Bloggang.com : haiku : รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๔

รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๔

"ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ตราบนั้นต้องมีเธอ..."
"ตราบใดที่หัวใจยังมีเธอ ตราบนั้นต้องไม่สิ้นลมหายใจ..."
"ตราบใดที่หัวใจยังมั่นคง ตราบนั้นรักต้องเข้มแข็ง..." (จากไอทีวี)

เทซกทุกข์ใจเรื่องอาการป่วยของอึนโซ มาหาจุนโซ
"ไม่ได้เจอกันนาน" จุนโซเอ่ยทัก
"นั่นซิ นานทีเดียว ยูมีเป็นไงบ้าง"
"อ้อ! สบายดี ตอนนี้ไปโซล"
"มันก็แปลกนะ เวลาฉันมีปัญหา นายเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันนึกถึง" แววตาเทซกครุ่นคิดหนักใจ
"มีอะไรหรือ นายมีปัญหาอะไร"
"ฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่า จะบอกนายดีไหม" เทซกลังเลใจที่จะบอกเพื่อน แต่อีกใจก็คิดว่าจุนโซควรได้รับรู้เรื่องนี้ด้วย
"มีอะไรก็บอกมาซิ เรื่อง...เรื่องอึนโซงั้นหรือ" จุนโซคิดไม่ผิด แต่เทซกตัดสินใจเก็บงำเรื่องนี้ไว้บอกปัดเพื่อน
"เปล่าหรอก นายจะกลับอเมริกาหรือ"
"ใช่"
"ไปแล้วอย่าหวนกลับมานะ ไม่ควรมาอีก"
"เทซก...อึนโซน่ะ...ฝากนายด้วยนะ" จุนโซบอกเสียงแผ่ว หัวใจโหย จำใจเดินไปตามทางที่ตนได้เลือกแล้ว

อึนโซนอนนิ่ง เม็ดยาตกเกลื่อนพื้น ปากเรียกพี่ชายเบา ๆ น้ำตาไหล ค่อย ๆ ทรงกายลุกขึ้น
จุนโซกลับถึงบ้านเห็นอึนโซมารออยู่ ชะงักมอง รอยยิ้มของอึนโซเจือด้วยแววหม่นมัว

ภาพของพี่ชายที่กำลังชงชาให้ ดูพร่าจางคล้ายมองผ่านความฝันอันลางเลือน
"ดื่มชาหน่อยซิ" จุนโซวางถ้วยตรงหน้าอึนโซ เธอคว้ามือพี่ชายจับไว้แน่น ก้มหน้าพูดเสียงเครือ
"พี่ชาย...พี่ต้องไป...จริง ๆ หรือคะ" เงยหน้าน้ำตารินอ้อนวอนเขา
"อยู่กับเค้า...สักหกเดือนจะได้หรือเปล่า...แค่หกเดือนเท่านั้น เค้าขอเพียงแค่นี้ จะได้หรือเปล่า...ได้ไหม..."
"อึนโซ เธอเป็นอะไรไปเนี่ย" สีหน้าจุนโซกังวลใจ
"ไม่ได้หรือ...ไม่ได้ใช่ไหม...ใช่ไหม" จุนโซเบือนหน้า สายตาทอดต่ำ
"ตอนนี้...สายไปซะแล้ว"
"ทำไม...ทำไมถึงสายไปล่ะ ยูมีจะได้อยู่กับพี่ตลอดไป ทำไมเค้าขอแค่หกเดือนไม่ได้"
"อึนโซ...ทำไมขอแบบนี้ล่ะ" คิ้วจุนโซขมวดมุ่น น้ำตาหยด

"เค้า...ทำไมจะขอไม่ได้ ทำไมไม่ได้ เค้ารักพี่นะ...รักพี่มากเหลือเกิน ทำไมเค้าต้องสละพี่ด้วย ทำไมต้องเป็นคนดีต้องคอยเสียสละด้วย" น้ำเสียงดังขึ้นด้วยอารมณ์สูญเสีย จุนโซทอดถอน กัดริมฝีปากแน่น ข่มห้ามความรู้สึกของตน แต่น้ำเสียงก็ปิดความร้าวรานไม่มิด
"เธออยากปล่อยให้ยูมีตาย...แล้วมาอยู่กับพี่งั้นหรือ เธอทำได้หรือ บอกหน่อยซิ" ถ้อยคำไม่เพียงเชือดเฉือนความรู้สึกของคนฟัง คนพูดก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่ากัน
"ทำไม่ได้...ไม่ได้..." อึนโซพึมพำ ยอมรับความจริงอันขมขื่น
"อึนโซ...เรื่องนี้...พี่หมดทางเลือก" เสียงพูดโรยแรง หาใช่เพียงเธอที่ต้องเลือกสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจตน ความหวังของอึนโซที่จะใช้เวลาอันน้อยนิดที่เหลือได้ใกล้ชิดเขา เลือนหาย
จากจุนโซมาแล้ว คำพูดของเขายังอึงอลอยู่ในหัวสมองของอึนโซ กำลังกายที่อ่อนแรงจากความป่วยไข้ และกำลังใจที่อ่อนล้าด้วยหนทางรักที่สิ้นหวัง อึนโซล้มลงหมดสติขณะเดินอยู่ริมถนน ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

เทซกเห็นจุนโซมาหาที่ห้องก็เอ่ยปาก
"เจอนายวันเดียวตั้งสองครั้ง ดื่มอะไรดีล่ะ"
"ขอที่แรง ๆ นะ" เทซกมองหน้าเพื่อน
จุนโซยังค้างคาใจกับท่าทีของอึนโซ เอ่ยถามเทซก
"อึนโซเป็นอะไรหรือเปล่า เธอเป็นอะไรงั้นหรือ" เทซกชะงักนิ่ง
"ไม่มีอะไรนี่ เจออึนโซมาหรือ" เทซกบอกเสียงปกติ
"อึนโซไปหาฉัน นายแน่ใจหรือว่าเธอไม่เป็นอะไร ยังงั้นหรือ" จุนโซย้ำถาม จ้องหน้าเพื่อน
"นายอยู่ในฐานะอะไรถึงมาถามฉันได้แบบนี้ นายยังมีสิทธิ์จะถามอีกหรือ ตอนนี้เธออยู่กับฉัน ไม่ต้องห่วงหรอก"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เทซกกดรับแล้วเดินไปอีกทาง ได้ข่าวว่าอึนโซเข้าโรงพยาบาล จุนโซมองหนังสือรักษาโรคมะเร็งที่วางอยู่บนโต๊ะแต่ไม่ติดใจอะไร ได้ยินเสียงเทซกพูดอย่างตกใจว่ามีคนเป็นลม เทซกปิดโทรศัพท์แล้วท่าทางรีบร้อนจะออกไป
"โทษที ฉันต้องรีบไป"
"มีอะไรหรือ ใครเป็นลม" เทซกชะงักไปครู่หนึ่ง หันมาบอกจุนโซ
"เพื่อนฉันเอง นายไม่รู้จักหรอก"

เทซกรุดมาโรงพยาบาล ทันได้ยินอึนโซร้องบอกหมอด้วยความกลัวและเจ็บปวดว่า อย่าปล่อยให้เธอตาย เสียงของอึนโซกรีดความรู้สึกของเทซก ที่ต้องเห็นความทรมานของคนที่ตนรักโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย เทซกพาอึนโซกลับไปพักที่ห้องของเขา อุ้มเธอไว้ในวงแขน วางลงบนเตียงห่มผ้าให้ นั่งเฝ้าตลอดเวลาจนฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว หันไปเห็นแดดแรงที่สาดเข้ามาถึงหญิงสาวก็ลุกขึ้นปิดม่าน แล้วลงนั่งพิศมองดวงหน้านวลที่นอนนิ่ง แววตาครุ่นคิด

จุนโซนั่งนิ่งมองภาพท้องทะเลที่ตนเองวาด ผืนน้ำสีเข้มจัด มีโทนอ่อนของชายหาดเพียงส่วนล่างของภาพ สีของทะเลประหนึ่งความรู้สึกของเขาที่มืดมิดจนหาทางออกไม่เห็น คำพูดของน้องยังก้องอยู่ในหู ยูมีเข้ามาในห้องเอ่ยทักเขา จุนโซนั่งนิ่งไม่ไหวติงแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น หันมาสีหน้ายุ่งยากใจ ร้องขอในสิ่งที่ยูมีไม่มีวันยอมรับได้
"ยูมี ให้เวลาผมสักหน่อยจะได้ไหม แค่ไม่กี่เดือน ขอเวลาผมแค่ไม่กี่เดือนแล้วรับรองว่า ผมจะกลับมาหาคุณอีก...คุณ...จะยอม...ให้ผมได้ไหม" เสียงพูดค่อย ๆ เบาลง ยูมีน้ำตาไหล
"ไปเลย ไปเลยซิ แล้วไม่ต้องกลับมา ไปให้ตลอดเลย ไม่ต้องกลับมาอีก ทำไมฉันต้องมาลำบากเอาใจคุณด้วยนะ" พูดแล้วก็ดึงเสื้อที่เพิ่งซื้อให้เขามาออกจากถุงทิ้งลงพื้น
"ยูมี..."
"ฉันไม่ใช่คนโง่นะ อย่ามาทำแบบนี้ ฉันรู้สึกต่ำต้อยที่สุดแล้วนะ เชิญคุณไปเลย ไปเลยซิ " ยูมีขับไล่ไสส่งเขา จุนโซกอดเธอไว้ไม่พูดอะไรอีก
"อย่าทิ้งฉันนะคะ"

เทซกทำอาหารเช้าให้อึนโซ ชิมดูรสแปลก ๆ บ่นกับตัวเอง
"ทำอะไรผิดอีกเนี่ย" เห็นอึนโซลงมาจากข้างบน เดินเข้าไปหาพลางถามอย่างเร็ว
"อ้าว! ลุกแล้วหรือ ค่อยยังชั่วแล้วหรือ ไม่ปวดแล้ว"
"ขอโทษนะคะที่ต้องพลอยตกใจ กลับล่ะค่ะ" อึนโซจะก้าวเท้าเดิน เทซกขวางไว้ ประคองเธอให้นั่งลง บอกอย่างอาทร
"ฉันไปเจอโรงพยาบาลที่พร้อมจะรับรักษาเธอแล้ว ฉันสั่งให้โรงพยาบาลเมื่อคืนโอนรายละเอียดไปที่โน่นแล้วด้วย"
"พี่เทซกคะ"
"นี่ฟังนะ ทำตามฉันสั่ง โรคลูคีเมียมันรักษายากก็จริง แต่เธอไม่จำเป็นต้องตายนี่ โรงพยาบาลนี่วิวสวย แถมยังมีทะเลสาบเหมือนโรงแรมห้าดาวเลย จัดว่าเป็นที่ ๆ ดีที่สุดแล้วในประเทศนี้ ถ้าเธอยังไม่ดีขึ้น เราจะไปรักษาที่เมืองนอกกัน ที่นี่เขาจะรักษาเธอดีที่สุด ฉันรับรองเลย" อึนโซมองหน้าเขาไม่พูดอะไรลุกขึ้นจะกลับ เทซกพูดต่อ
"เธอ...ทำไมถึงรีบยอมแพ้ ไม่ลุกขึ้นต่อสู้ อึนโซ" เทซกลุกขึ้นยืน อึนโซเดินต่อ ชายหนุ่มขู่สำทับ
"จะให้บอกจุนโซไหม" ได้ผล อึนโซชะงักไป

"จะให้บอกไหม อยากให้บอกเขาไหมว่า เธอน่ะป่วยหนัก" อึนโซหันมาทันที ร้องห้าม
"อย่าเชียวนะคะ อย่าบอกนะคะพี่เทซก พี่ชายจะไม่อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้ ไม่นะคะ อย่าให้พี่รู้นะคะ" อึนโซเห็นแววตาของเขาแล้วก็เสียใจกับสิ่งที่พูดออกไป
"ฉันขอโทษค่ะ ฉันเสียใจจริง ๆ ฉันทำไม่ดีกับพี่เทซกไว้ตั้งมากมาย" เทซกจับมือเธอไว้ดวงตาฉายแววอ่อนโยน พูดอย่างเว้าวอน
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอโทษนะอึนโซ ไปกับฉันนะ เธอทำไม่ดีกับฉันไว้มาก เธอเองก็รู้ดี ได้เวลาที่ต้องชดใช้แล้วนะ ถ้าฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อช่วยเธอล่ะก็ ถ้าฉันปล่อยให้เธอตาย ฉันจะอยู่ยังไง ฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอหรอกนะ แต่ทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อฉันเถอะนะ เธอคงต้องชดใช้ เธอก็รู้ดีนี่ เธอน่ะลองคิดถึงเรื่องไม่ดีที่เธอทำกับฉันไว้ซิ จะปล่อยไว้ยังงั้นได้ยังไงกัน" น้ำตาเทซกค่อย ๆ หลั่งลง อึนโซเบือนหน้าหนี เทซกโมโหจับตัวเธอไว้ ตะคอกใส่
"อยากตายจริง ๆ หรือไง อยากตายนักหรือ ตอบมานะ"
"ฉันอยากจะอยู่ ฉันยังอยากจะอยู่" อึนโซร่ำไห้บอกเขา ในใจรู้ดีว่าความหวังนั้นลางเลือนเต็มที

อึนโซกลับมาเก็บของที่บ้านเตรียมจะไปรักษาตัว เปิดลิ้นชักเห็นแหวนของจุนโซ นึกถึงวันที่เขาสวมให้ อึนโซหยิบแหวนขึ้นมากำไว้แน่น
จุนโซกลัดกลุ้มหาทางออกไม่ได้ ดื่มแต่เหล้าดับความทุกข์

ซุนอิมเปิดประตูเข้ามาในห้องเห็นอึนโซเช็ดถ้วยชามอยู่ ออกปากถาม
"ทำอะไร มานั่งอยู่เงียบ ๆ"
"เช็ดถ้วยไว้ให้แม่ไงคะ หนูรู้ว่าแม่ไม่ค่อยมีเวลาค่ะ"
"อะไรหรือ ลูกก็ทำประจำแหละ จนแม่ชักรู้สึกผิดแล้ว"
"แหมหนูก็อยากทำให้สะอาดไว้ ตอนยังพอมีเวลาค่ะ...คือ แม่คะหนูน่ะได้งานใหม่แล้วนะคะ"
"จริงหรือ"
"ค่ะ เป็นโรงแรมใหญ่ที่โซลค่ะ ดีไหมคะ โชคดีชะมัดเลย" อึนโซเปิดกล่องหลายกล่องออกพลางบอกแม่
"นี่ถุงเท้ากับชุดชั้นในนะคะ แล้วนี่ก็ชุดนอนด้วย แล้วก็ยัง แอ่น แอ้น สวยไหมคะ" อึนโซดึงชุดสวยออกจากถุงยกขึ้นให้แม่ดู
"นี่เกิดเสียสติอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย มาเสียเงินซื้อให้แม่ทำไมกันเล่า ดูชุดชั้นในพวกนี้ซิซื้อมาเยอะจนใส่ได้จนตายเลย"
"ถ้าได้ยังงั้นน่ะก็ดีซิคะ เนี่ยลูกที่ดีก็ต้องซื้อชุดชั้นในให้แม่ซิเนอะ จริงไหมคะ"
"ก็ไปอยู่แค่โซลเท่านี้เองนี่นา" อึนโซสะดุดไปชั่วครู่แล้วพูดกับแม่สีหน้ายิ้มแย้ม
"แม่คะ แม่ชอบสีไหม สวยนะ มาลองหน่อยนะคะ"
"อุ๊ย! ไม่อยากลองตอนนี้" ปากบ่นแต่ก็ยอมตามใจลูก
"น่าน! สวยจริง ๆ เลย มีราศีขึ้นมาเชียว ถ้าหนูสวยก็คงจะเหมือนแม่นะคะ หนูน่ะอยากจะมีเงินซื้อเสื้อกันหนาวสวย ๆ ให้แม่มาตั้งนานแล้วล่ะค่ะ"
"สงสารแม่ขึ้นมาหรือ"
"เปล่าสักหน่อย ขอบคุณแม่ต่างหากคะ ขอบพระคุณนะคะแม่ หนูอยากให้แม่ดีใจที่มีหนูเกิดมาเป็นลูกสาวน่ะค่ะ เหมือนหนูได้อยู่กับแม่มาตลอด" แม่ลูบผมลูกสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

อึนโซมาขอร้องให้ชีเน่ดูแลแม่ทั้งสอง แต่ชีเน่ไม่สนใจใยดี
"เธอขอกลับบ้านกับฉันหรือ ทั้งๆที่เธอฉีกหน้าครอบครัวฉันขนาดนี้นะ เหลือเชื่อเลย เธอเนี่ยนะ เสียใจคืนนี้ฉันต้องอยู่เวรไม่ได้กลับบ้าน" ชีเน่จะลุกไป อึนโซเรียกเพื่อน
"ชีเน่ ฉันอยากจะขอ...ให้เธอช่วยสักหน่อย"
"ช่วยหรือ อะไรล่ะ"
"ฉันจะต้องย้ายไปทำงานที่โซล คงจะไม่ได้กลับมาอีกนานเลย คุณแม่เธอกับแม่ของฉันฝากเธอด้วยนะ เธอเป็นคนเดียวที่ฉันจะขอให้ช่วยแบบนี้ได้ เธอก็รู้ดีนี่นาว่าพี่จงชลเป็นยังไง คงจะพึ่งเขาไม่ได้หรอก นาน ๆ ทีก็แวะไปทักทายแม่ให้หน่อยนะ ยิ่งถ้าไม่มีฉันแล้ว แม่ก็จะเหลือแต่เธอคนเดียวเท่านั้น" ชีเน่ยกนาฬิกาขึ้นดูถามเพื่อนสีหน้าเฉยเมย
"มีอะไรอีกไหม"
"ส่วนคุณแม่เธอ...จากนี้ไป...ก็คงจะไม่ได้เห็นฉันอีกแล้ว ฉันก็เลยอยากจะขอค้างที่บ้านเธอสักคืนนะ ให้ฉันไปหน่อยนะ"
"พูดตลกจัง จะตายหรือยังไง" อึนโซอึกอักตอบเบา ๆ
"นั่นซินะ ชีเน่ ขอร้องล่ะ"
"ทำไมฉันต้องลำบากไปดูแลแม่เธอด้วยล่ะ ไปดีกว่า แล้วก็คงไม่ต้องเจอกันอีกนะ"

อึนโซมาค้างกับคุงฮาที่บ้าน แม่ลูกนอนด้วยกันบนเตียง แม่กุมมืออึนโซไว้ ลูกสาวเอ่ยถาม
"แม่คะ เกลียดหนูหรือเปล่า"
"อย่าพูดอย่างนั้น ทำไมแม่ต้องเกลียดลูกล่ะ แม่น่ะ...แค่คิดถึงลูกคนนี้แม่ก็ชื่นใจแล้วล่ะ"
"จริงหรือคะ"
"ใช่แล้ว จริงนะลูก"
"ขอโทษนะคะแม่ ต่อให้หนูเป็นลูกสาวของแม่ ก็คงจะไม่มีความสุขไปกว่านี้หรอก" แม่หันมองอึนโซ
"ไม่จริงนะ ไม่จริงหรอก แม่คนนี้มีความสุขที่อึนโซเป็นลูกแม่ แม้เราจะต้องพรากจากกัน และยังมีเรื่องระหว่างจุนโซกับลูก แม่ก็บอกไม่ถูกว่ามีความสุขแค่ไหนที่ได้เลี้ยงลูก ตอนลูกยังเล็กลูกเคยเดินไปเด็ดดอกไม้ให้แม่ เห็นแล้วแม่อดปลื้มใจไม่ได้ ลูกถือดอกไม้ไว้ในมือน้อย ๆ แล้วเดินเตาะแตะเอามายื่นให้แม่ ลูกน่ารักที่สุด...ลูกสาวแม่" อึนโซมองหน้าแม่
"แม่ขา" คุงฮาเห็นอึนโซร้องไห้
"ร้องไห้อยู่หรือ อย่าร้องไห้แบบนี้ซิลูก ลูกสาวที่น่ารัก...อึนโซ"

รุ่งเช้าอึนโซเปิดตู้เห็นถ้วยของพ่อกับแม่ หยิบถ้วยของพี่ชายและของตัวเองวางเรียงกัน เอ่ยลาน้ำตานองหน้า
"ต่อไปนี้หนูจะขออยู่ด้วย...ตลอดไป...พ่อขา แม่ขา...หนูลา...พี่ชาย...ลาล่ะนะ"

เทซกมารับอึนโซไปรักษาตัว จงชลเห็นก็รีบเข้ามาทักทาย
"อ้าว! คุณเองหรือครับ ไงครับ สบายดีหรือครับ ขอบคุณที่ช่วยหางานให้น้องสาวผมถึงที่โซลเลยนะครับ ต้องขอบคุณจริง ๆ เลยนะครับเนี่ย"
"ไม่เป็นไรหรอก แต่ช่วยทำอะไรให้ฉันสักอย่างนึงได้ไหม" เทซกยื่นนามบัตรให้
"แวะไปที่โรงพยาบาลนี้ แล้วให้หมอตรวจเลือดดูหน่อย" จงชลทำหน้างง ๆ
"ให้ไปตรวจเลือดหรือ แต่ว่าผมไม่ได้เป็นโรคอะไรนี่"
"ไม่ใช่อย่างนั้น ถือว่าทำให้ฉันก็แล้วกัน"
"อ๋อ! ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ได้ แค่นี้เรื่องเล็กน้อย คุณอยากให้ทำอะไรก็ว่าตามกันอยู่แล้วล่ะครับ ตรวจก็ตรวจซิ"
อึนโซกับแม่เดินออกมาจากบ้าน ซุนอิมเอ่ยสวัสดีกับเทซก
"ผมจะตามไปที่โซลด้วย ผมจะคอยดูแลเธอเองนะครับ" แม่หันไปมองหน้าลูกสาว
"แม่คะ..."
"เราน่ะ ถึงแล้วก็โทรมาด้วยนะ ดูแลตัวเองนะลูกนะ"
"แม่คะ..."
"แม่รู้" อึนโซมองหน้าแม่ อาจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เธอจะได้เห็นแม่ เอ่ยลาคำสุดท้าย
"แม่คะ ไว้เจอกันอีกนะคะ"
"นั่นซินะ"

ระหว่างขับรถ ทั้งที่รู้ว่าสะเทือนใจอึนโซ เทซกก็ยังเอ่ยปากถาม
"อีกไม่นานเขาก็จะไปอเมริกากันแล้วสองคนนั่น ไม่ไปบอกลาเขาหน่อยหรือ อยากเจอเขาไหม ฉันก็ไม่อยากจะถามหรอก แต่ว่า...ได้เจอจุนโซ...บ้างหรือเปล่าล่ะ"
"เปล่าคะ"
"งั้นก็ดีแล้วนี่" เทซกไม่อยากให้จุนโซและอึนโซจากกันโดยไม่ได้ร่ำลา ตัดสินใจหักพวงมาลัยเลี้ยวรถพาเธอไปหาเพื่อน

จีวัน คิมและยูมีนั่งล้อมกองไฟอยู่ที่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน คิมกระเทาะเปลือกเกาลัดส่งให้จีวัน
"ขอบคุณไม่มีอะไรจะเปรียบเลยล่ะครับเนี่ย" ยูมีมองเกาลัดในกองไฟ เอ่ยขึ้น
"เกาลัดดูน่ากินมากเลยนะ"
"ไม่ต้องมาขอบคุณฉันหรอกค่ะ ฉันก็แค่วิ่งไปเที่ยวหาซื้อจนรอบโรงแรมเท่านั้นเองแหละ ว่าแต่จุนโซอยู่ไหนคะ" ยูมีหน้าเสีย จีวันรีบบอกว่าจะไปตามมาให้แล้วลุกเดินไป ยูมีบอกคิม
"เขาคงมีอะไรไม่สบายใจ บ่ายนี้เขาดื่มค่อนข้างหนักค่ะ"
"จุนโซน่ะหรือดื่มเหล้ากลางวัน" คิมไม่อยากจะเชื่อ
"ไม่ค่อยเหมือนเขาใช่ไหมคะ"

จีวันเข้ามาปลุกจุนโซที่เมาหลับอยู่
"จุนโซ ยุน จุนโซ ดื่มอีกแล้วหรือนี่ หลัง ๆ นี่นายเป็นอะไรไป นึกว่านายทำใจยอมรับได้แล้วซะอีก นี่นายเอาแต่ดื่ม มีสติหน่อยซิ อย่าดื่มมากนัก รู้ไหม"
"ผมไม่เมาสักหน่อย ไปก็ไป" เสียงยังอ้อแอ้ ลุกขึ้นเดินออกมานอกบ้าน คิมบอกว่าอึนโซจะไปโซล
"หา! อึนโซน่ะหรือคะ" ยูมีแปลกใจ
"ยังไม่รู้หรือคะ อึนโซไปได้งานทำที่โซล ฮัน เทซกคงใช้เส้นสายช่วยด้วยล่ะค่ะถึงได้งานที่โน่น เมื่อวานเธอก็เพิ่งแวะมาบอกลาฉันน่ะค่ะ"
"อึนโซน่ะหรือ อึนโซได้งานที่โซลหรือ" จุนโซลุกขึ้นอย่างลืมตัว ยูมีพลอยลุกตาม
"ใช่ค่ะ ฉันนึกว่ารู้กันหมดแล้วซะอีก เห็นว่าคุณจะไปอเมริกาเดือนหน้า ก็เลยนึกว่าเธอคงจะบอกพวกคุณแล้วน่ะ ไม่รู้เลยนะเนี่ย"

จุนโซถอนใจกลัดกลุ้มกำลังจะเดินเข้าบ้าน ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาหันไปมอง เห็นเทซกขับรถพาอึนโซมาถึง เทซกเปิดประตูให้เธอ อึนโซลงจากรถ จุนโซมองเธอไม่วางตา ดวงตามีคำถามที่อยากได้คำตอบจากน้องมากมาย อึนโซมองตาพี่ชายก็เข้าใจความรู้สึกเขา ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเทซกเดินเคียงไม่ห่าง
"พี่ชาย ยูมีด้วย ดีจังที่อยู่กันพร้อมหน้า ฉันมาลาน่ะค่ะ วันนี้ฉันจะย้ายไปโซล" จุนโซมองอึนโซแน่วแน่ พูดเสียงเข้ม
"ขอคุยด้วยหน่อย" พูดจบก็เดินเข้าข้างใน
"พี่ชาย..." จุนโซชะงักฝีเท้า เน้นน้ำเสียงเด็ดขาด
"ตามลำพังนะ" ยูมีเรียกจุนโซทำท่าจะเดินตาม เทซกขวางไว้ บอกอึนโซ
"ตามเข้าไปซิ" อึนโซเดินตามพี่ชายเข้าไป

ยูมีนึกหึงถามเทซกอย่างข้องใจ
"ทำไมต้องพาเค้ามาที่นี่ เธอคิดดีแล้วหรือ"
"ฉันก็เสียใจที่พามา ไม่ต้องพูดแล้ว ถึงยังไงยุน จุนโซก็ไม่ทิ้งจิน ยูมีหรอกน่า"
"นี่! เธอจะโทษฉันหรือ"
"อ๋อเหรอ ฉันโทษใครอยู่งั้นหรือ ตลกนี่" เทซกหัวเราะ ตีหน้าเหรอหรา พูดแดกดันตัวเอง
"ฮัน เทซกคนนี้ขี้ขลาด ไม่กล้าบอกความจริง กลัวใครจะมาพรากคนรักไป"
"เทซกเนี่ย"
"ปล่อยวางซะเถอะนะ อย่าโทษตัวเอง ฉันรู้สึกแย่กว่าเธอตั้งเยอะตั้งแยะ ฉันอาจจะถูกฆ่าตายถ้าจุนโซรู้ความจริงเข้า"
"นี่เธอพูดเรื่องอะไร" เทซกไม่ยอมพูดต่อ สีหน้าหนักใจ

จุนโซนั่งกับอึนโซที่ม้านั่งยาวหลังบ้าน จุนโซเริ่มเอ่ยก่อน
"ทำไมเธอต้องไป พี่เป็นฝ่ายที่จะไปแล้ว"
"เค้ารู้ว่าพี่จะไป แต่ไม่อยากรอให้ถึงตอนนั้น เค้าเบื่อที่จะรอแล้ว พี่คิดบ้างไหม"
"เธอจะไปอยู่ไหนหรือ โซลไม่ใช่เล็ก ๆ นะ"
"เค้าไม่ได้ย้ายไปโซลหรอก บอกพี่ตามตรงก็ได้ เค้าน่ะจะหลบไปอยู่กับพี่เทซก" จุนโซใจวูบทอดถอน
"พี่เทซกชวนให้เค้าไปอยู่ด้วยกัน ฟังดูคุ้น ๆ ใช่ไหม" รอยยิ้มอึนโซขมขื่น
"อึนโซ..."
"เค้าให้คำมั่นกับพี่เทซกแล้วว่าเค้าน่ะจะอยู่เพื่อพี่เทซกเท่านั้น ที่เราจะย้ายออกจากเมืองนี้ก็เพราะว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตกันใหม่"
"เธอน่ะ...จะย้ายไปอยู่...กับเทซกซินะ" ดวงตาจุนโซสลดลง เข้าใจตามที่น้องบอก
"จริง ๆ นะ เราสองคนต้องการแบบนั้น ทั้งเค้าทั้งพี่เทซก" จุนโซละสายตาจากวงหน้าละมุน ศีรษะค้อมลง กล้ำกลืนความรู้สึก
"วันก่อนใจเค้าไม่อยู่กับตัวเลย เค้าไม่ควรมาที่นี่ มาขออยู่กับพี่แบบนั้นน่ะ เค้านี่แย่จังเลย น่าขายหน้าอีกต่างหาก พี่ไม่ต้องรู้สึกผิดนะที่ตอบปฏิเสธเค้าไปแบบนั้นน่ะ เค้าเข้าใจดี เค้าดีใจนะที่พี่ไม่ยอมตามนั้นน่ะ" จุนโซคล้ายลมหายใจขาดหาย หันมองหน้าอึนโซ พูดน้ำเสียงเศร้าปนตัดพ้อ
"ความรู้สึกพี่...นึกว่าเธอรู้ดีซะอีก..."
"เค้ารู้ เค้ารู้จริง ๆ นะ แต่เราสองคนต่างก็รู้ดีว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้ พี่จำไว้ให้ดีนะว่าเค้าเข้าใจพี่ เค้าเข้าใจพี่จริง ๆ นะ ด้วยความรัก...ของพี่...ที่หล่อเลี้ยงหัวใจเค้า มันทำให้เค้าไม่มีความเสียใจเลย พี่อย่าลืมนะ...เค้าเข้าใจในความรู้สึกของพี่เค้าคนนี้" สองคนมองตาด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน
"ไม่ว่าจะเกิดอะไร ห้ามพี่ลืมนะ เค้าไม่อยากให้พี่ลืม ไม่ว่าจะยังไง รับปากนะ ได้ไหมคะ" อึนโซเฝ้าย้ำให้จดจำ จุนโซหลับตาก้มหน้าลง อยากลืมตาแล้วให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น อึนโซมองพี่ชายฝืนพูด
"พี่เนี่ย ยังไม่ทันไรเลยก็ทำหน้าเศร้าซะแล้ว เค้าเพิ่งบอกว่าไง เค้าไปดีกว่า" พอลุกขึ้น จุนโซยึดมือเธอไว้แน่น
"พี่เสียใจ พี่เสียใจจริง ๆ" คำสุดท้ายของเขากลับเป็นคำที่เขาเคยบอกว่าไม่อยากให้เธอได้ยิน อึนโซขยับตัว จุนโซคลายมือ ปล่อยเธอเดินจากไป หลั่งน้ำตาทอดถอนใจ ไม่หันไปมองภาพอึนโซที่ค่อย ๆ เดินห่างไป เทซกพาอึนโซจากไปแล้ว จุนโซยังคงก้มหน้านิ่งอยู่นาน

เทซกพาอึนโซเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล สองคนวางสัมภาระลง เทซกหันมาถามอึนโซ
"ปอดไหม" อึนโซส่ายหน้าเบา ๆ
"พรุ่งนี้ต้องโดนตรวจอีกเยอะ ไม่กลัวหรอกหรือ" เทซกมองหน้าอึนโซกุมมือเธอไว้
"ขอบคุณนะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงดีที่ยอมมากับฉัน ขอบคุณมาก"
"อย่าพูดอย่างนั้นซิ ฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณพี่ เป็นเหมือนเทพารักษ์ของฉันเลย"
"เหมือนเทพารักษ์เชียวหรือ" เทซกหน้าบาน
"เฮ้อ! แล้วยังงี้จะปล่อยให้เธอตายได้ยังไงกันเล่า"
"อะไรคะ"
"อ้าว! เอาอีกแล้ว ทำเสียบรรยากาศหมดเลย ฉันจะรู้อะไร ไม่เคยคิดจะคบใครจริงจังสักที" ท่าทางเทซกเคอะเขิน เดินเข้าใกล้หญิงสาว รั้งเธอไว้แนบอก
"ทำแบบนี้ค่อยหายกลัวไหม...ทำแบบนี้ฉันก็หายกลัวด้วย"
"ขอบคุณนะคะ" เทซกถอยห่างออกมา ถามหญิงสาว
"เธอมีเครื่องรางติดตัวมาไหม" อึนโซทำหน้าสงสัย
"อ้อ! ขณะฉันยังตัวเล็ก ๆ อยู่นะ แม่ฉันยังเคยให้สร้อยข้อมือไว้ปกปักรักษา เธอไม่มีหรอกหรือ" อึนโซส่ายหน้า
"ตอนตรวจน่ะจะเจ็บไหมคะ" ถามเสียงอ่อย ๆ
"ฉันว่าไม่นะ แต่ว่า...ก็อาจจะเจ็บบ้าง ประมาณ...สักแค่นี้" เทซกยกมือเอานิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือจรดกัน เหลือปลายนิ้วชี้ไว้ อึนโซยิ้มให้

ถึงเวลาตรวจเข้าจริง ๆ อึนโซร้องอย่างเจ็บปวด เทซกรออยู่หน้าห้องนั่งไม่ติด นึกห่วงอึนโซสารพัด หลังตรวจเสร็จนางพยาบาลเห็นอึนโซมองหาเทซกก็บอก
"คงอยู่แถวนี้ค่ะ คุณผู้ชายกระวนกระวายมาก ดูท่าแล้ว เขาคงจะเจ็บปวดกว่าคุณซะอีกค่ะ"

อึนโซเดินออกมาตามหาเทซก เห็นเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนหน้าโรงพยาบาลท่าทางกระสับกระส่าย เธอเดินเข้าไปหาเขา
"มาถึงเมื่อไหร่คะ"
"เมื่อกี้นี้เอง วันนี้ที่เธอตรวจเนี่ย เจ็บหรือเปล่าจ๊ะ"
"นิดหน่อยเองค่ะ แค่นี้" ยกมือขึ้นทำท่าเลียนแบบที่เทซกทำ
"อ๋อ! ยังงั้นหรือ" เทซกหยิบบุหรี่จะสูบ แต่มือสั่นจุดไฟแช๊คไม่ติด
"ขอโทษทีนะ เป็นอะไรไม่รู้" อึนโซต้องหยิบไฟแช๊คจากมือเขามาจุดให้
"ไหนว่าจะปกป้องฉัน อย่างงี้หรือ" เทซกบอกขอโทษแล้วยิ้มให้

อึนโซนั่งมองแหวนที่จุนโซให้ ถอดออกจากนิ้วเก็บไว้ในลิ้นชัก ดั่งจะเก็บความรักของตนไว้ในมุมลึกที่สุดของหัวใจ ขณะนี้เธอควรตอบแทนความรักและเอื้ออาทรของเทซก แม้จะเป็นแค่การกระทำเพียงอย่างเดียวก็ตาม

หมอแสดงความยินดีกับยูมีที่บาดแผลจะหายแล้ว
"ผลการตรวจก็คงจะออกช่วงบ่ายนี้แหละ ดูดีสมบูรณ์เชียว คุณต้องมาหาหมออีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ว่าแต่ว่า คุณบอกข่าวดีคู่หมั้นหรือยัง เขาดีใจหรือเปล่า" ยูมีอึกอัก
"ค่ะ เขาจะจัดฉลองให้กับฉันค่ะ"

จุนโซกลับจากที่ทำงานวางกระเป๋าแล้วลงนั่งท่าทางอ่อนระโหย เปิดเครื่องบันทึกเสียงโทรศัพท์ เสียงยูมีดังขึ้น
"ฉันเองนะคะจุนโซ คืนนี้มีงานรวมญาติที่บ้านคุณ จำได้ไหมคะ เราจะไปพบกันที่บ้านคุณพ่อคุณแม่คุณเลยนะ ดีไหมล่ะคะ" สีหน้าจุนโซเหนื่อยหน่าย ลุกขึ้นหยิบกระป๋องเบียร์เปิดออก พอดีกับเสียงยูมีเตือน
"อย่าบอกนะว่าคุณกำลังดื่มอยู่อีกแล้วน่ะ อย่าดื่มนะคะ" จุนโซยกเบียร์ขึ้นดื่มทันทีเหมือนกัน
สายต่อมาเป็นของหมอฝากข้อความถึงยูมี
"ขอฝากข้อความให้คุณยูมีหน่อยนะครับ ยูมีนี่หมอกิมนะ จะโทรมาบอกว่าไม่จำเป็นต้องมาอีกแล้ว จากผลการตรวจที่ออกมาข้อมือของคุณหายสนิทแล้ว อย่างงี้คงต้องให้คู่หมั้นฉลองให้อีกรอบแล้วมั้ง" จุนโซจังงันเหมือนถูกทุบหัว เพิ่งรู้ว่าถูกยูมีหลอก

คลิปจากเวบ mysoju.com

รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๔/๑
รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๔/๒
รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๔/๓
รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๔/๔

บีจีและไลน์จากคุณญามี่

Free TextEditor

Create Date : 29 สิงหาคม 2553

Last Update : 18 กรกฎาคม 2565 6:37:26 น.

2 comments

Counter : 3572 Pageviews.

ไม่เคยดูเรื่องนี้เลยครับ
เสียดายจริงๆๆ

โดย: Sleeping_prince

วันที่: 1 กันยายน 2553 เวลา:4:54:20 น.

ขอบคุณมากที่แวะมาอ่านบล็อคนี้นะคะ เราแปะคลิปไว้ท้ายบล็อคตั้งแต่ตอนแรกมาเลย ถ้าอยากดูก็ตามลิงค์เข้าไปดูได้ค่ะ

โดย: haiku

วันที่: 1 กันยายน 2553 เวลา:15:44:13 น.