Bloggang.com : lovereason : ภพผูกรัก บทที่ 7/1

ภพผูกรัก บทที่ 7/1

บทที่ 7/1
ยอมรับชะตา

เสียงฟ้าคำรามนอกหน้าต่างตามด้วยเสียงร่ำไห้ในห้องที่ดังลอดออกมาถึงด้านนอก จมื่นพิภพโอสถที่เพิ่งขึ้นเรือนมาด้วยเรือนร่างเปียกปอนรีบปรี่ไปที่ประตูเปิดเข้าไปหาร่างระหงสั่นเทาราวกับลูกนกที่นอนกระสับกระส่ายเหงื่อกาฬแตกพลั่กอยู่บนที่นอน ครู่หนึ่งมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางซีดเผือดทำให้เขาต้องเงี่ยหูฟัง
            “พ่อจ๋า แม่จ๋า รุ้งอยู่นี่ไง ทำไมไม่เห็นรุ้ง”
            “พ่อจ๋า แม่จ๋า!
            รุ้งตะวันร้องสุดเสียงจนจมื่นพิภพโอสถต้องเอื้อมมือไปเขย่าแขนเธอเบาๆ เขาเห็นน้ำตาที่พรูพรั่งกับเสียงสะอื้นไม่หยุดแล้วพลันใจอ่อนยวบ ริมฝีปากหยักบางได้รูปกระตุกเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงอ่อนโยน
            “เจ้าตะวัน... ข้าอยู่นี่แล้ว... เจ้าตะวัน!”
            ครู่นั้นรุ้งตะวันจึงคลายอาการตระหนกแล้วปรือตามอง จมื่นพิภพโอสถถึงกับยิ้มออก พ่นลมหายใจหนักหน่วงด้วยความโล่งใจก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอีกครา
            “เอ็งเป็นกระไร ฝันร้ายรึ”
            “คะ... คุณภพ!”
            “ข้าเอง...”
            “ที่นี่ที่ไหนหรือคุณภพ”
            “เอ็งว่ากระไร ข้าไม่เข้าใจ” คนตัวโตกว่าถามกลับ ครุ่นคิดตามคำถามอีกฝ่ายไม่ทัน แม้ตัวเขาเองจะสงสัยไม่ต่างกันแต่เขาก็ต้องสืบสาวเอาความก่อนที่จะตัดสินอะไรลงไป
            “ที่นี่คือบ้านข้า”
            “ไม่ใช่ ฉันหมายความว่าที่นี่ที่ไหน”
            “ก็กรุงศรีอยุธยากระไรเล่า หรือเอ็งถูกเรือชนเอาจึ่งสติวิปลาสเสียแล้ว”
            จมื่นพิภพโอสถเริ่มรู้สึกประหลาดเข้าแล้ว เหตุใดนักโทษแหกตรุเยี่ยงมันผู้นี้จึงพูดจาไม่รู้ความแล้วยังทำกิริยากราดเกรี้ยวใส่เช่นนั้น แต่รุ้งตะวันกลับส่ายหน้าว่าต่อ
            “ฉันรู้ค่ะว่าที่นี่คืออยุธยา แล้วฉันก็ตกน้ำจริง แต่ฉันได้ยินพ่อกับแม่บอกว่าฉันจมน้ำหายไป ทำไม! เพราะอะไรหรือคุณภพ!”
            “พ่อกับแม่เอ็ง?”
            “ใช่ค่ะ เมื่อกี้นี้ฉันได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน ฉันไม่เข้าใจแล้วทำไมพ่อกับแม่หายไปแล้วคุณมาจากไหน ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้
            “ก็นี่เรือนสมุนไพรของข้า”
            “แต่นี่มันก็บ้านเรือนไทยของฉัน!” เธอเถียงเสียงสั่น
            “นี่คือเรือนข้ามิใช่กระไรของเอ็ง”
            “แต่นี่บ้านของฉันจริง ๆ นะ ไม่เชื่อคุณก็...”
            “ข้าช่วยเพราะไอ้เฟื้องพายเรือชนเอ็งเข้า” จมื่นพิภพโอสถส่ายหน้าพลางค่อนว่าต่อ “แต่เอ็งคงสมองพิกลพิการไปแล้วจริงๆ เอาอย่างนี้รักษาตัวให้หายดีก่อนจากนั้นค่อยว่ากันเถิด วางใจได้ว่าข้าจะมิบอกผู้ใดเรื่องที่ข้าพบนักโทษแหกตรุอย่างเอ็ง”
            “โอ๊ย! ไม่ใช่นะคะ จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว โอ๊ย! ปวดหัว!”
            “ข้าบอกให้พักก็พัก อย่าพูดพร่ำทำเพลง”
            “ไม่! พักไม่ได้! ไม่ได้! นี่มันมหากาพย์แกล้งกันชัดๆ ซ่อนกล้องไว้ที่ไหนบอกมาเลยดีกว่า”
            “กล้องฤา”
            “ใช่สิ กล้องน่ะ กล้องถ่ายรูป กล้องวีดิโอ นี่คิดจะอัดคลิปแกล้งฉันใช่ไหม”
            “อัดคลิปกระไร”
            “โอ๊ย! ปวดหัว”
            รุ้งตะวันกุมขมับส่ายศีรษะไปมา พอร่างสูงใหญ่จะหมุนตัวหันหลังก็ถูกคว้าแขนไว้โดยมืออ่อนนุ่ม จมื่นพิภพถึงกับตกใจราวกับมีเข็มนับร้อยทิ่มแทงเนื้อตัวจนยอกแสยงปั่นป่วนไปทั่วกาย ยามที่ร่างระหงขยับตัวลุกแล้วโผเข้ากอดรอบเอวแนบหน้าร้องไห้ราวกับคนเสียสติ กว่าจะคลายจากอาการสะอึกสะอื้นดวงหน้ารูปไข่ซีดเซียวก็นองไปด้วยน้ำตา ปลายจมูกเชิดรั้นแดงก่ำที่เห็นทำให้หัวใจชายหนุ่มอ่อนยวบ
            “ข้าว่าเอ็งพักก่อนเถอะเจ้าตะวัน เอาไว้ข้าจะจัดยาหม้อต้มให้เอ็งกินจะได้หายเร็ววัน”
            รุ้งตะวันเสหลบดวงหน้าคมคายที่จ้องเธอด้วยความรู้สึกกระดากอาย เธอลืมไปแล้วว่าคนคนนี้แม้แต่ที่มาก็ยังไม่ชัดแจ้ง เขาเป็นใคร ต้องการอะไรจากเธอถึงได้แกล้งจัดละครโรงใหญ่หลอกลวงกันขนาดนี้
            แต่ความสงสัยของรุ้งตะวันก็อยู่ได้ไม่นาน...
            บานประตูเปิดผางออกมาพร้อมการปรากฏตัวของหญิงกลางคนร่างอวบอัดสวมผ้าแถบสีฟ้าแกมทองคาดในโจงกระเบนสีน้ำตาลลายทองวิจิตรเคียนเอวด้วยเข็มขัดนาคเส้นงาม เนื้อตัวประดับเครื่องทองหยองเต็มตัว นางก้าวปราดเดียวก็มาถึงที่เตียงทันที
            “นี่มันบัดสีบัดเถลิงกระไรกันหรือพ่อภพ!”
            “แม่ท่าน!”
            จมื่นพิภพโอสถรีบแกะมือนุ่มนิ่มออกแล้วหันหน้ามาเผชิญมารดาโดยมีร่างระหงในชุดสีกรักนั่งตะลึงอยู่บนเตียงนอนนั่น...

            ฟ้าฝนผันผ่านในไม่กี่อึดใจต่อมาท้องฟ้ากลับมาสว่างใสไร้เมฆบดบัง แต่คนที่อยู่บนเรือนสมุนไพรทุกคนนั้นล้วนเต็มไปด้วยความตึงเครียดโดยเฉพาะคุณหญิงกำไลนั่งหน้าตึงไม่ยินดียินร้ายต่อหน้ารุ้งตะวันที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นชานเรือนเพื่อรับการสอบสวน โดยมีจมื่นพิภพโอสถบุตรชายนั่งข้างมารดาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
            กระทั่งความเมื่อยขบแล่นเข้าถามหา รุ้งตะวันรู้สึกชาไปทั้งขาแต่ไม่อาจกระดิกตัวไปไหนได้จึงลอบพรูลมหายใจแรงๆ ออกมาทำให้คุณหญิงกำไลชักสีหน้าใส่ก่อนจะกวักมือเรียก
            “เอ็งเข้ามาใกล้ๆ ข้า”
            หญิงสาวชี้นิ้วเข้าที่หน้าอกตัวเองก่อนถามเพื่อความแน่ใจ “เรียกหนูหรือคะ”
            “ก็ต้องเอ็งสิ จะให้เรียกหนูเรียกแมวได้กระไร”
            รุ้งตะวันลอบกลืนน้ำลาย แรกทีเดียวเธอคิดขัดขืนแต่เมื่อเห็นท่าทีน่าเกรงขามของสตรีวัยกลางคนตรงหน้า ก็ประหม่าหวั่นเกรงจึงค่อยๆ คลานเข่าเข้าไปหาอย่างจำนน กระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหญิงที่จ้องเธออย่างไม่เป็นมิตรนักก็ยิ่งหวั่นใจเมื่อถูกอีกฝ่ายยื่นมืออวบมาเชยคาง
            “หน้าตารึช่างประพิมพ์ประพายละม้ายคล้ายหญิงยิ่งนัก เป็นลูกเต้าเหล่าใคร มาจากบ้านไหนกัน”
            “เอ่อ... คือ” เธอพูดไม่ออกไม่รู้ว่าหญิงกลางคนที่วัยไม่น่าจะห่างจากมารดาเธอสักกี่มากน้อยจะมาไม้ไหนจึงได้แต่อ้ำอึ้งจนถูกตั้งคำถามซ้ำ
            “ข้าถามว่าเอ็งเป็นลูกเต้าเหล่าใคร”
            รุ้งตะวันเริ่มกระวนกระวายกำลังจะอ้าปากบอก จมื่นพิภพโอสถที่จับตามองอยู่นานเห็นแล้วกระแอมทันใดจึงตอบแทน
            “มันเป็นหลานของตาเอิบบ้านอยู่ชายคลองขอรับ”
            “ตาเอิบรึ” คุณหญิงกำไลทวนคำพลางกลอกตาขึ้นฟ้าครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงถามต่อ “ตาเอิบที่ทำสวนสมุนไพรน่ะรึ แม่เพิ่งรู้ว่ามีหลาน”
            “ขอรับ”
            รุ้งตะวันปรายตามองจมื่นพิภพโอสถที่พูดปดหน้าตาเฉยแล้วได้แต่นึกในใจ พลันริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูระเรื่อก็ยกขึ้นเล็กน้อย คุณหญิงเห็นดังนั้นก็กระแอมใส่
            ”ว่าแต่เอ็งเป็นหญิงหรือชายกันแน่”
            “ก็... คือว่าฉันเป็น...”
            ไม่ทันตอบอย่างที่ใจคิด รุ้งตะวันก้ต้องชะงักเพราะสายตาพิฆาตจากจมื่นพิภพโอสถที่ส่งมาให้เธอหยุดพูดและหันหามารดาแทน
            “มันเป็นชายขอรับแม่ท่าน ลูกคิดจะให้มันมาเป็นลูกมือช่วยทำโรงสมุนไพร แต่บังเอิญว่ามันตกน้ำแล้วโดนเรือลูกชนเข้าให้จึงหมดสติไป”
            “มิน่า... สติมันจึงไม่สมประดี” คุณหญิงว่าพลางพยักหน้ารับรู้แล้วปรายตามองรุ้งตะวันอย่างสังเวชใจก่อนลองเชิงถาม “ว่าแต่มันเป็นชายแน่รึ”
            “ขอรับแม่ท่าน”
            หา!
            หญิงสาวถึงกับตาค้างที่จู่ๆ ก็ถูกมัดมือชก หน้าตาของเธอไม่ได้คล้ายผู้ชายสักนิดเพียงแค่ทรงผมสั้นตัดเกรียนไถข้างอย่างที่เผลอจิ้มภาพในหนังสือให้ร้านตัดให้เมื่อไม่กี่วันก่อน กับรูปร่างผอมสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรเท่านั้น
            อยากจะบอกเหลือเกินว่าเธอน่ะเป็นหญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์!
            แต่...
            “เป็นชายก็ดีแล้ว มิฉะนั้นข้าคงให้เอ็งอยู่ที่เรือนนี้มิได้” คุณหญิงกำไลเอ่ยพลันส่งยิ้มพอใจไปที่บุตรชายก่อนเอ่ยเสียงอ่อนโยนกว่าเดิมมาก “เจ้าก็กระไรเอาแต่อ้ำอึ้งให้แม่ไล่เบี้ยมันอยู่ได้”
            “ลูกคิดว่ามิได้มีเรื่องสลักสำคัญอันใด จึงมิได้ให้เฟื้องไปบอกแม่ท่าน”
            คุณหญิงถึงคราวค้อนบุตรชายแต่พอเห็นดวงหน้าพริ้มเพราของรุ้งตะวันชัดก็ให้เกิดความสงสัยขึ้นมาอีกจึงเอ่ยถาม “แล้วเอ็งชื่อกระไร”
            “ฉันชื่อรุ้ง เอ๊ย!” เธอยั้งคำพูดได้ทันก่อนตอบ “ชื่อตะวันเจ้าค่ะ เอ๊ย! ตะวันขอรับ”
            “เอ๊ย อ๊ายกระไรกัน เจ้านี่พูดจาหารู้ความไม่”
            “ไม่เอ๊ยก็ได้... เอ่อ... ก็ได้ขอรับ”
            “ยังมีหน้ามาต่อปากต่อคำอีก”
            “เปล่าสักหน่อย” รุ้งตะวันตอบพลันหลบสายตาตำหนิ
            จมื่นพิภพเห็นท่าไม่ดีรีบปราม “หุบปากได้แล้วเจ้าตะวัน แม่ท่านเป็นผู้ใหญ่กว่า เอ็งเถียงผู้ใหญ่ไม่ดี”
            “ก็ได้” รุ้งตะวันพรูลมหายใจอย่างจำนนเพื่อจะไปให้พ้นจากตรงนี้เพราะหากอยู่นานกว่านี้ก็ไม่รู้ว่าเธอจะอดทนดูสองแม่ลูกเล่นละครแหกตาเธอได้นานเท่าไร “งั้นฉันขอลงไปข้างล่างก่อน”
            จมื่นพิภพโอสถหรี่ตามองพลันเหลือบเห็นสายตาจับผิดของมารดาก็ได้แต่กระแอมก่อนตอบ “อยู่แถวนี้ล่ะ อย่าไปไหนไกลตา”
            รุ้งตะวันไม่ตอบแต่ยักไหล่แล้วรีบปรี่ลงบันไดไป แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นบันไดเรือนไปด้านล่างก็ต้องชะงักเพราะคำพูดต่อมาของคุณหญิงที่ดังแว่วเข้าหูเสียก่อน
            “ไม่รู้มันจะเป็นนักโทษแหกตรุอย่างที่ไอ้เฟื้องมันว่าหรือไม่”
            จมื่นพิภพโอสถฟังแล้วเกิดอาการสำลักน้ำลอยดอกมะลิที่กำลังยกดื่มฉับพลัน ดวงตาคมกล้าตวัดมองร่างระหงที่ลอบฟังอยู่บนกระไดขั้นถัดไปจึงถลึงตาใส่ แต่รุ้งตะวันที่ยังตาค้างอยู่ไม่นำพา
            “แม่ท่านฟังคำไอ้เฟื้องได้กระไร มันผีเจาะปากก็พูดไปเรื่อย”
            “แต่แม่ว่าระวังไว้ก็บ้าง ดีไม่ดีมันจะนำพาเรื่องเดือดร้อนมาให้”
            “จริงเจ้าค่ะคุณภพ บ่าวเห็นด้วยกับเแม่นายเจ้าค่ะ”
            รุ้งตะวันลอบชะเง้อมองคนมาใหม่จากทางขึ้นหลังเรือนก็มุ่นคิ้วด้วยความสงสัย เห็นท่าทีพินอบพิเทาของร่างอวบอัดที่แต่งกายด้วยผ้าแถบสีน้ำเงินเข้มสวมทับด้วยโจงกระเบนผ้าป่านสีน้ำตาลไหม้เมื่อครู่ด้วยความสงสัย แต่ครั้นเห็นกิริยาท่าทางหมอบราบเยื้องไปด้านหลังคุณหญิงกำไลจึงได้รู้เป็นนัยว่าคือข้าเก่าเต่าเลี้ยงของเจ้าเรือนนั่นเอง
            “บ่าวเห็นมันกำเริบเสิบสานกับแม่นายแล้วอยากตบให้สักฉาดประไร...”
            “หุบปากนังแส” คุณหญิงปรามเสียงขรึม
            “ก็มัน!”
            “แส” จมื่นพิภพโอสถปรามอีกคน
            “เจ้าค่ะ”
            นางแสรับปากรับคำแล้วตวัดหางตามองรุ้งตะวันที่หลุดหัวเราะให้ได้ยิน แต่กระนั้นก็มิอาจทำอะไรได้นอกจากคลานเข่าถอยหลังไปหลายก้าวนั่งเงียบอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว
            “พ่อภพคิดจะให้มันอยู่ที่เรือนนี้จริงฤา”
“ขอรับ” จมื่นพิภพโอสถรับคำแล้วพลันหลบตา
            คุณหญิงกำไลมิใช่ไม่รู้เรื่องกิจการงานของบุตรชายเพราะต้องดูแลบ่าวไพร่หลังจากผู้เป็นสามีที่เป็นหมอยาแผนโบราณต้องเสียชีวิตด้วยโรคประหลาด ครานั้นแม้ยศถาบรรดาศักดิ์ถึงขั้นพระยาก็มิอาจรักษาชีวิตสามีไว้ได้
            นางเห็นบุตรชายมีลับลมคมนัยอีกทั้งข่าวลือเรื่องนักโทษแหกตรุเริ่มกระพือโหมรุนแรง มิใยที่นางจะต้องทดสอบให้รู้แน่ว่ามันมิได้มาแบบไม่ประสงค์ดี ดังนั้นก่อนที่จมื่นพิภพโอสถจะลุกออกไปนางจึงเรียกไว้อย่างตัดสินใจได้ “ถ้าพ่อภพคิดให้มันอยู่ช่วยงานแม่ก็ไม่ห้าม หากว่ามันมีความรู้ความสามารถเพียงพอ”
            “เช่นนั้นแสดงว่าแม่ท่านเห็นดีกับลูกแล้วฤาขอรับ”
            คุณหญิงเห็นท่าทีกระตือรือร้นของบุตรชายจึงพยักหน้าก่อนเหลือบมองรุ้งตะวันที่นั่งหลบมุมอยู่ที่ตีนบันไดชั้นบนก่อนเอ่ยเสียงดังฟังชัดเผื่อแผ่ให้เข้าหู
            “แต่มันต้องผ่านด่านทดสอบของแม่ก่อน”

++++++++++++++++++++++++

เอาหน้าปกนิยายเล่มมาให้ดูก่อนค่ะ
แต่ส่งพิสูจน์อักษรกับจัดหน้านิยายอยู่ค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ
ตอนนี้มาทำงานที่ปัตตานีกลับค่ำๆ ใช้คอมไม่สะดวกเลย
ค่อยตามไปเยี่ยมบล็อกพี่ๆ เพื่อนๆ นะคะ

Create Date : 31 ตุลาคม 2564

Last Update : 31 ตุลาคม 2564 10:58:36 น.

16 comments

Counter : 1301 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณ**mp5**, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณmultiple, คุณThe Kop Civil, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณสองแผ่นดิน, คุณhaiku, คุณเริงฤดีนะ, คุณชีริว, คุณกะว่าก๋า, คุณSertPhoto, คุณเจ้าหญิงไอดิน, คุณtoor36, คุณnewyorknurse, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณSweet_pills

แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจครับ

โดย: **mp5**

วันที่: 31 ตุลาคม 2564 เวลา:11:43:12 น.

ยอมรับชะตา ... จำยอมต่อโชคชะตา
สงสารรุ้งจัง ป่านนี้ยังไม่ get อีกนะ ว่าหลุดมาอยู่คนละภพแล้ว
แต่อย่างน้อยก็หวังว่าพระเอกจะปกป้องคุ้มครองให้ปลอดภัยได้นะคะ

โดย: ฟ้าใสวันใหม่

วันที่: 31 ตุลาคม 2564 เวลา:11:54:25 น.

ตอนนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิมนะครับ อยากรู้ละครับว่ารุ้งตะวันจะรู้หรือยังว่าตัวเองได้ย้อนเวลากลับมา

โดย: The Kop Civil

วันที่: 31 ตุลาคม 2564 เวลา:13:58:29 น.

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 31 ตุลาคม 2564 เวลา:16:33:30 น.

เอาละซี้ เจอท่าไม้ตาย ของน้องรุ้ง
กอดเอว ซบพุง พี่หมื่นภพ ถึงกับอ่อนระทวย ก้าวขาไม่ออกกันเลยเชียว555

แล้วอีกหน่อยต้องมาอยู่เรือนเดียวกันด้วย เดี๋ยวต้องมีฉากหยอกล้อ
เชยคาง หอมผม ขบติ่งหู ตอนช่วยกันปรุงยากัน แหงๆ วุ้ย ไม่อยากจะคิดเลย อิอิ

น้องพิมมาศ บอก ของมันแหงอยู่แล้น หรือว่าเอ็งจะให้ข้าเปลี่ยนบท เป็น นั่งสวดมนต์ ปลุกเสกยา กันทั้งคืน ก็บอกมา เอามั้ยเอา555

ดูแล้ว รักนี้อุปสรรคใหญ่หลวงนัก ทั้งแม่พี่หมื่นภพ ทั้งนางบ่าว ตัวอิจฉาอีก แต่น้องรุ้ง ข้ามเวลามานี่ มีความรู้ในโลกอนาคต
แถมเคยเรียนประวัติศาสตร์มาอยู่บ้าง ก็น่าจะเอาตัวรอดได้
แต่จะรอด อ้อมอกพี่หมื่นภพหรือเปล่านี่ อุ๊ย น่าจะยากเนอะ555

โดย: multiple

วันที่: 31 ตุลาคม 2564 เวลา:18:55:00 น.

เห็นตวาดใส่นางแส... สะดุ้งเลย เคยมีผู้ใหญ่ที่ผมรู้จัก

555 ท่านผู้หญิงเลยครับ

อ้าวหมดเป๋า ไว้มาใหม่

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 1 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:08:55 น.

ข้ามภพมากี่ตอนแล้วเนี่ย รุ้งยังไม่รู้ตัวสักทีว่าย้อนอดีตมา
เจ้าบ้านก็คงข้องใจน่าดู เอาขึ้นมาจากน้ำช่วยรักษาแล้วยังมาโดนเคลมบ้าน
เป็นชายยุคนั้นใครๆก็อยากได้เป็นลูกไว้ในเรือน ให้ออกรบให้รับราชการให้สืบตระกูล ขอให้รุ้งตะวันจงติดหนวดแสดงตัวเป็นชายต่อไป~

รอชมบททดสอบของแม่ครับ ถ้าไม่ผ่านโดนส่งไปอยู่บ้านตาเอิบ 555

โดย: ชีริว

วันที่: 1 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:42:09 น.

อธิบายกันเหนื่อยก็ยากจะเข้าใจ
เพราะเป็นคนละยุคจริงๆนะครับเนี่ย 555

ลุ้นตอนต่อไป
ว่ารุ้งตะวันจะผ่านด่านคุณหญิงแม่ยังไง

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 พฤศจิกายน 2564 เวลา:22:43:27 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องนุ่น

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 2 พฤศจิกายน 2564 เวลา:5:23:08 น.

ชไมพร คุณหญิงจำปา 54 แล้ว ยังสวยพริ้งอยู่เลยนะครับ
ถ้า อ.เต๊ะ หลงไปอยู่ยุคนั้น ต้องหลงเสน่ห์ คุณหญิงจำปา
โงหัวไม่ขึ้น แหงๆ555

แล้วที่ อ.เต๊ะ ชอบละครหรือนิยายที่มีตัวอิจฉานี่ เพราะหลายเรื่อง
ตัวอิจฉาสวย เซะซี่ สูสี บางทีก็สวยกว่านางเอกก็มี
ที่เก่งกว่านางเอกก็คือ กล้าได้กล้าเสีย โดยมากจะเสียซะแยะ555

ส่วนเรื่องงานแยะนี่ ออกไปทำงานนอกบ้านแล้วหรือครับ
ยังไงก็ ปลอดภัยไว้ก่อนนะครับ อ.เต๊ะ รอฉีดวัคซีนซัก 5 เข็มก่อน ถึงจะกล้าออกไปทำงานครับ 555

ส่วนเรื่องอัพบล็อกนี่ เจอลูกตื้อขนาดนี้ สงสัยต้องจัดให้ซัก บล็อกก่อนปีใหม่ น่าจะเป็นบล็อกสุดท้ายของปีนี้ละครับ 555

โดย: multiple

วันที่: 2 พฤศจิกายน 2564 เวลา:5:41:37 น.

เก่งจังค่ะ

โดย: เจ้าหญิงไอดิน

วันที่: 2 พฤศจิกายน 2564 เวลา:6:55:44 น.

เป็นใครก็คงไม่อยากเชื่อล่ะนะว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในโลกเดิม เพราะเดิมทีในเรื่องเป็นลักษณะแบบเรื่องราวแบบที่พื้นฐานของเรื่องตัวละครไม่ได้มีพลังวิเศษหรืออะไร แต่เป็นลักษณะคนธรรมดาแต่มาเจอเรื่องลักษณะนี้

โดย: คุณต่อ (toor36

) วันที่: 2 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:47:25 น.

ชอบเม้นท์คุณนุ่นอ่านเพลิดเพลินมาก สมเป็นมือเขียนแห่งบล็อกแก๊ง

ทุ่งกุลาร้องไห้ไปถ่ายหน้าฝน หรือช่วงที่ข้าวออกรวงช่วงต้นๆหนาวจะสวยครับ
บางที่เห็นทุ่งนาสุดลูกหูลูกตาเลย ถนนเส้นที่ตากข้าวกันส่วนใหญ่เป็นเส้นในๆที่ไม่ค่อยมีรถครับ
Hop Inn มีหลายจังหวัดเลย แน่นอนว่าเมืองท่องเที่ยวอย่างหาดใหญ่ก็ต้องไม่พลาด ราคามาตรฐานดีครับ ที่ไหนก็ 550-600 ห้องก็ไม่ขี้เหร่ด้วย สะดวกสบายดี

ที่บ้านช่วงปลายปีจะเที่ยวเยอะหน่อย นี่น้องชายผมอยากไปสงขลามากเลยนะ เพราะรอบก่อนๆที่มากับที่ทำงานไปแต่ตลาดกิมหยง ไม่เคยเที่ยวจริงๆเลย 555
สงขลาที่เที่ยวดีๆเยอะม้ากกกกกก แต่ช่วงนี้แดงเข้มไปหน่อยครับ ขอรออีกสักพัก ไม่รู้ไปอีกทีที่ๆคุ้นเคยจะปิดตัวลงไปกี่แห่งแล้ว

โดย: ชีริว

วันที่: 2 พฤศจิกายน 2564 เวลา:21:59:35 น.

คุณภพแพ้น้ำตา---------
อาการนี้ผู้ชายเป็นกันเยอะครับ พอเห็นแล้วจะรู้สึก....เอ่อ.....จะพูดอะไรก็พูดไม่ออก ไม่พูดดีกว่าปล่อยไป
รุ้งคงงงมากครับว่าที่นี่มันที่ไหนกันแน่ จะเป็นบ้านตัวเองก็ดันมีใครก็ไม่รู้พูดจาแปลกๆ ทำอะไรแปลกๆ ใส่อีก นึกว่ายังถ่ายทำอยู่ คิดว่าใครแกล้งแน่ๆ คุณภพเองก็คงงงเหมือนกันว่านอกจากพูดจาแปลก แต่งตัวแปลกๆ แล้ว ยังสวยน่ารักอีก อุ้ย...... แบบนี้ใจแข็งยังไงก็ไม่ไหว เอ็นดูแน่นอน
แต่เดี๋ยว......คุณภพ คุณที่ชื่อเหมือนผม 55555 โดนตัวสาวหน่อยจะขนลุกขนฟองไม่ได้นะ

รุ้งเจอแม่สามี เอ้ย แม่คุณภพแล้วซะด้วย แต่.....คุณแม่ตอนที่เห็นฉากบนเตียงคงอยากตะโกน อกอิแป้น!!!!! นี่ก็เลยกลายเป็นรุ้งต้องอยู่ในนามตะวันไปอีกซักพักใช่ไหมครับ ไม่งั้นงานนี้มีผิดผีแน่นอน

ปล....เห็นปกนิยามแล้วเขินจังครับ 555555

จากบล๊อก
เรื่องที่จอดรถ ที่จอดในตึกมันแออัดมากครับ ต้งอใช้ท่ายากทุกวันก็คงไม่ไหว ที่จอดข้างนอกพวกแผนกผมชอบเอาไปจอดกันเองตั้งแต่บริษัทยังไม่ไปเช่าที่จอดให้ พวกผมก็ไปจอดกันเอง เสียตังกันเอง เพราะต้องเข้าๆ ออกๆ กันตลอด
เรื่องป่วย ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วครับ แต่จะเป็นภูมิแพ้บ่อยๆ บางทีตาแดง ผื่นขึ้น อะไรไป แฟนก็ชอบแซวว่าโควิดป่าวเนี้ย ผมนี่แยงจมูกจนพรุนไปหมดแล้วครับ 5555

โห...โควิดมาใกล้ตัวเลยนะครับ เอาจริงๆ เป็นใครก็ประสาทกิน ตรวจทีก็ลุ้นยิ่งว่าหวย เรียกว่าเป็นหวยที่ไม่อยากถูก เหอะๆ ปัตตานีแดงแจ๊ดจริงๆ แต่ผมก็อยู่ที่สีแดงแจ๋จนชินละครับ 55555
เรื่องโมเดอร์หน้านี่ก็......ยังไม่เห็นอนาคตเลยครับ แฟนไปซื้อเสื้อมาใส่ “Give me Moderna and Bottega” โมเดอร์น่านี่เข้าใจได้ แต่โบเตก้านี่อะไร 5555
พิมๆ แล้วหายผมเป็นบ่อยครับ เจ็บใจเนอะครับ บางทีอุตส่าพิมอย่างตั้งใจยาวเหยียด แต่เมลล์เรื่องงานเนี้ย บางทีพิมด้วยอารมณ์ตอบทางต่างประเทศ หรือ plant นี่ต้องไม่ใช่อ่านเมลล์เค้าปั้บแล้วพิมปุ๊บต้องให้อารมณ์จางๆ ก่อน เพราะไม่งั้นจะเจอผมพิมยาวเหยียด แซะแรงบ้างเบาบ้าง พิมเส็ดต้องกลับมาอ่านตอนใจเย็นๆ อีกที บางทีจากคำว่า Nonsense ก็เปลี่ยนเป็น not relate to 5555555555

คุณนุ่นชอบหนังทริลเลอร์หรอครับ ผิดจากที่ผมคิดเลย 5555 คิดว่าจะชอบแนวชิลๆ สบายๆ feel good ซะอีก

รอติดตามภพตะวัน เอ้ย ภพผูกรัก ตอนต่อไปนะครับ

โดย: จันทราน็อคเทิร์น

วันที่: 3 พฤศจิกายน 2564 เวลา:17:30:26 น.

เพิ่งสะดวกมาอ่านค่ะน้องนุ่น
*********************

จมืน หวั่นไหวกับเจ้าตะวันเสียแล้ว
ออกโรงปกป้องเต็มที่ ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจในเพศที่แท้จริง
สนุกๆนักและค่ะน้องนุ่น

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2564 เวลา:20:21:17 น.

ขอบคุณและขอส่งกำลังใจให้น้องนุ่นก่อนนะคะ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2564 เวลา:0:48:46 น.