คุณครูนักเรียนอนุบาล 2 วันนี้มีสอนตั้งแต่ 9 โมงเช้า ตั้งปณิธานบอกตัวเองอย่างหนักแน่นว่าจะใจเย็น เด็กก็คือเด็ก อย่าไปดุเขา อย่าทำให้เขาเสียขวัญ เด็กอนุบาล 2 สี่ห้าขวบเท่านั้น จะไปรู้เรื่องอะไรมากมาย เขายังบริสุทธิ์เกินกว่าจะเป็นที่รองรับอารมณ์ของเรา ใกล้จะเสร็จภารกิจ อีก 20 นาทีเท่านั้น ไอ้ที่อดทนเก็บกลั้นไว้ตั้งแต่ชั่วโมงแรกก็เริ่มจะล้นออกมา เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกตัวได้ก็ยิ้ม แล้วก็เงียบ เด็กๆก็เงียบตาม หันมามองว่าครูเงียบทำไม เลยได้สอนต่อ เด็กๆก็เลยวิ่งเล่นกันต่อ (ห้องเรียนเป็นห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆ ใหญ่ๆ มีบาร์สำหรับเกาะรอบห้อง แถมด้วยเสาหลักกลางห้อง) ความเครียดแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ ฉันจะเอายังไงกับมันดี(วะ)เนี่ย เอาเด็กไม่อยู่เอาเสียเลย หกล้มปากแตก เจ็บตัวจะทำยังไง ก็เลยเงียบอีก แล้วค่อยสอนต่อ เป็นอย่างนี้อยู่เกือบ 10 รอบ ทนไม่ไหวแล้ว เลยบอกเด็กๆว่า ครูไม่สอนแล้วนะ แล้วจับเด็กแยกไปคนละมุมเลย ให้เนั่งลงกระจายเต็มห้อง แล้วก็เปิดเพลงแนวคลาสสิคจากหนังเรื่อง Rich and Famous อยากฟังเองนั่นแหละ ตั้งใจจะสงบจิตใจตัวเอง แล้วสั่งให้เด็กนั่งเงียบๆ ปิดไฟ ฟังเพลงที่ครูจะเปิด เด็กบางคนก็หน้าจ๋อย บางคนที่แสบๆ ก็ไม่รู้เรื่องว่าครูโกรธแล้วนะ แล้วก็เริ่มมีบางคนลุกขึ้นมาเต้นกับเพลงอย่างมีความสุข เด็กๆคนอื่นๆก็เต้นตามมั่ง เคยเห็นรูปอะไร เคยเรียนท่าอะไร ก็พยายามจะเลียนแบบ แข่งกันเต้นสุดฤทธิ์ ทำเอาเรารู้สึกผิดที่ไปโกรธเขา ที่อารมณ์เสีย พวกเด็กๆที่หน้าจ๋อยๆ พอเห็นเพื่อนเต้นก็เต้นมั่ง พวกเขาบริสุทธิ์เกินกว่าจะใส่ใจความหงุดหงิดของใครๆ คนเป็นครูก็เลยได้ทีที่จะไถ่โทษที่ตัวเองก่อไว้ สนับสนุนให้นักเรียนตัวน้อยๆลุกขึ้นมาเต้นกันใหญ่ จนเพลงจบ สนุกสนานกันถ้วนหน้า แล้วปรบมือให้ตัวเอง ขณะฟังเพลง สายตามองที่เด็กๆเหล่านั้น มือไม่ได้ว่าง หากเขียนไดอารี่ไปด้วย I don't want to be me. That's why I'm not writing in my language. I'm calming down myself. I feel so bad. They are nice. They are good girls. Trouble is actually lying on me. I'm not a good teacher. I know it. I can't teach them. Yes, they love to dance. They'd like to learn. But I can't shoot them to the top. I just can't. ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะหนีตัวเองพ้น กรรมย่อมกำหนดชีวิต เปล่า ไม่ได้บอกว่าการสอนเป็นเวรเป็นกรรม เป็นบุญที่เราสร้างมาต่างหาก ที่ทำให้เราได้สอน ให้กำลังใจตัวเอง......ให้กำลังใจทุกคน แต่ละอย่างที่เกิดขึ้น เชื่อว่ามันเป็นผลบุญที่เราได้สร้างมา มองโลกในแง่ดี................   Create Date : 29 สิงหาคม 2549 5 comments Last Update : 29 สิงหาคม 2549 12:43:59 น. Counter : 1214 Pageviews. Share Tweet

ดิฉันไม่เคยเป็นครู แต่รู้ว่าการเป็นครูยากนักหนา...เลยอยากมาให้กำลังใจคะ อย่าเพิ่งท้อนะคะ... คิดว่า อีกหน่อย คุณต้องเป็นครูที่ดีแน่ๆ เพราะคุณรู้ตัวว่าโกรธ พยายามระงับ...อีกหน่อย พอชั่วโมงบินเยอะๆ คงสบายขึ้นแหละน่า คนเป็นแม่เลี้ยงลูกตัวเองแท้ๆ ยังสติแตกเลยคะ นับอะไรกะครูที่ต้องเจอเด็กเยอะๆ ... บางวัน ดิฉันตั้งใจเลี้ยงลูกมากไป กลับรู้สึกไม่ดี...สู้บางวันที่ไม่ตั้งใจเลี้ยงไม่ได้ ...จริงๆ นะคะ...วันที่ไม่ตั้งใจ เราก็จะไม่ค่อยกังวลกะสิ่งที่เราต้องให้ลูกไม่ผูกกะเงื่อนเวลามาก ปล่อยมันไหลไปปปปป เด็กอนุบาลจะให้เรียนอะไรเยอะแยะคะ คุณครู   โดย: มรรคณิชา 29 สิงหาคม 2549 13:19:38 น.

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ   โดย: opleee 29 สิงหาคม 2549 21:29:21 น.

ครูคือคนให้ความรู้แต่ไม่ใช่เสมอไปครูเป็นมากกว่าที่เราคิด ครูเป็นอาชีพที่ต้องใช้ความอดทนสูง จากนักเรียนที่เห็นใจคุณครู   โดย: การ์ตูน IP: 124.120.63.130 9 ธันวาคม 2549 20:55:27 น.

ฮันนี่   โดย: ดล IP: 124.120.63.130 9 ธันวาคม 2549 20:59:26 น.

หวีดดีค่ะ เราก็เป็นอีกคนนะคะที่กำลังจะก้าวไปเป็นครู คิดเลยค่ะว่าเราจะเป็นครูจริงๆๆรึป่าว เพราะเวลาที่ไปสอนนักเรียน ก็เอาเด็กนีกเรียนไม่ค่อยอยู่เหมือนกัน หาทางวิธีแก้ไขพฤติกรรมบางอย่างของนักเรียนแล้ว ก็ใช้ได้แค่ไม่นาน ต้องคอยคิดอยู่เสมอว่าจะจัดการกับเด็กยังไง เหนื่อยมาก็หลายครั้ง บางทีคิดว่าเราคิดผิดรึป่าวที่เลือกมาเป็นครู แต่ก็ได้กำลังใจจากคนรอบข้าง เลยยังสู้อยู่ค่ะ บางทีอยู่กับเด็ก ก็ได้อะไรดีดีเยอะนะคะ บางวันก็ทำให้เราอมยิ้มได้ บางวันก็ทำเราเกือบร้องไห้ก็มี ก็ต้องอดทนกับมันอ่ะค่ะ   โดย: ปุก IP: 58.64.112.29 18 ตุลาคม 2551 15:00:38 น.