|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๘
Autumn in My Heart OST - 03 Romance by Choi Tae-Won
"ภาพความทรงจำของชีวิต คือเธอคนเดียวตลอดไป..."
(จากITV)
กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนานผ่านเลย ความผูกพันลึกซึ้งของคนสองคน ตั้งแต่เยาว์วัยกระทั่งเติบโต งอกงามเป็นความรักที่หยั่งรากมั่นคงในจิตใจไม่แปรเปลี่ยน แม้จะมีเหตุให้ต้องแยกจากกันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ชะตาชีวิตที่ลิขิตให้มาคู่กัน ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเธอก็มีเขาเคียงข้างจวบจนลมหายใจสุดท้าย
ความหลังร้อยเรียงเรื่องราวชีวิตสองพี่น้องต่างสายเลือด ย้ำเตือนความทรงจำอันสดใสและหม่นมัว
จุนโซและอึนโซเมื่อยังเด็กขี่จักรยานตามกันไปอย่างเบิกบานใจ ท่ามกลางทุ่งนาเขียวขจีและสายฝนที่พร่างพรม
อุบัติเหตุที่เป็นต้นเหตุของเรื่องอันน่าเศร้า อึนโซได้รับการตรวจเลือด ผลออกมาทำให้พ่อและแม่รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกที่เฝ้าเลี้ยงดูมาถึง ๑๔ ปี ถูกสลับตัวตั้งแต่แรกเกิดกับลูกของแม่ค้ายากจน
จุนโซถามอึนโซที่รักษาตัวอยู่ที่รพ.หลังจากที่เขารู้ว่าเธอไม่ใช่น้องสาว
"ถามอะไรหน่อยนะ ถ้าเราไม่ใช่พี่น้องกัน เธอคิดว่าเราจะได้เจอกันไหม" อึนโซตอบอย่างมั่นใจเต็มที่
"ต้องเจออยู่แล้ว แบบนี้ต้องเป็นชะตาลิขิต...แบบอมตะด้วย"
ซุนอิมโมโหชีเน่ ตะโกนไล่ให้ไปอยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริง ชีเน่ไม่เพียงจากไป แต่ยังทำให้อึนโซต้องออกจากครอบครัวที่อบอุ่นไปมีชีวิตที่ลำเค็ญมาตลอด
"เราถูกสลับตัวกัน ฉันนี่แหละคือลูกบ้านนี้ ไม่ใช่เธอสักหน่อย" ชีเน่ตะโกนใส่หน้าอึนโซ จุนโซร้องห้ามอย่างตกใจ อึนโซช๊อคเมื่อรู้ความจริงแล้ววิ่งเตลิดหายไป จุนโซตามไปพบที่โรงสีเก่า เด็กชายพูดปลอบน้อง
"เธอเป็นลูกพ่อแม่ เธอเป็นน้องพี่นะ"
"ชีเน่บอกว่าเค้าไม่ใช่"
อึนโซตัดสินใจย้ายไปอยู่กับแม่ที่แท้จริง วางถ้วยที่เพนท์ใบหน้าคนในครอบครัวเรียงกัน จูบลาถ้วยทีละใบ อึนโซน้ำตานองหน้าบอกลาพี่ชายเป็นคนสุดท้าย
"พี่ชาย...เค้าไปนะ"
เด็กหญิงถามพี่ชายว่า ถ้าเกิดใหม่ได้อยากจะเกิดเป็นอะไร ตัวเธอเองบอกว่าอยากเกิดเป็นต้นไม้
"ต้นไม้...เมื่อไหร่ที่มันหยั่งรากลึกแล้ว มันก็ไม่ต้องเคลื่อนย้ายไปไหนอีก แบบนั้นเค้าจะได้ไม่ต้องแยกจากใคร ๆ ไปอีกไง" จุนโซจำคำน้องติดหัวใจ
จุนโซพาน้องมาที่ชายหาดฉลองวันเกิดให้ ไม่สนใจงานวันเกิดของชีเน่ที่จัดที่บ้าน สองคนวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน
ครูบอกว่าชีเน่มาเรียนไม่ได้เพราะครอบครัวต้องย้ายไปอเมริกา
"ยุน ชีเน่จะไม่มาเรียนกับพวกเราแล้วนะทุกคน ชีเน่เค้าจะไปเรียนอเมริกา ออกเดินทางเช้านี้" อึนโซรีบวิ่งออกจากห้องเรียน มาทันแค่เห็นรถแล่นผ่านอุโมค์ไปจนไกลลับตา ได้แต่ยืนมอง เรียกพี่ชายน้ำตาไหลอาบแก้ม
จุนโซกลับมาบ้านเกิดเพื่อตามหาน้อง ได้พบกับเทซกเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันที่อเมริกา จุนโซได้เห็นอึนโซเพียงแวบเดียวตอนที่นั่งรถไปกับเทซก อึนโซขี่จักรยานสวนมาเขาเหลือบมอง และอีกครั้ง ได้เห็นหญิงสาวกางร่มสีเหลืองยืนบนแพข้ามฟากอีกลำที่กำลังแล่นสวนกัน สังหรณ์ใจว่าใช่เธอ ตามหาจนทั่วแต่ไม่พบ
ชายหนุ่มหมั้นแล้วกับหญิงสาวที่ชื่อยูมี เธอถามเขาชื่อคนรักคนแรกของเขา จุนโซตอบว่า "ต้นไม้" เทซกถามชื่ออึนโซ เธอตอบว่า"อึนโซ...ชอย อึนโซ"
เทซกหาทางให้อึนโซมาเป็นสาวใช้ประจำตัว แล้วแกล้งให้เธอหานาฬิกาของเขา สะกิดอดีตอันเจ็บปวดของหญิงสาว อึนโซนึกโมโหที่เทซกล้อเล่นเรื่องนี้ สาดน้ำใส่หน้าเขา พูดต่อว่าอย่างสะเทือนใจ
"คุณนี่ใจดำ ฉันเกลียดคนอย่างคุณที่สุด"
ก่อนจากไปทำธุระที่อื่น เทซกสั่งห้ามจุนโซจีบสาวใช้ของเขา จุนโซไม่รู้เลยว่าคนที่เฝ้าตามหาอยู่ใกล้เขาแค่ไหน
อึนโซหนีรอดจากเทซกที่เมาแล้วจะปลุกปล้ำเธอ ได้รับ page จากจุนโซ โทรศัพท์คุยกัน จุนโซเล่าถึงคนที่ต้องพลัดพรากกันและผู้หญิงที่เพิ่งได้พบ แล้วเขาคิดว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน
"ผมคงคิดถึงมากจนจำคนอื่นเป็นเธอ"
สองคนพูดถึงเบอร์ page จุนโซบอกว่าเป็นวันเกิดของตน อึนโซบอกว่าเป็นวันเกิดของพี่ชาย
เทซกพาอึนโซหนีจากพี่ชายที่บังคับให้น้องสาวแต่งงาน ถามเธออย่างดูถูก
"ค่าตัวเธอสักเท่าไหร่ ฉันมีเงินจ่ายให้เธอได้มากกว่า"
เมื่อได้เห็นเทซกยืนมองผู้ชายคนข้าง ๆ ที่ก้มหน้าก้มตาวาดรูปบนพื้นทรายอยู่ อินโซรู้ทันทีว่าเพื่อนของเทซกก็คือพี่ชายวิ่งเข้าไปกอด จุนโซได้ยินเพื่อนเรียกชื่ออึนโซก็ชะงักไปอย่างตกตะลึง
"อึนโซหรือ" จุนโซน้ำตาไหลเป็นทาง
"พี่ชายของฉันใช่ไหม" อึนโซร่ำไห้กอดพี่ชายไว้แน่น แล้วต้องทรุดตัวลงด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ที่โหมเข้ามาอย่างตั้งตัวไม่ติด เทซกรู้จากจุนโซเพียงว่าเธอกับเพื่อนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
พี่น้องกลับมาอยู่ด้วยกัน ได้รู้หัวใจของตนเองและคนที่ตนรัก อึนโซถามพี่ชาย
"ได้เจอเค้า พี่มีความสุขไหม" จุนโซค่อย ๆ ขยับนิ้วก้อยแตะนิ้วก้อยเธอแทนคำตอบ หัวใจทั้งคู่สว่างไสว แต่คลื่นอุปสรรคลูกแล้วลูกเล่าก็ถาโถมเข้าใส่ ครั้งแรกชีเน่ต้องการให้อึนโซจากไป
"เธอกับพี่จุนโซไม่ได้เป็นญาติกันเลยนะ ยูมียังไม่รู้เรื่องนี้หรอก" อึนโซรู้เจตนาของชีเน่ดี
"ถ้าฉันไปซะล่ะ"
อึนโซบอกพี่ชายก่อนลาจากเขา
"ทำเหมือนเราไม่เคยพบกัน ทุกคนจะได้สบายใจ" จุนโซคล้ายทำหัวใจตัวเองหล่นหาย รั้งเธอกอดไว้แนบชิด
"เธอไม่ต้องเป็นน้องสาวของพี่ ขอแต่อยู่กับพี่..."
ยูมีรู้ว่าคู่หมั้นของตนรักอึนโซ ถามเขาอย่างเจ็บปวดว่าไม่รักเธอเลยใช่ไหม
"ผมนึกว่าจะรักคุณได้" คำตอบที่เธอเคยบอกว่าอยากเกิดใหม่เป็นต้นไม้ เหมือนที่อึนโซเคยบอกเขา ทำให้จุนโซคิดว่ายูมีจะทดแทนช่องว่างในหัวใจของเขาได้ แต่จุนโซก็ผูกพันมั่นคงอยู่แต่อึนโซคนเดียว อาจจะก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่ารักเธอก็เป็นได้
อึนโซถามเหตุผลที่เลิกกับยูมี จุนโซตอบน้องไม่ยอมสบตา
"ก็พี่ไปรักคนอื่นอยู่แล้วน่ะซิ"
ยูมีมาขอร้องอึนโซเรื่องพี่ชาย เทซกก็ขอให้เธอรับรัก อึนโซตัดสินใจคบกับเทซกเพื่อความสบายใจของทุกคน เทซกพาอึนโซมาส่ง กุมมือเธอพาเดินเข้าบ้าน จุนโซมองภาพนั้นอย่างร้าวรานใจ เทซกบอกเพื่อนว่าจะขอคบกับอึนโซ
กลับบ้านด้วยกัน จุนโซถามอึนโซทั้งที่รู้ความรู้สึกของเธอ
"เธอรักเทซกจริง ๆ น่ะหรือ...พี่รู้ว่าเธอไม่รัก"
พ่อแม่มาเยี่ยมลูกชายได้พบกับอึนโซ คุงฮาขอร้องให้จุนโซรับปากว่าจะดูแลอึนโซเหมือนเป็นน้องแท้ ๆ คราวนี้แม้ไม่ได้จากกัน แต่ก็ต้องหักห้ามความรู้สึกกลับไปเป็นพี่น้องกันดังเดิม จุนโซจำใจบอกเธออย่างอาวรณ์
"อยู่กับพี่ตลอดไปนะ...ในฐานะน้องสาว..." อึนโซพยักหน้ารับทั้งน้ำตา
จุนโซกลุ้มใจมาชวนเทซกไปดื่มเหล้า แล้วเล่าเรื่องของอึนโซให้เพื่อนฟัง กล้ำกลืนความรู้สึกตัวเองเอ่ยถาม
"นายชอบอึนโซ...มากเลยหรือ"
เมื่อจุนโซคืนดีกับยูมี อึนโซก็ต้องจากพี่ชายกลับไปพักที่หอตามเดิม แต่ชีเน่ไม่ยอมเซ็นอนุมัติให้เข้าพัก กลับไปบ้านก็ถูกแม่ไล่ให้ไปอยู่กับแม่อีกคน เพราะอยากให้ลูกสาวมีชีวิตที่ดีขึ้น อึนโซอับจนหนทาง ต้องกลับไปหาพี่ชาย แต่ยิ่งเคว้งหนักเพราะยูมีจะย้ายเข้ามาอยู่แทน ไม่กล้าบอกพี่ชายว่าไม่มีที่ไป ก่อนจากกัน อึนโซวิ่งเข้าไปกอดจุนโซไม่อยากจากเขาไป เทซกเห็นภาพนั้นเข้าพอดี
จุนโซและอึนโซถูกเร่งรัดเรื่องแต่งงาน เลยชวนกันไปเที่ยวบนเขาเพียงลำพังสองคน ในที่สุดเทซกรู้ว่าสองคนรักกันประกาศให้ทุกคนรู้อย่างแค้นใจ
ในวันที่พ่อและแม่จะรับอึนโซเป็นลูกบุญธรรม ชีเน่ทนไม่ได้ที่อึนโซจะกลับเข้ามาในชีวิตเธออีก บอกให้พ่อแม่รู้ว่าสองคนไม่ได้รักกันแบบพี่น้อง ทั้งคู่ถูกขัดขวางและต่อต้านจากคนรอบข้าง จุนโซชวนเธอหนีที่ไร่ปศุสัตว์ที่ซุนอิมกับอึนโซเคยมาอาศัยอยู่ มีความสุขในโลกส่วนตัวของเขาและเธอ จุนโซเด็ดดอกไม้ให้อึนโซเป็นของขวัญวันเกิดและขอเธอแต่งงาน
"แต่งงานกับพี่นะ"
ตอนกลางคืน จุนโซจัดงานวันเกิดให้อึนโซแล้วสวมแหวนให้ เทซกรู้ข่าวสองคนจากจงชลตามมาเจอ แค้นใจที่ถูกแย่งคนรัก จุนโซยืนยันจะแต่งงานกับอึนโซ กลับไปบ้านขออนุญาตพ่อแม่ต่อหน้าทุกคน แต่ไม่มีใครยอมรับได้ ชายหนุ่มยืนกรานตามความตั้งใจของตน อึนโซรู้สึกผิดที่ตัวเองมีความสุขด้วยการทำร้ายจิตใจคนอื่น จุนโซปลอบด้วยวิธีที่ชอบทำเมื่อเป็นเด็ก พี่ชายแตะศีรษะน้องสาว น้องสาวแตะบ่าพี่ชาย แล้วต่างพูดอโหสิให้แก่กัน
เทซกเจ็บช้ำเมื่อได้ฟังคำจากปากเธอว่าไม่เคยรักเขาเลย ยูมีทนสูญเสียจุนโซไม่ได้เลยฆ่าตัวตาย จุนโซต้องคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง ทำให้เขาผิดสัญญาที่ให้กับอึนโซว่าจะไปไร่ด้วยกัน การกระทำของยูมีทำให้สองคนต้องเลิกร้างกัน อึนโซมาลาพี่ชาย ยื่นมือให้จับ จุนโซบอกน้องอย่างสะเทือนอารมณ์
"อึนโซ...พี่จับมือเธอแล้ว...คงปล่อยไปอีกไม่ได้..."
อึนโซเก็บซ่อนความเศร้าไว้ ยิ้มแย้มบอกลาพี่ชาย
"คราวนี้เค้าอโหสิให้นะ ลาก่อนพี่ชาย..." สองคนหักใจลาจากกัน เลือกความรับผิดชอบมากกว่าหัวใจตัวเอง เทซกกลับมาขออึนโซแต่งงานหลังจากที่เธอแยกทางกับจุนโซ ไม่สนใจว่าจะถูกตัดขาดจากครอบครัว อึนโซไม่ยอมรับปาก
อาการป่วยเริ่มต้น อึนโซไปตรวจร่างกาย รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งในเม็ดเลือด ไม่นานนักเทซกก็รู้ว่าเธอป่วย เขาขอแค่โอกาสได้ช่วยรักษาเธอ เมื่อเธอหายแล้วเขาจะเป็นฝ่ายจากไปเอง อึนโซขอร้องให้จุนโซอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาที่เหลือ
"อยู่กับเค้า...สักหกเดือน...จะได้หรือเปล่าคะ..." เมื่อจุนโซให้ตามที่ขอไม่ได้ อึนโซก็หมดกำลังใจไม่อยากเข้ารับการรักษา เทซกต้องทั้งปลอบทั้งขู่จนเธอยอมไปรักษาตัวที่โซล
ก่อนไป เทซกพาอึนโซมาลาพี่ชาย
"เค้าไม่ได้ย้ายไปโซลหรอก บอกพี่ตามตรงก็ได้ เค้าจะหลบไปอยู่กับพี่เทซก"
"เธอน่ะ...จะย้ายไปอยู่...กับเทซกซินะ..."
อึนโซยอมให้พี่ชายเข้าใจผิดมากกว่าจะให้เขารับรู้อาการป่วยของเธอ
"พี่เสียใจจริง ๆ..." จุนโซเอ่ยคำสุดท้าย ปล่อยอึนโซเดินจากไป
อึนโซซาบซึ้งในความดีและความรักที่เทซกมอบให้ บอกว่าเขาเป็นเทพารักษ์ของเธอ ก่อนเข้ารับการตรวจอีกครั้งอึนโซได้รับแหวนจากเขาแทนสร้อยที่เธอเคยคืนให้เขาไป อึนโซบอกว่าจะใช้เป็นเครื่องรางยึดเหนี่ยวจิตใจยามเจ็บปวด
ครั้งแรกที่ได้รู้ว่ามือของยูมีหายดีแล้ว จุนโซรู้สึกโกรธที่ถูกหลอกแต่ก็คิดได้ ขอเวลาเธอแล้วจะกลับมาไปเมืองนอกด้วยกัน
"ขอแค่ ๒-๓ วัน ให้ผมไปตั้งสติ แล้วเราจะไปอเมริกาด้วยกัน"
อึนโซใจตรงกับพี่ชายพึมพำกล่าวลากับแหวนของเทซก
"ขอเวลาฉันแค่วันเดียว...ฉันอยากจะไปพบพี่ชายเพื่อบอกลา...เป็นครั้งสุดท้าย..."
รถของจุนโซแล่นสวนกับรถโดยสารที่อึนโซนั่งมา เธอเห็นพี่ชายรีบลงจากรถ แต่รถของเขาก็แล่นลับหายไปแล้ว จุนโซเห็นน้องถอยรถกลับมา สองคนกลับไปที่ไร่ ใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุขได้แค่เพียงช่วงสั้น ๆ
"แค่วันนี้เท่านั้นนะ แค่วันเดียว...วันเดียวในชีวิต..."
แม้ไม่ได้อยู่เคียงก็ขอแค่มีกันและกันอยู่ในใจเสมอไป
"พี่คะ...รักเค้าไว้ในหัวใจตลอดไปนะ...ขอแค่หัวใจพี่...ของเค้าให้พี่ไปตั้งนานแล้ว..."
"หัวใจของพี่...มอบให้เธอไปแล้ว..."
แล้วอึนโซก็ต้องจากเขามากลับไปรักษาตัว อึนโซอาการเข้าขั้นโคม่า ยูมีบอกจุนโซว่าอึนโซกำลังจะตาย จุนโซรุดไปที่โรงพยาบาลตะโกนบอกรักเธอที่หน้าห้องไอซียู หมอบอกว่าอึนโซอาจไม่ฟื้นอีกเลย จุนโซไม่อาจทนรับความจริงอันโหดร้ายได้ ไม่ยอมมาเยี่ยมอึนโซแม้แต่ครั้งเดียว หมอให้ทุกคนไปบอกลาอึนโซเพราะเธอกำลังจะจากไปแล้ว
แม้เทซกเคยลั่นวาจาว่าจะต้องเป็นผู้ชายคนสุดท้ายของอึนโซ แต่ครั้นอึนโซไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา ก็ตัดใจไปตามเพื่อนให้มาหาเธอ
"ไปเดี๋ยวนี้นะ...อึนโซต้องการนายคนเดียวเท่านั้น" เทซกออกปากบอกเพื่อนอย่างอัดอั้น แต่ก็ต้องอึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง กับเหตุผลที่จุนโซบอกว่าทำไมไม่กล้าไปหาอึนโซ
"ถ้าฉันไปเยี่ยม อึนโซอาจด่วนจากไปตลอดกาล..ถ้าเธอไม่รอจนกระทั่งฉันโผล่ไปล่ะ..ถ้าฉันไม่ไปหา...อึนโซอาจจะอยู่รอฉันต่อไปอีกหน่อย..."
จุนโซยอมไปเยี่ยมน้อง อึนโซก็ฟื้นขึ้นราวกับจะรู้ว่าคนที่เธอรอคอยมาหา จุนโซพาน้องกลับบ้าน เทซกตามไปดูห่าง ๆ เอาใจช่วยคนทั้งคู่อยู่เงียบ ๆ
"พี่รักอึนโซ"
คำรักอ่อนโยนที่จุนโซเฝ้ารอเวลาที่จะได้บอกเธอ และเธอก็รอที่จะได้ฟังจากปากเขา
อึนโซขอร้องให้จุนโซถ่ายรูปเธอเก็บไว้มากมาย แล้วอาการสุดท้ายก็ปรากฏ อึนโซพยายามปิดไม่ให้พี่ชายรู้แต่เขาก็รู้จนได้ เทซกมาเยี่ยมอึนโซ พอจะรู้ว่าเวลาของเธอคงเหลืออีกไม่มากแล้ว ชายหนุ่มขับรถผ่านโบสถ์ แวะเข้าไปอ้อนวอนขอชีวิตอึนโซต่อพระผู้เป็นเจ้า
อึนโซนั่งบนเตียงสีหน้าครุ่นคิด สักครู่ก็ก้มลงมองหาผ้าที่ตัวเองซ่อนไว้ใต้เตียง ครั้นไม่เห็นก็เข้าใจทันทีว่าพี่ชายรู้แล้ว
จุนโซนั่งอยู่ที่หน้าบ้าน อึนโซเดินออกมาหา นั่งลงข้าง ๆ ยื่นรูปถ่ายให้เขา จุนโซรับไปดูแล้วก็ชมน้อง
"เธอถ่ายรูปขึ้นนะ" อึนโซหน้าเศร้า
"เค้าน่ะ ป่วยมากแล้วใช่ไหม หนักมากจนดูออกแล้วซิ" จุนโซนิ่ง
"เค้าว่า เค้าชวนพ่อแม่กับแม่เค้ามากินข้าวเย็นพร้อมหน้ากันหมดดีไหม" จุนโซมองหน้าเธอ ไม่พูดอะไร
"รูปพวกนี้ฝากพี่เก็บไว้ ไม่ว่าเค้าจะดูดีหรือไม่ดี เค้าก็อยากให้พี่เป็นคนเก็บเอาไว้ พี่เก็บให้เค้านะ เพราะเค้า...อาจจะต้องไปแล้ว..." จุนโซมองหน้าเธออีกรู้สึกใจหาย
"อึนโซ..." อึนโซเอนซบพี่ชาย
"ถ้าเป็นไปได้ ไม่ใช่เค้าอยากจะไปนะ แต่คงหลีกเลี่ยงไม่ได้...พี่อย่าเกลียดเค้านะ พี่ก็รู้ดีเค้าเสียใจแค่ไหนที่ต้องมาป่วยแบบนี้...เค้ามีความสุขที่สุดแล้วที่มีความรักของพี่อยู่ในใจ..." จุนโซโอบเธอไว้เต็มอ้อมแขน ความอ่อนโยนระคนเศร้าอิ่มเต็มเงาตา ย้อนรำลึกความรู้สึกเดียวที่สลักแน่นในใจเขาอยู่ไม่เสื่อมคลาย บอกคนที่อิงแนบหัวใจ
"พี่รักเธอ...รักเธอคนเดียวมาตลอด...ตลอดชีวิตพี่...มีแต่เธอคนเดียว...พี่รักเธอมากนะ...พี่จะไม่ยอมให้เธอไปหรอก..." อึนโซน้ำตาร่วงซบอกจุนโซนิ่ง
อึนโซหลับอยู่บนเตียง จุนโซแววตาเศร้าหมอง เฝ้าพินิจวงหน้าอันซูบเซียวของเธอ เอ่ยเบา ๆ
"อย่าห่วงนะจ๊ะ พี่ไม่ยอม...ให้เธอไปคนเดียวหรอก..." ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง นั่งลงที่โต๊ะทำงาน ยกมือขึ้นลูบหน้า ชั่วอึดใจเหมือนจะนึกอะไรได้ เปิดลิ้นชักเห็นขวดยา จุนโซเงยหน้า ตัดสินใจแน่วแน่
อึนโซดีใจที่พ่อกับแม่มาเยี่ยม จุนโซยิ้มให้กับภาพของน้องที่เข้าสวมกอดพ่อกับแม่
ซุนอิมเสียใจกินแต่เหล้า เฝ้าโทษว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้อึนโซต้องตาย ชีเน่มาหาแม่เพื่อปลอบใจ ซุนอิมชะงักไปเมื่อเห็นลูกสาว
"มาทำอะไรที่นี่ล่ะ"
"มาซิ หนูจะดื่มด้วย"
"ไม่ไปเยี่ยมอึนโซหรือ"
"ทีแม่ยังไม่เห็นไปเลย"
"จะไปได้ยังไงล่ะ เหมือนเอาเงาพ่อไปด้วย"
"หนูถึงได้มา มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่จะได้ไม่เหงาไง"
"แม่ไม่ต้องการใคร ไม่ต้องการอะไร ไม่เอาอีกแล้ว" ซุนอิมคร่ำครวญ
"แม่ก็ รวบรวมสติซิ อย่าเพิ่งหมดหวัง"
ชีเน่สงสารแม่จับมือปลอบใจ สองแม่ลูกเพิ่งเข้าใจกัน
งานเลี้ยงที่จัดให้อึนโซ ทุกคนที่เธอรักมากันพร้อมหน้า สีหน้าหญิงสาวดูผ่องใสขึ้น ประหนึ่งลำแสงสุดท้ายจากปลายเทียน ที่เปล่งแสงสุกสว่างก่อนจะวูบดับลง จุนโซเฝ้ามองอึนโซที่ยิ้มแย้มให้กับทุกคนอย่างมีความสุข
"งานเลี้ยงวันนั้นเธอยังดูสดใส"
อึนโซนั่งอยู่หน้ากระจก คุงฮาเข้ามาหาเห็นลูกปล่อยผม
"แม่หวีผมให้เอาไหมลูก" แม่แปรงผมให้อย่างเบามือ แล้วหันไปมองหน้าลูกในกระจกอย่างเศร้าสร้อย ครั้นเห็นผมที่ร่วงติดหวีออกมามากจนน่าตกใจก็หันไปกอดลูก บอกเสียงสั่นเครือ
"อย่านะคะ อย่าเอาลูกไปก่อนฉัน เอาฉันไปก่อนเถอะค่ะ" ลูกสาวมองหน้าแม่แล้วยิ้มให้
"หนูไม่ยอมแพ้นะ อย่าร้องไห้ซิคะ" อึนโซลุกขึ้นยืน ไม่ทันระวังชนกระเป๋าถือของแม่ตกลงจากโต๊ะ รูปที่เธอฝากจุนโซเก็บไว้หล่นออกมาจากกระเป๋า
"แม่คะ รูปเนี่ย"
"จุนโซเค้าขอร้องให้แม่ช่วยเก็บไว้ให้ เขาบอกว่าเขาคงเก็บไม่ได้แล้วน่ะ" อึนโซภาวนาอย่าให้สิ่งที่นึกกลัวเกิดขึ้นเลย
หลังจากทุกคนกลับไปแล้ว จุนโซบอกอึนโซให้เข้าบ้าน เขาจะเป็นคนเก็บกวาดเอง พอคล้อยหลังพี่ชาย อึนโซนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบเข้าไปในห้องทำงาน ค้นตามตู้และโต๊ะจนได้เห็นขวดยาในลิ้นชัก หยิบขึ้นมาดู จุนโซไม่ยอมให้เธอจากไปแต่เพียงลำพังตามคำพูดแน่แล้ว
จุนโซปิดประตูบ้านเดินเข้ามาข้างใน เห็นอึนโซนั่งฉีกรูปอยู่
"อึนโซ!"
"ทำไมฉีกยากจัง เหนียวชะมัดเลย ไม่ค่อยจะยอมขาดเลย" อึนโซก้มหน้าก้มตาฉีกรูปเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"อึนโซ ฉีกทำไม เธอเป็นคนอยากถ่ายเองนี่นา" จุนโซเดินเข้าไปจับมือห้ามไว้
"เค้าอยากเป็นคนให้ถ่าย เค้าก็จะเป็นคนฉีกซะเอง" อึนโซยังไม่ยอมหยุดมือ จุนโซเรียกน้องเสียงดัง
"พี่อย่ามาขึ้นเสียงนะ พี่นึกว่าตัวเองเป็นใคร" อึนโซเสียงดังกลับ น้ำตาไหลอาบแก้ม
"ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ" จุนโซตามอารมณ์อึนโซไม่ทัน ครั้นหันไปเห็นขวดยาในลิ้นชักวางอยู่บนโต๊ะก็นิ่งเงียบไป อึนโซยกมือตีเขาทั้งโกรธทั้งเสียใจ พร่ำบอกพี่ชายน้ำตาไหลไม่หยุด
"พี่อยากตายหรือ พี่อยากตายด้วยงั้นหรือ พี่อยากตายตามเค้าหรือ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ บอกมานะ ทำไมถึงคิดว่าพี่จะตายตามเค้าไปได้ล่ะ บอกมานะ" จุนโซไม่ตอบ กอดเธอไว้
"รับปากเค้าซิ รับปากว่าจะไม่ฆ่าตัวตายหลังจากเค้าตายไปแล้ว รับปากนะ พูดมาซิ " อึนโซผละตัวออก จับมือเขาจะเกี่ยวก้อย
"สัญญาก่อน สัญญาซิ" จุนโซดึงมือออก
"ไม่ได้ ทำไม่ได้ พี่ไม่ยอมรับปากอะไรกับเธอทั้งนั้น"
"ทำไมล่ะ"
"อึนโซ...เธออยาก...อยากให้พี่น่ะ...มีชีวิต...โดยไม่มีเธอหรือ...เธอจะใจร้ายให้พี่อยู่...ต่อไปได้ยังไง...พี่อยู่ไม่ได้...พี่ทนเจ็บปวดไม่ได้...เป็นเธอทนได้หรือ..." จุนโซเอ่ยแต่ละคำอย่างยากเย็น น้ำตาเอ่อกลบตาไหลลงมาเป็นทาง
"พี่อยู่เพื่อเค้าซิ เค้ากำลังจะตาย เค้าไม่อยากใช้เวลาที่เหลือ...คอยคิดว่าจะเสียพี่ เพราะพี่จะยอมตายตามเค้าไปอีกคนนึง พี่ต้องทรมานเค้าแบบนี้ด้วยหรือ พี่บอกว่ารักเค้า อย่าให้เค้ามาต้องฆ่าพี่ซิ รับปากมาซิ" อึนโซรู้สึกเหมือนใจจะขาด ร่ำไห้คาดคั้นขอคำมั่นจากพี่ชาย จุนโซกอดเธอไว้แนบแน่น
"สัญญามาก่อน"
"พี่สัญญาจ๊ะ" จุนโซกลืนน้ำตารับคำน้อง ซบหน้าหลับตาแน่น รวดร้าวไปทั้งหัวใจ ตลอดห้วงเวลาอันยาวนานที่ต้องจากกันไป จุนโซเฝ้าเพียรตามหาอึนโซด้วยใจที่เปี่ยมด้วยความหวัง ว่าต้องได้พบเธอ เมื่อได้พบกัน ความผูกพันจากวันวานก็ผสานกันสนิทกับความรู้สึกอันลึกซึ้งในวันนี้ ไม่ทันที่จะได้สร้างความฝันร่วมกัน ชีวิตของเธอก็พลันจะลอยลับหายไปกับวันพรุ่งนี้ที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา ทางชีวิตข้างหน้าที่เหลือเขาแต่เพียงผู้เดียว แม้จะโหยหาเธอสักเท่าใดคงเอื้อมคว้าไว้ได้แค่เงาฝันเท่านั้นเอง
อึนโซตื่นลืมตาขึ้นมองไปที่หน้าต่าง ม่านเปิดอยู่แค่ครึ่งเดียว เห็นเพียงต้นไม้ไร้ใบที่เธอชอบมองติดไฟดวงเล็ก ๆ สว่างพราวไปทั้งต้น เธอลุกขึ้นเปิดม่านออกกว้าง ชุดกระโปรงยาวสีขาวและช่อดอกไม้แขวนอยู่ที่ต้น อึนโซมองอย่างตื่นตา แล้วก็เห็นจุนโซค่อย ๆ เดินออกมาจากหลังต้นไม้ ผายมือเชิญชวน สองคนยิ้มให้กันน้ำตาคลอ
ใต้ต้นไม้ที่ระยับตาด้วยแสงไฟอร่าม สองคนนั่งอยู่ท่ามกลางเทียนที่วางอยู่รอบตัวเป็นวงกว้าง แรงเทียนส่องสว่างวาบวับพลิ้วไหวด้วยแรงลม จุนโซหยิบแหวนสวมให้อึนโซ สองคนมองตากัน อึนโซอิงซบพี่ชาย จุนโซยกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วบอกเธอ
"ยกมือขึ้น" อึนโซทำตาม จุนโซเอ่ยปฏิญาณ
"ข้าพเจ้า ยุน จุนโซ...จะรักชอย อึนโซไปจนวันตาย" จุนโซหันมองอึนโซ
"ชอย อึนโซล่ะ...จะรักยุน จุนโซไปจนวันตายด้วยหรือเปล่า" เขามองหน้าเธออีก
"รักค่ะ" อึนโซรับคำเบา ๆ จุนโซจับมือหญิงสาวไว้ข้างหนึ่ง แล้วยกมืออีกข้างวางบนศีรษะเธอ
"คราวนี้อโหสิให้แล้วนะ" อึนโซยกมือวางที่บ่าเขา
"คราวนี้เค้าก็อโหสิให้" จุนโซค่อย ๆ ประทับริมฝีปากที่หน้าผากอึนโซแผ่วเบา นิ่งนาน เธอซบลงที่ไหล่เขาสีหน้าอิ่มสุข แสงจากดวงไฟและเปลวเทียนราวกับชะลอเอาดวงดาวสุกสว่างจากฟากฟ้า มาเปล่งประกายที่ใบหน้าของคนทั้งสองและส่องสว่างไปทั่วบริเวณ
จุนโซและอึนโซใช้วันเวลาที่ผ่านไปด้วยกันเพียงสองคน ในวันที่อากาศสดใส ทั้งคู่ออกมาข้างนอก นั่งใต้ร่มไม้หันหลังพิงกัน ล้อมรอบด้วยสีสันอันงามตาของฤดูใบไม้ร่วง บางครั้งจุนโซจะโอบประคองเธอเดินท่ามกลางบรรยากาศรอบตัวโปร่งสบาย โลกทั้งโลกมีเพียงเขาและเธอ สุข สงบ และอบอุ่น
อึนโซเอนหลังบนเตียง จุนโซนั่งที่พื้นข้าง ๆ อ่านหนังสือให้เธอฟัง สายตาเปี่ยมด้วยรักของอึนโซเฝ้ามองเขา ความทรงจำทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ชายแจ่มกระจ่างอยู่ในใจ ไม่เคยต้องใช้เวลานึก เป็นเสมือนแสงสว่างที่ทอทาบหัวใจให้เอิบอุ่น ทำให้ความรู้สึกของเธออิ่มเต็มอยู่เสมอ ช่วยให้ช่วงชีวิตแต่หนหลังอันลำเค็ญไม่มืดมนจนเกินไปนัก
ดวงหน้าของจุนโซยามหลับดูอ่อนเยาว์ งดงาม...งดงามเฉกเช่นจิตใจของเขาที่มั่นคงแน่วแน่แต่เธอผู้เดียว นับจากวันเริ่มผูกพัน ตราบวันต้องจากพราก ไม่มีสักคราที่ความรู้สึกของเขาจะคลอนคลายไปจากเธอได้เลย อึนโซปลุกพี่ชาย จุนโซลืมตาเห็นเธอยืนอยู่ เอ่ยเรียกน้อง อึนโซบอกพี่ชาย
"พี่ พาเค้า...ไปชายหาดหน่อยได้ไหม" ลำแดดจ้าจับหญิงสาวดูขาวโพลนไปทั้งร่าง ใบหน้าที่อาบด้วยไอแดดขาวจัดบ่งบอกอาการหนักจนถึงที่สุดแล้ว จุนโซมองภาพนั้นอย่างเงียบงัน เวลาที่ต้องจากกันอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว แววตาจุนโซสลดวูบลง พยักหน้าช้า ๆ
โลกยามเย็นอาทิตย์ทอแสงอ่อนอุ่น แผ่พรมสีอำพันปลิวฟุ้งไปทั่วท้องฟ้า แตะแต้มริ้วเมฆให้ดูงดงามราวภาพนิมิตร คลื่นซัดสาดไม่ขาดเสียงดุจบรรเลงเพลงอำลาของฤดูผลัดใบ และไว้อาลัยต่อความรักอันลึกล้ำของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ผูกพันกันด้วยจิตวิญญาณอันมั่นคง ถ้วยกาแฟสองใบวางเคียงกัน เหมือนเจ้าของที่นั่งใกล้ไม่ห่าง แสงอ่อนจางจากฟากฟ้าอาบไล้ดวงหน้าทั้งสองให้ดูนุ่มนวล อึนโซมองถ้วยแล้วนึกถึงอดีต
"พอมองย้อนกลับไปเราอยู่ด้วยกันมาตลอดเลยนะ"
"นั่นซินะ อึนโซ ยังมีเรื่องเสียใจไหม" อึนโซซบไหล่พี่ชาย
"ไม่มีแล้วล่ะ เค้ามีพี่อยู่ด้วย ส่วนคนอื่น ๆ...พ่อ...แม่...แล้วก็พี่เทซก เค้าก็ไม่ห่วงแล้ว...เพราะพี่จะคอยดูแล...ใช่ไหม" อึนโซเริ่มง่วงกระแสเสียงอ่อนเบาลง น้ำตาจุนโซหยดลงเป็นสาย ภาพรอบกายพร่าเลือน จุนโซกระพริบตาไล่น้ำที่ค้างอยู่ในตา
"ใช่จ๊ะ ไม่ต้องห่วงนะ ทุกคนจะอยู่สุขสบาย"
"ตลอดชีวิตของเค้า...ไม่มีเลยสักนาที...ที่เค้าจะหายใจอยู่ได้...โดยไม่ได้รักพี่..." เสียงอ่อนหวานแผ่วล้ากระซิบกระซาบอยู่ข้างหู
"พี่รู้จ๊ะ...พี่จะรักเธอเสมอ" จุนโซผ่าวไปทั้งกระบอกตา
"ขอบคุณค่ะ" ดวงตาหญิงสาวคล้ายกำลังจะพริ้มหลับ หยดใสค้างอยู่ตรงแก้มที่แนบกับไหล่พี่ชาย ความง่วงวูบเข้ามาอีก
"เค้าง่วงจังเลย...แบกเค้าหน่อยนะ" เสียงอึนโซคล้ายน้องน้อยเมื่อครั้งกระโน้น
จุนโซแบกเธอขึ้นหลัง เดินไปตามชายหาดที่มีท้องทะเลและฟ้ากว้างกระจ่างตาเป็นฉากหลัง
"พี่ชาย พูดต่อซิ พูดจนเค้าหลับไปนะ พรุ่งนี้...พี่จะทำอะไร" จุนโซพยายามข่มความเศร้าที่ปริ่มอยู่ข้างใน ปรับน้ำเสียงให้แจ่มใส
"พรุ่งนี้...อืม...ตื่นขึ้นมาตอนเช้าพี่จะคิดถึงเธอก่อน คิดถึงเธอแล้วจะเอารูปเธอไปเก็บ...อืม...อึนโซหลับหรือ" อึนโซขานรับเบา ๆ
"แล้วจากนั้น พี่จะโทรหาพ่อกับแม่เพื่อรายงานว่าเธอยังสบายดีนะ...อืม...จากนั้นก็..." มือที่เกาะกอดคอเขาไว้ตกลง ดวงหน้าซีดขาวสงบซบลงกับไหล่พี่ชาย ทุกอย่างนิ่งสนิท แม้ทะเลก็เงียบเสียงลง สองเท้าของจุนโซเหมือนถูกตรึงติด เย็นเยียบไปทั่วกาย อึนโซไปรอเขาในโลกแห่งความฝันอันเป็นนิรันดร์ สีหน้าจุนโซทุกข์ทรมานแสนสาหัส
"อึนโซ...พี่รักเธอ...พี่รักเธอนะ...รักมากเหลือเกิน...เธอรู้ใช่ไหม..." ชายหนุ่มหลับตาแน่น พูดต่อน้ำเสียงแผ่วโหย
"...พี่ว่าเธอรู้..." จุนโซออกเดิน แต่ละก้าวหนักอึ้งในความรู้สึก จุนโซบังคับตนเองให้เอ่ยคำสนทนาต่อ คล้ายจะกล่อมให้คนที่ซบอยู่กับหลังหลับฝันดี แต่ยิ่งกลั้นกลืนความรู้สึกเท่าไหร่ ความโศกสลดก็แล่นเข้ามาแทนที่เป็นทวีคูณ
"กินกลางวันแล้วอยากทำอะไร เรางีบเอาแรงก่อนดีไหม...อึนโซ..." น้ำเสียงสั่นพร่าอย่างระงับไม่อยู่
"...อึนโซ...พี่ว่า...ไปเดินเล่นดีกว่านะ ตามเส้นทางที่เธอชอบไง แล้วพอตกค่ำ...เราจะก่อกองไฟ...แล้วดื่มเบียร์กัน เธอคิดว่ายังไง...อึนโซ..." คำตอบของอึนโซล่องลอยอยู่ในสายลมใบไม้ร่วงที่พัดน้ำทะเลพลิ้วพราย สะท้อนเสียงปลอบประโลมดวงจิตอันทุกข์ระทมของของชายหนุ่ม
จุนโซก้าวเดินต่อ จากยามท้องฟ้าสีเนียนตา กระทั่งความมืดค่อย ๆ โปรยละอองสีน้ำเงินเข้มจัด ย้อมฟ้าทั้งฟ้าและผืนทะเลให้ดูขรึม เศร้าลึก ทอดถอน เกลียวคลื่นหมุนคว้าง เปล่งเสียงดังระรัวประหนึ่งเสียงร่ำไห้ของหัวใจเขา อาทิตย์ลาโลกไปแล้ว ขอบฟ้าซ่อนเปลวแรงกล้าไว้สนิทแน่น คงอยู่แต่ความหม่นมัวสลัวลาง เหมือนความเจิดจ้าในหัวใจของเขา ที่ดับวูบลงพร้อมลมแห่งชีวิตของเธอขาดหาย ภาพของจุนโซแบกน้องเดินไม่หยุดท่ามกลางม่านมืดที่คลุมครอบรอบกาย แลเห็นเป็นเงาเลือนลางดั่งภาพฝันอันเศร้าสลัว
**ไร้เจ้าดับตะวัน.................แลจันทรา
มืดหมดทั่วนภา.................กาศกว้าง
เย็นเยือกในอุรา...............ราญแหลก
ตายฤาอยู่ควะคว้าง..เฉกเช่นเดียวกัน**
(**จาก "คำมั่น-สัญญา")
งานศพของอึนโซ รอยยิ้มของเธอในภาพถ่ายดูอ่อนหวานสดใส พิมพ์อยู่ในใจผู้ที่ได้พบเห็น จุนโซทำพิธีอย่างเลื่อนลอย ดวงหน้าขรึมหมองจัด ทุกคนโศกเศร้า คุงฮาและซุนอิมเปิดอัลบั้มรูปภาพของอึนโซดูด้วยกัน ลูกสาวตัวน้อยน่ารัก เหตุการณ์คลับคล้ายผ่านไปแค่วันวาน วันนี้เหลือเพียงภาพไว้ให้ดูต่างหน้า
จุนโซเดินออกมานอกห้องทำพิธีท่าทางเหนื่อยอ่อน หันไปเห็นยูมีกำลังเดินเข้ามา เขาเดินไปหาเธอ
"จุนโซคะ" ยูมีน้ำตาไหลพรากพูดอะไรไม่ออก
"ขอบคุณที่มานะ"
"จุนโซคะ" หญิงสาวได้แต่เรียกชื่อเขา จุนโซมองซ้ายมองขวาหาเพื่อน
"เทซกก็มานานแล้ว จะไปตามให้นะ...อ้อ...เชิญเข้าข้างใน...ไปบอกลาอึนโซซิ" พูดแล้วก็เดินผละไป
เทซกนั่งอยู่บนม้านั่งยาวใต้ร่มไม้ ชายหนุ่มแหงนหน้าเหม่อลอยไปบนท้องฟ้าคล้ายมองหาหญิงสาว วงหน้างดงาม รอยยิ้มหวานละไม จิตใจบริสุทธิ์ ทุกรายละเอียดระหว่างเธอและเขาเทซกจดจำฝังใจ
"พี่เทซก" คำที่เธอมักใช้เรียกเขา เทซกปรารถนาจะได้ยินอีกครา ไม่ว่ายามสุข เศร้า แม้ในห้วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมาน ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเธอประทับแน่นในความรู้สึก เทซกหลับตาก้มหน้าลง ทุกภาพของอึนโซติดตาตรึงใจ
จุนโซเดินตรงมา หยุดยืนใกล้ ๆ เทซกทวงถาม
"ทำไมอึนโซต้องเป็นแบบนี้ด้วย นายไม่รักษาสัญญากับฉันเลย" จุนโซทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ
"นี่มันอะไร มัวทำอะไรอยู่ ฉันฝากอึนโซกับนาย นายมัวทำอะไร" จุนโซนิ่งฟัง สายตาทอดลงต่ำ
"ฉันจำหน้าเธอเมื่อวานนี้ไม่ได้...นึกไม่ออก...เธอดูเป็นยังไงน้า...แล้วฉันจะอยู่ยังไง พรุ่งนี้จะอยู่ยังไง ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...จะยึดเหนี่ยวอะไรเอาไว้ ฉันจำหน้าเธอยังไม่ได้เลย ฉันควรจะทำยังไง...จุนโซ...นายจะอยู่ยังไง" เทซกสะอื้นฮัก น้ำตานองหน้า
"ฉันจะต้องอยู่ต่อไป...เพื่อรักษา...สัญญากับอึนโซ..." จุนโซตอบคำเพื่อน แววตาหม่นลึก
"ก็น่าอิจฉา ดีนะ ดีเหลือเกิน นายยังมีสัญญาให้รักษา" เทซกขมขื่น จุนโซมองหน้าเพื่อน
"ยังงั้นหรือ นายนึกไม่ออกหรอกว่า...มันเจ็บปวดแค่ไหน..." ดวงตาคนพูดอ้างว้าง ล่องลอยถึงวันรับคำอึนโซ
"เทซก ช่วยฉันสักอย่าง"
"อะไรล่ะ" จุนโซหันหน้ามาพร้อมน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลหยดลง
"อังคารของอึนโซ ฉันฝากนายไปลอย ฉันอยากบอกลาเค้าด้วยวิธีของฉันเอง...นายช่วยหน่อยนะ...จะทำได้ไหม...อึนโซคงจะพอใจ" เทซกถอนสะอื้น พยักหน้ารับ จุนโซทอดสายตาไปไกลสุดขอบฟ้า อึนโซคงอยู่ที่นั่นเฝ้ารอคอยเขาเหมือนเช่นเคยมา เสียงปลอบโยนพี่ชายคล้ายแว่วไหวในลมต้นฤดูหนาว ที่พัดใบไม้เปลี่ยนสีไหวกรูเกรียว
ท้องฟ้าของชายหาดเดิมยังคงสวยงาม ยูมีและชีเน่ยืนส่งอึนโซที่ชายหาด มองดูเทซกค่อย ๆ โปรยอังคารของเธอลงน้ำ
จุนโซกลับไปยังสถานที่ ๆ ก่อเกิดสายสัมพันธ์และพันผูกเขาและเธอไว้ด้วยกัน ความทรงจำเหนือกาลเวลา ดุจรอยจำหลักในใจไม่ลบเลือน ความหลังหลั่งไหลไม่ขาดภาพ เหมือนความฝันอันงดงามที่ฉายพร่างอยู่ในใจ แม้เมื่อตื่นลืมตา...ภาพของพี่ชายช่วยประคองจักรยานให้น้องสาวขี่ไปด้วยกัน...ภาพของสองคนวิ่งไล่เตะน้ำใส่กันจนเปียกปอนไปทั้งคู่ รอยอาลัยล้ำลึกฉายเต็มดวงตา อดีตอันสดใสเรียงรายเต็มห้วงหัวใจ
"ก่อนที่พี่จะรักษาสัญญา พี่ขอกลับไปในที่นั่น...ที่ ๆ เรามีความสุขกันที่สุด..." จุนโซหันไปมองข้างทาง เห็นภาพพี่ชายน้องสาวขี่รถจักรยานตามกันมา พื้นล่างของภาพระบายด้วยสีเขียวสว่างของทุ่งนาผืนกว้างใหญ่
"พี่จะขอส่งเธอตรงที่นี้แหละ" จุนโซขับรถมาถึงปากอุโมงค์ ที่อึนโซเคยมองรถของครอบครัวแล่นจากไปจนลับตาอย่างเศร้าสร้อย
เทซกค่อย ๆ โปรยอังคารของอึนโซลงผืนน้ำช้า ๆ อำลาหญิงสาวอย่างอาลัยรักเป็นครั้งสุดท้าย
"จากนั้นพี่คงจะอยู่ที่นี่สักพักเพื่อถนอมความทรงจำของเราไว้" เสียงหัวใจจุนโซกระซิบบอกหญิงสาว จากนี้ไป คงเหลือเพียงเขากับภาพอดีตอันอุ่นอวลด้วยรอยอาวรณ์เศร้าหวาน ที่ทอดวางอย่างคงมั่นอยู่กลางใจของเขาและเธอเสมอมา และจะสถิตย์อยู่ ณ ที่นั้นเสมอไปตราบชั่วนิรันดร์
ชายหนุ่มมาที่โรงเรียนเก่าที่เขากับอึนโซเคยเรียนด้วยกัน มองสิ่งรอบตัวราวกับจะปลุกความหลังให้เต้นระริกขึ้นมาอีกหน
"รอให้เธอเรียกพี่ แล้วพบเธออีกครั้ง" เสียงสาวน้อยเมื่อวันวานเรียกพี่ชายสะท้อนก้องในห้วงคำนึง
จุนโซหันไปมองถนนสายที่ทำให้อึนโซพบกับชะตาชีวิตที่ผันแปรและพลัดพรากกัน ชายหนุ่มทอดฝีเท้าเดินไปตามถนนสายเดียวกัน หยุดยืนกลางถนน แววตารำลึกหมองไหม้ หัวใจแหลกสลาย หยาดอุ่นรินไหลไม่ขาดสาย
"เธออยากให้พี่มีชีวิตอยู่โดยไม่มีเธอหรือ..." เสียงแตรรถดังใกล้เข้ามา จุนโซหันหน้าไปมอง แสงอาทิตย์ส่องกระจกหน้ารถสะท้อนที่ใบหน้าจุนโซ หยดน้ำตาเปล่งประกาย ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่ขยับ เสียงแตรรถกระชั้นถี่ นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ข้ามพ้นห้วงทุกข์ทรมา โดยไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ อีกเพียงพริบใจเราคงได้พบกัน เสียงเหยียบเบรคดังก้องท้องถนน ร่างของจุนโซลอยละลิ่ว ดวงตาหลับพริ้มไร้ความเจ็บปวด พร้อมกับความทรงจำที่ทยอยถอยกลับมา
จากวันสุดท้ายที่เขาแบกน้องไว้บนหลังก่อนวิญญาณเธอลอยลับ...
มือของอึนโซหลุดจากการเกาะกอดคอพี่ชาย...
จุนโซจุมพิตหน้าผากอึนโซวันสัญญารัก
ปฏิญาณมั่นจะรักกันจวบวันตาย...
เก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกช่วงที่อึนโซป่วย...
สองคนนั่งริมชายหาดโค้งท่ามกลางบรรยากาศสงบงาม...
อึนโซอาจไม่มีวันตื่นขึ้นมาฟังคำที่เธอเคยฝากเขาไว้อีกเลย
จุนโซตะโกนบอกรักเธอที่หน้าห้องไอซียู...
จุนโซเร่งสุดฝีเท้ามาที่โรงพยาบาล หลังจากรู้ว่าอึนโซอยู่ในอาการโคมา...
จุนโซแบกน้องเดินลงเนินภายใต้ฟ้าสีหม่นเศร้า...
จุมพิตสุดซึ้งแสนเศร้า...
จุนโซดับกลุ้มด้วยการดื่มอย่างหนัก...
น้องสาวมาลาพี่ชายเพื่อไปรักษาตัว ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดว่าจะไปมีรักใหม่ ลาจากกันอย่างเศร้าสร้อย...
อาการป่วยเริ่มปรากฏ อึนโซล้มลงหมดสติ เทซกอุ้มเธอพาไปโรงพยาบาล...
จุนโซและอึนโซต้องแยกจากกันเพราะยูมีฆ่าตัวตาย...
อึนโซรอพี่ชายที่นัดว่าจะไปไร่ด้วยกัน แต่จุนโซต้องผิดคำกับเธอเพราะไม่กล้าทำร้ายความรู้สึกของยูมี...
จุนโซวิ่งไปคว้าตัวยูมีที่กำลังจะเดินลงทะเลฆ่าตัวตายซ้ำอีก เพราะทนสูญเสียเขาไปไม่ได้...
พี่ชายน้องสาวใหักำลังใจกันด้วยวิธีที่เคยทำเมื่อยังเล็ก พี่ชายแตะศีรษะน้อง น้องสาวแตะบ่าพี่ชาย พูดอโหสิให้แก่กัน...
จุนโซสวมแหวนแทนความรักให้อึนโซที่ไร่ปศุสัตว์ และมอบดอกไม้ที่เขาเก็บมาให้ในวันเกิดของเธอและขอเธอแต่งงาน...
ช่วงเวลาแสนสุขที่ไร่หลังจากที่หนีมาด้วยกัน...
จุนโซอิงไหล่อึนโซ เธอบอกเสียงเบา "ไม่เสียใจใช่ไหมคะ" เขาตอบสีหน้าเปี่ยมสุข "ไม่หรอก ของีบหน่อยนะ ได้ไหมล่ะ อย่าหนีไปไหนนะ" ...
อึนโซโทรหาพี่ชายให้ออกมาหา สองคนนึกถึงคำเร่งรัดให้แต่งงาน ตัดสินใจไปเที่ยวบนเขาด้วยกันเพียงลำพังสองคน...
อึนโซเขียนจดหมายบอกรักจุนโซ ชายหนุ่มนั่งอ่านอย่างสุขใจ...
อึนโซจำต้องย้ายออกจากที่พักของพี่ชาย เมื่อจุนโซกลับไปคืนดีกับยูมี แต่เข้าพักที่หอไม่ได้ กลับมาหาจุนโซอีกครั้ง เธอวิ่งเข้ากอดเขาไม่อยากจากไป...
จุนโซเบือนหน้าหนีภาพเทซกกุมมืออึนโซอย่างร้าวรานใจ...
สองคนนั่งหลังพิงกันเช็ดหน้าต่างพลางคุยกันพลาง เมื่ออึนโซถามว่าพบกันแล้วมีความสุขไหม จุนโซไม่ตอบ ใช้นิ้วก้อยตัวเองแตะนิ้วก้อยเธอ...หัวใจรักสองดวงสว่างไสว ถักร้อยเยื่อใยบาง ๆ ที่เคยมีต่อกันให้แน่นหนา...
จุนโซแบกน้องขึ้นหลังครั้งแรก เธอถามเขา
"เค้าอยู่ตรงไหนในใจพี่ชาย" "เธอก็รู้แล้วนี่"
จุนโซถามเธอบ้าง "แล้วพี่ล่ะ" อึนโซตอบอย่างไม่ลังเล
"ก็หนึ่งในใจเค้าน่ะซิ"...
อึนโซวิ่งเข้ากอดพี่ชายวันแรกที่ได้เจอเขาบนชายหาด...
สองคนคุยโทรศัพท์กันครั้งแรก ต่างก็ไม่รู้ว่าเป็นคนที่เฝ้าเพียรหามาเนิ่นนาน...
จุนโซมองเห็นอึนโซบนแพข้ามฟากอีกลำที่กำลังแล่นสวนกัน...
อึนโซขี่จักรยานสวนกับรถที่พี่ชายนั่งมากับเทซก เขาเหลือบมองเธอ...
อึนโซในวัยเยาว์น้ำตานองหน้า มองภาพรถของครอบครัวค่อย ๆ แล่นจากไปตรงปากอุโมงค์...
พี่น้องบอกลากันที่ชายหาด...
จุนโซและอึนโซจูงจักรยานมาตามทางอันชื้นแฉะริมคันนา...
พี่น้องขี่จักรยานตากฝนอย่างเริงร่า สองคนวิ่งเข้าไปหลบฝนที่โรงสีเก่า เอามือรองน้ำฝนที่ไหลเป็นสายลงมาจากหลังคา...
พี่ชายเห็นน้องสาววันแรกที่โรงพยาบาล...
จุนโซคล้ายล่องลอยอยู่ในฝันอันแสนงาม ที่มุมปากจุดรอยยิ้มจาง ๆ
"พี่รักเธอมากนะ...รักเธอคนเดียวมาตลอด...เธอรู้ใช่ไหม...พี่ว่าเธอรู้..."
"คราวนี้เค้าอโหสิให้แล้วนะ"...
แสงสว่างจากปลายอุโมงค์ มองเห็นเพียงเงารางๆของพี่ชายและน้องสาวขี่จักรยานเคียงคู่กันผ่านออกไป...
Autumn in my heart
Autumn in our hearts
Eternal memory.
คลิปจากเวบ dailymotion.com
| | |
| |
นี่สิบเอ็ดปีแล้ว เอากลับมาดูกี่รอบ ความรู้สึกก็ยังเหมือนเดิม แล้วก็เสียน้ำตาทุกครั้งเหมือนกันค่ะ
ที่จริงพี่ก็เป็นแบบน้องนาห์ แอบรักพี่ชายห่าง ๆ อย่างห่วงมาหลายปี มาตอนที่เข้าเวบของพี่ชาย(seungheonthailand)นี่แหละ ถึงมีโอกาสได้เขียนข้อความอวยพรในโอกาสต่าง ๆ ให้หวานใจเรา หลัง ๆ มานี่ก็มีส่งของไปให้บ้าง แต่ที่พี่และสาว ๆ ในเวบต้องทำทุกเทศกาลคือ ทำe-card แล้วพิมพ์ส่งไปให้พี่ชายได้อ่าน ปีนี้ก็ส่งไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ส่งเองหรอก มีคนช่วยส่งให้ค่ะ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 161 คน [
เศร้าเกินไปค่า คนเราทำไมชีวิตถึงได้เป็นอย่างนี้หนอ เกิดเป็นคน เหมือนมีเวรกรรมเนอะ
คุณไฮกุ ลงได้ละเอียดมาก
เค็งชอบนางเอกของเรื่องนะค่า น่ารักดี
รักษาสุขภาพนะค่า