แจ๋วค่ะ แบ่งประเภทให้เสร็จสรรพ มาดูกิจการที่คนข้างบ้านที่อยากจะหนีไปไกล ๆ แต่ละข้อที่ยกตัวอย่างมาให้ ใช่ทั้งนั้น โดยเฉพาะขยะอันไม่พึงประสงค์ อยากให้ไปไกล ๆ

นั่งรถผ่าน ๆ ตึกแถวบางแห่งกลายเป็นตึกร้าง คงเพราะกิจการย่ำแย่ หันไปทำอย่างอื่นแทน ตามยุคตามสมัยที่เปลี่ยนไป พอหันกลับไปเห็นบางส่วนที่ยังอนุรักษ์ ทำให้ระลึกถึงสถานที่นั้น ๆ เมื่อครั้งวันวาน

ว่าไปแล้ว ไว้ไปเดินเยาวราชมั่งดีกว่า

ดีครับ
ชุมชนเปลี่ยนไปตาม เศรษฐกิจ
ขึ้นอยู่กับว่า ณ เวลานั้น สังคมนั้น ยึดถืออะไร เป็นสิ่งสำคัญ

บ้านเรา ไม่ได้จัด หรือแบ่งโซน การทำมาหากิน เราก็เลยอยู่รวมๆกันไปทุกที่ ถ้าได้จัดให้เป็นระเบียบ เช่น ร้านพระเครื่อง ก็ไม่ควรอยู่ใกล้กับร้านขายเนื้อ เป็นต้น

ที่สงขลา ใกล้ๆบ้านเพื่อนผม มีวัด ถัดมาเป็นร้านพระเครื่อง ถัดมาเป็นซ่องโสเภณี อยู่ด้วยกันเลย น่ารักไปอีกแบบนะครับ

จริงด้วยค่ะตอนนี้ร้านสะดวกซื้อเยอะมากๆ
แถวบ้านมีทัง เซเว่น แฟมลี่ และโลตุส บิกซี
อยู่ใกล้ๆกันเลยค่ะ

สามชุกยังไม่เคยไปค่ะ
เคยไปดอนหวาย ดำเนินสะดวก

อัมพวาอยากไปมาก เค้าว่าสวยแล้วของอร่อย

เห็นด้วยค่ะ

แวะมาทักทายค่ะ

สบายดีนะคะ

น่าเสียดายนะคะ ที่วิถีไทยที่งดงามบางอย่างจะสูญหายไปกับกาลเวลา
ที่สามย่านก็กำลังจะโดนรื้อถอนทุบทิ้งเช่นกัน
น่าเศร้าค่ะ ไม่รู้จักอนุรักษ์กันเลย...ประเทศไทย

ชอบตลาดน้ำอัมพวา และตลาดคลองสวนเช่นกันค่ะ

โพลของที่นี่ น่าเชื่อได้นะคะ
ชอบรูปถ่ายประเภทนี้จังค่ะ

เขียนได้เป็นกลางดีจัง... ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง ทุกอย่างเลยนะคะ

เวลาเป็นเครื่องบอกความเปลี่ยนแปลงในแต่ละช่วงได้
สติ เป็นเครื่องบอกความเปลี่ยนแปลงของใจและกายในแต่ละขณะจิต

ขอบคุณที่จุดประเด็นให้คิดต่อค่ะ

ผมเสียดายร้านกาแฟอ่ะ

ร้านกาแฟเก่า ๆ มันทรงเสน่ห์จริง ๆ

ตอนนี้ กำลังแลนด์สไลด์เลยครับ

วิเคราะห์ได้ดีมากเลยค่ะ

ที่ยกตัวอย่างมา อันนึงที่ป้าคิดตามคือ ร้านตัดเสื้อผ้าสตรี นั่งนึกถึงตัวเองอ่ะค่ะ ว่าไม่ได้เข้าร้านตัดเสื้อมากี่สิบปีแล้วเนี่ย ไม่รู้สาว ๆ ท่านอื่น เข้ากันบ้างรึป่าว

รูปประกอบสวย ตามเคยเลยนะคะ

เอางี้ไม๊พอดี ท่านพ่อไปลองมากะหลวงตาที่วัด ต้นโพธิ์เลยค่ะ เห็นว่าหลังเที่ยงคืนแม่นนักแลเอาไว้จะเล่าวิธีให้ฟังเร็วๆๆนี้ ตามไปอ่านนะคะเร็วๆๆนี้

โอ๋ย !!!!


เราก็เครียดกับสังคมมานาน

ตอนนี้เลิกแล้ว กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแล้ว

ก็ยังช่วยสังคมมากเท่าที่จะทำได้

แต่เก็บชีวิตไว้ให้ตัวเองบ้างแล้วล่ะ

รอดูความเติบโตของโลกต่อไป ด้วยใจเศร้า

กิจการที่คนข้างบ้านอยากหนีไปไกลๆ

ขอเพิ่มอีกซักข้อได้มั้ยคะ

ร้านขายโลงศพ...

เคยเห็นอยู่ติดกับร้านข้าวแกง

นั่งกินไป เห็นเขาตอกโลงปุปุ...แบกหามกันไปมา ...กินมะค่อยลง

อีกร้าน อยู่ติดกับร้านเสริมสวย...เคยไปทำผม นั่งทำไปแล้วก็ปลงอนิจจัง...เราจะสวยไปใยหนอ...สุดท้ายแล้วก็ต้องไปนอนในโลงแบบที่ร้านข้างๆอะ...

มาอีกที...อ๊ะ..เพิ่งเห็นร้านโลงศพอยู่อีกหัวข้อ

แหม...จขบ.ละเอียดยิบๆ ไม่ตกหล่นเลย...สุดยอดค่ะ

วิเคราะห์แยกประเภทได้ดีจังค่ะ ไปหารูปเยาวราชยุคเก่ามาจากไหนคะเนี่ยเห็นแล้วคิดถึงสมัยก่อนที่แม่พาไปดูหนังจีนแถวนั้น จะว่าไปแล้วสภาพตึกก็ยังเปลี่ยนไปไม่มากเท่าไหร่นะคะ นอกจากรถที่เยอะขึ้นจนน่าเวียนหัว

เปลี่ยนได้แต่อย่าให้เป็นตามยถากรรมเลย อำนาจเจ้าของห้องแถวเก่าๆ รับมือไม่ไหวแน่ๆ

ซักรีด จะย้ายไปอยุ่แถว มหาลัย

ภาพถ่ายตึกริมถนนเยาวราช และตึกเก่าหัวมุมถนนสุรวงศ์ด้านบางรัก
ทั้งสองภาพถ่ายวันที่ 5 พ.ย. 2551 ครับ

เห็นสายไฟฟ้าบ้านเราภาพหลังสุดแล้ว กลุ้มใจจริงๆ

ตัดออกให้หมด...คงสวยขึ้นอีกจม

...............................

แวะมาดูภาพเพิ่มเติมค่ะ

ดีจังที่แบ่งประเภทให้เห็นชัดเจน

¨โหยหาอดีตของคนเมืองกรุง¨ คงจะจริงแท้

เราคนไทยไม่เคยเดินตลาดเก่าในกรุงเลย
เคยแต่ได้ยินเค้าเล่า คงต้องหาโอกาสไปดูเองบ้่างแล้วซิ

โอ้!! ประเทศไทย ศูนย์การค้าทั้งหลายกำลังเชิดหน้าชูตา ไม่รู้จะไปไหนก็ไปนั่งเย็นๆตามศูนย์การค้า อยากให้สภาพบ้านเมืองแบบดั้งเดิมตามรูปที่แสดง กลับเข้ามาใหม่ เชื่อไหมคะ เมื่อสามสี่วันที่ผ่านมาอยากชุนผ้า เลยไปเดินหาตามแถวถนนเยาวราชยังมีอยู่ค่ะ ดีใจสุดๆ

วัตถุเจริญมากกว่าวัฒนธรรม ในอดีตเคยนั่งรถรางไปเรียนหนังสือ ปัจจุบันนั่งรถไฟฟ้าไปทำงาน ในอดีตเคยทำอาหารด้วยเตาถ่าน พัดไฟกันจนควันเต็มหน้าเต็มตา ปัจจุบันมีเตาไฟฟ้าแม่เหล็กหรืออาหารสำเร็จมาขายทั่วไป และอื่นๆอีกหลายอย่าง วัตถุก้าวหน้ากว่าวัฒนธรรมและจริยธรรม การศึกษายิ่งสูงมากเท่าไร จริยธรรมก็หดน้อยลงเท่านั้น ความเห็นแก่ตัวเพิ่มมากขึ้นนะคะ

ของดั้งเดิมไทยๆแบบบล็อกนี้ชอบมากค่ะ เป็น museum ที่ศึกษาหาความรู้กระจ่างทีเดียว มีคุณค่าน่าติดตาม รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ

ถนนเยาวราชเป็นอีกหนึ่งถนนที่ชอบไปเดินชม

มีชีวิตชีวามากๆค่ะ

ปนเปกันไปทั้งความใหม่ความเก๋าและความเก่า

ร้านนาฬิกาที่อยู่ในหัวข้อกำลังตกยุค

แถวเยาวราชยังมีเรียงต่อกันอยู่หลายร้าน

เป็นร้านที่มีคุณภาพและได้ของดีราคาไม่แพงด้วยค่ะ

ชอบอะไรแบบนี้จัง

เจอยู่ค่ะ เหตุการ์แบบที่จขบ.ถาม

เวลาจะถ่ายใคร
จึงต้องงัดกลยุทธ์ ถ่ายนกถ่ายไม้...แล้วค่อยๆเนียนไปถ่ายเค้า
ต้องทำตัวแอบๆ มองหน้ามองหลัง ดังหนึ่งผู้ร้ายหนีคดี...!

....................

คนไทยขี้กลัว ขี้ระแวง...ขาดความมั่นใจในตัวเอง
สมัยก่อนเป็นนักข่าว เวลาไปสัมภาษณ์ผู้คนตามท้องถนน...
แค่เขาเห็นเราเดินเข้าไป มีกล้องถ่ายรูป ก็เดินหนี ทำให้เราหน้าแตกบ่อยครั้ง
หลังๆต้องแอบซ่อนเทปไว้ในกระเป๋าเสื้อ...
คุยกันจนเขาเชื่อใจก่อน จึงได้ขอถ่ายรูป...

...เฮ้อ...ถ่ายตึก ถ่ายเสาไฟฟ้า สบายกว่ากันเยอะค่ะ...

เวลาเปลี่ยน..อะไรๆก้อเปลี่ยนไปด้วย

จะเหลือแค่ความทรงจำที่ดี..เก็บไว้ในหัวใจเท่านั้น.