'..'
สายวันพุธ
ผมเดินลงจากใต้ดิน ขึ้นมาบนดิน เดินข้ามสะพานลอยที่คุ้นเคยที่เชื่อมกับตัวตึกที่ก็คุ้นเคยอีก
มันไม่ใช่ตึกทำงาน แต่ผมก็เดินมาที่นี่บางเดือนก็หลายรอบ
'ฝากด้วยนะลูก' แม่บอกมาว่างั้น
แม้ว่าแม่จะไม่บอก ผมก็จะแวะมาหาน้าอยู่ดี
ในวันที่เราเจ็บป่วย คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้เห็นหน้าคนในครอบครัว และผู้คนที่รักและหวังดีกับเรา
'ไม่ต้องมาก็ได้' น้าชอบพูดแบบนั้น คงเกรงใจ
แต่พอผมโผล่หัวไปทีไร น้าก็ยิ้มได้ทุกทีนี่นา
'หนนี้คงได้ผ่าตัดได้สักทีนะฮะ' ผมแซวน้าชาย
หนที่แล้ว น้ามาเก้อเพราะหมอติดคิวนัดด่วน
'ก็เข้าใจได้ ต้องรักษาชีวิตคนที่เจ็บป่วยหนักไว้ก่อน' น้าชายบอกว่าอย่างนั้น
ผมมานั่งรอหน้าห้องพักผู้ป่วย เพราะน้าคนอื่นทยอยแวะมาเยี่ยม
มองดูแล้ว ที่นี่มีรายละเอียดเล็กๆให้ดูไม่เบื่อ ตั้งแต่ตัวตึกที่เก่าแก่โบราณ ไปจนถึงผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
สายอีกหน่อย ผมขอตัวกลับก่อน มาไว ไปไว
น้าไม่ได้ป่วยขนาดต้องมีใครเฝ้า แต่ผมก็อยากมาให้กำลังใจน้าก่อนเข้าห้องผ่าตัด
เดินจากตรงนี้ไป สิบห้านาทีก็ถึงที่ทำงานผมแล้ว
'เดี๋ยวไปห้องผ่าตัดแล้ว หลับให้สบายเลยนะฮะ พอตื่นมาก็หายแล้ว' ผมบอกน้าว่าอย่างนั้น
น้าหัวเราะ
จริงๆแล้ว ทุกการผ่าตัดมีความเสี่ยงสารพัด และหมอก็ได้อธิบายบอกพวกเราไว้แล้วทั้งหมด แต่ผมก็อยากให้น้าได้ยิ้มบ้าง
น้าตอบ เออ ๆ ๆ
'พรุ่งนี้มาใหม่นะ' ผมบอกน้า
น้าหัวเราะ ที่ผมแวะไปแวะมา ยังกับมาวิ่งเล่น
จริงๆมันเป็นการทัศนศึกษาชีวิตนอกสถานที่ของผมนะ
เราเดินออกนอกเส้นทางบ้าง ดูผู้คนอื่นบ้าง และเราจะได้เรียนรู้อย่างอื่นในชีวิตเพิ่มเติม
เราเดินออกนอกเส้นทางบ้าง มันจะได้ไม่น่าเบื่อเกินไป
ห้าโมงเย็นแล้ว น้าคงได้ออกจากห้องผ่าตัดแล้ว
หวังว่าทุกอย่างจะโอเคดี
Create Date : 30 กันยายน 2558 |
|
5 comments |
Last Update : 30 กันยายน 2558 17:32:24 น. |
Counter : 846 Pageviews. |
|
|
|