|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ภพผูกรัก บทที่ 6/2
เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยคำกึ่งเกรงใจกึ่งประกาศความเป็นเจ้าเรือน คนถูกถามอึกอักครู่หนึ่งจึงปรายตามองร่างระหงในชุดสีกรักสกปรกแล้วพยักหน้าให้คนถาม
“มันเป็นใคร”
“มันเป็นคนของข้า ว่าแต่พี่เพิ่มมาที่นี่มีกิจธุระอันใด”
“มีเรื่อง แต่ไปคุยกันที่อื่น...” เจ้าของเสียงทรงอำนาจเอ่ยเพียงนั้นก็เงียบไป แววตาหม่นแสงทำให้ผู้เป็นน้องฉุกใจคิด
“ได้”
“แต่มัน...”
จมื่นพิภพโอสถมองตามสายตาจึงพรูลมหายใจก่อนเอ่ย “เอ็งรออยู่ตรงนี้อย่าลงจากเรือนไปเพ่นพ่านที่ใด”
“นี่พวกคุณเล่นอะไรกันอยู่คะ ให้ฉันรู้ด้วยคนสิ”
“อย่ายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่!”
หา!
แต่เธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ
รุ้งตะวันถูกคนในความฝันตวาดเช่นนั้นก็ถึงกับงงงันจับต้นชนปลายไม่ถูกเพราะถูกผลักไสออกจากอกไม่ทันได้ตั้งตัว จมื่นพิภพโอสถพ่นลมหายใจอึดอัดก่อนคว้าแขนเธออีกครั้งแล้วลากไปอีกทาง
“นั่งลงกงนี้”
“แต่ฉันไม่เมื่อย...”
“หุบปาก มิเช่นนั้นข้าจะส่งเอ็งกลับไปรับโทษทัณฑ์กับมือ”
จมื่นพิภพโอสถว่าจบหันหลังเดิมตามผู้พี่เข้าไปในห้องแล้วงับประตูปิดเสีย ทำให้รุ้งตะวันที่เดินแกมวิ่งตามชะงักเพราะถูกประตูห้องปิดใส่หน้า
“นี่เล่นอะไรกันอีกเนี่ย”
หญิงสาวคลำหน้าผากป้อยๆ เจ็บหางคิ้วไม่พอยังถูกประตูกระแทกหน้าไม่หูอื้อตาลายก็เห็นทีจะไม่ได้ เธอทรุดลงคุกเข่ากับพื้นก้มหน้าเท้าแขนอย่างคนไม่รู้ทิศทางกระทั่งมีนิ้วเหี่ยวๆ มาจิ้มที่ต้นแขนหลายครั้งจึงรู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมองแล้วถึงกับตาค้าง
กรี๊ด!
กรี๊ด!
รุ้งตะวันถึงกับผงะหงายหลังผึ่งเพราะเสียงกรีดร้องของคนตรงหน้าที่ดังแข่ง เพียงอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้าหา ดวงตาโตเบ้าตาลึก แก้มหย่อนขยับหยุบหยับกระทั่งครู่หนึ่งจึงแย้มริมฝีปากกว้างเห็นฟันเต็มไปด้วยคราบสีแดง รุ้งตะวันก็ตัวสั่นเทายกมือไหว้ท่วมหัวทันที
“พ่อแก้วแม่แก้ว พ่อจ๋าแม่จ๋า เจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าบ้านเจ้าเรือนช่วยลูกช้างด้วย ไม่เอาแล้ว ฝันแบบนี้ไม่เอาแล้วนะสาธุ”
เธอร่ำร้องหลับตาปี๋สองมือพนมยกขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะลดระดับลงมาเทียมอกแล้วลืมตา ฉับพลันดวงหน้านวลก็ซีดเผือดอับจนคำพูดเมื่อดวงหน้าเหี่ยวย่นอยู่ใกล้ในระยะแค่คืบ
“เอ็งเป็นใคร”
“ฉะ... ฉะ... ฉัน ชะ ชื่อ ชื่อ...”
“เป็นติดอ่างฤา”
“หา! อะไรนะ”
“ข้าถามว่าเอ็งติดอ่างฤา”
“ไม่นะ ไม่ใช่!” รุ้งตะวันสั่นหน้าปฏิเสธพลันน้ำตาคลอเพราะเริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้วว่าตกลงฝันหรือจริงหรืออะไรกันแน่ แต่พอเห็นหน้าอีกฝ่ายเธอก็ลอบถอนใจเอ่ยตอบอยางหมดอาลัยตายอยากทันที “ฉันชื่อรุ้งตะวัน เรียกรุ้งก็ได้ค่ะ”
“ผู้ชายกระไรชื่อเหมือนผู้หญิง ฤาเอ็งมาแต่ใด”
“โอ๊ย! ฉันก็ไม่รู้ค่ะ งั้นเรียกฉันว่าตะวันก็ได้... เอ้า!” เธอพูดจบก็มุ่นคิ้วด้วยความขัดเคือง
หญิงชราถอนใบหน้าออกห่างยืดตัวเต็มความสูงแล้วหรี่ตามองครุ่นคิด ปากเคี้ยวหยับ ๆ กระทั่งเอ่ยออกมาอีกคราถึงน้ำหมากกระเด็น “แล้วมาทำกระไรที่เรือนนี้ฤา”
“ก็...”
รุ้งตะวันพูดแค่นั้นก็ปาดน้ำหมากที่กระเด็นใส่ใบหน้าแล้วออกอาการผะอืดผะอมแต่ยกมือปิดปากได้ทัน เธอมองปราดทั่วร่างหญิงชราจึงพบว่านางแต่งกายด้วยผ้าแถบสีน้ำตาลอ่อนสวมทับด้วยโจงกระเบนสีน้ำตาลอมแดงเคียนเอวเป็นปมไร้เครื่องประดับอาภรณ์ ทรงผมยกพุ่มแสกกลางด้านข้างเกรียนสั้นราวกับหลุดออกมาจากหนังหรือละครย้อนยุคก็ไม่ปาน
เฮ้อ! ว่าแต่ยายคนนี้บทแตกนะเนี่ย!
รุ้งตะวันยกฝ่ามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรจึงทรุดนั่งกุมขมับอยู่กลางลานแห่งนั้นกระทั่งหญิงชราทรุดนั่งยองๆ ตรงข้ามอีก
“เอ็งไปทำกระไรมา เหตุใดคุณภพจึ่งได้ตรากตรำทำยาเคี่ยวให้ เอ็งรู้หรือไม่ว่าคุณภพไม่เคยปรุงยาตำรับวิเศษให้ผู้ใดมาก่อน มีแต่เอ็งนี่ล่ะ...”
รุ้งตะวันนิ่งฟังพลางหรี่ตามองจับคำพูดหญิงชราแล้วยิ่งไม่เข้าใจ นอกจากอาจารย์จะเล่นใหญ่ทุ่มทุนสร้างฉากอลังการแล้วยังหานักแสดงประกอบหน้าตาโบราณปานหลุดมาจากกรุงศรีอยุธยาขนาดนี้มาได้อย่างไรกัน
เหลือเชื่อจริงๆ
หญิงสาวผุดลุกยืนหันรีหันขวางตั้งใจจะไปถามอาจารย์ทินพัฒน์ให้รู้ความ แต่ไม่ทันเดินไปถึงหน้าประตูห้องที่ทั้งสองหายเข้าไปด้วยกันประตูก็เปิดออกพร้อมกับสองหนุ่มที่เดินหน้าเครียดออกมาด้วยกัน รุ้งตะวันเห็นดังนั้นจึงปรี่เข้าเกาะแขนอีกฝ่ายทันที
“อาจารย์! นี่มันเรื่องอะไรกันคะ!”
“เอ็งเป็นบ้าหรือกระไร! พูดจาฤาก็แปลก” ชายหนุ่มปัดมือนุ่มซีดเซียวออกพลันหันหาจมื่นพิภพโอสถด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “ไปเก็บมันมาจากที่ใดกัน แลดูสติวิปลาสนัก”
“เอ่อ... คือ” จมื่นพิภพอึกอักอยู่ครู่จึงแค่นยิ้มก่อนตอบ “มันออกไข้ ไม่สบายสติจึงฟั่นเฟือน ข้าจึงเอาตัวมันมารักษานึกว่าเอาบุญมิต้องห่วงหรอกคุณเพิ่ม มันมิได้อันตรายกระไรต่อข้า”
“เช่นนั้นก็ดีระวังตัวเจ้าไว้...”
คุณเพิ่มที่หน้าเหมือนอาจารย์ทินพัฒน์ราวกับขุดออกมาจากเบ้าพิมพ์เดียวกันปรายตามองรุ้งตะวันก่อนกระตุกยิ้มหยันแล้วเดินจากไปด้วยท่าทีขึงขังจนรุ้งตะวันที่มองตามได้แต่ตาละห้อย
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
เธอได้แต่หันรีหันขวางกระทั่งเสียงขึงขังของจมื่นพิภพโอสถดังขึ้นจึงได้สติหันกลับไปมองหญิงชราที่หมอบราบลนลานอยู่แทบเท้าอีกฝ่ายด้วยความสนใจ
“วันนี้ข้าจะไม่อยู่ มีธุระที่เรือนพี่เพิ่ม”
“เจ้าค่ะ”
“ฝากดูแลมันด้วย”
เยื้อนพยักหน้าแล้วลอบค้อนหญิงสาวก่อนเอ่ย “ให้คนแก่ ๆ อย่างเยื้อนดูแลเด็กหนุ่มอ่อนกว่าตั้งหลายรอบเช่นนี้ได้กระไรเจ้าคะคุณภพ ฟ้าจะผ่าเอา”
“เยื้อน” จมื่นพิภพโอสถปรามพลันเหลือบมองรุ้งตะวันที่ยิ้มแห้งๆ พอรู้ตัวว่าเผลอมองรอยยิ้มของร่างระหงในชุดสีกรักก็รีบละสายตาจากดวงหน้าเธอไปที่ยายเยื้อนตามเดิม “ห้ามบอกใครว่ามันอยู่ที่เรือนนี้ แม้แต่แม่ท่านก็ห้ามบอก”
“เจ้าค่ะ” นางก้มหน้าตอบแต่ยังไม่คลายสงสัยจึงถามอย่างกลัวๆ กล้าๆ “แล้วคุณภพจะไปเลยหรือเจ้าคะ รับสำรับอาหารก่อนดีหรือไม่บ่าวจะได้ให้ไอ้อีด้านล่างจัดสำรับขึ้นมาให้บนเรือนนี้ หรือจะกลับเรือน”
“ไม่ต้อง”
“เจ้าค่ะ”
“เอาสำรับขึ้นมาเผื่อมันด้วย”
เยื้อนที่ตั้งท่าคลานเข่าถอยหลังไปถึงกับชะงักเหลียวมองร่างระหงตาตั้ง “คุณภพจะร่วมสำรับกับมันหรือเจ้าคะ”
“แล้วมีกระไร”
“ไม่มีเจ้าค่ะ”
“ก็ไป”
“เจ้าค่ะ”
คราวนี้รุ้งตะวันถึงกับกลืนน้ำลายเมื่อเห็นเยื้อนมีท่าทีหวาดกลัวผู้เป็นนาย เธอชะเง้อมองหญิงชราเดินลับตาลงบันไดข้างเรือนที่เป็นทางลงไปสู่ครัวไฟกระทั่งเสียงกระแอมดังขัดจึงหันมาหาต้นเสียงพบว่าอีกฝ่ายจ้องเธอเขม็งจึงได้แต่ยิ้มแห้งแล้งแทน
“ชื่อตะวันฤา”
“คะ?” เธอถามกลับตั้งหลักไม่ทัน
จมื่นพิภพโอสถมือไพล่หลังก้าวเข้ามาช้าๆ มองเธอศีรษะจรดปลายเท้าก่อนมุ่นคิ้วแล้วหรี่ตามองอย่างจับผิด รุ้งตะวันถอยหลังตามจังหวะการก้าวของชายหนุ่มจนเสียหลักชนกระถางต้นไม้ล้มก้นจ้ำเบ้าทันที
“โอ๊ย!”
“เป็นกระไรไหม เจ้าตะวัน!”
“เป็นสิคะ ฉันเจ็บนะบอกให้! แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้คุณเรียกฉันเจ้าตะวันหรือคะ?”
“ใช่ เอ็งบอกเองว่าชื่อตะวันหรือมิใช่”
รุ้งตะวันถึงบางอ้อทันที แสดงว่าคนคนนี้ได้ยินที่เธอพูดกับยายเยื้อนนั่นเอง...
เอ๊ะ!
ว่าแต่คุณภพคนนี้ทำไมทั้งชื่อและหน้าตาเหมือนคนในภาพวาดที่เธอเห็นอย่างกับแกะ!
“คุณคือคุณภพจริงๆ หรือคะ”
”อืม...”
“อ๋อ...” รุ้งตะวันสบตาอีกฝ่ายเห็นสีหน้าจริงจังใต้โครงหน้าหล่อเหลาก็เผลอยิ้มแห้งแล้วพึมพำกับตัวเอง “เออ... หรือเพราะฉันเล่าให้ยายเพิ้งฟังก็เลยหาคนหน้าเหมื้อนเหมือนมาแกล้งฉัน เล่นใหญ่เล่นโตนะเพื่อนบ้า”
“เอ็งทำกระไรจึงตกน้ำไปเช่นนั้น”
“ฉันก็เล่นตามบทไงคะ” เธอตอบตาใสไม่พอยังคว้ามือชายหนุ่มมาจับเขย่า “เลิกเล่นได้แล้วค่ะ คุณได้ค่าตัวเท่าไรถึงแกล้งฉันแบบนี้ บอกฉันสิคะว่ายายเพิ้งจ้างคุณมาใช่ไหม”
“จ้างมาหรือ เอ็งพูดกระไรข้าหาเข้าใจไม่”
“แน่ะ! ยังไม่เลิกเล่นอีก บอกฉันทีเถอะค่ะว่าทีมงานไปไหนกันหมด ฉันไม่เห็นใครแล้วก็ทำไมพร็อพอะไรต่อมิอะไรมันมาจากไหนกัน”
เธอว่าพลางบีบมืออีกฝ่ายอย่างลืมตัว มิใยที่จมื่นพิภพโอสถจะดึงมือออกแต่ไม่สามารถทำได้กระทั่งมีเสียงฝีเท้าย่ำขึ้นเรือนมา จมื่นพิภพโอสถถือโอกาสปลดมือทำให้ร่างระหงที่ไม่ทันระวังตัวเซหงายหลังอีกครั้งอย่างหมดท่า ไม่ทันได้โอดครวญเสียงทุ้มแฝงความขุ่นข้องก็โพล่งขึ้น
“กินข้าวเสียแล้วอยู่ที่นี่ เยื้อน!”
“เจ้าคะ”
เยื้อนวางสำรับแล้วรีบเข้ามา จมื่นพิภพโอสถพ่นลมหายใจอึดอัดก่อนปรายตามองรุ้งตะวันอีกครั้งก่อนหันไปสั่งการหญิงชราทันที
“เฝ้ามันไว้ กลับมาข้าจะชำระความ”
“เจ้าค่ะ” เยื้อนรับคำแข็งขันแล้วหันมาทางเธอแล้วเอ่ย “ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเอ็งเป็นใครมาจากไหน แต่เพลานี้เกิดเหตุการณ์โกลาหลขึ้นในพระนคร รอคุณภพกลับมาก่อนเถิดค่อยว่ากัน”
“เกิดอะไรขึ้นหรือยาย”
“เกิดเหตุอาเพศใหญ่ คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายแต่ข้าก็ไม่รู้หรอกต้องรอให้คุณภพกลับมาก่อนจึ่งรู้ความ...”
รุ้งตะวันยิ่งงงหนักกับคำพูดของหญิงชราเคี้ยวหมากปากแดงที่พูดจบก็จัดแจงสำรับให้ เธอได้แต่เดินตามไปนั่งที่กลางลานอย่างไม่เข้าใจอะไรเลย เท่าที่จำได้เธอแค่ตกน้ำตามบทบาทที่ได้รับเท่านั้น...
กระทั่งอาหารหมดสำรับด้วยความหิวโหย รุ้งตะวันจึงก้าวเข้ามาในห้องที่เยื้อนจัดเตรียมไว้ให้ระหว่างที่เธอกำลังเอร็ดอร่อยกับสำรับประดามีที่บรรจงปรุงอย่างดีจนเธออิ่มหนำสำราญโดยไม่ได้ฉุกใจคิดเลยว่ามันช่างแตกต่างกับข้าวหม้อแกงหม้อที่อาจารย์ทินพัฒน์สั่งมาสำหรับแต่ละมื้อให้ทีมงาน
มันดีเกินไป...
ดีจนไม่เหมือนกับข้าวทีมงานที่เธอเคยกินทุกครั้งเลย...
รุ้งตะวันปิดประตูห้องพลันพรูลมหายใจหนักหน่วง ดวงตาหวาดระแวงมองปราดไปทั่วห้องอย่างระมัดระวัง เท้าก้าวเดินตรงไปยังเตียงนอนไม้สักแกะสลักลวดลายทองบรรจงแล้วลงนั่งพักด้วยความเหนื่อยอ่อนกระทั่งเหลือบไปเห็นสายสร้อยทองคำสลับลูกปัดสีดำบนตั่งหัวนอนจึงยกมือขึ้นลูบไล้ที่ลำคอของตัวเองทันที
“สร้อยฉัน! นั่นสร้อยฉันนี่ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้”
หญิงสาวโน้มตัวไปเอื้อมหยิบสร้อยมาสำรวจจึงพบว่าที่ลูกปัดสีดำเม็ดที่สองจากปลายขอเกี่ยวบิ่นแตกไปเล็กน้อยก็นึกเสียดายรีบสวมใส่กลับคืนตามเดิมก่อนจะล้มตัวลงนอนพลางลูบคลำสายสร้อยบนคอไปพลางกระทั่งหลับไปในที่สุด...
แอ๊ด...
รุ้งตะวันก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปภายใน เมฆหมอกหนาทึบจนดูไม่ออกว่าเธออยู่ในสถานที่ใดกันแน่ คลับคล้ายคลับคลาเหมือนกันอาศรมคุณปู่แต่ไม่ใช่
แล้วคือที่ใดกัน!
ฉับพลันมีเสียงสะอื้นลอยมา รุ้งตะวันวูบไหวในอกจนซวนเซแต่ก็ยังก้าวเดินต่อไปกระทั่งถึงบานประตู เธอได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในนั้นจึงแนบหูฟังกับบานประตู เสียงสะอื้นที่ดังแว่วออกมาให้ได้ยินเมื่อครู่แจ่มชัดขึ้นทันที รุ้งตะวันงันไปกระทั่งเสียงพูดคุยดังขึ้น
“อย่าร้องให้ไปเลยคุณ”
“คุณจะให้ฉันทำยังไงในเมื่อลูกเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้”
“คุณก็ได้ยินอาจารย์บอกแล้วไม่ใช่หรือ”
“แล้วยังไงคะ จะให้ฉันเชื่อว่าลูกยังมีชีวิตทั้งที่แกจมน้ำหายไปต่อหน้าคนนับร้อยจนป่านนี้ยังหาตัวไม่เจองั้นหรือคะ ฉันทำไม่ได้!”
เสียงพ่อกับแม่?
“พ่อจ๋า แม่จ๋า” รุ้งตะวันร้องเรียกแต่กลับมีเพียงเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นตามมา ทันใดก็ตัวแข็งค้างเพราะคำพูดของมารดา
“ฉันอยากไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ลูก เผื่อผลบุญจะส่งผลให้ลูกไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดี”
เกิดใหม่!
เกิดใหม่อะไรกัน!
รุ้งยังไม่ตาย!
รุ้งอยู่นี่!
รุ้งตะวันร่ำร้อง รีบผลักประตูเข้าไปจึงเห็นว่าบิดากำลังโอบประคองมารดาของเธอที่ในมือกอดกรอบรูปรับปริญญาของเธอไว้ร่ำไห้กับอก เธอรีบวิ่งเข้าไปหา
ทว่า...
พอถึงตัวมารดาเธอกลับคว้าไว้ไม่ได้ ทุกอย่างสลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงความรู้สึกวูบโหวงในอกกระทั่งเสียงหนึ่งร้องเรียกเธออีก
“เจ้าตะวัน... เจ้าตะวัน...”
เสียงคุณภพ!
รุ้งตะวันลืมตาขึ้นมาแล้วถึงกับตัวชาเมื่อพบว่าน้ำตาไหลอาบนองแก้มทั้งสองโดยไม่รู้ตัว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากนิยายด้วยค่า
ตอนนี้อีบุ๊คเล่ม 2 (เล่มจบ) วางที่เม็บแล้วค่ะ ราคาโปร 109.- ค่ะ
ส่วนรูปเล่ม กำลังส่งตรวจพิสูจน์อักษรกับจัดหน้าอยู่ค่ะ จะเปิดจองต้นเดือน พ.ย. ค่ะ
ขอฝากคุณภพกับเจ้าตะวันด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่า
| Create Date : 18 ตุลาคม 2564 |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2564 0:22:39 น. |
|
37 comments
|
| Counter : 1041 Pageviews. |
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณnewyorknurse, คุณเริงฤดีนะ, คุณmultiple, คุณกะว่าก๋า, คุณอุ้มสี, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณkae+aoe, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณtuk-tuk@korat, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณSweet_pills, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณThe Kop Civil, คุณNoppamas Bee, คุณชีริว, คุณดาวริมทะเล, คุณtoor36, คุณสองแผ่นดิน, คุณ**mp5**, คุณมยุรธุชบูรพา, คุณกิ่งฟ้า |
โดย: อุ้มสี   วันที่: 18 ตุลาคม 2564 เวลา:6:24:07 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 18 ตุลาคม 2564 เวลา:6:26:00 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 18 ตุลาคม 2564 เวลา:6:30:30 น. |
|
|
|
| โดย: multiple วันที่: 18 ตุลาคม 2564 เวลา:7:32:32 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills  วันที่: 18 ตุลาคม 2564 เวลา:15:49:39 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 18 ตุลาคม 2564 เวลา:22:44:35 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 ตุลาคม 2564 เวลา:6:11:50 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 19 ตุลาคม 2564 เวลา:6:23:04 น. |
|
|
|
โดย: ชีริว  วันที่: 19 ตุลาคม 2564 เวลา:21:37:30 น. |
|
|
|
| โดย: Sweet_pills วันที่: 20 ตุลาคม 2564 เวลา:0:44:26 น. |
|
|
|
| โดย: ดาวริมทะเล วันที่: 20 ตุลาคม 2564 เวลา:16:51:01 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 20 ตุลาคม 2564 เวลา:20:09:14 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 20 ตุลาคม 2564 เวลา:20:54:49 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 21 ตุลาคม 2564 เวลา:5:57:54 น. |
|
|
|
โดย: **mp5**  วันที่: 23 ตุลาคม 2564 เวลา:13:38:25 น. |
|
|
|
| โดย: Sweet_pills วันที่: 24 ตุลาคม 2564 เวลา:1:15:38 น. |
|
|
|
| โดย: อุ้มสี วันที่: 26 ตุลาคม 2564 เวลา:8:11:07 น. |
|
|
|
| โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 27 ตุลาคม 2564 เวลา:6:29:53 น. |
|
|
|
| โดย: sawkitty วันที่: 28 ตุลาคม 2564 เวลา:11:52:32 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 28 ตุลาคม 2564 เวลา:21:32:33 น. |
|
|
|
| โดย: multiple วันที่: 29 ตุลาคม 2564 เวลา:2:14:57 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 29 ตุลาคม 2564 เวลา:6:29:35 น. |
|
|
|
| โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 30 ตุลาคม 2564 เวลา:10:41:08 น. |
|
|
|
| โดย: Sweet_pills วันที่: 30 ตุลาคม 2564 เวลา:20:28:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 76 คน [
เพราะถือว่าช่วงโควิด
อะไร save ก็ save
คนเดินทางปรับเปลี่ยนตามกาละเทศะ