หักเหลี่ยมร้ายซ่อนลายรัก : บทนำ
เจี้ยนหยวน ศกปีที่ 1 ในรัชกาลจักรพรรดิฮั่นอู่
ท่ามกลางรัตติกาลคืบคลานเข้าปกคลุมร่างหนึ่งเงยหน้าโชกเลือดขึ้นจากพงหญ้าสูงท่วมศีรษะ สีหน้าบ่งบอกความรวดร้าวทรมานที่เกิดจากแผลขนาดใหญ่ เจ็บปวดเหมือนจะตายเสียให้ได้... เพียงปลายนิ้วสั่นระริกแตะสัมผัสใบหน้าเหวอะหวะหยดน้ำตาก็พลันไหลรินดวงตาพร่าเลือนไปด้วยเลือดจากศีรษะไหลรวมกับน้ำตาราวกับเป็นเนื้อเดียวนางมิอาจตายในตอนนี้ แม้สวรรค์ไม่ปราณี แต่นางจำต้องอยู่... ร่างอวบอัดในชุดแพรไหมสีกุหลาบเอนกายนอนแผ่ยาวลมหายใจผ่อนหนักเบาตามจังหวะการเต้นของหัวใจ แพขนตาชุ่มไปด้วยน้ำตา นางตั้งสติได้เพียงครู่ก็เห็นภาพเบื้องหน้าปรากฏแก่สายตา เขาหินสูงดำทะมึนล้อมรอบในเพลานี้มีเพียงจันทร์เต็มดวงส่องแสงสีนวลโดดเด่นมองเห็นท่ามกลางความมืดรอบกายเท่านั้น เพียงแค่คิดน้ำตาก็ไหลรินเหตุใดสวรรค์จึงไร้เมตตาต่อนางถึงเพียงนี้ ความเจ็บร้าวทั่วสรรพางค์กายที่ได้รับทำให้นางชังนักกับการมีชีวิตอยู่ นางทำสิ่งใดผิดจึงถูกลงโทษโดยไร้ซึ่งความปราณีหรือเพียงเพราะรักคนที่มิอาจหักใจไม่ให้รัก... เจ็บกายหรือจะเท่าเจ็บใจ เพราะมิได้รู้กลจึงเพลี่ยงพล้ำถูกทำปางตายแต่นางมิอาจตายตราบที่ยังมีอีกชีวิตอยู่ในท้อง ยังอยู่ดีใช่หรือไม่... ลูกแม่...หากเจ้ายังอยู่ทำให้แม่รู้แม่จะไม่มีวันยอมพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา... นางเปรยเสียงแผ่วโหยหวังเพียงลูกน้อยในครรภ์จะได้ยินฝ่ามือสั่นระริกไร้แรงลูบแผ่วเบาบริเวณส่วนนูนกลางลำตัว รับรู้ได้ถึงชีวิตเล็ก ๆที่เคลื่อนไหวภายในร่างกายด้วยเลือดเนื้อของนางกำลังตอบรับสัมผัสที่มอบให้ หากยังมีบุญเหลืออยู่บ้าง ขอให้เจ้าเกิดมาอย่างปลอดภัยด้วยเถอะเจ็บเพียงใดแม่ก็จะยอมถึงต้องตายแม่ก็จะทนเพื่อเจ้า นางคร่ำครวญเพียงครู่จึงรวบรวมแรงกายลุกนั่งพลันดวงหน้าเปื้อนเลือดกลับเหยเกปวดร้าว ก้มมองสภาพตัวเองเห็นกระโปรงสีสดเต็มไปด้วยโคลนดินผสมของเหลวจากในกายไหลหลั่งราวทำนบแตกก็ถึงกับกรีดร้องโหยหวน ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย! ผู้ใดอยู่แถวนี้บ้างช่วยข้าด้วย! เสียงร้องของนางก้องป่าแต่กลับไร้เสียงตอบรับโดยสิ้นเชิงมีเพียงเแมลงกลางคืนเท่านั้นที่แข่งกันส่งเสียงร้องเซ็งแซ่ นางร้องเรียกจนอ่อนใจแต่หามีผู้ใดล่วงรู้ เพียงแค่คิดว่าอาจตายในดงป่าก็ไร้ซึ่งพลังใจหยัดยืน แต่ไม่นานร่างอวบอัดเปื้อนเลือดก็กระเถิบถอยหลบซุกร่างซ่อนหลังขอนไม้ใหญ่ทั้งที่เจ็บเจียนตายแต่นางต้องกลั้นน้ำเสียงไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมาเมื่อเสียงฝีเท้าม้าดังใกล้เข้ามาและหยุดลงไม่ไกล ร่างที่เห็นเพียงเงาตะคุ่มกระโดดลงจากหลังม้าด้วยความว่องไวก้าวเท้าสวบสาบแหวกพงหญ้าเข้ามานางลอบมองผ่านความมืดพลันต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อร่างนั้นเดินตรงมาและหยุดยืนตรงหน้า ออกมาเถิด เสียงเรียกเบาหวิวไร้อารมณ์ทำให้นางลังเลแทบลืมหายใจอาการปวดท้องรุนแรงจนต้องล้วงม้วนผ้าในสาบเสื้อออกมากัดไม่ให้เสียงเล็ดลอด แต่บุรุษผู้นั้นกลับไม่ยอมไปไหนและทรุดลงนั่งชันเข่าอีกฝั่งหนึ่งของขอนไม้ ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น ร่างอวบอัดโชกเลือดค่อย ๆ คายม้วนผ้าเผยอริมฝีปากสั่นระริกพยายามเปล่งเสียงแต่เหมือนต้องรวบรวมแรงมหาศาลค่อยๆ ขยับออกจากมุมมืดเอ่ยเสียงสั่นหวาดกลัว ผู้ใดส่งเจ้ามา ผู้ใดไม่สำคัญ หากไร้เรี่ยวแรงข้าจะดึงเจ้าออกมาร่างตะคุ่มกล่าวพลางเอื้อมมือมาหมายจะดึงนางออกจากมุมมืดแต่อีกฝ่ายสะบัดมือหนี ขะ... ข้า... ข้ากลัวแล้ว ปล่อยข้าไปเถิด นางก้มศีรษะโขกพื้นดินก่อนจะเงยหน้าช้อนตามองภาพที่เห็นปรากฏร่างบุรุษนิรนามเป็นภาพซ้อนจนต้องขยี้ตาแต่อีกฝ่ายดึงมือนางออก เจ้ามองไม่เห็นข้าหรือ ดวงตาข้าพร่าเลือนหนักแล้ว นางเอ่ยเสียงเครืออีกครั้งก่อนน้ำตาจะไหลรินเหตุใดท่านจึงมาพบข้ากลางหุบเหวเช่นนี้ได้ อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ล้วงหยิบขวดยาเล็ก ๆ ขึ้นมานางเงยหน้าขึ้นมองเห็นแสงเรืองรองของตราสัญลักษณ์สีทองก็พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ดื่มเสียแล้วเจ้าจะไม่เจ็บปวดอีกตลอดชีวิต มะ! ไม่!...ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้าปล่อยเจ้าไปก็เป็นข้าที่ต้องรับอาญาแทน ชะ... ช่วยข้า! ร่างตะคุ่มไม่ฟังคำร้องขอรุดลงคุกเข่าเปิดจุกขวดออกมืออีกข้างบีบสองแก้มนางจนริมฝีปากเผยออ้า กลิ่นภายในขวดฉุนจัดจนนางต้องเมินหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายพยายามกรอกสิ่งที่อยู่ในขวดใส่ปาก หากเจ้าไม่ยินยอมข้าคงต้องบังคับซึ่งข้ามิได้ต้องการให้เป็นเช่นนั้นเลย ถ้าเช่นนั้นก็ช่วยข้า... นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ นางรับฟังสีหน้าเจ็บช้ำแต่ใจหรือจะเท่ากายเมื่อความเจ็บปวดปะทุขึ้นถึงขีดสุดร่างนางเริ่มสั่นไหวควบคุมอาการไว้ไม่ได้ อะ... โอย ช่วยด้วย! ช่วยลูกข้าด้วย! ข้าจะคลอดแล้ว คลอด! คลอดหรือ! นี่เจ้า! นางพยักหน้าพลันรวบรวมแรงปัดขวดยากระเด็นก่อนล้มตัวลงนอนบิดตัวไปมามือประคองท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวด บุรุษนิรนามถึงกับตะลึงเมื่อเห็นลักษณะนูนป่องที่ท้องนางชัดเจน ไม่ไหวแล้ว!... ช่วยข้าอย่าให้ลูกข้าตาย เขาต้องรอด ต้องรอด! เกือบไปแล้ว... ข้าเกือบไปแล้ว เสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้ง ดวงตากร้าวเมื่อครู่ฉายแววลังเลฉับพลันลุกพรวดพราดเอ่ยเสียงเจ็บปวด ถึงข้าจะมิใช่หมอที่ดีนักแต่มิอาจทำให้หนึ่งชีวิตไม่หายใจได้ ข้าจะช่วยเจ้า มือหยาบกร้านโยนจุกขวดทิ้งแล้วล้วงในสาบเสื้อหยิบบางสิ่งออกมาแล้วบีบปากนางอีกครั้งแต่ก่อนจะหยอดสิ่งนั้นลงไปกลับยั้งไว้เมื่อริมฝีปากสั่นระริกของนางยังคงเอ่ยเสียงสั่น ข้าไม่กิน! ได้โปรดช่วยลูกข้าให้เกิดมาด้วยเถิดนางวิงวอนน้ำตาไหลพราก ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน ได้โปรดช่วยด้วย! เช่นนั้นก็กลืนยานี่มันจะบรรเทาความเจ็บปวดของเจ้า ร่างเล็กผอมเกร็งรุดนั่งเคียงข้างช้อนตัวนางขึ้นนั่งพิงเข่าแล้วหยอดสิ่งนั้นลงไป นางหมดแรงขัดขืนจึงกลืนลงคอครู่ใหญ่สีหน้าเหยเกเจ็บปวดค่อยสงบลง อีกฝ่ายจึงก้มลงแนบหูฟังกับท้องนูน ใกล้แล้ว ๆ น้ำเสียงยินดีแต่สีหน้าเครียดลงหลายส่วนเหงื่อเม็ดโตผุดเต็มหน้าจนต้องปาดทิ้ง ฝ่ามือกร้านขยับนวดผ่อนคลายรอบบริเวณท้องนูนของนาง ทำใจดี ๆ หายใจเข้าลึก ๆ เแล้วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกจากนั้นออกแรงเบ่งเต็มที่ข้าจะดึงลูกเจ้าออกมา ข้าทำมิได้! ต้องทำ! มิเช่นนั้นลูกเจ้าอาจไม่รอด นางชะงักได้คิดครู่หนึ่งจึงกลั้นใจทำตาม นาทีนั้นความอายไร้ค่าเมื่ออีกฝ่ายจับขานางสองข้างชันเข่าเปิดกระโปรงเปื้อนเลือดแล้วก้มมอง ออกแรงเบ่ง! นางหลับตากลั้นใจเบ่งสุดชีวิตเจ็บปวดเกินจะอับอาย นางต้องอดทนตราบเท่าที่ต้องรักษาอีกหนึ่งชีวิตที่แม้นมีวาสนาคงได้ลืมตาในชาตินี้เขาต้องลืมตาอีกนิดเดียว... แรงเฮือกสุดท้ายถูกขับออกมาด้วยกำลังทั้งหมดที่มีในที่สุดเสียงแหลมเล็กก็แผดก้องก็ดังลั่นป่า เหล่าสกุณาล้วนโบยบินทั่วนภาจันทร์เต็มดวงเปล่งรัศมีเรืองรองออกจากแนวเมฆปกคลุมสว่างกว่าคราใด บุรุษนิรนามอุ้มร่างเล็กแดง ๆ เต็มไปด้วยเลือดและน้ำคร่ำจากครรภ์มารดาออกมาใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดเสร็จแล้วห่อด้วยผ้าผืนเดิมที่นางกัดแต่บัดนี้คลี่ออกมาคลุมร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมกอดสีหน้าแช่มชื่นมองทารกน้อยด้วยความเอ็นดูก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงยินดี เจ้าให้กำเนิดบุตรชาย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่ได้อัปบล็อกสามเดือนแล้ว ตะพาบก็ไม่ได้เขียน ปีนี้คงต้องเว้นก่อนแล้วค่ะ คนพันธุ์บีก็เขียนได้บล็อกเดียวเอง T T ไปทำภารกิจหลายอย่างค่ะ เขียนนิยายจีนจบไป 1 เรื่อง ลงขายอีบุ๊กในเม็บ รีไรต์นิยายไทยส่งต้นฉบับสำนักพิมพ์เรียบร้อยกลางปีหน้าคงได้เห็นรูปเล่ม ช่วงนี้เลยห่างหายค่ะ แต่คงจะมาอัปนิยายเรื่องนี้ไปก่อน บล็อกจะได้ไม่ร้าง
ขอฝากอีบุ๊กนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ 2 เล่มจบ (36 ตอน+ตอนพิเศษค่ะ) ขอบคุณมากค่า ^__^
ช่วงนี้อาจจะลงนิยายถี่หน่อย เกรงใจพี่ๆ ไม่อ่านนิยาย ขออนุญาตปิดคอมเมนต์ก่อนค่า ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^____^
Create Date : 08 ตุลาคม 2561 |
Last Update : 8 ตุลาคม 2561 19:19:59 น. |
|
0 comments
|
Counter : 691 Pageviews. |
|
|