พระนางเป็นที่โปรดปรานของพระราชสามียิ่งนัก ทั้งยังมีพระญาณระลึกชาติหนหลัง ครั้งยังเป็นนางช้างจุลลสุภัททาได้ทุกประการ   นางทรงดำริว่า  “ความปรารถนาของเราสำเร็จมาเป็นชั้นๆแล้ว วาระแห่งการแก้แค้นใกล้เข้ามาแล้ว  คราวนี้แหละเราจักให้เอางาทั้งคู่ของพระยาฉันทันต์อันงดงามด้วยฉัพพรรณรังสีนั้นมา”    ตั้งแต่นั้น   พระนางก็ทรงแสดงพระอาการประชวร ทรงใช้น้ำมันทาพระกาย ทรงพระภูษาเก่าๆที่เศร้าหมอง เสด็จเข้าสู่ห้องบรรทม และบรรทมเหนือพระแท่นน้อย แสดงว่า ประชวรหนัก

    พระเจ้าพาราณสีมิได้เห็นพระนางมาเฝ้า ก็มีพระดำรัสถามบรรดาพระสนมว่า สุภัททาไปไหน ? ทรงทราบว่าประชวร ก็รีบเสด็จไปที่ห้องบรรทมของพระนางสุภัททาทันที เสด็จเข้าไปประทับเหนือพระแทนที่พระนางบรรทม ทรงลูบหลัง พลางมีดำรัสถามว่า พระน้องนางผู้มีพระสรีระโฉมงดงามอร่ามเลิศ ผิวพระกายประหนึ่งสีทองผุดผ่องเป็นยิ่งนัก พระเนตรทั้งคู่แจ่มใสประกายวาว ทั้งทรวดทรงสัณฐานก็สันทัด ไม่ต่ำไม่สูง พระน้องนางเศร้าโศกถึงอะไรเล่านะ จึงได้ซูบเซียวเหมือนดอกประทุมที่ถูกขยี้ด้วยมือฉะนั้น บอกฉันซิ พระน้องรัก”

    พระนางสุภัททาทรงฟังดำรัสของพระราชสามีเช่นนั้น กราบทูลสนองว่า “พระทูลกระหม่อมเพคะ หม่อมฉันแพ้ครรภ์ ฝันเห็นเป็นนิมิต โอ้ พระทูลกระหม่อม นิมิตฝันที่หม่อมฉันเห็นนั้น มิใช่สิ่งที่เห็นได้ง่ายๆเลย แต่หม่อมฉันอยากเห็นเพคะ อยากเห็นเหลือเกิน ทรงพระกรุณาหม่อมฉันด้วยเถิด พระทูลกระหม่อม ถ้าเกล้ากระหม่อมฉันไม่ได้เห็น ชีวิตของกล้ากระหม่อมฉันคงไม่อยู่รอดไปได้นะเพคะ”

   พระเจ้ากรุงพาราณสี ทรงสดับเช่นนั้นแล้ว มีพระดำรัสว่า “สุภัททาผู้เป็นที่ชื่นชมของฉัน สิ่งที่น่าปรารถนาบรรดามี ที่เป็นสมบัติของมนุษย์เหล่าใดเหล่าหนึ่งในโลกนี้ สิ่งเหล่านั้นทุกอย่างเป็นของฉันทั้งนั้น ฉันจะให้สิ่งที่ทำให้เธอแพ้ครรภ์แก่เธอ บอกฉันเถิด เธอต้องการอะไร เว้นแต่ดาวและเดือนเท่านั้น นอกจากนั้นแล้วบอกฉันมาเถิด”

   พระนางสุภัททาได้ฟังเช่นนั้น จึงกราบทูลว่า  “พระทูลกระหม่อมแก้วเพคะ เป็นพระมหากรุณาอย่างล้นพ้นแล้ว ที่มีพระดำรัสด้วยสงสารเกล้ากระหม่อมฉัน แต่เป็นการยากเหลือล้นพ้นแล้วเพคะ ที่จะแก้อาการแพ้ครรภ์ของเกล้ากระหม่อมฉันได้  ถ้าทรงพระกรุณาแก่ชีวิตน้อยๆของเกล้ากระหม่อมฉัน ก็ขอได้โปรดเรียกประชุมพราน ในแว่นแคว้นของทูลกระหม่อมทั้งหมดก่อนเถิดเพคะ เกล้ากระหม่อมฉันจะกราบทูลอาการแพ้ครรภ์ในที่ประชุมพราน โปรดเกล้าสุภัททา ก็ขอได้ทรงพระกรุณา ดังที่เกล้ากระหม่อมฉันกราบทูลนี้เถิดนะเพคะ”

   พระเจ้ากรุงพาราณสีตรัสว่า “สุภัททะ ฉันจะดำเนินการตามความต้องการของเธอ” ตรัสแล้ว เสด็จออกจากห้องบรรทมของพระนาง รับสั่งกะมวลอำมาตย์ว่า “นายพรานในแคว้นกาสีอันมีอาณาเขต ๓๐๐ โยชน์ มีทั้งหมดประมาณเท่าใด พวกท่านจงไปตีกลอง ร้องประกาศให้มาประชุมกันทั้งหมดที่วังของเราโดยเร็ว”


 

Create Date : 20 กรกฎาคม 2565		0 comments
Last Update : 21 กรกฎาคม 2565 13:17:11 น.
Counter : 424 Pageviews.
Share Tweet