หักเหลี่ยมร้ายซ่อนลายรัก บทที่ 3 / 2
หลิวเสียะไม่ได้ยินเพราะสายฟ้าแปลบปลาบดังสะท้านป่าสายฝนยังคงกระหน่ำราวเป็นใจอยากให้ไปตายเอาดาบหน้า หมีดำมหึมาคำรามก้องป่าตั้งท่าตะปบคุณชายร่างอรชรแห่งหลิวซือซือหยางซุนหยางเคียดแค้นในใจคิดอ่านสิ่งใดดูจะไม่ทันการณ์นอกจากตะโกนสั่งคุณชายน้อยทันที คุณชายปล่อยมือ! หา!เจ้าว่าอย่างไรนะ! ปล่อยมือจากเถาวัลย์เดี๋ยวนี้! ไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัวร่างบึกบึนในชุดสตรีขาดวิ่นก็กระตุกมือนางอย่างแรงจนเสียหลัก มือที่ยึดเถาวัลย์ไว้คลายออกโดยไม่รู้ตัวก่อนที่ร่างหมีมหึมาจะตะปบลงมาเพียงเส้นยาแดงผ่าแปดสองร่างลอยละลิ่วลงสู่ผืนน้ำเกิดเป็นวงน้ำกระจายวงใหญ่ เสียงตูมใหญ่ตามด้วยน้ำกระเซ็นขึ้นมาเป็นสายทำให้ร่างเล็กงองุ้มที่นั่งขัดสมาธิบริกรรมคาถาใต้ธารน้ำตกลืมตา ดวงตากลวงลึกแต่เด่นชัดถึงเส้นเลือดฝอยแดงก่ำเบิกกว้างริมฝีปากบางเฉียบเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรังพลันเม้มแน่น ผู้ใดบังอาจรุกล้ำเข้ามาถึงธารน้ำตกแห่งนี้เฒ่าชราร่างผอมผิวขาวอมเหลืองซีดเซียวสบถดวงหน้าตอบแทบเหลือหนังหุ้มกระดูกจ้องฝ่าสายฝนและธารน้ำตกออกไปเบื้องนอก ตายังคงจ้องไม่ลดละจนกระทั่งร่างหนึ่งโผล่พรวดพ้นน้ำขึ้นมา ริมฝีปากบางเฉียบพลันกระตุกยิ้มเมื่อเห็นดวงหน้านวลเนียนเหนือน้ำนั้นทันที อา...มิได้เห็นอิสตรีงดงามหมดจดเช่นนี้นานนักหนาเท่าใดแล้ว... ร่างผอมค่อยๆ ก้าวขาลงเต็มสองเท้าลุกหันหลังกลับไปภายในถ้ำ เดินตรงไปยังแท่นพิธีกรรมแล้วหยิบวัตถุบางอย่างขึ้นมาดู ผ้าเก่าเก็บถูกดึงออกจากม้วนกระดาษเก่าคร่ำคร่าเมื่อคลี่ออกผิวด้านบนผืนผ้าทอประกายเปล่งปลั่งสีทองอ่อนของเส้นไหมเป็นลวดลายป่าสนตัดลายเส้นคลับคล้ายภาพมังกรและดวงหน้าอิสตรีที่แม้มิได้ลงสีแต่งแต้มก็ดูงดงามยิ่งนัก ดวงตากลวงลึกเต็มไปด้วความหลงใหลดวงหน้างามในภาพวาดสองมือกำแน่นหมายมั่นเมื่อมองเลยผ่านไปยังสตรีงามในแอ่งน้ำ นางดำผุดดำว่ายพลางตะโกนหาใครบางคน ร่างเล็กงองุ้มกระโจนเข้าแอบซุ่มหลังประตูถ้ำมองลอดธารน้ำตกออกไปแล้วพึมพำอย่างลืมตัว มิผิดแน่ต้องเป็นนาง...ฟ้าส่งนางในภาพวาดมาให้ข้า ร่างงองุ้มเยี่ยงชายชราหัวเราะดังก้องไปทั่วถ้ำน้ำตกแล้วคลี่ผืนผ้าในกำมือออกดูอีกครั้งภาพลายเส้นหญิงสาวดวงตากวางแต่แววตามุ่งมั่นดวงหน้างามราวกับเชิญชวนบนภาพวาดสร้างความพึงพอใจให้ร่างชราผู้นี้ยิ่งนักมิเสียแรงที่คอยเฝ้ารักษาผ้าโบราณผืนนี้มานานแสนนาน... แต่... ตาเฒ่าฉุกใจคิดอีกทีเป็นไปไม่ได้ที่นางผู้นี้จะเป็นคนคนนั้นในเมื่อเวลาผ่านไปนานหลายสิบปีมีหรือที่นางจะยังคงงดงามราวภาพทอที่นางฝากฝังให้เขาเก็บรักษาเอาไว้กันเล่า แล้วหากเขาตายไปภาพนี้ก็คงสาบสูญไปกับเขาเช่นกัน...
ท่านแม่! ช่วยข้าด้วย! ท่านแม่... อาหยาง! เจ้าอยู่ไหน ไยแม่มองไม่เห็นเจ้า ข้าอยู่นี่ ท่านแม่ข้า! เสียงร้องไห้จ้าของเด็กน้อยดังแว่วเข้ามาในมโนสำนึกตามด้วยเสียงร้องเรียกหาราวกับเจ็บปวดทรมานทำให้ร่างที่กำลังจะจมทุรนทุรายลืมตาทะลึ่งพรวด ช่างลึกล้ำดำมืด... โลกใต้น้ำช่างน่ากลัวและเขากำลังจะตาย... ตื่นมาเดี๋ยวนี้ เจ้าอย่าตายนะ ฟื้นมา... เจ้าคนจร อา... เสียงนี้คือสกุณางามในลำธารใช่หรือไม่หรือเขาจะฝันไป เหตุไฉนสัมผัสนุ่มบริเวณริมฝีปากยังคงกรุ่นไออุ่นคล้ายฝันคล้ายจริงเช่นนั้น คนจร! เจ้าฟื้นแล้วใช่หรือไม่รู้สึกตัวแล้วก็ลืมตาสิเจ้าคนจร หลิวเสียะก้มลงแนบหน้ากับแผงอกบึกบึนเปลือยเปล่าจังหวะหัวใจของเขายังคงเต้นสม่ำเสมอ ทำให้ร่างอรชรในคราบชายถึงกับพรูลมหายใจโล่งอกทรุดนั่งพังพาบกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน เจ้าเอาตัวรองรับข้าไว้ทำไม คนบ้าหัวเจ้าแตกด้วยรู้หรือไม่ ดวงหน้าซีดเผือดช่างดูต่างจากคนไร้หัวนอนปลายเท้านักทั้งรูปร่างสมสวนสูงใหญ่กล้ามล่ำหนั่นแน่นที่เห็นทำให้ดวงหน้านวลของคุณชายน้อยเห่อร้อนจนต้องผุดลุกหมายจะไปให้พ้นตาแต่มือแข็งแรงของคนนอนกลับฉกฉวยเอาไว้ก่อน อาเสียะ หยางซุนหยางเรียกเสียงแผ่วเจ้าปลอดภัยดีหรือไม่ เจ้าฟื้นแล้ว! คุณชายน้อยสีหน้าแช่มชื่นขึ้นทันตาแต่ก็ต้องประหม่าเมื่อฝ่ามือใหญ่ของชายพเนจรยังคงกำข้อมือนางไว้เขารู้ตัวรีบปล่อยแล้วผุดลุกขึ้นนั่งพลางก้มมองสำรวจร่างกายตนเอง ทำไมข้าถึงมิได้สวมเสื้อผ้า... ข้าทนดูเจ้าแต่งชุดสตรีแหว่งวิ่นนั่นมิได้ก็เลยจับเจ้าถอดแล้ว จับข้าถอดรึ... หรือเจ้าอยากดูกล้ามล่ำของข้า เอ่ยยิ้ม ๆ พลางยกแขนเปลือยขึ้นมาจนเห็นกล้ามแขนเป็นมัดก่อนเอ่ยเย้านาง มันเหมือนของเจ้าหรือไม่ ก็... ก็เหมือน ๆ กัน นางบอกปัดพลางเหลือบมองด้วยความระอาอย่ามาพร่ำรำพันอยู่เลย รีบแต่งเนื้อแต่งตัวเสีย ช้าก่อน! เอากล้ามเจ้ามาให้ข้าดูบ้างสิคุณชาย เจ้าต้องบ้าไปแล้ว หรือว่าจมน้ำจนสติวิปลาส ข้าเพียงแต่ไม่อยากเห็นเจ้าต้องหนาวตายก็เลยจะให้เจ้าเปลี่ยนแต่เสื้อผ้าข้าก็เปียกน้ำจึงต้องผิงไฟไว้หลิวเสียะเอ่ยเสียงขุ่น พลันหลบสายตาระยิบระยับที่มองมา รอสักหนึ่งก้านธูปเสื้อผ้าคงแห้ง เจ้าก็ใส่ของข้าแทนก็แล้วกัน หากให้ข้าแล้วเจ้าเล่า หยางซุนหยางเพ่งสายตาสำรวจร่างอรชรแล้วนึกเอ็นดูเช่นเดียวกับที่เขาก็อยากเห็นเวลานางแต่งชุดสตรีว่าจะงดงามเพียงใดแต่เขาต้องทำเป็นไม่รู้เพราะอยากหาว่าเหตุใดนางจึงกลายเป็นคุณชายแห่งหลิวซือซือไปได้ หลิวเสียะนิ่งไปครู่ก่อนตอบ ข้ามีเสื้อผ้ามาสามชุดให้เจ้าหนึ่งชุดก็ยังมีเหลือ งั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว ลำพังชุดนั่นข้าก็อดสูจะแย่แล้วอดีตขุนนางหนุ่มตอบพลางลูบเนื้อตัวขับไล่ความหนาว เพราะอกเปลือยที่เหลือเพียงกางเกงของเขาทำให้ดวงหน้าคุณชายน้อยเห่อร้อนขึ้นมาอีกครา นางถึงกับกระสับกระส่ายดวงหน้าแดงก่ำมือไม้เกะกะจนทนไม่ไหวต้องผุดลุกยืนแต่มือแข็งแรงของบุรุษหนุ่มยังคงจับมือนางไม่ปล่อย ปล่อยได้แล้ว เปลี่ยนเสื้อเสีย ข้าจะไปหาผลไม้ป่า ขอบใจเจ้านัก อาเสียะ เรื่องเล็กน้อยข้าก็แค่ช่วยกลัวเจ้าหนาวตายกลายเป็นผีเฝ้าป่า หยางซุนหยางหัวเราะออกมาได้เมื่อถูกค่อนขอดผุดลุกยืนบิดขี้เกียจแล้วตั้งท่าถอดกางเกงอีกตัว หลิวเสียะสะบัดมือออกแล้วเผลอยกขึ้นปิดตาก่อนจะโวยวายลั่น เจ้าจะถอดกางเกงทำไมหรือเสียสติไม่เกรงฟ้าอายดิน ก็ข้าต้องเปลี่ยนชุดใหม่ ไม่ให้ข้าถอดเจ้าจะให้ข้าทำเช่นใดกันเล่า ก็บอกก่อนสิ! ร่างเล็กกว่าตวาดแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนตอบพลางหลบสายตาที่มองมาเหมือนรู้ทันไปทุกอย่างก็... ข้าจะได้ออกไปก่อน เป็นชายอกสามศอกเหมือนกัน ข้ายังมิถือสาหรือเจ้าถือซุนหยางสวนอย่างรู้ทัน หรือว่าจริง ๆแล้วแอบใจเต้นเพราะกล้ามแขน แผงอก รูปร่างผ่าเผยของข้ากัน เจ้าพูดสิ่งใดอย่ามาลามปามให้อายฟ้าดิน ข้าเป็นชายเหตุใดต้องใจเต้นเพราะคนพเนจร เจ้าต้องไข้กลับหรือสมองเสื่อมเป็นแน่
+++++++++++++++++++
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ขอฝากนิยายด้วยค่า ตอนนี้มีจัดเซ็ตคู่เล่ม 1-2 ที่พี่เม็บแล้วค่ะ
| Create Date : 06 พฤศจิกายน 2561 |
| Last Update : 6 พฤศจิกายน 2561 10:48:00 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 527 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 76 คน [
