ผมไล่ดูรูปไปเรื่อยๆ ระหว่างรอจอมอาบน้ำ เห็นรูปตอนอยู่ที่คาเฟ่แล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ ผมเห็นเด็กเอาเฟรนช์ฟรายจะป้อนกระต่าย ผู้ใหญ่ที่มาด้วยก็ไม่ห้าม ผมเข้าไปห้าม เพราะถ้ากินเข้าไป กระต่ายอาจจะตายได้ ผู้ใหญ่ 2 คนนั้น นอกจากไม่ห้ามเด็ก ยังหันมาถามผมว่า เป็นเจ้าของร้านเหรอ ผมนึกอยากไปกระชากกล่องเฟรนช์ฟรายออกจากมือเด็ก แต่ผมจะทำเรื่องแย่จนเป็นเรื่องใหญ่อีก ผมเลยเดินกลับไปบอกที่เคาน์เตอร์ ให้เขาออกไปดูกระต่าย ส่วนผม ความที่ยังหงุดหงิดไม่หาย ก็เลยไปบ่นต่อกับจอม จบท้ายด้วยประโยคว่า ถ้าเป็นลูกเรา คุณปล่อยแบบนี้ไม่ได้นะ

ผมยังไม่รู้เลยว่า วิธีที่ผมคิดไว้ จะได้ผลกับจอมหรือเปล่า ผมข้าม shot ไปคิดเรื่องเลี้ยงลูกแล้ว จอมมีลูกให้ผมเลยได้มั้ย หรือเขาอยากให้เราแต่งงานกันก่อน

จอมเดินตัวหอมออกมาจากห้องน้ำ ผมเปิดคลิปวันที่จอมไปดูละครเวทีกับอาม่าให้เขาดู บอกจอมว่า คนยังพูดถึงไม่เลิก อีกหน่อยคุณคงเป็นคนดัง จอมบอกว่า ตัวเอกของเรื่องเขาก็เป็นเพศเดียวกัน คนหนึ่งรวยมาก เป็นลูกนักการเมืองที่มีตำแหน่งอยู่ในรัฐบาลมาตลอดแทบทุกสมัย อีกคนจนมาก และเป็นแกนนำเรียกร้องสิทธิ์จากภาครัฐ รักกันแค่ไหน ก็เลยต้องตัดใจ ตัดขาดกัน เวลาผ่านไปจนแก่กันแล้วทั้งคู่ ถึงได้รู้สึกว่า ชีวิตต้องการแค่มีความสุข ถึงได้กล้ากลับมารักกัน ทั้งที่สังคมก็ยังไม่ยอมรับอยู่เหมือนเดิม นักการเมืองยังคงใช้อำนาจ และคนจนก็ยังไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมจากภาครัฐเหมือนเดิม จอมบอกผมว่า คงมีคนรู้สึกว่า จอมเหมือนตัวเอกในละครเวที แต่ผมว่า เพราะจอมหล่อมากกว่า 

ผมชมนิดเดียว คนดีของผม แก้มแดงอีกแล้ว ผมเลยหอมแก้มไปที แล้วลุกไปอาบน้ำ

ห้องน้ำที่บ้านแม่ กว้างกว่าที่ห้องจอมที่ร้าน แต่ก็ยังแคบสำหรับผมอยู่ดี ผมอาบน้ำออกมา จอมกำลังดูมือถือ เขาบอกว่ามีคนจะส่งบัตรฟรีมาให้ไปดูละครเวทีรอบแรก ผมถามจอมว่า อยากไปดูมั้ย จอมพยักหน้า แล้วพูดว่า แต่อยากให้คุณไปด้วย ผมเลยบอกให้จอมแคปหน้าจอมาให้ดู ถ้าเขาเป็นทีมงานจริงๆ ส่งบัตรมาให้ ผมจะไปด้วย ผมพูดจบ มองจอม มองผนังห้อง นึกถึงเมื่อตอนเช้าที่รีสอร์ท ที่จอมนอนยิ้มให้ผม ลูบขาผม ก็คงรู้ มานอนบ้านแม่ ต้องเกรงใจแม่ ผมทำได้แค่หอมแก้มเขา แล้วพลิกตัวไปอีกทาง นึกถึงที่เพิ่งคุยกับแม่เรื่องบ้านหลังนี้ แม่บอกว่าแม่รักบ้านหลังนี้ เพราะพ่อตั้งใจซื้อให้เป็นสมบัติของจอม แม่ยังรู้สึกว่า พ่อยังเดินไปเดินมา อยู่ตรงนั้นตรงนี้ แม่เลยไม่เคยอยากย้ายไปอยู่ที่ไหนเลย ของใช้ตั้งแต่ตอนจอมแบเบาะ พ่อก็เป็นคนบอกให้แม่เก็บไว้บ้าง อย่าให้เขาไปหมด เอาไว้ให้จอมดูว่าจอมเคยตัวเล็กแค่ไหน แม่ยังนึกว่า เสื้อเด็กอ่อน ไปดูที่ไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องเก็บ ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นของที่ทำให้แม่คิดถึงพ่อตลอด แม่พูดกับผมว่า จอมบอกว่าเข็มก็ชอบเก็บของเหมือนกัน ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ ตอนแม่พูดกับผมว่า เข็มมีหลายอย่างเหมือนพ่อเขาเลยนะ แม่ว่าพ่อก็คงคิดเหมือนกัน

ถ้าแม่ไม่ยอมย้าย เราก็ยังต้องมานอนบ้านนี้ ผมถามจอมว่า ขอรีโนเวทบ้านนี้ได้มั้ย จอมขัดใจผมตามเคย ไม่ยอมรับเงินผม ไม่ให้ผมช่วย จอมพูดเหมือนกับว่า ให้ผมอดทนไว้ก่อน นานๆ มาที ผมถอนหายใจด้วยความเซ็ง ก็รู้หรอกว่าจะได้คำตอบนี้ แต่ผมก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ตลอด ผมเลยพูดกับจอมว่า ถ้าแม่ไม่ย้ายมาอยู่กับเรา คุณต้องให้ผมซ่อมบ้านนี้นะ จะได้ทำให้ห้องมันเก็บเสียงดีกว่านี้ ผมพูดไป เพราะไม่อยากจะรู้สึกว่า ไม่อยากมาค้างบ้านนี้ ด้วยเหตุผลตลกๆ แบบนี้ แต่ท่าทางที่จอมเบียดเข้ามาซุกผม แล้วยังพูดว่า เอาแต่ใจตัวเองตลอด ใครบอกว่าจะไปอยู่กับคุณ ผมถึงเพิ่งรู้สึกว่า ผมข้าม Shot อีกแล้ว ผมยังไม่เคยคุยกับจอมว่า อยากให้มาอยู่ด้วยกันเป็นจริงเป็นจัง อยู่ๆ ก็ไปทึกทักว่าจอมต้องอยู่กันผม ในบ้านของผม

ผมก็เลยหัวเราะตัวเอง กางแขนออกจะได้กอดจอมได้ถนัดกว่าเดิม พูดกับจอมว่า ไว้รอบอกตอนผมขอก็ได้ คุณอยากอยู่บ้านแบบไหน

ผมได้คำตอบเป็นการซุกหน้าลงกับอกผม ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน จอมก็คงเหมือนกัน ให้เวลาจอมไปคิดสักหน่อย บ้านแบบไหนก็ไม่ว่าหรอก แค่อยู่กับผมก็พอแล้ว

ผมไปส่งจอมที่ร้านแล้วกลับไปทำงาน ไม่ลืมส่งข้อความที่จอมได้ ไปให้เลขาป๊าช่วยเช็กให้ จั๊มพ์ส่งรูปวันที่ไปเที่ยวมาให้ ผมชอบรูปตอนอยู่ที่วัดมากๆ โดยเฉพาะตอนอยู่ที่ท่าน้ำที่ทางวัดทำไว้สำหรับให้เดินไปให้อาหารปลา มีรูปจอมกำลังหัวเราะเต็มที่ รูปจอมเอี้ยวตัวหลบน้ำมาเจอผมที่สองมือถือขนมปังก้อนใหญ่อยู่ จริงๆ ผมไม่ค่อยมีรูปคู่กับจอมเท่าไหร่เลย เพราะส่วนมากก็ไปกันสองคน จั๊มพ์คงจะเข้าใจอะไรดีขึ้นแล้ว ถึงได้มีอารมณ์จับภาพสวยๆ ส่งมาให้ผม ผมโทร.ไปขอบใจจั๊มพ์ ขอไฟล์รูปด้วย เผื่อผมอยากเอาไปพิมพ์ จั๊มพ์บอกจว่า จะเซฟลง Thumb Drive มาให้ ผมอดไม่ได้ ถามจั๊มพ์่ว่า มึงโกรธกูรึเปล่า ที่กูแกล้งมึง จั๊มพ์เงียบไปนิดนึง ก่อนจะตอบว่า โกรธ แต่กูหายแล้ว แฟนมึงรักมึงขนาดนั้น กูก็เข้าใจแล้วล่ะว่า ทำไมมึงรักเขามาก ไม่เหมือนอัลฟากับโอเมกาคู่อื่น ผมกำลังยิ้ม ก็ต้องหุบยิ้ม เพราะจั๊มพ์พูดต่อว่า แต่กูไม่เลิกชอบจอมหรอกนะ ผมอุทานดังๆ ว่า ไอ้เชี่ยยยยย มึง แต่จั๊มพ์หัวเราะกลับมา พูดต่อว่า ก็แฟนมึงน่ารัก แล้วก็เป็นคนดี กูชอบคนดี ไม่ได้รึไง แล้วมันก็ชิงวางสายไปเลย

ผมคงเครียดกว่านี้ โมโหกว่านี้ ถ้าไม่เห็นก่อนแล้วว่า จั๊มพ์ลงรูปในไอจีตัวเอง เป็นรูปพานดอกไม้ที่วางอยู่หน้าพระประธานองค์ใหญ่ ที่วัดที่เราไปเที่ยวกันมา พร้อมแคปชั่นว่า กลับมาเป็นคนดีเสียทีนะครับ คุณจั๊มพ์

ถ้ามันรู้ตัวว่าที่ผ่านมา มันทำไม่ดี ผมก็หวังว่ามันจะกลับตัวได้จริงๆ ผมจะได้ไม่ต้องห่วงว่า มันจะมาวุ่นวายกับจอมอีก

หมอที่ประจำเวรเช้าเกิดลากะทันหัน ผมเลยต้องทิ้งงานเอกสารไว้ก่อน  ลงไปประจำห้องตรวจ จนเที่ยงแล้ว ผมถึงได้มีเวลามาดูโทรศัพท์   เลขาป๊าเช็กให้แล้ว ว่าบัญชีนั้นเป็นของทีมงานจริง ผมส่งต่อให้จอมดู บอกจอมว่า อย่าเพิ่งรีบตกลง ดูเงื่อนไขเขาก่อน ตอนบ่ายจอมมาบอกว่า คุณสินีติดต่อมา จะให้จอมไปจัดอาหารว่างให้ จอมผู้กลัวทุกอย่าง กลัวตั้งแต่ยังไม่ได้ไปคุยงานครั้งแรกเลย ผมปลอบไปว่า ไฮโซที่ขอโทษเขาต่อหน้าคนอื่นได้ ไม่น่าจะเป็นคนน่ากลัว แต่ผมไม่รู้จักคุณสินี ไม่รู้จะแนะนำให้คุยยังไง ก็เลยบอกให้จอมลองถามอาม่า แล้วผมก็ไปทำงานต่อจนเย็น เอกสารยังรอตรวจ รอเซ็นอีกหลายแฟ้ม ผมเลยตัดใจ หอบงานกลับไปทำต่อที่บ้าน กว่าจะเคลียร์หมด เงยหน้ามาดูนาฬิกา ก็เลยเวลานอนปกติของจอมไปแล้ว แต่ผมคิดถึง ก็เลยส่งรูปกุหลาบสีฟ้าไปให้ ผมเอาแก้วกาแฟลงไปเก็บ กลับขึ้นมาจอมก็โทร.มาพอดี ผมรีบถามว่า ผมทำเขาตื่นหรือเปล่า จอมยิ้มให้ผม บอกว่า เพิ่งเตรียมงานเสร็จ ยังไม่ได้นอน จอมก็คงคิดถึงผม ถึงได้โทร.มา ยิ่งเห็นจอมยิ้มแบบนั้น ผมก็ยิ่งคิดถึง ผมอ้อนจอมว่า ทำกาแฟกินเอง ไม่อร่อยเลย จอมยิ้มกว้างกว่าเดิม ถามผมว่า ไม่อร่อยได้ยังไง แค่เอาแคปซูลกาแฟใส่เครื่อง ผมเอนหลังพิงหมอน ทำเสียงจริงจังว่า ก็เครื่องมันไม่รักผม แต่คุณรักผม จอมยิ้มหนักกว่าเดิม หันหน้าไปทางอื่น หันกลับมามองผม พึมพำเบาๆ ว่า บ้า

ผมชื่นใจทุกที เวลาผมหยอก  แล้วจอมเขินแบบนี้ ที่ล้าที่เหนื่อยมาทั้งวัน กลับกลายเป็นเบาสบายไปแบบง่ายๆ ผมอยากอ้อนเขาต่อ แต่จอมบอกให้นอนได้แล้ว ผมนึกถึงลูก นึกถึงเข็มฉีดยา บอกจอมว่า ฝันดี พรุ่งนี้ผมไปหา แตะจูบที่นิ้ว แล้วยื่นไปแตะหน้าจอ ภาพจอมยิ้มอย่างเขินอาย ยังติดอยู่ในหัวผม จอมเป็นความสุข เป็นความรัก ที่ปักหลักแน่นหนามั่นคงอยู่ในใจผม ถ้าอยู่ด้วยกันไปนานๆ จนแก่ จอมจะยังเขินผมอยู่มั้ยนะ

ผมอยากไปหาจอมเร็วกว่านั้น แต่ติดเคสด่วน กว่าจะไปถึง จอมก็ปิดร้านเสร็จแล้ว อยู่ในชุดนอนแล้ว ผมรีบอาบน้ำ เพราะวันนี้ผมเอาเข็มฉีดยามาแล้ว จอมรอจนผมแต่งตัวเสร็จ ถึงเอารีวิวร้านที่เขาเลือกไว้มาให้ผมดู คุณสินีอยากได้ของที่ดีกว่าที่จอมเอาไปเสนอ เขาเลยต้องหาของจากร้านใหม่ ผมให้เลขาป๊าช่วยหาให้จอมแล้ว แต่จอมบอกว่า มีน่าสนใจหลายร้าน เขาเลยอยากให้ช่วยเลือก ใจผมไม่ได้สนใจเลย ผมอยากใช้เวลาทำอย่างอื่นมากกว่า แต่จอมมาปรึกษา ผมจะสนใจแต่เรื่องตัวเองก็คงไม่ดีกับความรู้สึกจอม ผมก็เลยดูผ่านๆ แล้วบอกจอมว่า ถามม๊าดีกว่า ผมไม่ใช่สายกิน ไม่รู้จักสักร้าน ไม่เหมือนม๊า แล้วก็ถามจอมว่า คุณจะทำอะไรอีกมั้ย ผมเอาเข็มฉีดยามาแล้ว

สีหน้าจอมเปลี่ยนแบบทันทีทันควัน จอมรู้ว่าผมจะให้ทำอะไร ผมรู้ว่าจอมไม่อยากทำ เขามองผมนิ่ง แต่มันไม่ใช่นิ่งสงบแน่ๆ จอมไม่ขยับตัวเลย จนผมต้องบอกให้ไปนั่งขัดสมาธิบนเตียง หลับตา แล้วก็หายใจแบบที่เคยฝึกมา ผมให้จอมทำอยู่สักพัก ค่อยไปนั่งข้างหลังเขา หงายมือวางบนเข่าจอม บอกเขาว่า จับมือผมหน่อย ผมรู้สึกว่าจอมชะงัก หยุดหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆ วางมือลงบนมือผม แค่โดนซองพลาสติกที่หุ้มเข็มฉีดยาอยู่ จอมก็สะดุ้ง แล้วก็หยุดอยู่แค่นั้น ผมพูดกับจอมซ้ำว่า จับมือผมนะ ผมค่อยๆ สอดนิ้วขึ้นไปหามือจอม แล้วกดไว้ จอมจะได้ไม่ยกมือออก

จอมน้ำตาไหล มือเกร็ง นิ้วทุกนิ้วกางออก ผมสงสารจับใจ แต่ก็ต้องฝืนไว้ ดึงตัวจอมให้มาแนบตัวผม โยกเบาๆ หวังจะให้เขาผ่อนคลายลงบ้าง ผมพูดวนๆ ว่า ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่ หายใจช้าๆ พูดหลายรอบ กว่าจอมจะหายเกร็ง งอนิ้วมาหามือผมได้ แต่พอมือเขาโดนเข็มฉีดยาเต็มๆ น้ำตาก็ไหล มือก็เกร็งอีก จอมคงไม่รู้ตัวว่า เขากำลังบีบมือผมแน่นมากจนผมเจ็บ แต่จอมกำลังอดทนเพื่อเรา ผมก็ต้องอดทนเหมือนกัน ผมยังพูดซ้ำๆ ให้จอมหายใจช้าๆ จอมดูกลัวมากกว่าที่ผมคิด ถ้านานกว่านี้ จอมคงไม่ไหว ผมเลยบอกจอมให้ลืมตา ให้ปล่อยมือผม

ผมนอนกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆ จอม ทีแรกผมคิดว่า เดี๋ยวมันก็หายไปเอง แต่มันกี่วันแล้วนะ ผมพยายามข่มตาให้หลับ หูได้ยินเสียงจอมเริ่มหายใจยาว แต่ภาพหลังเปลือกตาผมคือ จอมถอดเสื้อผมออก แล้วซบหน้าลงตรงซอกคอผม ผมพลิกตัวไปอีกข้าง สลัดภาพนั้นทิ้ง แต่ภาพใหม่ก็เข้ามาอีก สีหน้าจอมที่บอกว่าอารมณ์เขากำลังทับถมทวีขึ้นเรื่องๆ ตามแรงที่ผมกระแทกใส่ ความรู้สึกนั้น มันทำให้ผมปวดจนทนไม่ไหว ต้องลุกไปห้องน้ำ ไปจัดการตัวเอง ผมนึกถึงที่จั๊มพ์เคยพูดว่า มีคนอยากนอนด้วยเยอะแยะ ทำไมต้องทำเอง ผมมีคำตอบให้ตัวเองว่า เพราะผมรักจอม มันเป็นความสุขที่ผมอยากให้จอมคนเดียว ถึงทำเองจะไม่ดีเท่าของจริง แต่แค่จอมยังให้ผมไม่ได้ มันไม่ใช่เหตุผลให้ผมต้องอดทนอดกลั้นหรือไปหาทางออกกับคนอื่น

ผมอยู่ในห้องน้ำนานจนนึกว่าจอมหลับไปแล้ว แต่จอมไม่หลับ แล้วก็รู้ด้วยว่าผมไปทำอะไรมา จอมจับมือผม พูดกับผมว่า ขอบคุณนะ คำง่ายๆ นั้น ทำให้ผมอบอุ่นหัวใจขึ้นมาจริงๆ จอมรับรู้ความตั้งใจ ความรู้สึกของผม มันเป็นกำลังใจให้ผมอยากทำต่อไป เพื่อเขา เพื่อเรา แต่...แต่...มันอุ่นจนผมร้อนวูบวาบขึ้นมาอีก ผมก็เลยดึงมือออก พูดกับจอมว่า อย่าทำแบบนี้ คุณนอนดีกว่า อารมณ์ผมยังไม่หมด แต่เหมือนผมโดนเอาคืน แทนที่จอมจะฟังผม จอมกลับเบียดเข้ามาหอมแก้มผม แล้วขยับไปนอนหันหลังให้ผม ผมถอนหายใจให้กับความดื้อของจอม แล้วตะแคงตัวไปอีกทาง

ผมยิ้ม และผมว่า จอมก็ต้องกำลังยิ้มเหมือนกัน มันเป็นการนอนหันหลังให้กันที่มีความสุขที่สุด ผมรักจอมจัง

จอมให้ผมดูเงื่อนไขที่ทีมงานส่งมาให้ จอมต้องให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับละครเวที ทั้งก่อนและหลังดูละคร จอมต้องแต่งหน้าแต่งตัวไปเอง เขาจะให้บัตรมา 2 ใบ กับเงินอีกนิดหน่อย ถ้าต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ เงินแค่นั้น ไม่พอค่าชุดด้วยซ้ำ ถึงจะได้บัตรโซนวีไอพี ผมก็ยังรู้สึกว่ามันไม่คุ้ม เขาอยากให้จอมช่วยโปรโมท เขาก็ควรจ่ายตามผลประโยชน์ที่เขาจะได้ ผมบอกจอมว่า เดี๋ยวผมไปคุยให้เอง แล้วก็ให้จอมจับมือผม จอมร้องไห้ตามเคย แต่ไม่ผวา ไม่สะดุ้งยังกับโดนไฟลวกแล้ว ซึ่งตรงกันข้ามกับผม ผมให้เขาจับเข็มฉีดยา แล้วก็หาอะไรมาช่วยให้จอมผ่อนคลาย จะได้นอนหลับได้ ส่วนผม การที่ต้องคอยกอด คอยปลอบ คอยโอ๋จอม แต่มีอะไรกับจอมไม่ได้ มันทรมานสิ้นดี จอมกลัวเข็มฉีดยาอย่างนั้น ก็ยังถามผมว่า ให้เขาช่วยมั้ย จอมน่ารักและก็พร้อมเสียสละเสมอ ผมรู้ว่าจริงๆ ถ้าผมขอ จอมก็คงยอม ถึงเขาจะไม่มีอารมณ์ แต่ผมไม่ชอบแบบนั้น ผมบอกจอมให้ตั้งใจฝึกให้ดีก็พอแล้ว ทำให้ดีๆ ผมจะมีรางวัลให้

ผมไปต่อรองจนได้บัตรเพิ่มมาเป็น 10 ใบ กับค่าตอบแทนเพิ่มอีก 3 เท่า จอมทำตาโตตอนเห็นสิ่งที่ผมได้มา แต่ผมบอกจอมว่า ถึงคุณไม่อยากได้เงิน ผมก็ไม่ให้พวกนั้นมาเอาเปรียบคุณ แล้วก็บอกจอมว่า จับมือผมก่อน ผมจะกลับแล้ว

ทำไมจอมทำหน้าแบบนั้นก็ไม่รู้ เพราะเข็มฉีดยาในมือผม หรือเพราะผมไม่ค้างที่นี่ จอมกลัวน้อยลง สั่นน้อยลง และไม่ลืมตัวบีบมือผมแรงๆ แล้ว ผมชมว่า จอมเก่ง พรุ่งนี้ดูละคร แล้วไปนอนบ้านผม ผมกระซิบบอกจอมว่า ผมไม่อยากช่วยตัวเองแล้ว ผมแค่อยากให้จอมดีใจว่า พรุ่งนี้ เขาไม่ต้องจับเข็มฉีดยา แต่หน้าแดงขนาดนั้น คงกำลังคิดอย่างอื่นมากกว่า น่ารักจัง แฟนผม

พี่นีวางม่านเข็มฉีดยาไว้ให้แล้ว แล้วก็เรียงแก้วเทียนหอมให้เป็นรูปหัวใจที่ห้องดูดาวให้แล้วด้วย ผมไม่รู้ว่าจอมจะตกใจขนาดไหน ถ้าเขาไม่ช็อก เซอร์ไพรส์ของผม ก็คงจะได้ใช้

ผมรับจอมไปเตรียมตัวที่สตูดิโอ สไตลิสท์เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ตามที่ผมบรีฟมาก่อนหน้า เขาทำออกมาได้ถูกใจผมมากๆ จอมหล่อเนี้ยบ แต่ก็ดูอบอุ่น ในขณะที่ผมก็แปลกตากับลุคของตัวเอง ลุคที่จอมชมว่า หล่อจัง ผมพาจอมเข้าไปรับบัตร แล้วก็ไปที่ backDrop ตามที่ทีมงานบอก เพื่อถ่ายรูปและให้สัมภาษณ์ ผมยิ้มตลอดเวลา ให้ทั้งยิ้มที่ชื่นชม และยิ้มที่มากับสายตาแปลกๆ ผมไม่สนใจหรอก ผมอยากอวดแฟนผม ละครสนุกดีอย่างที่จอมบอก ออกจากโรงละครมาแล้ว เราต้องไปให้สัมภาษณ์อีกรอบ จอมพูดเรื่องละครเวทีไปแล้ว นักข่าวก็ยังออกันอยู่ แล้วก็มีคนหนึ่งถามผมว่า เส้นทางรักของผมกับจอม มีอะไรใกล้เคียงกับในละครเวทีมั้ย ให้เล่าให้ฟังหน่อย ผผมกวาดตามองแววตาอยากรู้อยากเห็นหลายคู่ตรงหน้า คำว่า เสือก รออยู่ที่ปาก แต่จอมกำลังมองผม ถึงจะมีกฏหมายรับรองให้คนเพศเดียวกัน จดทะเบียนสมรสกันได้ ก็ใช้ว่าทุกคนจะยอมรับว่าเป็นเรื่องปกติ  ถึงผมจะเชื่อว่า  คนที่ยอมรับเรื่องนี้มีจำนวนมากกว่าคนที่ไม่ยอมรับ แต่ผมก็ไม่อยากเปิดช่อง ให้คนพวกนั้นมีโอกาสมาแซะคุ้ยเรื่องผมกับจอม แต่ผมไม่อยากเสียอารมณ์ ยังมีเรื่องดีๆ รอผมอยู่ ผมจับมือจอม ยิ้มกว้างๆ ตอบนักข่าวว่า ขอไม่ตอบนะครับ เดี๋ยวเผลอสปอยล์เรื่องในละคร ขอตัวก่อนนะครับ แล้วจูงมือจอมเดินออกมา โดยไม่สนใจเสี่ยงบ่นตามหลัง ทำนองว่าไม่ได้ข่าวอะไรเลย

 จองทำหน้าที่ตามที่ตกลงไว้ครบถ้วนแล้ว ถ้านักข่าวจะคิดว่าเขาไม่ได้อะไร ก็ไม่ใช่ธุระของผม

ผมไปขอทีมงานออกทางหลังเวที เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอนักข่าวอีก แต่เรากลับไปเจอคนอื่น ผู้ชายคนนั้นตะโกนเรียกชื่อจอมเสียงดังลั่น ความคิดแรกแวบขึ้นมาเลยว่า ใครส่งมาคนมาแกล้งผมอีกรึเปล่า จอมหันกลับไปตามเสียง รอยแปลกๆ ปรากฏอยู่บนหน้าจอม แต่ก็แค่แวบเดียว แล้วก็เลือนหายไป ผู้ชายคนนั้นพูดคุยกับจอมอย่างคุ้นเคย ในนั้นมีคทั้งคำว่า ดีใจ คำว่า คิดถึง แล้วจอมยังให้คนที่เขาเรียกว่า พี่คิม แอดไลน์ส่วนตัวเขาด้วย ผมเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกแล้ว แต่ผมต้องเชื่อจอม ผมจะไม่หวงจนขาดสติอีก ผมขยับเข้าไปจับมือจอมเงียบๆ จอมดูจะเข้าใจว่าผมต้องการอะไร เขาจับมือผมตอบ แล้วพูดกับไอ้พี่คิม ที่ยังคงรักษาระยะสายตาไม่ให้เฉียดมาทางผมว่า กลับก่อนนะครับ แฟนผมหิวแล้ว

สายตาคู่นั้นไม่มีแววยินดีเลย ผมนึกอยากบอกให้จอมบล็อกไลน์ไอ้พี่คิมนั่นไปเลย แต่ผมต้องเชื่อจอม เชื่อที่เขาบอกว่า ใครมาใกล้เขาก็ไม่สำคัญ เพราะจอมรักผม เราจูงมือกันเดินออกจากตรงนั้น ขับรถไปหาของหวานกินกัน ผมอยากให้จอมอารมณ์ดีมากๆ อยากให้เขาได้เห็นเซอร์ไพรส์ อยากให้เขารักผมมากขึ้นร้อยเท่าพันทวี

ช้อน 2 คัน น้ำแข็งไสถ้วยใหญ่ กับผู้ชาย 2 คน ผมรู้สึกว่ามันน่ารักจนต้องขอจอมถ่ายเซลฟี่เก็บไว้ จอมบอกว่าลูกชิดในน้ำแข็งไสอร่อยที่สุด แล้วก็ตักเข้าปากไม่แบ่งผม ผมเลยแย่งตักน้ำแข็งไสตรงที่มีนมโรย เข้าปากแบบเต็มๆ ช้อน ความเย็นมันแล่นจี๊ดขึ้นสมองจนผมชาไปเลย ตักกินต่อไม่ได้ แล้วยังโดนจอมหัวเราะอีก แล้วจอมก็ควานหาลูกชิดจนเจอ ทำท่าจะเอาเข้าปาก แล้วเปลี่ยนทางยื่นช้อนมาป้อนผม

หวานอะไรไม่หวานเท่าหวานจอม

ผมบอกให้จอมขึ้นห้องไปก่อน แล้วรีบไปถามพี่นีว่าจุดเทียนให้ผมหรือยัง พี่นีรีบบอกว่าทำให้เรียบร้อยแล้ว สตรอเบอร์รี่ก็หั่นไว้ให้อยู่ในตู้เย็นแล้วผมขอบคุณพี่นี แล้วรีบตามไปทันตอนจอมโดดหนีม่านเข็มฉีดยาที่ผมติดไว้หลังประตูห้องrพอดี ผมเข้าไปรับตัวไว้ รอดูว่าจะเป็นยังไง จอมนิ่งไปแป๊บเดียวก็ตั้งสติได้ หันมาทำท่าจะต่อยผมพร้อมๆ กับแหวใส่ผมว่า เล่นอะไร แกล้งผมอีกแล้วนะ ตอนนี้จอมดูจะสนใจผมมากกว่าเข็มฉีดยาหลายสิบอันที่เพิ่งโดนตัวเขา ผลมันออกมาดีกว่าที่ผมคิดไว้ แต่ก็ยังไม่ดีพอ จอมไม่ยอมแหวกม่านเข็มฉีดยาเพื่อเข้าห้อง ซึ่งก็ดีแล้ว ผมรุนหลังจอมให้ไปที่บันได บอกเขาว่า ไปนั่งเล่นห้องดาวก่อน ผมจะแกะม่านออกให้

จอมขึ้นบันไดไปแล้ว ผมรีบเข้าห้อง ฉวยชามใส่สตรอเบอร์รี่ตามขึ้นไป จอมยังยืนคาอยู่ที่ช่องประตู เซอร์ไพรส์ของผมทำงานแล้ว ผมร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ เกือบจะจบเพลงอยู่แล้ว จอมถึงได้หันมามองผม สีหน้าเขาทั้งอิ่ม ปลื้ม เขิน ถามผมว่า จะบ้าเหรอ วันนี้ไม่ใช่วันเกิด  ผมหัวเราะตอบ จอมชอบเซอร์ไพรส์ของผมทุกอย่างเลย บอกจอมว่า ผมรู้ แค่ลองซ้อม ชวนเขาไปนั่งในห้อง มุมที่เห็นแก้วเทียนหอมเรียงกันเป็นรูปหัวใจชัดที่สุด หยิบสตรอเบอร์รี่ผ่าครึ่งจนดูเหมือนหัวใจให้จอมดู ผมป้อนจอมไปชิ้นนิง คาบไว้ที่ปากตัวเองชิ้นหนึ่ง ตาจอมวับวาวยิ่งกว่าแสงเทียน ตอนเขายื่นหน้ามากัดสตรอเบอร์รี่ที่ปากผม เลียรอยสตรอเบอร์รี่ี่อยู่บนปากผม จอมเลียวนๆ เบาๆ อยู่อย่างนั้น จนผมต้องกระซอบบอกว่า จูบผมได้แล้ว ได้โปรด

ผมหลับตา แต่จูบนั้นของจอมทำให้ผมรู้สึกว่า โลกสว่างไสวจนผมตาพร่าไปหมด ความรักของจอมเป็นของผม อีกไม่นานหรอก เราจะได้เป็นพ่อแม่ของใครสักคน หรือ เป็นป๊า กับ พ่อ ดีนะ

ผ่านช่วงเวลาหฤหรรษ์ที่ผมรอมาหลายวัน จอมทำให้ผมมีความสุขจนไม่อยากพูดอะไรเลย นอกจาก ผมรักคุณ จอมก็คงรู้สึกเหมือนกัน ผมถึงได้ยินแต่คำว่า ผมรักคุณ ดีจริงๆที่มีเขาหลับอยู่้ในอ้อมกอดของผม ผู้ชายแสนน่ารัก สุดที่รักของผม

จอมแปะโน๊ตไว้ที่หัวเตียงว่า ลงไปคุยกับม๊า ผมเลยได้แต่หอมหมอนที่เขาหนุนแล้วลุกไปอาบน้ำ ของในห้องน้ำไม่เคยย้ายที่ ที่โต๊ะเครื่องแป้งก็เหมือนกัน โต๊ะทำงานผมด้วย ทั้งที่จอมมานอนห้องผมนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผมแต่งตัวไปก็นึกถึงคำพูดจอมไปด้วย เขาบอกว่า เขาเคยทำความสะอาดห้องแล้ววางของผิดที่ พี่นีมาเห็นก็มาจัดให้ใหม่ บอกจอมด้วยว่า ถ้าของย้ายที่ ผมจะเหวี่ยง จอมก็เลยถ่ายรูปทุกมุมเก็บไว้หมด จะได้ไม่เผลอทำผมโกรธ  ส่วนของตัวเขาเอง เครื่องสำอางวางรวมกันอยู่ในถาดสี่เหลี่ยมทำด้วยหวายสีขาว และของในนั้นไม่เคยอยู่ที่เดิมเลยสักวัน

เขาจะอึดอัดกับความเป๊ะของผมมั้ยนะ จอมชอบบ้านนี้ ชอบห้องนี้หรือเปล่า ผมอยากให้จอมชอบที่นี่ เพราะผมไม่อยากย้ายไปอยู่ที่อื่น ผมเอื้อมมือไปจัดของในถาด เรียงจากสูงไปหาต่ำ ถามตัวเองว่า แล้วผมล่ะ จะอยู่กับความไม่เป๊ะของจอมได้มั้ย

ผมเลื่อนขวดเล็ก กระปุกน้อยวางคละกันไว้เหมือนเดิม ต้องได้สิ จอมยังพยายามปรับตัวเพื่อผม ทำไมผมจะทำให้เขาไม่ได้

จอมยิ้มหวานรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาบอกว่า ม๊าช่วยได้เยอะเลย เดี๋ยววันนี้จะลองไปดูตามที่ม๊าบอก แต่พอผมถามว่า พรุ่งนี้หมอนัดกี่โมง หน้าสดใสก็เหี่ยวในพริบตา หลังเจอหมอ ผมจะปลอบใจเขายังไงดี กว่าจอมจะพร้อมจะอยู่กับเข็มฉีดยา ผมจะหมดมุกซะก่อนหรือเปล่า

หมอประจำเวรเช้าลาอีกแล้ว ผมเลยต้องอยู่ห้องตรวจยาวตลอดบ่าย มีเวลาแวบมากินกาแฟนิดหน่อย ผมเปิดดูกล้องที่ร้านจอม ผมไม่เห็นจอมอยู่ที่เคาน์เตอร์ แต่ผมเห็นไอ้พี่คิมอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ผมกลับไปทำงาน ออกมาจากห้องตรวจอีกทีก็ค่ำแล้ว ไอ้พี่คิมยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมชักจะหงุดหงิดอีกแล้ว ดีใจ คิดถึง แล้วยังมาอยู่ที่ร้านตั้ง 2-3 ชั่วโมง ไอ้พี่คิมคนนี้ เป็นแค่รุ่นพี่ที่มหาลัยอย่างที่จอมบอกจริงๆ เหรอ เทพขาวบอกผมว่า ผมต้องเชื่อจอม จอมไว้ใจได้ แต่มารดำก็พูดใส่หูผมว่า จอมไว้ใจได้ แต่ไอ้พี่คิมนั่น ไว้ใจไม่ได้ ถ้าเขารู้ว่าจอมได้บัตรไปดูละครเวทีรอบแรก เขาก็น่าจะรู้ว่าผมเป็นใคร ที่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนทั้งที่ผมยืนอยู่ข้างจอม เขาตั้งใจใช่มั้ย

ผมสลัดทั้งเทพขาวมารดำออกจากหัว กดโทรศัพท์หาจอม ผมเห็นจอมทางหน้าจอ ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์ ยิ้มสดใสพอกับเสียงที่คุยกับผม เขาถามผมว่า ผลไม้ไปถึงหรือยัง ผมกำลังงงว่า ผลไม้อะไร ก็มีพนักงานเอากล่องเข้ามาให้ บอกว่ามีไรเดอร์มาส่ง ในนั้นมีแคนตาลูปสีทองของโปรดผม บนฝากล่องมีกระดาษเขียนข้อความว่า ไม่มาก็คิดถึง ไม่เห็นก็คิดถึง ไอ้พี่คิมยังอยู่ในร้าน แต่จะมีความหมายอะไร ผมตอบจอมว่า เพิ่งมาถึงพอดี คุณทำขนาดนี้ เดี๋ยวผมก็เป็นเบาหวานหรอก จอมหัวเราะเสียงใสพูดกับผมว่า ผมแค่อยากดูแล อยากบอก ผมตอบจอมว่า สัญญานะ บอกผมได้คนเดียว ห้ามไปบอกคนอื่น ผมนึกเสียดายที่กล้องมันไกล ผมเลยเห็นแค่จอมก้มหน้า ไม่รู้ว่าหน้าแดงหรือเปล่า

แต่แค่นั้น ก็ทำให้ผมอารมณ์ดี มีพลังงานไปสู้รบกับเจ้าของสัตว์เลี้ยง ที่ไม่ยอมเข้าใจขั้นตอนการรักษา จะเอาแต่ใจตัวเองท่าเดียว

ไม่เหมือนจอมเลย คอยแต่เอาใจผมท่าเดียว

และคำสัญญา น่าจะทำให้หน้าผมแดง เสียดาย ที่ผมไม่เห็น

Create Date : 03 ธันวาคม 2567
Last Update : 3 ธันวาคม 2567 17:43:18 น.		0 comments
Counter : 208 Pageviews.
Share Tweet