หักเหลี่ยมร้ายซ่อนลายรัก บทที่ 4 / 2
หนุ่มพเนจรได้ฟังถึงกับหลบตาลอบถอนใจเฮือกใหญ่เขาต้องแสร้งทำไม่รู้ไม่เห็นเพื่อนำผ้าผืนนี้ไปให้มารดาตามคำร้องขอแต่คุณชายน้อยเล่าจะเจอเรื่องใดต่อจากนี้หากผ้าโบราณมีความสำคัญต่อนางมากกว่า เจ้าอย่าคิดมากไปเลยมันเป็นแค่เรื่องเล่าขานที่หามีจริงไม่ ข้าว่าพ่อเจ้าต้องเข้าใจ ข้าจะบอกความลับให้เจ้า นางเอ่ยกระตือรือร้นก่อนเล่าต่ออันที่จริงท่านพ่อไม่รู้หรอกว่าข้าจะมาหาผ้าโบราณข้าแค่อยากออกท่องโลกกว้างแต่ไม่อยากเสียเที่ยวจึงดั้นด้นตามหาเผื่อว่ามีจริงข้าก็อยากได้ไปกำนัลวังหลวงเพื่อเปิดทางไปค้าขายที่เปอร์เซียด้วย เช่นนั้นเจ้าก็มิได้อยากได้มันจริง ๆ ข้าก็อยากได้แต่ในเมื่อไม่มีก็มิอาจครอบครองอย่างไรเล่านางเอ่ยเสียงแผ่วลอบถอนใจแล้วย้อนถาม ว่าแต่เจ้าเถอะเดินทางร่อนเร่แบบนี้พ่อแม่พี่น้องเล่า เหตุใดจึงถาม ซุนหยางเลิกคิ้วโปรยยิ้มบาง ๆ หรือว่าเจ้าสนใจความเป็นไปของข้า คุณชายน้อยหน้าแดงซ่านรีบโบกไม้โบกมือ ข้าก็แค่อยากรู้ เพราะลำพังข้านอกจากท่านพ่อ ท่านย่าสวี่ลี่แล้ว ข้าก็เหมือนตัวคนเดียวแต่เล็กจนโตข้าไม่เคยมีเพื่อนเล่นไม่ได้ออกไปเจอผู้คน ข้าอิจฉาเจ้านักที่ถึงเป็นคนพเนจรแต่ยังได้ท่องโลกกว้างกว่าข้า เจ้าก็เลยอยากรู้เรื่องข้า ข้าก็แค่อยากรู้ว่าเหตุใดเจ้าจึงเป็นคนบ้าบอเช่นนี้ ข้ามิใช่คนบ้าบอ เขาเรียกว่ารู้รักษาตัวรอดอย่างไรเล่าอดีตขุนนางหนุ่มแย้งทันควันพลันหัวเราะร่วนเมื่อเห็นดวงหน้านวลของคุณชายน้อยมีรอยยิ้มผ่องแผ้ว เจ้าจึงแกล้งสวมชุดสตรีเพื่อหลอกว่าเป็นวิญญาณลูกสาวท่านยาย ข้าเห็นนางกอดเสื้อผ้าชุดนั้นคร่ำครวญแล้วกราบไหว้บูชาโลงศพสีดำนั่นราวกับเป็นของมีค่าข้าจึงรู้ว่ามันต้องมีความสำคัญต่อนาง นางจะว่าเจ้าได้ว่าลบหลู่ หลิวเสียะโปรยยิ้มบางให้คนมองใจละลายก่อนเอ่ยต่อแต่ก็ขอบใจเจ้ามากนะมิเช่นนั้นข้าอาจตายมิได้กลับไปพบท่านพ่อ เจ้าเป็นหนี้ข้าส่วนข้าก็เป็นหนี้เจ้า เราสองคนสมกันหยางซุนหยางหัวเราะขบขันเรียกรอยยิ้มคุณชายน้อยกว้างขวางจนเห็นฟันขาวเรียงระยับ เราน่าจะมาสาบานเป็นพี่น้องกัน เจ้าว่าดีหรือไม่ ไม่! หนุ่มพเนจรค้านเสียงดังลั่นข้าไม่อยากเป็นพี่น้องกับเจ้า จะให้เป็นพี่น้องอย่าหวัง...เพราะเขาหวังมากกว่านั้นต่างหากเล่า... เจ้ารังเกียจข้า หลิวเสียะหน้าสลดลุกยืนแล้วบ่นพึมพำขนาดคนจรอย่างเจ้ายังไม่อยากเป็นพี่น้องกับข้าชีวิตข้ามันช่างเดียวดาย ไม่อยากเป็นพี่น้องใช่ว่ามิมีวาสนาต่อกันหากไม่ติดขัดสิ่งใดข้าอาจจะพาเจ้าท่องยุทธภพไปกับข้า หยางซุนหยางเอ่ยเสียงเรียบแต่ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับจ้องมองคนฟังแต่ข้าไม่สาบานเป็นพี่น้องกับเจ้าแน่ ข้าไม่อยากมีน้อง เจ้ามันใจแคบ ข้ามีเหตุผลต่างหากเล่า ให้เป็นพี่ชายไม่เอาถ้าเช่นนั้นมาทำงานกับข้าเป็นลูกน้องข้าดีกว่าออกไปร่อนเร่เช่นนี้เจ้าว่าดีหรือไม่ ทำงานกับเจ้าชายหนุ่มถามย้ำเสียงสูง เหตุใดจึงอยากให้ข้าทำงานด้วย เจ้าฉลาดแกมโกง เอาตัวรอดเก่งยิ่งกว่าปลาไหลเหมาะจะเป็นที่พึ่งให้ข้าได้ ข้าถือว่าเป็นคำชม หยางซุนหยางตอบยิ้มๆ ข้อเสนอของเจ้าน่าสนใจมากแล้วเจ้าจะให้ข้าทำงานในตำแหน่งใด ข้าอยากรู้ นางครุ่นคิดครู่ใหญ่ก่อนเอ่ย ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้คุ้มกันขบวนสินค้าของสำนักข้า นับว่าเป็นเกียรติ ถือว่าเจ้ารับปากข้าแล้วนะ หลิวเสียะพลันยิ้มสดใสลุกยืนปัดฝุ่นตามเนื้อตัวแล้วยื่นมือให้หยางซุนหยางมองด้วยความสงสัยนางไหวไหล่เล็กน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วดึงแขนอดีตขุนนางหนุ่มให้ลุกตามก่อนเอ่ย ข้ามิใช่คนชอบพูดปดโกหกพกลมเช่นเจ้า ข้าก็จะถือว่าเป็นคำชมอีก อดีตขุนนางหนุ่มว่าพลางหัวเราะขบขันถ้าเช่นนั้นข้าหยางซุนหยาง ขอติดตามรับใช้นายท่านไปทุกหนแห่งเลยขอรับ คุณชายน้อยพยักหน้าพลางใช้ความคิดก่อนจะหันมามองร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ยืนพิงโคนต้นไม้มองไปในความมืด ความสูงของนางแค่หัวไหล่ของชายหนุ่มผู้นี้กล้ามแขนหนั่นแน่นที่เคยได้สัมผัสตอนถอดชุดสตรีออกเมื่อช่วยขึ้นมาจากธารน้ำให้ความรู้สึกแตกต่างจากบิดาของนางลิบลับหรือเพราะนางไม่เคยมีพี่ชาย พี่ชายงั้นรึ... ไม่ใช่หรอกนางแค่อยากได้คนติดตามที่ไว้ใจได้ก็เท่านั้น... ร่างอรชรในคราบบุรุษหลับตาลงไล่ความรู้สึกสับสนแต่ครั้นลืมตาขึ้น ดวงหน้าของคนที่อยากให้เป็นพี่ชายก็ลอยอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากบางสีเรื่อคิ้วหนาพาดเฉียงเล็กน้อยขนานกับดวงตา จมูกโด่งคมสันรับกับดวงหน้าคมเข้มไรผมประปรายที่กำลังโบกพลิ้วเพราะสายลมอ่อน ๆช่างรวมกันพอเหมาะเช่นบุรุษหนุ่มผู้มีลักษณะดีมีบุญญาธิการ แล้วเหตุใดเล่า... หยางซุนหยางที่ดูเพียบพร้อมทั้งรูปทรัพย์วรยุทธและความฉลาดปราดเปรื่องจึงเป็นได้แค่คนพเนจรไร้อนาคตช่างน่าสงสัยนักและนั่นทำให้คุณชายน้อยหน้าหวานอยากไขให้กระจ่างแจ้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน... อา... ช่างน่าสงสาร... นางอาจจะเหนื่อยเพราะอดหลับอดนอนกว่าสองวันเต็มๆ เป็นโฉมสะคราญที่ต้องเร้นกายและรับผิดชอบสำนักการค้าใหญ่โตที่สุดในเมืองหลวงนางจะแบกรับความหวังของครอบครัวสักเพียงใด หยางซุนหยางก้มหน้าแล้วโบกมือไปมาตรงหน้าแต่ดวงหน้านวลกลับนิ่งราวตกภวังค์ เฮือก... ร่างสูงใหญ่ยืดตัวเต็มความสูงทันทีที่อีกฝ่ายสะดุ้งตาเหลือกหลังจากส่งเสียงไม่พึงประสงค์ต่อหน้า เจ้า! หลิวเสียะถึงกับผงะ เจ้าจะทำอะไรข้า ! ข้ารึ? ก็เจ้านะสิ เฮือก... หลิวเสียะถึงกับหน้าแดงเห่อร้อนอับอายหยางซุนหยางคลี่ยิ้มขบขันก่อนเงยหน้าขึ้นฟ้าพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ เมื่อร่างอรชรตรงหน้าดึงแขนเสื้อขึ้นทำท่ากร่างเกรี้ยวกราดใส่ เจ้ากล้าหัวเราะว่าที่นายเจ้ารึ ข้าแค่ขำ หนุ่มพเนจรหัวเราะร่า ก็ข้าตกใจที่เจ้ายื่นหน้าเข้ามาตอนข้าเผลอ นางโวยวายหน้าง้ำแล้วเท้าเอว ข้าขอบอกเจ้าอีกครั้งว่าอย่ามาเล่นหัวกับข้าถ้าเจ้ายังอยากได้งานทำหรือว่าเจ้าลืม เฮ้อ! ข้าได้ว่าอะไรเล่าเจ้าต่างหากที่คิดอะไรอยู่กันแน่นายท่าน ข้าไม่ได้คิด นางผลักอกชายหนุ่มออกห่างเจ้าอย่ามาพูดจาบ้าบอ ก็ได้ ข้าบ้าบอได้เพื่อนายท่านเลยนะขอรับ หยางซุนหยางก้มหน้าลงมาอีกครั้งคราวนี้ร่างเล็กกว่าผงะจนหลังชนต้นไม้ สีหน้าตื่นตระหนกจนอีกฝ่ายลอบยิ้มด้วยความเอ็นดูแล้วยกมือโคลงศีรษะนางไปมา นายท่านเด็กน้อย... เจ้าช่างน่ารักจริงๆ พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทิ้งให้หลิวเสียะอกใจเต้นระทึกด้วยความหวั่นไหวแปลก ๆ ที่คืบคลานเข้าครอบคลุม
++++++++++++
ขอฝากนิยาย+อีบุ๊กด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่า ^__^
| Create Date : 25 พฤศจิกายน 2561 |
| Last Update : 25 พฤศจิกายน 2561 10:43:28 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 726 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 76 คน [
