Bloggang.com : haiku : ศิลปินแห่งชาติ ๒๕๓๔

ศิลปินแห่งชาติ ๒๕๓๔

พ่อพระในดวงใจ
คำร้อง-ทำนอง ป. ชื่นประโยชน์

ไม่นึกไม่ฝัน ว่าจะพบกันได้
เห็นมาแต่ในความฝัน
ไม่คิดจะมาพบร่างที่มีชีวัน
ปรากฎให้ฉันเห็นจริง

ได้พบความรัก ฝากชีวิตไว้มั่น
รักกันจะไม่ทอดทิ้ง
ข้าของความรักเราเกิด จากดวงใจจริง
ใช่สิ่งที่ฝัน อันมีแต่เงา

เธอเหมือนเทพบุตร สุดรักในฝัน
รักเดียวมั่นดังพ่อพระของเรา
ห่วงหวงดวงใจ หาใดเทียมเท่า
ใครคิดเช่นเรา เร่าร้อนริษยา

จะขอปองรัก ฝากชีวิตไว้มั่น
รักกันตราบชั่วดินฟ้า
จะขอรักปองครองอยู่ ตราบชั่วชีวา
ไม่ปรารถนารักใครกว่าเธอ

เธอเหมือนเทพบุตร สุดรักในฝัน
รักเดียวมั่นดังพ่อพระของเรา
ห่วงหวงดวงใจ หาใดเทียมเท่า
ใครคิดเช่นเรา เร่าร้อนริษยา

จะขอปองรัก ฝากชีวิตไว้มั่น
รักกันตราบชั่วดินฟ้า
จะขอรักปองครองอยู่ ตราบชั่วชีวา
ไม่ปรารถนารักใครกว่าเธอ

บรรดาผู้รักและผูกพันในคุณสุวัฒน์ วรดิลกและคุณเพ็ญศรี พุ่มชูศรี ก็ปิติยินดีกันทั่วหน้าเมื่อคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ ประกาศให้สองสามีภรรยาพระอาทิตย์คู่พระจันทร์เป็นศิลปินแห่งชาติพร้อมกัน ในปีเดียวกัน คุณสุวัฒน์ในสาขาวรรณศิลป์ และคุณเพ็ญศรีในสาขาศิลปะการแสดง (ไทยสากล ขับร้อง)

นับได้ว่าเป็นสามีภรรยาคู่แรกที่ได้รับการประกาศเกียรติคุณให้เป็นศิลปินแห่งชาติพร้อมกัน คุณสุวัฒน์ได้กล่าวถึงการได้รับรางวัลครั้งนี้ว่า

"ได้รับรางวัลก็ดีใจแต่ก็หนักใจด้วย ดีใจเพราะเป็นรางวัลสูงสุด เป็นรางวัลพระราชทาน ดีใจ ภูมิใจ แต่ที่หนักใจก็เพราะว่า ต่อไปนี้งานของเราที่จะสร้างสรรค์ขึ้นมาเป็นการสร้างในฐานะศิลปินแห่งชาติ ก็ต้องระมัดระวังให้สมเกียรติที่ได้รับ..."

ขณะฟังคำตอบของสามี คุณเพ็ญศรียิ้มพราย เพราะคิดอย่างเดียวกัน เธอว่า

"การที่เราได้เป็นศิลปินแห่งชาติทั้งสองคน เราก็ไม่รู้ตัวมาก่อน แต่เมื่อได้รับเกียรตินั้น เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด ช่วยเหลือสังคมให้มากที่สุด แต่ไม่ใช่ว่าเราทำเพื่อส่วนรวมหลังจากได้เป็นศิลปินแห่งชาติ คือเราทำมาแล้วตลอดเวลา"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า๔๕)

ด้วยสายตาที่ยาวไกลและไม่เคยมองอะไรแคบแค่สองคน คุณสุวัฒน์ได้กล่าวยืนยันเชิงปณิธานว่า

"อยากจะรวมศิลปินแห่งชาติในรุ่นเดียวกันนี้ทำงานให้ประชาชนเห็นว่า นี่เป็นศิลปินแห่งชาติ หรืออาจจะรวมรุ่นที่แล้ว ๆ มาด้วยก็ได้ มาร่วมกันทำงานการกุศล แล้วอาจจะเป็นเงินทุนให้กองทุนศิลปินแห่งชาติ จากแรงของพวกเรา...ในลักษณะของการแสดง การร้องเพลงบนเวที หรืออะไรก็ตาม เราต้องทำ ถ้าเราไม่ทำมันรู้สึกคล้าย ๆ ว่ามันเป็นบำเหน็จบำนาญแล้วมันก็แห้งเหี่ยวไป มันไม่ใช่นี่ ศิลปินไม่มีบำเหน็จบำนาญ ศิลปินไม่มีเกษียณอายุ ต้องทำติดต่อกันเรื่อยไป..."

คุณสุวัฒน์ไม่เคยผิดคำพูด และเขาก็ทำได้ดังนั้นจริง โดยแน่นอนที่สุดว่า คุณเพ็ญศรีเป็นกำลังสำคัญโดยไม่มีเงื่อนไข

คุณอำนวย จั่นเงิน ผู้อำนวยการกองกองทุนส่งเสริมงานวัฒนธรรมคนปัจจุบัน (๒๕๔๔) เล่าให้ฟังว่า

"คุณสุวัฒน์ วรดิลก ได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการให้เป็น ๑ ใน ๙ ของคณะกรรมการกองทุนส่งเสริมวัฒนธรรม ที่เป็นกรรมการที่แต่งตั้งตามกฏหมาย และได้จัดกิจกรรมการแสดงหลายครั้งเพื่อหาเงินเข้ากองทุน ที่เด่น ๆ ได้แก่ ละครเวทีเรื่อง "ศกุนตลา" ที่แสดงถึง ๘ รอบ ได้เงินเข้ากองทุนมากกว่าสองล้านบาท และละครเวที "เงือกน้อย" ที่ได้สมทบมาอีกส่วนหนึ่ง ที่เป็นคุณยิ่งต่อวงการเพลงก็คือ การจัดคอนเสิร์ตห้้ารัชการเพลงไทยสากล ที่ประมวลภาพวงการเพลงตั้งแต่แต่ยุคแรกมาถึงปัจจุบัน ได้เงินเข้ากองทุนมากมาย นอกจากนี้ก็ยังมีคอนเสิร์ตย่อย ๆ อีกมากมายหลายครั้ง และในการแสดงทุกครั้ง ที่ขาดไม่ได้ก็คือ คุณเพ็ญศรี หรือป้าโจ๊ว..."

คุณอำนวยยังบอกอีกว่า

"สำหรับคุณเพ็ญศรี โดยภาพรวม ผมถือว่าท่านเป็นบุคลากรสำคัญในวงการดนตรี ในข่วงที่ท่านยังเสียงดีพิเศษนั้น ผมถือว่าท่านเป็นแบบฉบับที่ดีที่สุดของบรรดานักร้องทั้งมวล นอกจากนี้ โดยส่วนตัวท่านยังเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดี มีเมตตา เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้คนรุ่นหลัง ไม่แต่กับศิลปินนักร้องรุ่นหลัง ๆ เท่านั้น แม้แต่กับข้าราชการที่ทำงานในกองทุนส่งเสริมวัฒนธรรม ท่านก็ดูแลเมตตาราวกับเป็นลูกเป็นหลาน..."

"นอกจากนี้ที่ผมชื่นชมมากก็คือ ท่านมีความพร้อมที่จะถ่ายทอดประสบการณ์ ความรู้อยู่ตลอดเวลา ไม่เคยเกี่ยงงอน ท่านพร้อมที่จะให้ ใครจะขอคำแนะนำ เชิญไปสาธิต เชิญไปสอน ไปร้อง ไปอบรม ท่านยินดีเสมอ ทำให้เห็นว่า ท่านทำเพื่อให้มีการสืบทอดทางวัฒนธรรมจริง ๆ ครับ ทั้งสองท่านเป็นศิลปินที่ผมประทับใจจริง ๆ"

คงไม่ใช่ผู้อำนวยการกอง กองทุนส่งเสริมวัฒนธรรมคนเดียวที่คิดและพูดอย่างนี้ มีเพื่อนพ้องน้องพี่ในวงการวรรณศิลป์และคีตศิลป์อีกมากมายที่คิดและพร้อมจะพูดอย่างนั้นเช่นกัน

คู่รักคู่รส

วันเวลาแห่งการใช้ชีวิตคู่ของคนทั้งสองยืนนานมาถึง ๕o ปีแล้ว วรรณศิลป์คู่คีตศิลป์เหมือนพระอาทิตย์คู่พระจันทร์ ในความเป็นจริงทางวัฒนธรรม ศิลปะทั้งสองย่อมส่องทางให้แก่กันได้ คุณสุวัฒน์ และคุณเพ็ญศรี ก็คือคู่ชีวิตที่ส่องทางและทอทางให้แก่กันและกันตลอดเวลา และส่องทอทางให้แก่กันและกันนั้น มิได้มาจากความกลมกลืนอย่างเดียว คุณเพ็ญศรีเล่าแบบขำ ๆ ว่า

"ความขัดแย้งนี่มีตลอดเวลาเลย อย่างตอนที่ดิฉันซ้อมเปียโน.." ว่าแล้วคุณเพ็ญศรีก็หันไปถามคุณสุวัฒน์ว่า "เธอบรรยายความรู้สึกได้ไหม ตอนฉันหัดเปีียโนแรก ๆ มันเป็นยังไง"

คุณสุวัฒน์ได้ฟังก็ยิ้มกริ่มและตอบเนิบช้า ชัดเจนว่า

"ไปหัดในบ้านนักมวยก็คงค่อยยังชั่วกว่า มาหัดในบ้านนักเขียนนี่มันแย่มาก (หัวเราะ) แล้วผมก็ไม่ค่อยชอบวิชาวิปัสสนากรรมฐานเสียด้วย..." คุณสุวัฒน์หยุดเว้นระยะให้คนฟังสมใจมากขึ้น "ดนตรีทุกชนิดน่ะ ฟังไพเราะ ถ้าเล่นเป็น...แต่ผมก็ว่าดีนะ ที่เขาเลือกเปียโน ถ้าเขาเลือก กลองล่ะแย่...ผมจะตาย"

ทุกคนหัวเราะกันครืน ถึงตอนนี้คุณเพ็ญศรีรีบเสริม

"คือบ้านเรามันเล็กน่ะ"

คุณสุวัฒน์จึงจบแบบมีความสุขว่า "เขาหัดไป ผมก็พิมพ์ดีดของผมไป คือผมเคยเป็นนักข่าว บนรถไฟ บนรถก็เขียนได้เสมอ เพราะฉะนั้น มีคนซ้อมเปียโนไปด้วยก็เขียนได้" (หัวเราะ) "ความขัดแย้งทำให้เจริญนะ"

คุณเพ็ญศรีกลัวจะจบอย่างมีความสุขมากเกินไป จึงให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่า

"ความขัดแย้งมีตลอดเวลาเสมอเลย ยกตัวอย่างเวลาดิฉันขับรถ เขาจะต้องบอกไฟแดง หยุดระวังมันขัดแย้งกันตลอดเวลาที่อยู่ด้้วยกันมา ไม่รู้่อยู่ด้วยกันได้อย่างไร"

แม้วาจาจะไม่รู้ว่าอยู่ด้วยกันได้อย่างไร แต่โดยลึก ๆ แล้ว คุณสุวัฒน์และคุณเพ็ญศรีรู้ดีอยู่แก่ใจ ทั้งคู่รุ่งเรืองและเสริมส่งกันอยู่ตลอดเวลา คุณเพ็ญศรีเองก็ยอมรับว่า

"เขามีส่วนดีมากคือ เขาเป็นคนอัจฉริยะในเรื่องเพลงไทยเดิม เพลงไทยสากล เขารู้ว่าเพลงไหนมาจากไหนอย่างไร เขารู้ที่มาที่ไป เขาเป็นคนให้ความคิดเรา นี่คือสิ่งสำคัญที่สุด"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า๕๕)

"เขาคอยบอกตลอดเวลา เขาบอกว่า อายุมากแล้วนะ ร้องเพลง เลือกร้องนะ อย่าร้องซ้ำซาก ควรจะร้องอย่างนั้น ควรจะร้องอย่างนี้ งานนั้นงานนี้ควรไปไหม ซึ่งอันนี้เป็นส่วนดี เพราะเราเป็นนักร้อง บางทีเห็นว่างานนี้ได้เงินแล้วก็รี่ไปเรื่อย คุณค่าเราก็ไม่มี หมดไป คุณสุวัฒน์เขาก็คอยเตือนอยู่เสมอ..."

คุณเพ็ญศรีย้ำชัดเจนว่า

"ถ้าได้ผัวแบบคนไม่มีความคิดก็คงลำบาก ชื่อเสียงของเราก็คงจะจมหายไปด้วย อาจมีหน้าที่ผลิตลูกอย่างเดียวซึ่งเราไม่ชอบ"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า๕๓)

และ

"ที่สำคัญ รู้สึกว่าเราเป็นคนที่มีค่าตลอดเวลาที่อยู่กับเขา"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า๕๒)

ในสายตาของพระจันทร์ พระอาทิตย์ไม่เคยราแสง

"มาถึงวันนี้้ เราสองคนความรักแบบหวือหวาไม่มีแล้ว เรามีแต่ความผูกพันที่ขีวิตเราสองคนไม่สามารถแยกจากกันได้ นอกจากความตายมาพรากไปเท่านั้น"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า๕๒)

และ

"เราก็รู้นะว่าชีวิตเราขาดเขาไม่ได้ คิดว่าชีวิตนี้ถ้าพี่ตายก่อน เขาก็คงต้องตาย เพราะเราผูกพันกันนานเกินไป"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า๕๕)

ส่วนพระอาทิตย์สารภาพอย่างน่ารักในที่สุดว่า "ที่จริงแล้วพี่เป็นคนหงุดหงิด เจ้าอารมณ์ จุกจิกกว่าโจ๊ว โจ๊วนิสัยเขาเป็นผู้ชาย แข็งแกร่ง หนักแน่นกว่าพี่ เราสิเหมือนผู้หญิง"
(เกิดโตแก่ตาย หน้า ๑o๗)

ถ้าโลกนี้มีแต่พระจันทร์ กลางวันสิ้นไร้พระอาทิตย์ ชีวิตก็อยู่ไม่ได้ แต่ถ้าโลกนี้มีแต่พระอาทิตย์ ชีวิตก็คงร้อนแรงเกินไป เขาทั้งสองเกิดมาคู่กันดังพระอาทิตย์คู่พระจ้นทร์ ทอแสงและส่องทางให้แก่กันและกัน ทำให้โลกนี้อบอุ่น เยือกเย็นและเป็นประโยชน์

เพ็ญพระจันทร์ เพ็ญศรี พุ่มชูศรี จึงอุทิศชีวิตนี้เป็น "ขวัญ-พระอาทิตย์" รพีพร ชั่วนิจนิรันดร์

เพ็ญศรี-รพีพร
คู่ศิลปินคู่ซ้อนผู้ยิ่งใหญ่
คู่ภรรยาสามีมีน้ำใจ
คู่เกรียงไกรในใจชนเสมอมา
หนึ่งพระจันทร์สวย "เพ็ญ" เห็นกระจ่าง
คู่พระอาทิตย์ "รพี" พร่างสว่างหล้า
"พร" และ "ศรี" คือดีงามทุกเวลา
ขอคู่กล้ายิ่งงามทวีศรีและพร

บีจีจากคุณยายกุ๊กไก่ ไลน์จากคุณญามี่

Free TextEditor

Create Date : 28 สิงหาคม 2551

Last Update : 3 สิงหาคม 2556 19:53:37 น.

20 comments

Counter : 8824 Pageviews.

ยังเขียนบล๊อควาดใบไผ่อันใหม่ยังไม่เสร็จ เลยคว้าบล๊อคป้าโจีวมาอัพให้อ่านกะฟังเพลงเพราะๆไปก่อน เป็นบล๊อคป้าโจ๊วอันสุดท้ายแล้วค่ะ

อัพเสร็จก็ขอแว่บหายสักสามสี่วันนะจ๊ะ

โดย: haiku

วันที่: 28 สิงหาคม 2551 เวลา:20:23:26 น.

อ่านคำพูดที่คัดมาแล้วซาบซึ้งในหลายๆ ข้อความเลยครับ
"ที่สำคัญ รู้สึกว่าเราเป็นคนที่มีค่าตลอดเวลาที่อยู่กับเขา"

โดย: พลทหารไรอัน

วันที่: 28 สิงหาคม 2551 เวลา:21:35:34 น.

อ่านเรื่องราวของทั้งสองท่านแล้วปลื้มใจค่ะ
สมัยนี้จะหาคู่ชีวิตคู่ไหนที่รักกันยาวนานแบบนี้หายากนะคะ
เพราะคนสมัยนี้ความอดทนค่อนข้างต่ำ

ขอบคุณที่เอาแบบอย่างที่ดี ๆของทั้งสองท่านมาให้อ่านค่ะ

คิดถึงนะคะ

โดย: เราสองคน (ฝากเธอ

) วันที่: 29 สิงหาคม 2551 เวลา:15:50:04 น.

ที่สำคัญ รู้สึกว่าเราเป็นคนที่มีค่าตลอดเวลาที่อยู่กับเขา

^
^

โดย: หยุ่ยยุ้ย

วันที่: 29 สิงหาคม 2551 เวลา:20:22:33 น.

อ่านแล้วซึ่งใจดีจัง
เป็นความรักที่น่าอิจฉาอีกคู่นึง พอๆกับตายายแฟงเลย

โดย: d_regen

วันที่: 29 สิงหาคม 2551 เวลา:23:40:49 น.

อ่านแล้วอบอุ่นจัง

ไฮกุสบายดีน้า...เค้าก็สบายดี..

โดย: ชิด-ชิด เข้ามาอีกหน่อย

วันที่: 30 สิงหาคม 2551 เวลา:9:05:25 น.

ยอมรับจนหมดหัวใจเลยครับว่า
คุณสุวัฒน์ วรดิลกและคุณเพ็ญศรี พุ่มชูศร
น่ายกย่องทั้งเรื่องผลงาน
และหลักในการดำเนินชีวิต

ขอบคุณครับสำหรับบทความและข้อคิดดีๆ
และการแวะไปเยี่ยนเยือนเสมอๆ

ปล. อยากให้หลายๆคนได้อ่านบทความนี้อ่ะครับ
คงสร้า่งแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตอย่างไรให้มีสุข
ได้ดีเลยล่ะครับ

โดย: TzOzOzN

วันที่: 31 สิงหาคม 2551 เวลา:16:23:41 น.

โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four

) วันที่: 31 สิงหาคม 2551 เวลา:21:23:36 น.

แฟงแวะมาทักทายตอนดึกๆค่ะพี่

โดย: d_regen

วันที่: 1 กันยายน 2551 เวลา:3:28:45 น.

เอ่อ คุณนาย พอเปิดปุ๊บมันขึ้นว่า ijigg คุณนายเป็นไวรัสแหละ แต่เพลงก็ยังฟังได้นะ

----------------------------------------------
แล้วอาหารเจอ่านว่ายังไงเหรอ

บล๊อคหน้าจะได้ฟังเพลงที่คุณนายร้องม่ะ อยากฟังน้า

โดย: haiku วันที่: 24 สิงหาคม 2551 เวลา:22:29:39 น.
----------------------------------------------

ถ้าคุณนายเอาเพลงตัวเองร้องลงเมื่อไหร่ เราก็พร้อมจะลงของเราด้วยเช่นกัน

อาหารเจ 齋菜 จ๊ายชอย

โดย: LEE (lyfah

) วันที่: 3 กันยายน 2551 เวลา:6:44:18 น.

เป้นคู่สามีภรรยาที่น่ารักจัง ถึงขัดแย้งกันบ้างแต่ก็ครองรักกันมายืนยงเนาะ

โดย: ณ มน

วันที่: 3 กันยายน 2551 เวลา:11:16:02 น.

คุณไรอัน&ฝากเธอ...ลุงอู๊ดกะป้าโจ๊วเป็นคู่ทุกข์คู่ยากจริง ๆ มีชะตาชีวิตที่ใกล้เคียงกันมาก เป็นศิลปินทั้งคู่ เข้าคุกเหมือนกัน แถมได้เป็นศิลปินแห่งชาติปีเดียวกันอีก ประทับใจทั้งผลงานและชีวิตรักของทั้งสองท่านมากเลยค่ะ

คุณยุ้ย...ป้าโจ๊วพูดแบบเจียมเนื้อเจียมตัวมากเลยนะ คงเพราะลุงอู๊ดเลือกป้าโจ๊วมาเป็นคู่ชีวิตทั้งที่แกสวยน้อยกว่าสาวอื่น ลุงแกทั้งหล่อแล้วก็เป็นนักเขียนด้วย สมัยก่อนอาชีพนักประพันธ์จะมีสาว ๆ มากรี๊ดกันตรึม เราว่าลุงคงรักความดีของป้ามากกว่าอ่ะนะ

คุณตูน...โห หายไปนานมากเลย ดีใจที่แวะมานะคะ

แฮะ แฮะ แวะไปสะสมไม้ขีดไฟกะฟืนที่บ้านคุณตูนหลายรอบ กะลังรวมหัวกับน้องแฟงกะคุณหนอนผักนัดวันประชุมเพลิงอยู่เลยนะเนี่ย

ปล. อยากให้หลาย ๆ คนได้อ่านประวัติของป้าโจ๊วเยอะๆเหมือนกัน บางคนคงได้แต่ฟังเพลงแต่ไม่ค่อยได้รู้ประวัติของท่านเท่าไหร่

ขอบคุณน้องแฟง ชิดชิด และป้าหู้ที่แวะมาเยี่ยมนะจ๊ะ

ลี...ไอ๋หย๋า จิ๊กมีไวรัสด้วยเหรอ แล้วงี้จะเข้าเครื่องเรามั้ยเนี่ย

แต่ตอนเราเข้าบล๊อคไม่เป็นนะ

ขอบคุณมากที่บอกคำอ่านของอาหารเจเน้อ ทีนี้ถ้าไปฮ่องกงก็ซื้อกินได้แระ

ณ มน...อ่านเม้นท์แล้วอยากร้องเพลง “รักยืนยง” ของพี่ปั่นเลยเชียว

โดย: haiku

วันที่: 4 กันยายน 2551 เวลา:8:22:03 น.

ดีใจ ดีใจ คุณไฮกุกลับมาแล้ว

โดย: หยุ่ยยุ้ย

วันที่: 4 กันยายน 2551 เวลา:10:41:31 น.

สวัสดีครับคุณไฮกุ

อ่านแล้วซาบซึ้งมากเลยครับ
โดยเฉพาะช่วงท้ายที่ท่านทั้งสอง
ต่างพูดถึงกันและกัน

โดย: กะว่าก๋๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 4 กันยายน 2551 เวลา:12:10:37 น.

ขอบคุณคุณยุ้ยกะคุณก๋าที่แวะมาอ่านค่า

โดย: haiku

วันที่: 4 กันยายน 2551 เวลา:19:49:25 น.

"ถ้าได้ผัวแบบคนไม่มีความคิดก็คงลำบาก ชื่อเสียงของเราก็คงจะจมหายไปด้วย อาจมีหน้าที่ผลิตลูกอย่างเดียวซึ่งเราไม่ชอบ"
ประทับใจประโยคนี้มาก

โดย: สารภี IP: 202.29.24.196 วันที่: 7 มีนาคม 2554 เวลา:12:36:32 น.

ขอบคุณคุณสารภีที่แวะมาอ่านบล็อคนี้นะคะ สองท่านเป็นคู่แท้จริง ๆ ถึงจะทุกข์แค่ไหนก็ไม่ทิ้งกัน นับเป็นแบบอย่างการใช้ชีวิตคู่จริง ๆ ค่ะ

โดย: haiku

วันที่: 7 มีนาคม 2554 เวลา:23:28:09 น.

สวัสดีคะ

เข้ามาดูเอนทรีเก่าๆของคุณไฮกุคะ เพลงนี้เพราะมากเลย พ่อกับแม่เปิดบ่อยๆตั้งแต่เล็กๆ แต่เวอร์ชั่นคุณเพ็ญศรีนี่ฟังไม่บ่อยคะ ส่วนใหญ่พ่อกับแม่จะเปิดของคุณอรวีคะ เวอร์ชั่นนี้เพราะมากๆ เสียงคุณเพ็ญศรีให้ความรู้สึกเก่าๆ บรรยากาศรุ่นปู่ย่าตายาย ชอบมากๆ

โดย: PP_Skywalker

วันที่: 29 พฤษภาคม 2554 เวลา:21:29:21 น.

ดีจัง คุณก็เป็นคอเพลงเก่าเหมือนกันเลย เพลงเก่านี่เพราะ ๆ ทั้งนั้นเลยเนอะ เวอร์ชั่นคุณอรวีก็ร้องได้ดีเหมือนกัน เราก็ชอบเธอนะคะ เสียงหวาน แล้วร้องได้ชัดถ้อยชัดคำดีค่ะ

โดย: haiku

วันที่: 1 มิถุนายน 2554 เวลา:13:10:55 น.

โดย: vandee

วันที่: 11 ธันวาคม 2555 เวลา:22:45:28 น.