ความภูมิใจของชาวหอพักเรือนทิพย์ โดย...Insignia Museum แม้พวกเราที่เป็นเด็กจากต่างจังหวัดจะไม่ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ ประสานมิตร แต่พวกเราก็ไปใช้บริการของที่นี่อยู่บ่อยๆ ทั้งห้องสมุด โรงอาหาร สนามกีฬา ที่นั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้ หรือคุยกันยามค่ำคืนที่สนามหญ้า นั่นเพราะพวกเราพักที่หอพักเอกชนหลังมหาวิทยาลัย ชื่อเรือนทิพย์ สำหรับชาว มศว. ที่อยู่หอพัก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่ทำงานแล้วในต่างจังหวัด อาจเป็นครูใหญ่ มาเรียนต่อปริญญาตรี หรือโท หอพักเรือนทิพย์ เป็นหอพักชาย ขนาด 19 ห้อง เรือนไม้ 2 ชั้น ชั้นล่างห้องพักหลังชนกัน มีระเบียงเดินได้รอบ ส่วนชั้นบนหันหน้าเข้าหากันมีทางเดินระหว่างกลาง ด้านหลังหอพักติดกับคลองแสนแสบ สมัยนั้นช่วงหน้าแล้ง น้ำในคลองจะเน่าจนมีสีดำสนิท มีกลิ่นโชยเตะจมูกแทบสำลัก หากวันไหนปิดห้องไปเรียนหนังสือ พอกลับมาถึงห้องแทบสลบ เพราะกลิ่นแก๊สไข่เน่าอบอวนอยู่ในห้อง เราไม่รู้ว่ามันมีผลเสียต่อร่างกายอย่างไร เห็นบ้านภารโรงใกล้ๆหอพักยื่นไปในคลองก็นอนหลับสบายดีกันทุกคน การเดินทางมาเรียนที่ มศว. ทางด้านถนนเพชรบุรีตัดใหม่จะเข้าซอยเล็กยาวประมาณ 100 เมตร แล้วลงเรือพายที่แข็งแรง ทนทาน ลงเรือพายข้ามคลองแสนแสบมายังฝั่งมหาวิทยาลัย เรือแต่ละลำบรรทุกผู้โดยสารได้ประมาณ 10 คน คนพายจะอยู่ท้ายเรือ ข้อแขนของเธอแข็งแรงมาก จับไม้พายทะมัดทะแมง หากฝนตกการนั่งเรือที่พายข้ามคลองจะไม่ค่อยสะดวก เพราะเปียก ผู้โดยสารจะยืนกันทั้งลำ เห็นแล้วน่าหวาดเสียว วันหนึ่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ช่วงบ่ายแก่ๆของวันนั้นฝนตกปรอยๆ เรือข้ามฟากเปียกชื้นไปทั้งลำ นักศึกษาเลิกเรียนแล้ว เดินทางกลับบ้าน หลังจากนักศึกษาชายหญิงลงเรือจนไม่มีที่ยืนแล้ว เรือเบนหัวเรือออกจากท่ามาถึงกลางคลอง การขยับไปมาของคนบนเรือท่าไหนไม่ทราบ เรือล่มลงกลางคลอง มีเสียงร้องให้ช่วยกันระงม คงกลัวน้ำสกปรกมากกว่ากลัวจมน้ำ ผมไม่แน่ใจหากยืนแล้วน้ำท่วมถึงหัวหรือไม่ แค่ลองนึกว่าพื้นใต้ลำคลองมีอะไรบ้างก็หนาวแล้ว แทบจะไม่อยากจะยืนกันทีเดียว เพื่อนๆผมที่รับประทานอาหารบนฝั่งมหาวิทยาลัย เห็นเหตุการณ์ พวกเขาไม่รีรอเลย รีบลงไปในคลองแสนแสบที่น้ำดำปรื๋อ ช่วยเหลือผู้โดยสารเรือล่มจนปลอดภัยทุกคน ไม่เพียงแค่นั้น เพื่อนๆ ยังใจดี ลงไปช่วยงมของที่จมลงในคลอง ลองคิดดูว่า มันจะสะอิดสะเอียนแค่ไหน ขนาดแค่จะเอามือจุ่มลงน้ำยังแขยง แต่พวกเขาต่างดำผุด ดำว่ายเพื่องมสมบัติของคนอื่น เพื่อคืนเจ้าของ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผลตอบแทนเพียงคำขอบคุณ และความอิ่มเอิบใจที่พรรณนาไม่ได้ ผมไม่ได้ร่วมเหตุการณ์นี้ด้วยเพราะมีธุระออกไปข้างนอกพอดี เมื่อผมกลับมาถึงหอพัก เห็นเพื่อนๆหลายคนใช้สบู่ยาฟอกตามร่างกายนานนับชั่วโมง พวกเขาบอกว่ากลิ่นน้ำคลองเหม็นติดตัวล้างอย่างไรก็ไม่หายเหม็น ผมบอกเขาว่าถึงกลิ่นติดตัวจะเหม็นอย่างไร กลิ่นนั้นก็ไม่บังอาจกลบกลิ่นหอมของความดีที่พวกเขาได้ทำไว้ รูปรำลึกอดีตเหล่าสมาชิกหอพักเรือนทิพย์ ประสานมิตร   Create Date : 17 มิถุนายน 2551 28 comments Last Update : 13 กรกฎาคม 2551 0:53:32 น. Counter : 1621 Pageviews. Share Tweet

คิดถึงช่วงเรียนจัง สนุกที่สุด เฮ้อ... ทำงานทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้เนี่ย....เหนื่อยจัง   โดย: jar_pnoom 19 มิถุนายน 2551 12:50:38 น.

หวัดดีครับ ขอบคุณที่เข้าไปเยี่ยมที่บ้านนะครับ   โดย: พี่รี่+ต๊อก 19 มิถุนายน 2551 19:43:20 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ   โดย: ลมร้อน 19 มิถุนายน 2551 21:14:35 น.

เจอรูปอย่างนี้แล้วคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ครับ   โดย: booz-zaa 20 มิถุนายน 2551 9:58:42 น.

ขอบคุณที่แวะมาชมบล็อคค่ะ บรรยากาศวันเรียนหนังสือ ยังไงก็เป็นความทรงจำที่ดีนะคะ แต่ว่าปัจจุบัน เราก็สามารถทำให้มันเป็นความทรงจำที่ดีได้เหมือนกัน อย่าลืมลองไปเที่ยวม่อนจองนะคะ   โดย: ลำนำบทกลอน 20 มิถุนายน 2551 12:02:41 น.

คิดถึงความหลังเหมือนกันครับ เคยอยู่ตึกแถวใกล้คลองแสนแสบเหมือนกัน ขนาดบ้านไม่ติดคลอง แค่ใกล้คลองเท่านั้น กลิ่นยังโชยมาตลบอบอวล จิตใจของคนที่กล้ากระโจนน้ำคลองลงไปช่วยเพื่อน แถมยังกล้าดำลงไปในน้ำเน่า ๆ แบบนั้นเพื่องมของให้นับว่าน่านับถือครับ   โดย: ลุงแว่น 20 มิถุนายน 2551 12:49:55 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ ได้รำลึกถึงความหลังแล้ว ก็พลอยยิ้มและมีความสุขทุกทีเลยนะคะ   โดย: กระแต (pp_parich ) 20 มิถุนายน 2551 21:08:59 น.

ว่ากันว่า คนเราจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีตำนาน เป็นคำที่ผมกับเพื่อนชอบมาก เพราะก่อวีรกรรมไว้เยอะ พอเห็นรูป อ่านเรื่องเล่า รำลึกถึงความหลังเลยเรา   โดย: pUNLIV 20 มิถุนายน 2551 22:26:06 น.

มาอ่านเรื่องราวดีๆคะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนนะคะ   โดย: ich habe kein Geld 21 มิถุนายน 2551 1:13:39 น.

ดูรูปแล้ว การอยู่กันกับพวกพ้อง เห็นแล้วอิ่มเอมใจ^^   โดย: Kaze no Mahou 21 มิถุนายน 2551 11:23:36 น.

ขอบคุณมากค่ะที่แวะไปทักทาย ยินดีที่ได้พบกัน ชาว"มอดินแดง" มาฟังเรื่องเล่าด้วยคนค่ะ   โดย: รัตตมณี (kulratt ) 21 มิถุนายน 2551 11:38:41 น.

น้ำใจเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจทั้งผู้ให้และผู้รับนะคะ อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจไปด้วยค่ะ ขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล๊อกนะคะ   โดย: fulgurant 21 มิถุนายน 2551 11:46:06 น.

ฝากบอกเพื่อน ๆ คุณด้วยค่ะ ว่า พวกนายเจ๋งมาก กลิ่นน้ำเน่าของคลองแสนแสบว่าแรงแล้ว ยังแรงไม่เท่ากลิ่นของความดีและความกล้าหาญของเพื่อน ๆ ของคุฯ   โดย: NoiseN 22 มิถุนายน 2551 10:41:17 น.

ดูจากสีของรูปน่าจะนานมากเลยเนอะ   โดย: boatboat 22 มิถุนายน 2551 11:47:37 น.

ขอบคุณที่เเวะไปอวยพรวันเกิดค่ะ ไม่คิดว่าจะมีใครที่ไม่เคยเห็นตัวเป็นๆซึ่งกันเเละกัน เเต่เเค่รู้จักกันผ่านบล็อกจะมีน้ำใจให้เด็ก(เมื่อหลายๆๆปีก่อน)ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เเล้วจะเเวะมาอีกนะคะ   โดย: ajarnmodabac 22 มิถุนายน 2551 14:30:42 น.

สมัยก่อนใครผ่านสังคมที่ยัดเยียดการกินเหล้า สูบบุหรี่มาได้ นับว่าเก่ง สมัยนี้ไม่ทราบว่าวัยรุ่นเขามีการบังคับโดยเพื่อนฝูงกันหรือไม่ โดย: Insignia_Museum วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:22:15:53 น. >> ตอบนะครับ สมัยนี้แล้วก็ยังคงมีอยู่ครับ แล้วรู้สึกว่าจะยิ่งรุนแรงขึ้นด้วย ส่วนใหญ่ก็ใช้คำว่าเพื่อนมาอ้างน่ะครับ "เพื่อนไหม? เพื่อนก็หมดแก้ว" เมาหัวทิ่มเพราะรักเพื่อนนั่นแหละครับ แต่ไม่กินมันจะไม่ใช่เพื่อนจริงเหรอ? บ้างก็อ้างว่ากินเหล้าเข้าสังคม หาเพื่อน ฯลฯ เป็นข้ออ้างอย่างที่อ้างว่านั่นแหละครับ ส่วนบุหรี่เดี๋ยวนี้ก็เป็นการ "เข้าหา" หรือทำความรู้จักกันไปแล้ว บางทีตัวผมเองไม่สูบ เวลาเพื่อนเดินไปสูบกัน ก็รู้สึกว่าถูกแบนออกจากวงกลมสังคมเล็กๆ เหมือนกัน รุ่นพี่รุ่นน้องส่วนใหญ่สมัยนี้ก็ใช้บุหรี่เป็นตัวเชื่อมโยงความสัมพันธ์เหมือนกันนะครับ "พี่ครับ มีไฟแช๊กไหมครับ" "พี่ครับ ขอบุหรี่ตัวได้ไหมครับ" แล้วความสัมพันธ์ก็ดำเนินไป น่าเศร้านิดหน่อย   โดย: Dinner31 23 มิถุนายน 2551 9:20:56 น.

เอ้อ! ลืมคอมเมนต์บล็อกของคุณพี่เลย น้ำใจมันใสกว่าน้ำคลองครับ ลืมตาในน้ำได้ไม่แสบ ไอ้กลิ่นเหม็นของความเน่าในลำคลอง มีรึจะสู้กลิ่นหอมของน้ำใจได้ : ) น่าเสียดายนะครับที่พี่ไม่ได้อยู่ ไม่งั้นบล็อกวันนี้คงต้องหอมจนปิดจมูกอ่าน ฮะ-ฮะ ปล.อ่านช่วงแรกแล้วคิดถึงช่วงมหาวิทยาลัย ที่ต้องมีพื้นที่ในการนั่งคุยกัน ผมเองก็มีอยู่ร้านนึง ตอนนั้นเป็นร้านกาแฟ เราชอบไปนั่งกินชานม กินขนมปังกัน จำได้ว่าโคตรสนุกโดยที่ไม่ต้องเมา ลาเต้ เอสเพรสโซ่ ชานม โอวัลตินร้อน แอ็ปเปิ้ลเย็น ฯลฯ แต่ตอนนี้ร้านนั้นหายไปแล้วครับ กลายเป็นร้านเหล้าแทน!   โดย: Dinner31 23 มิถุนายน 2551 9:36:30 น.

พูดถึง มศว. ประสานมิตร ชักคิดถึงเหมือนกัน เข้ามาร่วมรำลึกเหตุการณ์ด้วยค่ะ แต่ว่าตอนนี้คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้วมั๊งคะ เวลาดูรูปเพื่อน ๆ ในอดีต แล้วชวนให้คิดถึงเพื่อนเก่า ๆ มั่งแล้วเชียว   โดย: วันวานที่ผ่านมา 23 มิถุนายน 2551 17:10:36 น.

ภาพของเพื่อนๆที่นำมาลงนานมากแล้วครับ วันนี้ไม่มีเรือพายข้ามคลองแล้ว เพราะมีสะพานข้ามคลองเข้ามาแทนที่ หอพักถูกรื้อไปหมดแล้วครับไม่เหลือเค้าเดิมเลย กลับไปอีกครั้งสถานที่เปลี่ยนแปลงจนจำไม่ได้   โดย: Insignia_Museum 23 มิถุนายน 2551 20:58:52 น.

น่าหนุกอิอิ   โดย: พีพีอโลน IP: 124.120.3.186 23 มิถุนายน 2551 22:13:42 น.

เป็นความทรงจำดีดีของวันวานนะคะ ยิ้มได้ทุกครั้งที่มองภาพค่ะ ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันค่ะ   โดย: ม่านฟ้านาคราช 23 มิถุนายน 2551 23:30:32 น.

มาสวัสดีเช่นกันค่ะ โอว รูปเก่ามากเยยยย เลยรู้อายุกันพอดี อิอิ   โดย: แม่ส้มแป้น 24 มิถุนายน 2551 14:42:04 น.

เห็นรูปเก่าแล้วคิดถึงอดีตจัง มันเหมือนมีมนต์สะกดให้คิดถึงอดีต ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบ้านผมนะครับ   โดย: f18hornet 25 มิถุนายน 2551 8:48:27 น.

เข้าเยี่ยมชม ต้องขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้   โดย: สมอดำ 26 มิถุนายน 2551 15:57:57 น.

ขอบคุณที่แวะเยี่ยมคร๊าบ ขอบคุณอีกครั้ง   โดย: TonYaa 27 มิถุนายน 2551 4:33:31 น.

แวะมาทักทายครับ   โดย: boatboat 27 มิถุนายน 2551 14:02:02 น.

ได้อ่านเรื่องราวและดูรูปที่ท่านเจ้าของบล้อกนำเสนอไว้แล้ว รุ้สึกดีชอบกล ตอนเป็นเด็กผมอยู่แถวกิ่งเพชร บางครั้งก็ไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่อยู่แถวชุมชนบ้านครัวเหนือริมคลองแสนแสบ ตอนนั้นลำคลองเป็นลำน้ำสีดำ... ลุงของเพื่อนมีเรือพายผูกไว้ รับพายเรือข้ามฟาก เที่ยวละสลึง ตอนนั้นเพื่อนเล่าว่า ตอนที่เพื่อนเป็นเด็กเล็กๆ ยังอาบน้ำ เล่นน้ำในลำคลองอยู่เลย และยังจำได้ว่าผู้คนแถวนั้นก็มีชีวิตอยู่อย่างปกติกับลำคลองที่เหม็นฉึ่งดำปี๋ เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าน้ำในคลองแสนแสบดีกว่าเก่านะครับ ขอบคุณที่ไปคอมเม้นต์ที่บล็อกครับผม   โดย: bite25 27 มิถุนายน 2551 17:23:18 น.

ผมเป็นลูกศิษย์ยุคปัจจุบัน ได้มาอ่านเรื่องราวนี้แล้ว รู้สึกว่า สถาบันและบริบทรอบๆ นี้ เป็นส่วนแต่งเติมให้มหาวิทยาลัยมีอดีต ที่น่าจดจำ ไปนาน ๆ เลย   โดย: peeradol33189 20 มกราคม 2554 11:10:56 น.