คิดถึงช่วงเรียนจัง สนุกที่สุด เฮ้อ...
ทำงานทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้เนี่ย....เหนื่อยจัง

หวัดดีครับ ขอบคุณที่เข้าไปเยี่ยมที่บ้านนะครับ

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ

เจอรูปอย่างนี้แล้วคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ครับ

ขอบคุณที่แวะมาชมบล็อคค่ะ

บรรยากาศวันเรียนหนังสือ ยังไงก็เป็นความทรงจำที่ดีนะคะ

แต่ว่าปัจจุบัน เราก็สามารถทำให้มันเป็นความทรงจำที่ดีได้เหมือนกัน

อย่าลืมลองไปเที่ยวม่อนจองนะคะ

คิดถึงความหลังเหมือนกันครับ เคยอยู่ตึกแถวใกล้คลองแสนแสบเหมือนกัน ขนาดบ้านไม่ติดคลอง แค่ใกล้คลองเท่านั้น กลิ่นยังโชยมาตลบอบอวล

จิตใจของคนที่กล้ากระโจนน้ำคลองลงไปช่วยเพื่อน แถมยังกล้าดำลงไปในน้ำเน่า ๆ แบบนั้นเพื่องมของให้นับว่าน่านับถือครับ

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ ได้รำลึกถึงความหลังแล้ว ก็พลอยยิ้มและมีความสุขทุกทีเลยนะคะ

ว่ากันว่า คนเราจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีตำนาน
เป็นคำที่ผมกับเพื่อนชอบมาก
เพราะก่อวีรกรรมไว้เยอะ
พอเห็นรูป อ่านเรื่องเล่า รำลึกถึงความหลังเลยเรา

มาอ่านเรื่องราวดีๆคะ
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนนะคะ

ดูรูปแล้ว การอยู่กันกับพวกพ้อง
เห็นแล้วอิ่มเอมใจ^^

ขอบคุณมากค่ะที่แวะไปทักทาย
ยินดีที่ได้พบกัน
ชาว"มอดินแดง" มาฟังเรื่องเล่าด้วยคนค่ะ

น้ำใจเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจทั้งผู้ให้และผู้รับนะคะ

อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจไปด้วยค่ะ

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล๊อกนะคะ

ฝากบอกเพื่อน ๆ คุณด้วยค่ะ ว่า พวกนายเจ๋งมาก

กลิ่นน้ำเน่าของคลองแสนแสบว่าแรงแล้ว ยังแรงไม่เท่ากลิ่นของความดีและความกล้าหาญของเพื่อน ๆ ของคุฯ

ดูจากสีของรูปน่าจะนานมากเลยเนอะ

ขอบคุณที่เเวะไปอวยพรวันเกิดค่ะ ไม่คิดว่าจะมีใครที่ไม่เคยเห็นตัวเป็นๆซึ่งกันเเละกัน เเต่เเค่รู้จักกันผ่านบล็อกจะมีน้ำใจให้เด็ก(เมื่อหลายๆๆปีก่อน)ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง

เเล้วจะเเวะมาอีกนะคะ

สมัยก่อนใครผ่านสังคมที่ยัดเยียดการกินเหล้า สูบบุหรี่มาได้ นับว่าเก่ง สมัยนี้ไม่ทราบว่าวัยรุ่นเขามีการบังคับโดยเพื่อนฝูงกันหรือไม่



โดย: Insignia_Museum วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:22:15:53 น.

>>
ตอบนะครับ
สมัยนี้แล้วก็ยังคงมีอยู่ครับ แล้วรู้สึกว่าจะยิ่งรุนแรงขึ้นด้วย
ส่วนใหญ่ก็ใช้คำว่าเพื่อนมาอ้างน่ะครับ
"เพื่อนไหม? เพื่อนก็หมดแก้ว"

เมาหัวทิ่มเพราะรักเพื่อนนั่นแหละครับ
แต่ไม่กินมันจะไม่ใช่เพื่อนจริงเหรอ?

บ้างก็อ้างว่ากินเหล้าเข้าสังคม หาเพื่อน ฯลฯ
เป็นข้ออ้างอย่างที่อ้างว่านั่นแหละครับ

ส่วนบุหรี่เดี๋ยวนี้ก็เป็นการ "เข้าหา" หรือทำความรู้จักกันไปแล้ว บางทีตัวผมเองไม่สูบ เวลาเพื่อนเดินไปสูบกัน ก็รู้สึกว่าถูกแบนออกจากวงกลมสังคมเล็กๆ เหมือนกัน

รุ่นพี่รุ่นน้องส่วนใหญ่สมัยนี้ก็ใช้บุหรี่เป็นตัวเชื่อมโยงความสัมพันธ์เหมือนกันนะครับ

"พี่ครับ มีไฟแช๊กไหมครับ"
"พี่ครับ ขอบุหรี่ตัวได้ไหมครับ"

แล้วความสัมพันธ์ก็ดำเนินไป

น่าเศร้านิดหน่อย

เอ้อ! ลืมคอมเมนต์บล็อกของคุณพี่เลย

น้ำใจมันใสกว่าน้ำคลองครับ ลืมตาในน้ำได้ไม่แสบ
ไอ้กลิ่นเหม็นของความเน่าในลำคลอง
มีรึจะสู้กลิ่นหอมของน้ำใจได้ : )

น่าเสียดายนะครับที่พี่ไม่ได้อยู่
ไม่งั้นบล็อกวันนี้คงต้องหอมจนปิดจมูกอ่าน

ฮะ-ฮะ

ปล.อ่านช่วงแรกแล้วคิดถึงช่วงมหาวิทยาลัย ที่ต้องมีพื้นที่ในการนั่งคุยกัน ผมเองก็มีอยู่ร้านนึง ตอนนั้นเป็นร้านกาแฟ เราชอบไปนั่งกินชานม กินขนมปังกัน จำได้ว่าโคตรสนุกโดยที่ไม่ต้องเมา ลาเต้ เอสเพรสโซ่ ชานม โอวัลตินร้อน แอ็ปเปิ้ลเย็น ฯลฯ

แต่ตอนนี้ร้านนั้นหายไปแล้วครับ
กลายเป็นร้านเหล้าแทน!

พูดถึง มศว. ประสานมิตร ชักคิดถึงเหมือนกัน

เข้ามาร่วมรำลึกเหตุการณ์ด้วยค่ะ แต่ว่าตอนนี้คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้วมั๊งคะ

เวลาดูรูปเพื่อน ๆ ในอดีต แล้วชวนให้คิดถึงเพื่อนเก่า ๆ มั่งแล้วเชียว

ภาพของเพื่อนๆที่นำมาลงนานมากแล้วครับ วันนี้ไม่มีเรือพายข้ามคลองแล้ว เพราะมีสะพานข้ามคลองเข้ามาแทนที่ หอพักถูกรื้อไปหมดแล้วครับไม่เหลือเค้าเดิมเลย กลับไปอีกครั้งสถานที่เปลี่ยนแปลงจนจำไม่ได้

น่าหนุกอิอิ

เป็นความทรงจำดีดีของวันวานนะคะ
ยิ้มได้ทุกครั้งที่มองภาพค่ะ

ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันค่ะ

มาสวัสดีเช่นกันค่ะ

โอว รูปเก่ามากเยยยย เลยรู้อายุกันพอดี อิอิ

เห็นรูปเก่าแล้วคิดถึงอดีตจัง
มันเหมือนมีมนต์สะกดให้คิดถึงอดีต

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบ้านผมนะครับ

เข้าเยี่ยมชม ต้องขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้

ขอบคุณที่แวะเยี่ยมคร๊าบ



ขอบคุณอีกครั้ง

แวะมาทักทายครับ

ได้อ่านเรื่องราวและดูรูปที่ท่านเจ้าของบล้อกนำเสนอไว้แล้ว รุ้สึกดีชอบกล

ตอนเป็นเด็กผมอยู่แถวกิ่งเพชร บางครั้งก็ไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่อยู่แถวชุมชนบ้านครัวเหนือริมคลองแสนแสบ ตอนนั้นลำคลองเป็นลำน้ำสีดำ...

ลุงของเพื่อนมีเรือพายผูกไว้ รับพายเรือข้ามฟาก เที่ยวละสลึง

ตอนนั้นเพื่อนเล่าว่า ตอนที่เพื่อนเป็นเด็กเล็กๆ ยังอาบน้ำ เล่นน้ำในลำคลองอยู่เลย

และยังจำได้ว่าผู้คนแถวนั้นก็มีชีวิตอยู่อย่างปกติกับลำคลองที่เหม็นฉึ่งดำปี๋

เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าน้ำในคลองแสนแสบดีกว่าเก่านะครับ

ขอบคุณที่ไปคอมเม้นต์ที่บล็อกครับผม

ผมเป็นลูกศิษย์ยุคปัจจุบัน
ได้มาอ่านเรื่องราวนี้แล้ว
รู้สึกว่า สถาบันและบริบทรอบๆ
นี้ เป็นส่วนแต่งเติมให้มหาวิทยาลัยมีอดีต
ที่น่าจดจำ ไปนาน ๆ เลย