อันนี้โจทย์
► ►► ..โจ ท ย์ ป ร ะจำ ห ลั ก กิ โ ล เ ม ต ร ที่ 56" . . ◄ ◄ ◄



ใครเขียนมั่งน้อ



1.คุณ toor36

2.คุณ ญามี่

3.คุณ ชีริว

4.คุณ Rinsa Yoyolive

5.คุณ เริงฤดีนะ



6.คุณ Great_opal

7.คุณ  ในความอ่อนไหว

8. คุณ mastana

9. คุณ JewNid

10. คุณ peeamp



11.คุณ eroz_killer


12.คุณ bee_บี




อัพเดตเรื่อยๆจ่ะ


.
.
.
.
.





“ คุณแน่ใจรึ?” เสียงเจ้าหน้าที่สาวถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ

“ครับ ผมแน่ใจ” เขาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคางหมูห้องนี้มาแล้วราวครึ่งชั่วโมง

ห้องทรงประหลาด มีภาพสีน้ำมันของใครบางคนแขวนอยู่บนผนังสีน้ำตาลอ่อน

แววตาคู่นั้นของชายในภาพทำให้เขาหวาดหวั่นโดยไม่ทราบสาเหตุ



“คุณแน่ในรึ จริงรึนี่ ชื่อของคุณแปลกดีนะ ใครตั้งให้? ”

ท่าทางของเธอสนอกสนใจอย่างจริงจัง

กระดุมเม็ดหนึ่งติดอยู่เหนือราวนม อีกเม็ดหนึ่งติดอยู่ตรงร่องนมพอดี

นั่นทำให้เสื้อแหวกจนเห็นเสื้อชั้นในสีแดงสดของเธอ

“ครับ คุณปู่ใส่ยกทรงสีแดงตั้งให้น่ะครับ”  เขาตอบ เธอเอามือทาบอกเพื่อปิดมันไว้แต่พองาม

“คนอะไร ชื่อแน่ใจรึ แปลกดี ฉันขอตัวซักครู่นะคะ” หล่อนมุดลงใต้โต๊ะ

ซักพักก็โผล่ขึ้นมา ส่งยิ้มให้

เธอเปลี่ยนยกทรงเป็นสีดำแล้วเรียบร้อย ดูดีไปอีกแบบ เขายิ้มตอบ

ท่าทางขี้เล่นของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงระดับหนึ่ง



.

.

.

.

“คุณยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี” น้ำเสียงเธอที่เปลี่ยนไป

ทำให้เขารู้สึกอยากกินมะม่วงน้ำปลาหวาน

“มะม่วงน้ำปลาหวานไหมคะ?” เธอถามเหมือนรู้ใจจนเขารู้สึกประหลาดไต ใช่ประหลาดไต

ไม่ใช่ประหลาดใจ

กรวยไตข้างซ้ายของเขากระตุกหนึบๆ แสดงถึงอาการอยากกินมะม่วง ต่อมน้ำลายเริ่มทำงาน

“ครับ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังอยากกินมะม่วงน้ำปลาหวาน”  เขาถามด้วยความสงสัย

“ฉันแอบกินและก็ซ่อนไว้ใต้โต๊ะน่ะค่ะ คุณคงได้กลิ่นล่ะสิ น้ำลายย้อยเชียว” เธอยิ้มกว้าง

นี่เธอเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนจริงๆรึเปล่า? เขาเองเริ่มสงสัย



มะม่วงสีขาวแกมเขียวชิ้นอวบ ราดน้ำปลาหวานสีน้ำตาลเข้มถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะสีขาว

นี่คือสถานการณ์ปรกติหรือ ที่การสอบสวนมีมะม่วงน้ำปลาหวานกินด้วย?

เขาสับสน แต่ก็ไม่ปฏิเสธมะม่วงน้ำปลาหวานที่แสนจะยั่วยวนใจอย่างประหลาดนั่น



.

.

.

.

“คุณคือคนเดียวที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์คืนนั้น?” เธอว่า

“แน่นอน คนเดียว มีผมเพียงคนเดียว” เขายืนยันหนักแน่น

“ยังไง” หล่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้ ลายลูกไม้บนยกทรงปรากฎชัดเจน

มันเป็นลายมะขวิด ลูกกลมๆ ใช่แล้ว เขารอดชีวิตมาได้เพราะมัน เพราะมะขวิด

“มะขวิด เป็นเพราะมะขวิด มีคนยื่นมะขวิดให้ผม” เขาจำได้ลางๆ

“คุณแน่ใจรึว่าไม่ใชส้มโอ?” เธอเสนอทางเลือก



นมสองเต้าของเธอทำให้เขาสับสน ใช่ บางทีอาจจะเป็นส้มโอ

อาจจะเป็นส้มโอลูกเดียว หรือสองลูก เขาจำได้เพียงลางๆ



“ไม่รู้สิ ใช่ บางทีอาจจะเป็นส้มโอ” มะม่วงชิ้นสุดท้ายถูกกิน



.

.

.

.

.

“ใคร คุณจำได้ไหม?” จังหวะหายใจ ทำให้ขนจมูกเธอกระดิกตามแรงลม

“ไม่รู้ มนุษย์ต่างดาวมั้ง “ เขาสับสน



“ไม่เคยมีใครรอดชีวิตออกมาจากที่นั่น คุณเป็นคนแรก” เจอจดบางอย่างลงในกระดาษ





“เรื่องนั้นผมทราบ ผมไม่ควรเข้าไปในนั้น เพื่อนผมตายหมด


มันคือตัวอะไร? ทำไมคุณไม่บอกพวกเราว่ามีพื้นที่แบบนี้ด้วยในประเทศของเรา”



“บางอย่างเราบอกคุณไม่ได้ มันคือบางสิ่งที่เราเองก็ยังไม่เข้าใจ

นั่นเพราะยังไม่มีใครรอดกลับมาบอกข้อมูลให้เรารู้ คุณเป็นคนแรก ดังนั้นมันจึงสำคัญมาก

เราต้องการรู้ว่าอะไรที่ทำให้คุณรอดกลับออกมา “



“คุณย้ำเรื่องนี้สองครั้งในหนึ่งนาที” เขาเริ่มเครียด



.

.

.

.

“ฉันได้ข้อมูลเกือบครบแล้ว “ หลังจากผ่านการซักถามมาสองชั่วโมง

“ขอถามคำถามสุดท้าย” สายตาเธอจ้องมาที่เขา ราวกับจะจ้องกัดหู



“มะม่วงน้ำปลาหวาน อร่อยไหม?” เธอถามแล้วยิ้ม

เขายังไม่ทันตอบ ห้องทั้งห้องก็หมุนราวกับลูกข่าง เขาสิ้นสติไปในความหมุนติ้ว



.

.

.

.




ห้องสีขาว แสงจ้า หยีตาจนปวดคิ้ว

“ฟื้นแล้ว” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างตัว



.

.

.

.

การทดลองผ่านไปได้ด้วยดี


โครงการสะกดจิตชั้นสูง นม บรา สีแดง แววตาของรูปบนผนัง

มะม่วงน้ำปลาหวาน คำถามสุดท้าย



ทุกอย่างคือปัจจัยที่ช่วยควบคุมการทดลอง





เขานั่งฟังเธอบรรยายสรุปถึงทฤษฎีสะกดจิตแบบใหม่ของเธอ

ให้คณะกรรมการความมั่นคงแห่งรัฐอูอูตองก้าฟัง


เขาคืออาสาสมัครในการทดสอบครั้งนี้ เขาถูกสะกดจิตให้เชื่อว่าเพื่อนของเขา

ถูกสังหารในพื้นที่อันไม่เปิดเผยทางการทหารที่หนึ่ง

สมจริงจนฝังใจ



การทดลองนี้จะถูกนำไปใช้ในทางการแพทย์

บำบัดผู้ป่วยทางจิต รวมทั้งผู้ที่มีแนวโน้มในการก่อคดีอาชญากรรมรุนแรงในอนาคต


สะกดจิตให้เป็นคนดี

ความคิดนี้ ช่างน่าสนับสนุน




.

.

.

.

จบ

.

.


.

.

จบกลางดึกอีกแล้ว สำหรับตะพาบงวดนี้

ฮิๆ

เขียนไปเขียนมา ชักง่วง



ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ



เข้าไปโหวตโจทย์กันด้วยเด้อ



ตามลิ้งก์นี้



► ►► ..ตะพาบจะออกเดิน..อีกครั้ง . . . ◄ ◄◄




ลงนาม

เป็ดสวรรค์


ขำจัง ไดอารี่จริง เขียนโดนใจ อย่าลืม




การแข่งขันทำให้เราพัฒนาครับ แต่อย่าจริงจังกับมันมาก
เอาหนุกๆก็พอ เนอะ









ชวนไปพบปะกันในเฟสบุ๊ค

กดไปตามนี้โลด