเมื่อคืีนแรงมาก ทุกอย่างเปียกแฉะไปหมดเหมือนโดนฝนกระหน่ำตลอดคืน เรายังคงไม่เก็บข้าวของ และเต้นท์ เผื่อว่าแดดจะแรงจนไล่หมอกให้จางลงได้ แล้วจะได้ส่งความร้อนมาช่วยให้เต้นท์เราแห้งกว่านี้หน่อย เราซึบซับกับบรรยากาศยามเช้า เก็บความประทับใจทุกสิ่งทุกอย่างไว้ ดื่มด่ำกับบรรยากาศตอนนี้ให้ได้มากที่สุด ท้องเริ่มร้อง เราจัดการกับอาหารแห้งที่ยังคงเหลืออยู่เป็นมื้อเช้าแก้ขัดไปก่อน สภาพชื้นแฉะแบบนี้หุงหาอาหารยากเต็มที หมอกไม่มีทีท่าจะจางลงเลยแม้แต่น้อย และน่าจะปกคลุมอย่างนี้ตลอดวัน

เราตัดสินใจเก็บของ เก็บเต้นท์เปียก ๆ และอำลาดอยสอยมาลัย ระหว่างทางลงเราจอดถ่ายภาพทะเลหมอกเป็นระยะ ตอนผ่านชาวบ้านที่กำลังง่วนกับการเรียงกะหล่ำปลีขึ้นรถเราขอแบ่งซื้อ ชาวบ้านใจดีมีน้ำใจ ให้กะหล่ำปลีหัวใหญ่ ๆ ฟรี ๆ แก่เราตั้งหลายหัว

กลับลงมาถึงปากทาง เราแวะทักทายและขอบคุณจนท.อีกครั้ง แวะหม่ำมื้ออร่อย จิบเบียร์เย็นฉ่ำเล็กน้อย ที่ร้านครัวบุญเติม อยู่ห่างจากปากทางเพียง 3 กิโล ร้านอาหารที่บรรยากาศดีที่สุดบนเส้นทางสายนี้ เส้นทางหลวงหมายเลข 1175 จากนั้นเราก็มุ่งหน้าสู่กรุงเทพ เดินทางกลับเข้าสู่ชีวิตประจำวัน

...

....

.....

ผมเคยเจอคำถามว่าขึ้นไปทำไม นอนคืนนึง แค่นั้นหรือ บนนั้นมีอะไรเที่ยวชม ทางขึ้นก็ลำบาก สำหรับผมแล้วคำตอบก็อาจจะเหมือนกับคำตอบอมตะของนักไต่เขานามกระฉ่อนโลกผู้ทิ้งร่างไว้บนยอดเขาเอเวอเรส George Mallory ต่อคำถามที่ถามเขาว่า"why do you want to climb Mt.Everest?" .............. คำตอบของMallory "because it's there" ผมเพียงแค่เติมเต็มฝัน ๆ หนึ่งของผมเท่านั้น พร้อมกับปลูกฝังความรักธรรมชาติแก่ลูกน้อยไปด้วย เพียงหวังว่าสัญชาตญาณแห่งการคืนสู่ธรรมชาติจะซึมซับอยู่ในตัวของเค้า ^ ^