BlogGang.com : : navagan : *** สิงสู่ *** การเมืองร่วมสมัยที่สิงอยู่ในหนังผี

*** สิงสู่ *** การเมืองร่วมสมัยที่สิงอยู่ในหนังผี

*** สิงสู่ ***

+++++ หมายเหตุ: ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาโจมตี หรือหวังผลทางการเมือง บทความนี้เป็นแค่การวิเคราะห์สารที่อยู่ในหนังเท่านั้น ไม่ได้เป็นความเห็นทางการเมืองของผู้เขียน และไม่ได้บอกว่าผู้สร้างตั้งใจสื่อสารประเด็นเหล่านี้ แต่มีความเป็นไปได้ที่ผู้สร้างต้องการสื่อสารประเด็นเหล่านี้ +++++

ผลงานหนังสยองขวัญทุนต่ำของผู้กำกับ วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง เล่าเรื่องราวของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังทำพิธีเรียกวิญญานเพื่อปลุกคนที่ตายแล้วขึ้นมา แต่วิญญานไม่ได้รับเชิญกำลังฉวยโอกาสในการยึดร่างของบรรดาคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้น

สิงสู่เป็นหนังระทึกขวัญในพื้นที่จำกัดที่มีการนำเสนอในรูปแบบที่คล้ายกับละครเวที โดยเรื่องราวในหนังสอดแทรกนัยทางการเมืองการปกครอง ที่สามารถตีความถึงการเมืองไทยได้อย่างไม่ยากเย็น

(จากนี้ไปเปิดเผยเนื้อหาสำคัญ)

เพื่อจะตีความเรื่องราวทั้งหมด ขอเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหนังโดยสรุปทั้งหมดก่อน

“นายแม่” (ทาริกา ธิดาทิตย์) เจ้าสำนัก ต้องการชุบชีวิต “เดช” (อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม) ลูกศิษย์คนโปรดที่นายแม่วางตัวให้เป็นเจ้าสำนักคนต่อไป แต่กลับต้องตายแทนนายแม่ที่ถูก “ปราง” (ณัฐฐาวีรนุช ทองมี) อดีตคนรักของของ เดช วางแผนฆ่าเพื่อแก้แค้นที่นายแม่ทำให้เธอแท้งลูกของเธอกับเดช โดย ปราง ร่วมมือกับ “นพ” (พีรพล กิจรื่นภิรมย์สุข) ชายหนุ่มที่หลงรักเธอ

ยังมีอีก 3 ตัวละครที่ถูกลากเข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องนี้คือ “สร้อย” (พลอย ศรนรินทร์) เด็กกำพร้าที่เข้ามาอยู่ในสำนักเพราะป้าของเธอ “เครือ” (จารุนันท์ พันธชาติ) เป็นสมาชิกคนสนิทของนายแม่ และคนสุดท้ายคือ “กฤษ” (ธีระวัฒน์ มุลวิไล) หนึ่งในลูกศิษย์ของสำนัก

แต่เมื่อมีการแหกกฎเปิดประตูเพื่อเรียกวิญญาณของเดชกลับเข้าร่าง วิญญาณพ่อ-แม่-ลูก ที่วนเวียนอยู่รอบสำนักก็ฉวยโอกาสเข้ามายึดร่างของผู้คนที่เข้ามาทำพิธี

หากพิจารณาถึงสิ่งที่หนังนำมาเปรียบเทียบกับการเมืองไทย เราพอจะเห็นภาพการเปรียบเทียบดังนี้

นายแม่คือผู้นำสำนัก รับไม่ได้กับการที่ทายาทผู้สืบทอดอำนาจได้ตายจากไป

[ผู้มีอำนาจในบ้านเมืองรับไม่ได้ที่คนของตนหรือพวกของตนไม่ได้รับโอกาสในการปกครองบ้านเมือง]

นายแม่เรียกระดมคนในสำนักมาทำพิธีคืนชีพให้เดชซึ่งเป็นพิธีที่ผิดกฎธรรมชาติ

[ผู้มีอำนาจเรียกระดมคน เพื่อโค่นล้มอำนาจเดิมโดยไม่สนใจวิธีปฏิบัติตามกติกาสากล]

นายแม่แหกกฎกติกา ทั้งกฎที่ตัวเองตั้งไว้ (เปิดประตูสำนักเพราะวิญญาณจะเข้ามาได้) และกฎธรรมชาติ (การนำคนที่ตายแล้วกลับมาเข้าร่าง)

[ผู้มีอำนาจไม่สนใจกติกา ทั้งกฎของบ้านเมือง (พยายามเปิดโอกาสให้คนนอกกติกามีโอกาสเข้าเป็นผู้นำ) และกฎกติกาสากล (พยายามเอาพวกของตนเองขึ้นสู่ตำแหน่งผู้ปกครองโดยไม่ผ่านวิธีปกติ)]

นายแม่ยังปกปิดจุดประสงค์ที่แท้จริงในการทำพิธีคืนชีพเดชกับคนที่มาร่วมพิธี

[ผู้นำไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงทั้งหมดแก่ผู้ร่วมชุมนุม]

ผีครอบครัว “ทหาร” ที่ตายในสงครามซึ่งวนเวียนอยู่ในที่ตั้งสำนักฉวยโอกาสเข้ายึดร่างคนในบ้าน ก่อนจะยึดครองทั้งหมดในตอนสุดท้าย

[“กลุ่มทหาร” ฉวยโอกาสเข้ามายึดอำนาจการปกครอง โดยแทรกแซงไปที่กลุ่มผู้ชุมนุม ก่อนจะยึดครองได้ในตอนสุดท้าย]

จากอุปมาอุปไมย เราพอจะกล่าวได้ว่า สิงสู่ มีความเป็นหนังการเมืองไทยร่วมสมัย

เรายังพบว่า มีกลุ่มคนอยู่ในหนัง 3 กลุ่ม

กลุ่มที่ 1 คือกลุ่มที่เกี่ยวข้องกับการสืบทอดอำนาจโดยตรง อย่าง นายแม่, เดช, ปราง และนพ

กลุ่มที่ 2 คือกลุ่มที่ถูกนำมาเป็นเครื่องมือโดยไม่รู้เรื่องราวใดๆ แต่ต้องกลายมาเป็นเหยื่อในเกมสืบทอดอำนาจนี้ อย่าง สร้อย, เครือ และ กิจ

กลุ่มที่ 3 คือกลุ่มที่เข้ามาสอดแทรกเพื่อหาประโยชน์ในการควบคุมร่าง ซึ่งก็คือ ครอบครัวผีทหาร อันประกอบด้วย พ่อผู้ตายในสงคราม, แม่ และ ลูก

ซึ่งเราสามารถสรุปหนังจากความสัมพันธ์ของทั้ง 3 กลุ่ม ได้ว่า

มันคือเกมแย่งอำนาจของผู้มีผลประโยชน์เกี่ยวข้องกับสำนักของกลุ่มหนึ่ง ที่ต้องอาศัยความช่วยเหลือของกลุ่มที่ไม่เกี่ยวข้องเป็นเครื่องมือ ก่อนที่กลุ่มสุดท้ายที่รอคอยโอกาสเข้ามาสอดแทรก เพื่อมีอำนาจควบคุมร่างกายของคนในกลุ่มแรก

[เกมการแย่งอำนาจของคนบางกลุ่ม ที่อาศัยกลุ่มคนที่ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียโดยตรงเป็นเครื่องมือ ก่อนที่กลุ่มอำนาจเก่าที่ฝังรากอยู่ในบ้านเมืองลุกขึ้นมาฉวยโอกาสยึดอำนาจในการปกครอง]

ในฐานะหนังระทึกขวัญในพื้นที่จำกัด หนังทำได้สนุกอยู่พอสมควร แม้บทหนังและการนำเสนอยังขาดซึ่งความเฉียบคม

และด้วยความที่หนังพยายามอธิบายเรื่องราวต่างๆมากเกินไป รวมถึงทิ้งปริศนาอย่างจงใจ จุดหักมุมที่ควรจะทรงพลัง กลับกลายเป็นความจืดชืด เพราะข้อมูลต่างๆที่หนังเล่าออกมาบอกใบ้ผู้ชมมากเกินควร

การแสดงของทีมนักแสดงตรึงผู้ชมให้อยู่กับหนังได้ตลอด สาเหตุน่าจะมาจากการกำกับนักแสดงของ ธีระวัฒน์ มุลวิไล รวมถึงนักแสดงสมทบทั้งหลายที่เป็นยอดฝีมือในวงการละครเวที ที่ต้องใช้การแสดงในการดึงความสนใจผู้ชมเป็นหลัก (ต่างจากภาพยนตร์ที่ใช้เทคนิคการถ่ายภาพ การตัดต่อ เป็นเครื่องมือ)

แต่บางครั้งความเป็นละครเวที ก็ทำให้การแสดงดูล้นเกินไปในบางช่วงบางตอน

สิงสู่ ถือเป็นหนังที่ใช้ได้ในฐานะหนังระทึกขวัญในพื้นที่จำกัด ในฐานะหนังการเมืองหนังสร้างความสนุกในการตีความ แต่ขาดซึ่งชั้นเชิงและความเฉียบคม

แม้จะไม่ได้เป็นหนังที่ยอดเยี่ยม แต่ก็เป็นหนังที่ไม่น่าพลาดเรื่องหนึ่ง

7 / 10

Create Date : 19 ธันวาคม 2561

Last Update : 19 ธันวาคม 2561 2:30:19 น.

4 comments

Counter : 6511 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณSertPhoto, คุณnewyorknurse

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ชีริว Travel Blog ดู Blog
tuk-tuk@korat Music Blog ดู Blog
mcayenne94 Home & Garden Blog ดู Blog
navagan Movie Blog ดู Blog

น่าดูครับโหวต

โดย: จันทร์ใส

วันที่: 19 ธันวาคม 2561 เวลา:3:44:46 น.

ดูมาแล้วถือว่าโอเคเลยครับใช้พื้นที่จำกัดกับดาราไม่กี่คนให้เป็นประโยชน์มากจริงๆ

โดย: บุญสม IP: 124.120.73.212 วันที่: 30 ธันวาคม 2561 เวลา:21:30:14 น.

ตอบคุณบุญสม
เรื่องการใช้พื้นที่กับนักแสดงนี่เห็นด้วยเลยครับว่าใช้คุ้ม

โดย: navagan

วันที่: 2 มกราคม 2562 เวลา:12:22:00 น.

กระทู้ที่ตั้งใน pantip

https://pantip.com/topic/38378008

โดย: navagan

วันที่: 2 มกราคม 2562 เวลา:12:24:13 น.