เพลงนี้...โรงเรียนของหนู อยู่ดีๆก็คิดถึงเพลงนี้ขึ้นมา ฟังทีไรก็จะเกิดความรู้สึก แบบว่าชนบทขึ้นมา คุณปู พยายามจะถ่ายทอดถึงความลำบากต่างๆนานา แต่ทำไมกลายเป็นว่าเราฟังแล้วรู้สึกสงบใจพิกล สมเพชตัวเองอยู่เหมือนกันล่ะ ตัวเองมันเกิดมาไม่เคยลำบากอะไรเลย เสือกไปคิดดิ้นรนหนีไปจากความสะดวกสบาย เอาเข้าจริงแก(ตัวเอง)จะไปได้สักกี่น้ำ เราอยากรู้ เราอยากไป ในความรู้สึกของคนที่ไม่เคยสัมผัส สิ่งที่คิดอาจจะผิดถนัดก็เป็นได้ เราคิดว่า..... จริงอยู่ ชีวิตในเมือง ในฐานะคนชั้นกลาง มีความสะดวกสบายรายล้อม แต่มันเหมือนขาดอะไรในชีวิตไปสักอย่าง ขาดความเป็นธรรมชาติ หรือไม่ก็ขาดความเป็นอิสระ อิสระจากความอยากได้ มีแล้วก็อยากมีอีก กินแล้วก็อยากกินอีก ในขณะที่ชีวิตในชนบทซึ่งอาจไม่มี อาจไม่สะดวก แต่การทำชีวิตให้ “เต็ม” มันน่าจะง่ายกว่าชีวิตในตึก ใช่แล้ว สิ่งที่เราขาดก็คือความพอเพียง ขาดธรรมชาติ ป่าเขา ลำธาร นกร้อง ลมโชย ไม่ถึงขั้นขาดความรัก ความอบอุ่น แต่ขาดความสัมพันธ์ในบางลักษณะไป ช่วงนี้...นับแต่อ่านหนังสือชุด “จิตสำนึกใหม่แห่งเอเชีย เล่ม 1-4” ตามคำสั่งของอาจารย์ ว่าด้วยการทางเลือกอื่นที่ไม่ใช่ทุนนิยม อ่านแล้ว ความคิดเราเปลี่ยนไป แล้วเราก็เริ่มแสวงหา แสวงหาบางสิ่งที่เรียกกันว่า ...ความพอเพียง... งานของท่าน “กฤษณมูรติ” เริ่มเข้ามาอยู่ในความสนใจมากขึ้น สับสนแต่สงบใจทุกครั้งที่อ่านงานของท่าน ชีวิตเรากำลังจะก้าวไปในทางใดหนอ แล้วโลกเราเล่ากำลังจะดำเนินไปเช่นไร   Create Date : 21 ตุลาคม 2548 2 comments Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2551 21:24:55 น. Counter : 1939 Pageviews. Share Tweet

บางครั้งคำว่า ภาระ มันก็ทำให้เราทำอะไรอย่างที่ใจอยากทำไม่ได้ ชีวิตจริงมันยังต้องดิ้นรนแสวงหา โอกาสมันยังอยู่ในเมืองมากกว่าในชนบท กลับสู่ธรรมชาติได้บางคราว แต่ไม่สามารถอยู่กับมันได้ตลอดไป   โดย: เพราะผมไม่มี Time Machine 3 พฤศจิกายน 2548 1:32:12 น.

เพราะมากเลยอ่ะ   โดย: บ้านโคกโจด IP: 222.123.11.228 30 พฤศจิกายน 2549 19:07:56 น.