Somebody's me... Nobody's know.. You are what you thinks.. and.. I am who i am.. Whatever will be, will be..
Group Blog
 
<<
กันยายน 2564
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
7 กันยายน 2564
 
All Blogs
 
ภพผูกรัก บทที่ 3/2



 
สองวันผ่านไป...
                 รุ้งตะวันในเครื่องแต่งกายทะมัดทะแมงสะพายกระเป๋าเป้ยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านที่ปิดแม่กุญแจอันใหญ่เรียบร้อยกระทั่งรถซีดานสี่ประตูกลางเก่ากลางใหม่แล่นเข้ามาจอดเทียบ เธอจึงเดินแกมวิ่งอ้อมมาเปิดประตู่ขึ้นนั่งประจำที่ข้างคนขับวางกระเป๋าเป้ตรงกลางหว่างขาแล้วหันไปยิ้มให้เพื่อนรักที่นั่งหน้าตูมรออยู่
              “ชักช้าจริงตะวันจะตกดินแล้วนะยายรุ้ง”
               “จ้า...”
               “จ้าเจ้ออะไรยะ! ไปเองก็ไม่ได้ต้องใช้เพื่อน” โสภิตาโวย
               รุ้งตะวันเห็นเพื่อนหงุดหงิดก็หยิกแก้มพอง ๆ หยอกแต่โดนปัดออกก็ถึงกับหน้ามุ่ย กระนั้นโสภิตาก็ยังไม่คลายจากอาการหน้างอคอหัก หญิงสาวจึงหยอกอีก
              “ก็ละครใกล้จะเล่นแล้ว ฉันก็อยากจะไปดูซ้อม”
              “อยากไปดูหรืออยากไปหาจารย์กันแน่ เขาไม่ว่างมารับละสิเลยต้องให้ฉันไปเป็นไม้กันหมา”
              “เธอก็พูดเกินไป”
              รุ้งตะวันหน้าม้านจึงรีบเฉไฉยกมือลูบผมตัวเองแล้วเอียงคอยื่นหน้าให้เพื่อนดู “ดูนี่ดีกว่า เธอว่าผมทรงใหม่ของฉันสวยปะ”
              โสภิตาปรายหางตามองก่อนตอบ “ทรงอะไรเนี่ย ประหลาด! ยังกะคนโบราณ”
              “แล้วสวยไหมล่ะ”
              “สวยบ้านเธอดิ ทรงเดิมก็ดีอยู่แล้ว นี่นึกอะไรขึ้นมาถึงตัดสั้นขนาดนี้” โสภิตาว่าพลางค้อนปะหลับปะเหลือกเอื้อมมือไปปัดปลายผมเพื่อนรักด้วยความขัดใจ
              “ก็แค่ผมสั้นธรรมดา ไถข้างนิดนึงเท่านั้นเอง”
              “ยังกะผู้ชาย ถามจริงนึกไงไปตัดซะสั้นเสมอหูยังกะคนโบราณแบบนี้ นี่ถ้าเคี้ยวหมากปากแดงแจ๋ ฉันว่าใช่เลย”
              “ดูไม่ดีเหรอ” รุ้งตะวันหน้ามุ่ยจ้องหน้าตัวเองในกระจกงันไป “ฉันไม่รู้ว่าทำไมให้ช่างตัดทรงนี้เหมือนกัน ตอนนั้นคงเพราะอารมณ์พาไป...”  
               จะบอกได้ยังไงว่าจู่ ๆ เมื่อวานเธอก็เดินเข้าร้านตัดผมโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวแล้วก็ออกมาจากร้านด้วยทรงประหลาดเช่นนี้ หญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิงเช่นนี้
               แต่ก็ช่างมันเถอะ!
               หญิงสาวใจลอยไปถึงวันก่อนที่เห็นเงาหญิงชายหน้ากระจกในห้องนอนที่ทำให้เธอซาบซึ้งดื่มด่ำกับความรู้สึกแปลกประหลาดของการรอคอยอะไรบางอย่างซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไร
              ครั้นตกอยู่ในห้วงคำนึงเธอก็เผลอคลำสร้อยทองลูกปัดดำที่ห้อยคออย่างลืมตัว วันนี้เธอจงใจใส่มันมาที่บ้านเรือนไทยเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่างหากไม่เป็นอย่างที่คิดจะได้คลายใจ
              “ได้ยินข่าวว่าเมื่อวานมีนักแสดงคนนึงบาดเจ็บต้องหามส่งโรงพยาบาลเลย เธอได้ยินไหม” โสภิตาชวนคุยน้ำเสียงจริงจัง
               รุ้งตะวันมุ่นคิ้วเหลือบตามองเพื่อนรักก่อนจะกระตือรือร้นถาม “ไม่ได้ยิน ไม่มีใครเล่าให้ฟังเลย เธอได้ยินมาจากไหนยายเพิ้ง”
              “ก็จากพวกน้อง ๆ ที่เป็นนักแสดงประกอบเล่าว่ามีการเปลี่ยนตัวละครหลักกะทันหันเพราะว่าพระเอกเกิดอุบัติเหตุขณะถ่ายทำ”
               “แล้วมันจะทันหรือ จะแสดงแล้วด้วย ไม่เห็นจารย์บอกเลย”
               “ก็คงไม่มีอะไรมากมั้ง” สาวอวบยักไหล่ก่อนจะให้ความสนใจกับถนนตรงหน้าแต่ก็ไม่วายเอ่ยต่อ “เอาเป็นว่าคืนนี้ฉันเลือกโรงแรมใหม่ในเมือง ห้ามขัดใจมาบอกให้ฉันไปนอนที่เรือนไทยด้วยนะ”
                “ก็ได้”
               “นี่ถ้าพ่อเธอไม่ขอร้องให้มาเป็นเพื่อนเธอ ฉันก็ไม่มาหรอก”
                “ขอบใจ” รุ้งตะวันหยิกแก้มอวบเพื่อนรักอีกที
                “ย่ะ! เห็นแก่พ่อเธอติดเคสนอกสถานที่นะ ชิ”
                รุ้งตะวันยิ้มแห้ง ๆ ใจร้อนรนแปลก ๆ รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นตั้งแต่ได้ฟังโสภิตาเล่าเรื่องอุบัติเหตุที่บ้านเรือนไทยเมื่อครู่จึงไม่ค่อยได้ใส่ใจฟังนัก เธอมองออกไปนอกหน้าต่างครุ่นคิด
               ท้องฟ้าวันนี้ปลอดโปร่งไม่มีเมฆแบบนี้ งานแสดงคงราบรื่นไร้ปัญหาเสร็จหลังจากนั้นเธอจะได้คิดว่าจะทำอย่างไรกับเรือนไม้โบราณนี้ต่อไป อาจจะอนุรักษ์ไว้หรือไม่ก็ทำเป็นพิพิธภัณฑ์ใช้ชื่ออาศรมคุณปู่แบบที่คลินิก
 
              ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงรถญี่ปุ่นของโสภิตาก็แล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านเรือนไทยที่ถูกแผ้วถางทางรถและทางเดินจนเตียนโล่งเห็นท่าน้ำที่จะใช้เป็นฉากสำคัญประกอบละครชัดเจน รุ้งตะวันเปิดประตูเดินลงไปอย่างใจลอยไม่สนเสียงเรียกของโสภิตาที่รีบถอดเข็มขัดนิรภัยเปิดประตูตามลงมาแทบไม่ทันกระทั่งชนกับรุ้งตะวันที่เบรคกะทันหันเมื่อขึ้นบันไดไปบนชานเรือน
               “โอ๊ย! ยายรุ้งจะเบรคก็ไม่บอกกันมั่ง” โสภิตาคลำจมูกที่เพิ่งเหลามาใหม่ป้อย ๆ ก่อนจะชะเง้อมองจากด้านหลังไปที่กลุ่มคนที่กำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่ “เกิดไรขึ้นอะยายรุ้ง”
               “กำลังฟัง เงียบ ๆ ก่อน” รุ้งตะวันดุใส่
               “ผมไม่เล่น!”
               “นายจะไม่เล่นได้ไงวะ! ก็ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นฉากสำคัญของเรื่อง”
               “ไม่เล่นก็ไม่เล่น พี่ไปหาคนอื่นแทนได้เลย”
               “วะ! ไอ้นี่ กะอีแค่ตรวนเก่าๆ นายก็อย่างอแงดิวะ!”
               เสียงโหวกเหวกที่ดังฝ่ากระแสความเงียบมาคือถ้อยคำถกเถียงจากคนที่รุ้งตะวันจำได้ว่าคือรุ่นน้องคณะโบราณคดีปีสุดท้ายที่รับหน้าที่เป็นผู้กำกับกับอีกคนที่ไม่ยอมท่าเดียวเธอไม่รู้จัก กระทั่งทินพัฒน์เดินออกมาจากด้านในห้ามทัพ
              “มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันเถอะ ใกล้แสดงแล้วนะ”
              “ผมไม่เล่นนะจารย์ ผมกลัว”
              ผู้กำกับชักสีหน้าทันทีที่อีกฝ่ายตั้งแง่ “จารย์ดูสิครับ ไอ้โอ๊ตมันไม่ยอมเล่นผมจะทำไง”
              “ก็มันของเก่า แล้วไอ้ชายมันก็เกือบตายป่านนี้ยังไม่ฟื้นเพราะอาถรรพ์ตรวนเนี่ยจะให้ผมใส่ได้ไง”
              “มันก็แค่ของที่ฉันไปซื้อมาจากร้านรับซื้อของเก่า มันก็ต้องมีในบทเว้ย!”
              “ไม่รู้ล่ะ ผมไม่เล่น”
              “ไม่ได้ ไม่มีใครแทนแล้ว”
              “ถ้าให้ผมเล่นก็ได้ แต่ฉากล่มเรือพี่ต้องหาสแตนด์อินมาแทนไม่งั้นผมเท”
              “เฮ้ย!”
              เป็นเสียงของพิชัยผู้กำกับละครเวทีที่ร้องลั่น ขณะเดียวกันทินพัฒน์ถึงกับกุมขมับเพราะเหตุการณ์จวนเจียนเต็มที อาจารย์หนุ่มเดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นหันรีหันขวางกระทั่งหยุดยืนตรงหน้าลูกศิษย์คนหนึ่งที่เป็นสตาฟในงาน
             “งั้นคุณแทนก็แล้วกัน”
             “ทะ... ทำไมเป็นผมล่ะครับจารย์!”
             “ผมจะปรับไม่ให้มีบทพูดในฉากและก็จะสาดไฟไปด้านหลังไม่ให้โฟกัสหน้า คุณก็แค่แสดงแทนฉากเรือล่มเท่านั้นเอง”
             “ผมไม่เอานะจารย์! ผมกลัว!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงปฏิเสธลูกเดียว
             “มันแค่การแสดงรึเปล่าวะไอ้ปอด” ผู้กำกับแทรกขึ้น               “ฉันให้ค่าตัวแกสองเท่าเลยเอ้า!”
             “ไม่เอา ผมไม่เล่นเด็ดขาด”
             เด็กหนุ่มยังคงยืนกรานก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง รุ้งตะวันยืนดูอยู่ก็รู้สึกถึงบรรยากาศตึงเครียดขึ้นยิ่งเห็นทินพัฒน์นั่งลงกุมขมับ เธอยิ่งเป็นห่วง ขนาดซ้อมใหญ่ยังเป็นปัญหาแล้ววันจริงจะแค่ไหน หญิงสาวได้แต่มองไปที่ท่าน้ำครุ่นคิด...
             “หรือว่าตัดฉากนี้ไปดี” ทินพัฒน์เปรย
             พิชัยหันขวับมาหาอาจารย์ก่อนโวยลั่นอย่างคนวาจาโผงผางเป็นนิจ “ไม่ได้นะจารย์ ฉากล่มเรือเป็นฉากสำคัญที่จะทำให้พระเอกวาร์ปไปอดีต ถ้าไม่มีจะทำไงล่ะเอาอะไรมาวาร์ปแล้วถึงจารย์จะแก้บททันผมก็กำกับไม่ทัน ฉากก็ไม่ทันด้วยนะครับ”
              “เออ ก็จริงของคุณ แล้วเราจะทำยังไงกันดีกับเวลาที่กระชั้นขนาดนี้” ทินพัฒน์บ่นพลางเดินไปเดินมาหน้าเครียดคิดหนัก
               ทันใดนั้นเสียงโครมครามก็ดังขึ้น รุ้งตะวันถึงกับสะดุ้งโหยงตามด้วยเสียงวี้ดว้ายของโสภิตาที่กระโดดผลุงหลบหลังเธอตัวสั่นงันงก รุ้งตะวันตั้งสติมองหาที่มาของเสียงถึงกับตะลึง
               ภาพเด็กหนุ่มที่ทินพัฒน์หมายมั่นปั้นมือเอามาเป็นสแตนด์อินนอนพังพาบร้องโอดโอยอยู่ที่ตีนบันไดชั้นล่างสุดของเรือนไทยในสภาพศีรษะเปื้อนเลือดใกล้กันเป็นโอ่งมังกรเนื้อหนาที่ใช้เป็นอ่างบัวมีรอยบิ่นแตกบ่งบอกการกระแทกอย่างแรงจากเจ้าของร่างนั้น
               ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบงัน...
               กระทั่งทินพัฒน์ตั้งสติได้รีบลงไปประคองทั้งเรียกทีมงานให้พาคนเจ็บส่งโรงพยาบาล กว่าสถานการณ์จะกลับคืนสู่สภาวะปกติก็ค่ำเต็มที่อีกตามเคย
               “นี่มันอาถรรพ์อะไรกันวะ เราก็บวงสรวงชุดใหญ่แล้วนี่นา หรือเราจะเลื่อนไปก่อนดีครับจารย์” ผู้กำกับถามขณะล้อมวงกินข้าวเย็นที่สตาฟเตรียมมา
              ทินพัฒน์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะกวาดตามองทีมงานที่แต่ละคนสีหน้าหมดอาลัยตายอยากบ้างหวาดผวาไปตาม ๆ กันแล้วถึงกับวางช้อนเพราะกินไม่ลง
              รุ้งตะวันที่นั่งอยู่ในวงกับโสภิตาก็พลอยเครียดไปด้วยจึงเอ่ยถาม “หรือเพราะว่าเราไม่ได้ไหว้เจ้าที่เจ้าทางด้วยคะอาจารย์”
             “นั่นสิคะ หนูงี้ขนลุก!” โสภิตาได้ทีเสริม
             กระนั้นอาจารย์หนุ่มก็ยังยิ้มเนือย ๆ ให้ก่อนตอบ “เราทำทุกอย่างที่ควรจะทำได้แล้วแต่ก็ยังเกิดเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน เห็นทีงานนี้คงต้องเลื่อนไปจริง ๆ แต่ตอนนี้ติดที่ว่าเราเชิญแขกระดับวีไอพีทั้งนั้นซึ่งมันเป็นการยากหากต้องมาหยุดลงกลางคันแบบนี้ มันอาจจะมีผลต่อภาพรวมของคณะของเราด้วย”
             “หรือว่าหาโลเคชั่นใหม่ดี” พิชัยเสนอ
             “ไม่ได้ เวลาไม่มีไม่พอเราไม่มีทุนสำหรับค่าสถานที่แล้ว”
             “งั้นหรือว่าเราจะจ้างสตั๊นท์มืออาชีพดีครับ”
             “เป็นความคิดที่ดี แต่เราจะหาได้ที่ไหนในเวลาแบบนี้” ทินพัฒน์เปรยเสียงเนือย
              รุ้งตะวันฟังแล้วก็เหนื่อยแทน ครั้นมองไปยังทีมงานที่ต่างก็ตรากตรำกันมาทั้งวันแล้วยิ่งสงสารจับใจ เธอผุดลุกเดินไปไม่สนใจเสียงเรียกของโสภิตาที่ตั้งท่าจะลุกตามแต่พอเห็นว่ารุ้งตะวันไปที่ไหนก็กลัวหงอทรุดตัวลงนั่งตามเดิม
               “เฮ้อ! จะทำอะไรนะยายรุ้ง”
               “รุ้งทำอะไรเหรอ...” ทินพัฒน์ถามเห็นทีท่าอ้ำอึ้งของสาวอวบก็มองตามไปจึงเห็นร่างระหงของรุ้งตะวันผลุบหายเข้าไปยังห้องนอนกลางที่ปิดตาย
               “สงสัยไปขอร้องพี่สุดหล่อมังคะอาจารย์”
               “หืม... พี่สุดหล่อ?”
               โสภิตานึกได้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเธอกับรุ้งตะวันจึงแก้เก้อ “ก็แบบว่าคงไปขอเจ้าบ้านเจ้าเรือนให้ละครเวทีสำเร็จลุล่วงอะไรทำนองนี้ค่ะ... จารย์”
               “ไหนว่าห้องนั้นเป็นเขตหวงห้ามไม่ให้พวกเราเข้าไป”
               “นะ... นั่น... ก็ใช่ค่ะ”
               คราวนี้สาวอวบถึงคราวอึกอัก ทินพัฒน์หรี่ตามองอย่างจับสังเกตเห็นแต่สีหน้าซีดเผือดของโสภิตาที่ไม่ให้ความกระจ่างก็ลุกขึ้นทันที
               “งั้นผมไปดูดีกว่า”
               “เดี๋ยว ๆ อย่าไปเลยค่ะ”
               ไม่ทันที่ทินพัฒน์จะเดินไป รุ้งตะวันก็ออกมาจากห้องเดินตรงลิ่วมายังวงข้าวทำให้ทั้งหมดหันมาที่เธอเป็นตาเดียว ทินพัฒน์ตรงเข้าคว้ามือนุ่มนิ่มมากุมไว้ด้วยความเป็นห่วงทันที
               “คุณเข้าไปทำอะไรในนั้นหรือรุ้ง”
               รุ้งตะวันรู้ตัวจึงดึงมือออกช้า ๆ แก้เก้อก่อนจะยิ้มให้อาจารย์หนุ่มและทุกคนที่อยู่กลางวงข้าวนอกชานแล้วจึงประกาศชัดถ้อยชัดคำ
              “ฉากล่มเรือนั้น ให้รุ้งเล่นแทนนะคะอาจารย์”
+++++++++++++++++++++++++++
       

จะล่มเรือกันแล้ว เอาใจช่วยรุ้งด้วยนะคะ
ที่จริงเขียนเรื่องนี้ก็เป็นแนวไทยโบราณย้อนยุคเรื่องแรกเหมือนกันค่ะ อยากจะลงหมวดตะพาบแต่ว่านิยายจะไม่ต่อตอนกันไปอยู่หมวดตะพาบแทนก็เลยไม่ได้ลงเลย

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่า ^__^


 


Create Date : 07 กันยายน 2564
Last Update : 7 กันยายน 2564 0:20:19 น. 35 comments
Counter : 1380 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณSweet_pills, คุณmultiple, คุณRain_sk, คุณเริงฤดีนะ, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณกะว่าก๋า, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณ**mp5**, คุณThe Kop Civil, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณzungzaa, คุณtuk-tuk@korat, คุณอุ้มสี, คุณkae+aoe, คุณชีริว, คุณดาวริมทะเล, คุณสองแผ่นดิน, คุณtoor36, คุณSertPhoto, คุณhaiku


 
ส่งกำลังใจและขอบคุณน้องนุ่นก่อนนะคะ
พรุ่งนี้พี่ต๋ามาใหม่ค่ะ


โดย: Sweet_pills วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:0:52:52 น.  

 
โดนแน่นอน นางเอกของเรา ต้องโดนมนต์สะกด
ถึงเดินเข้าร้านตัดผม ตัดทรงโบราณอย่างนี้ ต้องเรียก หมอปลาดุก ด่วนเลยนะเนี่ย555

แล้วก็ฉากที่ต้องใส่ โซ่ตรวนนี่ นักแสดงไม่ยอมใส่
ถ้า อ.เต๊ะ เป็นผกก. นี่ จะให้ใส่ กำไล em แทนซะเลย
จะได้ลดอาถรรพ์ลงหน่อย555

แล้วก็เหตการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ในบ้านทรงไทยนี่ คงเพราะ
นางเอกของเรา ไม่ได้มาดูด้วย พี่สุดหล่อแกเลยหงุดหงิด งอแง
อาละวาดฟาดหางตลอด

แล้วก็ อาจารย์หนุ่ม ดันมาตีเนียน แอบจับมือนางเอกซะอีก
เดี๋ยวโดนแน่ ละครเรื่องนี้ อ.เต๊ะ ขอเสนอให้ใช้เพลงประกอบ
รักดวรมีสองคน อ.เต๊ะ ขออยู่ทีมชู้ เอ๊ย ทีมเมียหลวงจ้า อิอิ

น้องนุ่นบอก เอ็งไม่เกี่ยว เอ็งต้องไปอยู่ทีม ยุแหย่ นั่นแหละเหมาะ ข้าว่า 555

ปล.รูปประกอบ นางเอก ตาเยิ้มมาก ไม่ต้องบอก อ.เต๊ะ ก็รู้ว่าต้องซดน้ำสมุนไพร กระท่อมมาไห 2ไห แน่ ตาหวานเยิ้มซะไม่มีขนาดนี้ อิอิ

น้องนุ่นบอก เอ็งมีอะไรกะนางเอกข้า ใส่ร้ายน้องเค้าตลอด เอ็งไปอยู่ทีมชู้เลยนะ เดี๊ยะๆ555


โดย: multiple วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:4:26:18 น.  

 
เข้าใจนำเสนอภาพ 2 ยุค
ของแม่รุ้งนะคะ
ชะแวปมาแปล๊ป..จองที่ไว้ก่อน
ตื่นมาล้างตาก่อนไปพบจักษุแพทย์ตามนัด

Good morning
สวัสดีวันอังคารค่ะน้องนุ่น


โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:5:22:51 น.  

 
โห แฟนคลับ อ.เต๊ะก็มาเยี่ยมคุณนุ่นด้วย...

...
ผมนั่งอ่านงานเขียนคุณนุ่นหลายแล้ว... อืมมมม.. นักเขียนนี้
คิดไกล กว้างรอบคอบหรือรอบครอบ แหะ ๆ.. ยิ่งกว่าผู้กำกับ
หนังผสมกับ นักเขียนบทหนัง

มีโปรย เดินเรื่องเข้าจุด ขยักไว้นิดให้สงสัย อ้ออ่านแล้วลุ้น
เพราะอยากเชียร์ อ้าวไม่เอาน่ากลัว.. แต่ไม่ได้ซิ ในความกลัว
มีความหล่ออยู่ในตัว ให้หายกลัว คุณนุ่นเก่งจริง ๆ

แถมมีความอึด ที่เขียนเรื่องยาว ๆ หรือขนาดกลางดีครับ


โดย: ไวน์กับสายน้ำ วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:5:26:09 น.  

 
แวะมาอ่านต่อ...
อ้าว..นางเอกตัดผมทรงโบราณซะเอง
นางมาแรงส์

แล้ว..ละคร..จะได้เล่นไหมเนี่ยะ!!
รุ้ง..ขอเล่นฉากเรือล่ม แทน ซะด้วย
เรื่องราวเข้มข้นๆ
ความลึกลับซับซ้อน..ทำให้ทีมงานใจฝ่อที่จะแสดง


มาลุ้นไป..ในตอน หน้า


โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:6:49:14 น.  

 

สวัสดียามเช้าครับน้องนุ่น

ทรงผมของรุ้งตะวัน
เหมือนสัญญะในอดีตติดตัวมา
ทำให้นึกถึงทรงผมแบบโบราณเลยนะครับ

อาถรรพ์บ้านเก่า
ใครไม่เจอกับตัวไม่มีวันเชื่อเลยนะครับ

พี่ก๋ามีบ้านเรือนไทย
เพื่อนเคยมานอน
เช้ามาเพื่อนบอกมีคนจับข้อเท้ากระชากลงมาจากเตียงด้วย
พี่ก๋าบอกว่านอนบ้านนี้มาตั้งนานไมเ่ห็นเคยเจออะไร
เพื่อนนอนได้วันเดียว
อีกวันขอย้ายห้องนอนเลยครับ 555


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:7:07:39 น.  

 
สวัสดีค่ะน้องนุ่น

คิดตามไปด้วยค่ะว่าจะแก้ปัญหาคนแสดงได้ยังไง
แล้วยังเกิดอุบัติเหตุกับเด็กหนุ่มที่จะเอามาเป็นสแตนด์อินอีกนะคะ
ในที่สุดก็เป็นรุ้งตะวันที่เข้ามาช่วย
ทรงผมก็พร้อมรับบทด้วย

ว่าแต่ อ.ทินพัฒน์ตรงเข้าคว้ามือนุ่มนิ่มมากุมไว้ด้วยความเป็นห่วงทันที
แสดงออกต่อหน้าธารกำนัลเลยนะคะอาจารย์

สนุกๆ ติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ


โดย: Sweet_pills วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:7:30:53 น.  

 
กำลังสนุกเลยค่ะ

รักเรือล่ม ล่มเรือรัก ... เสร็จแล้วนางเอกก็วาร์ปไปอดีต
เริ่มงงแล้ว ตกลง พระเอก หรือ นางเอก ที่วาร์ปกันแน่ 555

รีบกลับมาต่อเร็ว ๆ เลยน้าา อิอิ


โดย: ฟ้าใสวันใหม่ วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:9:04:00 น.  

 
แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจครับ


โดย: **mp5** วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:9:27:14 น.  

 
อ่านกำลังสนุกเลยครับ จบตอนเสียแล้ว 555
เริ่มตื่นเต้นและลุ้นขึ้นเรื่อย ๆ นะครับ
ภาพนางเอกเท่ห์มากครับ


โดย: The Kop Civil วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:10:06:32 น.  

 
เข้าทางโจทย์ตะพาบ ครั้งแรก เลยครับ
รออ่านตอนต่อไปเลย ว่า เรือล่มแล้วจะเป็นยังไงต่อ

พอพูดถึงเรือในเรื่องลึกลับๆ แบบนี้ ผมนึกถึงละครเวทีเรืองวิปลาสเลยครับ ที่เข้าไปถ่ายทำที่เรือนไทย นางเอกขึ้นรำนี่อย่างหลอน
แล้วก็มีฉากที่นางเอกยืนอยู่บนเรือกลางแม่น้ำ
ตอนที่อ่านเรื่องเรือล่ม นึกถึงฉากแบบนั้นเลย

แต่การวาร์ปข้ามภพบรรยากาศก็คงลึกลับๆ ชวนให้มีอะไรดลใจรุ้งนี่แหละครับ ^^

จากบล๊อก

ช่วงนี้ไ่น่าเข้ามา กทม เลยครับ อยู่รอบนอกหน่อยดีแล้วครับ กทม นี่หนักมาก รถไฟฟ้าฝั่งรถพระศรีผมยังไม่เคยลองขึ้นเลยครับ ว่าจะลองอยู่เหมือนกัน แต่กลัวคนเยอะเลยไม่เอาดีกว่า ^^
วันนั้นถ้าพี่เขยไม่ไปด้วย ผมนี่แหละต้องเดินขาลากไปหานมให้หลานอ่ะครับ 55555


โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:10:51:29 น.  

 
สวัสดีค่ะคุณนุ่น..

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนิยายคะ..

อ่านนิ๊ดเดียว ก็สนุกล่ะ..

สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ



โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ ) วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:13:29:10 น.  

 
ตามมาอ่านจ๊ะ


โดย: อุ้มสี วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:15:54:54 น.  

 
พี่ก๋าถ่ายภาพเก็บไว้เยอะมากครับ

เคยว่าจะลองขาย
สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ

จริงๆพี่ก๋าอยากได้คนมาช่วยจัดการงานมากเลยนะ
ทั้งงานเขียน งานศิลปะ ภาพถ่าย
คนที่ทำหน้าที่คล้ายบรรณาธิการ หรือภัณฑรักษ์
ไปจนถึงประสานงานเรื่องธุรกิจ

จะได้ทำหน้าที่เขียนงานอย่างเต็มที่ไปเลย
มีหน้าที่สร้างงานศิลปะ และมีคนคนช่วยขายงานให้

ย่านวัดเกตมีวัตสวยๆเยอะดีนะครับ
ตอนนี้เหลือไม่กี่หลังแล้ว
ค่อยๆถูกรื้อทิ้งบ้าง เปลี่ยนเป็นร้านอาหารบ้าง



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:20:41:25 น.  

 
โอ้ มาช้าแค่ไหนก็ยังเจอ บล็อก อ.เต๊ะ รออยู่เหมือนเดิมครับ ไม่ต้องกังวลเลย555

ส่วนเรื่องเขียนนิยายนี่ อ.เต๊ะ อารมณ์ ศิลปินมาก ขืนเขียนต้องโดนด่าแน่ เพราะ เขียนไปตอนนึง รอไปอีก3เดือนกว่าจะได้อ่านต่อ จะหงุดหงิดเอานะครับ555

แล้วก็ไมค์ดี ขนาดนี้ ต้องจัดซักเพลงแล้วละครับ เพลงนี่เลย รักควรมีสองคน น้องนุ่นร้องทีมเมียหลวง อ.เต๊ะ ร้องทีมชู้ให้เอง เดี๋ยวจัดเสียง 2 เสียง 3 ให้ได้หมด 555

ตอนต่อไปนี่ นางเอกน่าจะรับศึกหนักเพราะเปลี่ยนยุค แถมย้อนเวลาไปคนเดียวด้วย
นี่ถ้าเอาน้องอวบ เพื่อนนางเอกไปเป็นพี่เลี้ยง ผู้ช่วยด้วย น่าจะเฮฮา ปาจิงโก๊ะ กันน่าดูเลยนะครับ 555


โดย: multiple วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:4:15:44 น.  

 

สวัสดียามเช้าครับน้องนุ่น



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:6:30:41 น.  

 
ขนลุกนะ แบบเนี๊ยะ อิอิ


โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:14:00:43 น.  

 
สวัสดีค่ะคุณนุ่น ไม่ได้เข้าบล็อกนานแล้วเหมือนกันค่ะ555 ขึ้นกับอารมณ์อยากเข้าก็จะมาทุกวันอัพบ่อย เบื่อๆก็หายต๋อมค่ะ

ขอบคุณนะคะที่แวะไปเยี่ยมกันค่ะ


โดย: zungzaa วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:15:04:21 น.  

 
อาการหน้างอคอหักนี่ปลาทูแม่กลองละครับ 555
รุ้งตัดผมสั้นแบบผู้หญิงโบราณเลยเหรอครับ มันไม่สวยในยุคนี้อะ ถ้าเป็นละครเดี๋ยวนางเอกจะไม่ฮิตเอา
บุพเพนางเอกโดนรถชนแล้ววาร์ป เหมือนพวกการ์ตูนที่โดนรถบรรทุกชนแล้วไปต่างโลก
อันนี้ล่มเรือวาร์ปเอา นึกถึงตอนการะเกดล่มเรือ ว่าแต่รุ้งจะเล่นเป็นสแตนด์อินผู้ชายเหรอครับ
นักแสดงเจ็บกันถ้วนหน้าจนไม่มีใครกล้าเล่น... ของเค้าแรงจริงๆ
...ป่าว อาจารย์บวงสรวงผิดคน 555

จะรอติดตามหาดใหญ่แซนด์บ็อกซ์นะครับ ถ้าต่างชาติไม่มาหาดใหญ่คือพังอะ พังเลย


โดย: ชีริว วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:20:35:53 น.  

 
สวัสดีค่ะคุณนุ่น
ขอบคุณที่แวะไปชม พิพิธภัณฑ์เจ้าพระยาอภัยภูเบศร
และส่งกำลังใจนะคะ

ถ่ายรูปมาไม่มาก และถ่ายมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอแค่เอามาให้เพื่อนๆดูค่ะ


โดย: ดาวริมทะเล วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:20:39:54 น.  

 
เป็นดอกหญ้าชื่อตีนตุ๊กแกครับน้องนุ่น
มันขึ้นเอง ถอนไป เดี๋ยวก็ขึ้นมาใหม่ครับ

วัคซีนนี่
หมอกับหมอยังทะเลาะกันเองเลยครับ 555
พี่ก๋าไม่ค่อยเชื่อใจวัคซีนจีนเท่าไหร่
แต่ทำยังไงได้
สุดท้ายก็ต้องฉีดซิโนฟาร์ม

การจัดการวัคซีนของรัฐบาลค่อนข้างล้มเหลวนะครับ
ทั้งคุณภาพ ปริมาณ และราคา


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:23:05:29 น.  

 
ส่งกำลังใจไว้ก่อนครับ เด๋วมาใหม่


โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 8 กันยายน 2564 เวลา:23:42:09 น.  

 
อรุณสวัสดิ์ครับน้องนุ่น

พี่ก๋างงมาก
พูดว่ามันไม่ดี
ด้อยค่าตรงไหน
หลายประเทศเค้าก็หยุดฉีดไปแล้วด้วยซ้ำ
อันนี้สั่งมายังกะมียี่ห้อเดียวในโลก 555

การกระทำแบบนี้ต่างหาก
ที่ด้อยค่าชีวิตประชาชน



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 9 กันยายน 2564 เวลา:6:13:53 น.  

 
คาดหวังว่าเทอมหน้าเด็กๆจะได้ไปรร. เพราะออกข่าวว่าจะมีวัคซีนมาฉีดให้เด็กแล้ว ของวิทยาลัยจุฬาภรณ์ก็เปิดให้สถานศึกษาจองวัคซีนซิโนฟาร์มฉีดให้เด็กฟรี แต่ก็นั่นแหละให้แค่50,000ราย ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะได้มั๊ยแล้วถ้าได้ๆทั้งโรงเลยหรือเปล่า หรือต้องมาหารเฉลี่ยกันให้เป็นปัญหาต้องแก้อีกว่าใครจะได้ฉีดไม่ได้ฉีด 555

ส่วนไฟเซอร์เริ่มเดือนตุลา ก็ต้องดูกันไปว่าจะได้จริงตามที่ประกาศออกมาหรือเปล่าน่ะค่ะ


โดย: zungzaa วันที่: 9 กันยายน 2564 เวลา:9:07:32 น.  

 
พูดถึง นิยายเสียงนี่ นึกถึง ทีมพากย์ พันธมิตร ขึ้นมาเลย
อ.เต๊ะชอบดูหนังที่พากย์โดยทีมนี้มาก ตลกเฮฮา กวนโอ๊ยเอามากๆ
แต่นิยายน้องนุ่น โดยมากจะหวานซึ้ง พ่อแง่พ่องอน คงใส่เสียงแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวคนฟังไม่จิกหมอน นอนตายไม่สงบ ศพไม่สีชมพูนะครับ 555

แล้วก็คุณพี่อ้อมแอ้มนี่ เคยเจอ อ.เต๊ะ ด้วยนะครับ นานแล้ว ตอนนั้นไปกินข้าวกัน มีปาร์ตี้ อะไรซักอย่างน้องอุ้ม ก็ไป ขาดแต่พี่ใหญ่คุณอ้อ

ตัวจริง เงียบมาก ยิ้มน้อยๆ ไม่คุยกับ อ.เต๊ะ ซักคำ สงสัยจะดวลเพลงกันไม่ได้แน่ละครับ 555

คุณพี่อ้อมแอ้ม ตะโกนข้ามบล็อกมาแต่ไกล
อ๋อ ก็แน่ละซี้ เอ็งเอาแต่สวาปาม เอ๊ย กินๆๆ ถ้าข้ามัวคุย ก็กินไม่ทันเอ็ง กับข้าวหมดแน่นอน เดี๊ยะๆ ยังมีหน้ามาพูด555


โดย: multiple วันที่: 9 กันยายน 2564 เวลา:9:50:29 น.  

 
จากบล๊อก

วิปลาสหาดูเรื่องเล่าจากใน youtube ได้ครับ อย่างหลอน
WFH ไว้ก่อนดีแล้วครับ ตอนนี้ต้องบอกว่า โควิดไม่ใช่สถานที่แต่คือผู้คน แหม่...พูดเหมือนในหนังเลย
ตอนนี้ที่ กทม คนรอบตัวเริ่มทะยอยฉีดเข็ม 2 กันแล้วครับ เป็นเทศกาลลางานแห่งชาติ ไม่เคยอยู่ครบแผนกกันซักวัน วันนี้ฉีด รุ่งขึ้นไข้ขึ้นเป็นแถว มีผมเนี้ยดูแข็งแกร่งฉีดเช้านี้ บ่ายนั่งทำงานหน้าคอมที่บ้าน อีกวันมาทำงานปกติ ไม่เป็นอะไรเลย เหมือนไม่สร้างภูมิครับ 555555 - -''


โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 9 กันยายน 2564 เวลา:16:51:05 น.  

 
ตัดผมสั้นแบบคนโบราณ ผมนึกถุึงเหตุการณ์คล้ายๆ กันในเรื่องทวิภพที่นางเอกเอาชุดไทยมาใส่ในยุคปัจจุบันครับ 555


โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 10 กันยายน 2564 เวลา:17:36:22 น.  

 
ฝันดีคืนนี้นะคะน้องนุ่น
แล้วพี่ต๋าจะตามอ่านตอนต่อไปค่ะ


โดย: Sweet_pills วันที่: 11 กันยายน 2564 เวลา:0:34:01 น.  

 
ละเอียดเรื่องลิขสิทธิ์ดีจังครับคุณนุ่น สมเป็นมืออาชีพเลย
คนไม่ใช่สายนิยายจ๋าๆแล้วภาพประกอบสำคัญมากๆเลยครับ จะได้ช่วยจินตนาการให้ใกล้เคียงกับที่คนเขียนต้องการที่สุด
สมัยเล่นบอร์ดกับเพื่อนๆ เมื่อก่อนนู้นนนนน เวลาเขียนฟิคชั่นบางฉากที่เพื่อนชอบกัน ก็จะมีคนอาสาวาดภาพประกอบให้นะครับ
พอเติบโตรับจ็อบวาดอาร์ตเป็นอาชีพแล้ว รูปนึงจริงๆ ราคาหลายร้อยเลยแหละ


โดย: ชีริว วันที่: 11 กันยายน 2564 เวลา:9:22:24 น.  

 
มาตามอ่านค่ะคุณนุ่น Youtube สาวไม่ถนัดเลย


โดย: sawkitty วันที่: 11 กันยายน 2564 เวลา:13:04:14 น.  

 
ส่ง 2 สาว น้อยมาทวง ต่อต่อไปค่ะน้องนุ่น
อิ อิ

แวะส่งข่าว เทนนิส US Open 2021 ค่ะ
ยินดีกับ 2 สาว



Emma ชนะได้ถ้วย Leylah รองชนะ ได้จาน


โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 12 กันยายน 2564 เวลา:10:58:38 น.  

 
พี่ก๋าก็อยากให้มันจบนะ
ไม่คิดเหมือนกันว่าโควิดจะอยู่กับเรานานขนาดนี้
ตอนแรกคิดว่าเต็มที่สักปีก็น่าจะหาย
พอไม่หาย ชีวิตเปลี่ยนเลย
ลูกน้องก็ลำบาก กระทบกันไปหมด

ถ้าการจัดการวัคซีนดีกว่านี้
เราคงเปิดประเทศไปได้เแล้ว
การเมืองมีผลจริงๆครับ
พอรัฐบาลไม่มีประสิทธิภาพ
ทุกอย่างก็ถดถอยไปหมดเลย



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 12 กันยายน 2564 เวลา:19:13:16 น.  

 
Deep กับ Ghost Lab นี่คือฉาย netflix เท่านั้นเลยครับ คนไม่ได้ติดก็จะไม่ได้ดูกัน
5 เรื่องนี้ สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก คงเป็นเรื่องที่ได้ดูกันหลายคนที่สุดแล้วนะครับ
คิดถึงช่วงต้นปี 50s หนังรักดีๆ เยอะเหมือนกัน ทำให้ดาราเด็กหลายคนได้เกิดในวงการด้วย
คุณนุ่นสมัคร netflix แล้วได้ย้อนดูหลายเรื่องแน่ๆ เมื่อวานผมเพิ่งดูเพื่อนสนิทไป ชอบอะ
ส่วนซีรี่ยส์ไม่ค่อยได้ดูเลยครับ น่าดูหลายเรื่อง แต่มันใช้เวลาเยอะม้ากกกก

คุณนุ่นกลัวผี แต่หนนี้เขียนนิยายผีนะครับ!
ต่อให้เป็นบุพเพ แต่ฉากอย่างตอนโดนของเข้าตัว กับตอนผีการะเกดมาหาจากนรกก็น่ากลัวเหมือนกันนะครับ


โดย: ชีริว วันที่: 12 กันยายน 2564 เวลา:21:36:01 น.  

 
ละครวิทยุ คณะเกษทิพย์ นี่ เคยฟังตอนเด็กๆนะครับ
จำได้ว่า พระเอกก็เสียง หล้อหล่อ ตัวอิจฉา ก็เสียงดัดจ...น่าตบ555 นางเอกก็เสียงหวานเรียบร้อย เอาแต่ร้องไห้
ฟังเพลิดเพลินมาก สมัยนั้นมี วิทยุกระเป๋าหิ้ว sony
ต้องแย่งกันฟังกับพี่สาว ใครดีใครได้555

ส่วนนิยายเสียง ที่ว่าเสียงเหมือนเป็ด ไม่จริ้งงง เสียงสูง555
อ.เต๊ะ ลองไปฟัง คาเฟ่นี้มีหลอน เสียงออกแนวนุ่มนวล
แต่ไม่ถึงกับชวนฝัน เพราะถ้าชวนฝัน คือฟังแล้วจะหลับ เย้ย 555

น้องนุ่น บอก เดี๊ยะๆ เอ็งเม้นท์อะไร เกรงใจไมค์ในมือข้ามั่ง เดี๋ยวเอาไมค์4000 เคาะหัวโนซะดีมั้ย แต่ไม่เอาดีกว่ากลัวไมค์พัง 555

เอาจริงๆ คือนอกจากเสียงพูดแล้ว อ.เต๊ะ พยายามฟังเสียงแทรก ก็ไม่ได้ยินเลย ขนาดเสียงหายใจของ น้องนุ่นก็ยังไม่ได้ยินเลย
หรือเราจะโดนเข้าแล้ว บรื้อออ ขนลุก อิอิ

เพราะ อย่างเพลงที่ อ.เต๊ะ ร้องนี่ เสียงหายใจฟืดฟาดยังกะ วัวบ้า แถมยังมีเสียงนก เสียงหมาเห่า เสียงเพื่อนบ้านเคาะโป๊กเป๊งตลอด555
ยังสงสัยว่าน้องนุ่นมีห้องอัดหรือยังไง ทำไมไม่มีเสียงรบกวนเลยอะ เงียบมากๆ

ขอบคุณที่แวะไปคุยกัน แต่หลังเที่ยงคืนอย่ามานะครับ อ.เต๊ะ ฟังคาเฟ่มีหลอน แล้ว ใจคอไม่ดี เย้ย 555


โดย: multiple วันที่: 12 กันยายน 2564 เวลา:22:11:00 น.  

 
ถ้าจัดการดีดีตั้งแต่แรก
เราคงไม่ต้องมาฉีดไขว้อะไรแบบนี้ให้วุ่นวายเลยนะครับ
พี่ก๋าฉีดซิโนฟาร์มเสร็จ
ว่าจะบู๊ทเข็มสามด้วยโมเดอน่าครับ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 12 กันยายน 2564 เวลา:23:05:01 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

lovereason
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 76 คน [?]









+ ++
Friends' blogs
[Add lovereason's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friends


 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.