ม๊ามาดักรอถามผมแต่เช้าว่าทำไมเมื่อคืนกลับดึก ผมบอกม๊าว่า ผมกินข้าวเสร็จแล้ว เลยไปหาจอม ม๊ายิ่งทำหน้านิ่ว ถามต่อว่า แล้วทำไมกลับมานอนบ้าน เมื่อวานก็ทิ้งจอมไปแต่เช้า ทะเลาะกันรึเปล่า ผมถามม๊าว่าจอมว่าไงบ้าง อยู่โยกหัวผมแรงๆ บอกว่าจอมก็ไม่เข้าใจเหมือนอยู่เนี่ยแหละ ไหนบอกว่า จอมไม่ท้องก็ดีแล้ว แล้วทำไมไม่คุยกับจอม ผมรีบตอบม๊าก่อนจะโดนทำอะไรอีกว่า เข็มไม่ได้เป็นอะไร จอมเข้าใจไปเอง ตอนแรกเข็มแค่ยุ่ง เลยไม่มีเวลาคุยด้วย พอดีเข็มมีของจะให้จอม แต่ร้านเขาเลื่อนวันรับของ เข็มก็แค่รอเอาของไปเซอร์ไพรส์จอม ก็เลยปล่อย ม๊ายังนิ่วหน้า ถามว่าปล่อยอะไร ปล่อยให้จอมเข้าใจผิดแบบนี้เหรอ รู้มั้ย เขาใจเสียหมดแล้วเพราะกลัวเข็มโกรธจริงๆ เล่นอะไรเป็นเด็กอยู่ได้ จอมถึงได้ไม่อยากมีลูกด้วย ผมถามแบบไม่เชื่อหูว่า  ม๊าว่าอะไรนะ ม๊าค้อนผม บอกว่า จอมไม่อยากมีลูกตอนนี้ เพราะจอมไม่แน่ใจว่าผมจะเอายังไงกับเขา ผมไม่เข้าใจที่ม๊าพูด จอมไม่แน่ใจเรื่องอะไร ม๊าตอบเสียงจริงจังว่า สำหรับตระกูลอัลฟา โอเมกาก็เป็นได้แค่ ถ้าเป็นสมัยก่อน ก็ได้แค่เมียบ่าว เมียทาส ลูกก็เป็นแค่เด็กในบ้าน แล้วก็ไปมีเมียแต่งไว้อวดสังคม ลูกของโอเมกาเลยกลายเป็นลูกเมียน้อย จอมเขาคงไม่อยากให้ลูกตกอยู่ในสภาพนั้น ผมเถียงม๊าว่า บ้านเราไม่ได้เป็นแบบนั้น แล้วเข็มก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นกับจอมด้วย จอมจะกลัวไปทำไม ท๊าโยกหัวผมอีกรอบ พูดต่อว่า จอมเขาไม่รู้นี่ ว่าเข็มตั้งใจยังไง ไม่เคยบอกเขาใช่มั้ย จอมถึงได้คิดแบบนั้น แล้วก็เลิกแกล้งจอมได้แล้ว ม๊าเห็นแล้วสงสาร ระวังจะโดนเอาคืน

นั่นสิ คราวก่อนผมทำจอมเจ็บ เขายังทำผมคืน นี่เดี๋ยวพอรู้ว่าโดนผมหลอก จะโกรธผมมั้ย เซอร์ไพรส์วันนี้ แค่แหวน สงสัยจะไม่พอแล้ว

ผมซื้อกระดาษสีชมพูมาเป็นสิบแผ่น กำลังขอช่วยว่านให้ตัดกระดาษเป็นรูปหัวใจ ผมก็เห็นจากกล้องว่าจอมกำลังเข้ามาที่คลินิก ผมบอกว่านให้รีบไปดักไว้ก่อน อย่าให้เข้ามาห้องทำงานผม บอกไปเลยว่าผมไม่อยู่ ว่านหายไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมาบอกผมว่า จอมไม่ยอมกลับ จะรอจนกว่าผมจะมา ผมบอกให้รอสักพัก ค่อยไปบอกจอมใหม่ว่า ผมไม่เข้าคลินิกแล้ว ไม่ต้องรอ เสร็จธุระแล้วผมไปหาเอง จอมยอมกลับไปแล้ว ว่านกลับมาโวยผมว่า มึงอ่ะใจร้าย น้องตาหวานของกู เหี่ยวยังกับผักลวก ผมถามว่านว่า จริงเหรอ ผมเริ่มเป็นห่วงจอมแล้วเหมือนกัน เมื่อคืนผมก็ทิ้งมาเฉยๆ วันนี้ได้กินข้าวหรือยัง ว่านทำเสียงฉุนๆ ว่า เอากระดาษมา กูจะเอาไปให้คนอื่นช่วยตัด ถ้ามึงเซอร์ไพรส์ไม่สำเร็จแล้วเขาโกรธมึงกลับนะ กูจะคอยสมน้ำหน้ามึงเลย

ผมได้หัวใจสีชมพูดวงเล็กบ้างใหญ่บ้างมาเต็มกระเป๋า แหวนก็พร้อมแล้ว ผมไปหา เจอจอมกำลังกินข้าวมื้อเย็น ผมคิดอยู่ว่า ดีเหมือนกัน ผมจะได้มีเวลา แต่พอเห็นหน้าตาท่าทางจอม เหี่ยวเหมือนผักลวกแบบที่ว่านบอกจริงๆ ผมก็อดสงสารไม่ได้ เลยไปหาผลไม้มานั่งกินเป็นเพื่อน จอมเขี่ยข้าวเข้าปากไป ก็มองผมไปด้วย ดูจะไม่รู้รสข้าวเลย แต่อีกเดี๋ยวก็จะดีแล้ว ผมยังตีหน้าเข้ม สั่งให้กินข้าวให้หมด แล้วผมจะคุยด้วย ผมดูจนจอมกินข้าวหมดจานแล้ว ก็รีบขึ้นห้อง เอาหัวใจมาประดับจนเต็มห้อง ระหว่างที่จอมล้างจาน ผมปิดไฟ กำแหวนในกระเป๋ากางเกงไว้แน่น ขอให้จอมชอบทุกอย่างที่ผมทำให้ทีเถิด

จอมมาแล้ว จอมตามผมมาแบบงงๆ ตอนผมดึงมือให้มายืนกลางห้อง จับเขาหันหลัง ดึงมือจอมมาด้านหลัง ผมไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าจะเจออาการแบบนั้น จอมเกร็งมือไว้ ไม่ยอมให้ผมถอดแหวน จอมจะสะบัดตัวหนี จนผมต้องกดข้อมือจอมไว้ สั่งให้เขาอยู่นิ่งๆ จอมพูดไปสะอื้นไปว่า ไม่นะ ไม่เอานะ อย่าถอดแหวน คุณเลิกกับผมไม่ได้นะ ผมบังคับถอดแหวนออกมาจนได้ แล้วรีบสวมวงใหม่ให้ ถ้าจอมร้องไห้นานกว่านี้ ผมคงร้องตามแน่ๆ ผมปล่อยมือจอม เดินไปเปิดไฟ  รอลุ้นว่าจอมจะว่าไง

ผมว่าจอมต้องชอบแน่ๆ เขายืนตะลึงนิ่งอยู่ก่อนจะหันไปดูรอบห้อง ผมถามจอมว่าชอบมั้ย คำตอบที่ได้คือ จอมโผเข้ามากอดผมเต็มแรง  ซบไหล่ผมข้างหนึ่ง  รัวกำปั้นทุบไหล่อีกข้าง  ผมกอดก็แล้ว โอ๋ก็แล้ว จอมก็ยังไม่หยุดร้องไห้ ยิ่งพอผมบอกว่า ผมทำแหวนใหม่มาให้ เพราะวงเก่า เขาใส่จนสึกหมดแล้ว ผมไม่ได้โกรธ แค่อยากเซอร์ไพรส์ จอมยังเป็น แฟนเข็ม และก็เป็น ที่รักของเข็ม คนเดียว อีกด้วย จอมยังร้องไห้อยู่กับไหล่ผม พูดเบาๆ ว่า คุณทำบ้าอะไร ผมกลัวแทบตาย

จอมไม่โกรธผมสักนิดเลย มีแต่กลัวผมโกรธ จอมน่ารักกับผม คืนนี้ผมจะรักจอมให้สุด

ผมทำทุกอย่างที่จอมชอบ แตะเบาตรงนี้ กดหนักตรงนั้น ผมชอบจริงๆ เวลาที่ได้รู้สึกว่าจอมรู้สึกไปกับทุกสัมผัสของผม ผมรู้ว่าจอมจะถึงแล้ว ผมก็ถอยออกมา มันไม่ได้ง่ายเลย เพราะความรู้สึกผมเองก็กำลังจะไปแล้วเหมือนกัน แต่ผมเป็นอัลฟา เป็นคนคุมเกม และวันนี้ ผมไม่อยากให้มันเหมือนทุกวัน ผมพาอารมณ์จอมพุ่งไปจนเกือบจะถึงขีดอีกรอบ แล้วก็หยุด ถอยออกมาจูบเขา เบาๆ เรื่อยๆ ไม่นานเกินรอ จอมก็ทนไม่ไหว ร้องขอผมว่าอย่าทรมานเขาแบบนี้ เขาจะตายอยู่แล้ว  แล้วก็ตามมาด้วย อย่าหยุด อย่าหยุด

ผมถอดถุงยางออก ล้มตัวลงนอนข้างจอม เขายังหายใจไม่ปกติเลย ผมถามเบาๆ ว่า ชอบมั้ย จอมถามกลับว่า ถ้าเขาหัวใจวายตายจะทำไง ผมหัวเราะ ทั้งเหนื่อยมาก และมีความสุขมาก ผมกอดจอมแน่นขึ้น บอกเขาว่า ผมไม่ให้คุณตาย ผมรักคุณ จอมยิ้มให้ผม หวานเชื่อมจนอยากกินเขาอีกรอบ แต่ผมไม่ไหวแล้ว

ผมแต่งตัวเสร็จ ลงมาข้างล่าง ก็เจออาหารเช้าแบบจัดเต็มรออยู่แล้ว จอมลวกไข่ไว้10 ฟอง แล้วยังมี แฮม นม ขนมปัง ผักต้ม ผลไม้อีก จอมบอกว่ากินไม่หมดก็ไม่เป็นไร เขาทำเผื่อให้ กลัวผมไม่มีแรงทำงาน ผมรู้สึกว่ามันเยอะมาก แต่กินกันไป คุยกันไป ก็หมดอยู่ดี ผมบอกจอมว่า ผมไม่เคยโกรธ ที่จอมไม่บอกเรื่องยา ผมแค่ผิดหวังเล็กๆ แต่ก็ดีแล้ว ผมอยากให้จอมไปรักษาอาการกลัวเข็มให้ดีขึ้นก่อน ผมแตะแผลที่คอเขา มันตื้นขึ้นมาเยอะแล้ว รอยกัดบรรเทาการฮีตของจอมได้ แต่กันไม่ให้จอมท้องไม่ได้ ผมบอกจอมให้หยุดกินยา ผมจะระวังเอง รอให้พร้อมจริงๆ แล้วค่อยว่ากัน

ผมย้ำจอมเรื่องหาหมอ อยากไปเมื่อไหร่เดี๋ยวผมพาไป ย้ำเรื่องชวนแม่กินข้าว หอมแก้มจอม ความรู้สึกชื่นใจที่ผมห่างไปหลายวัน ผมบอกตัวเองว่า ผมจะไม่ทรมานตัวเองด้วยการแกล้งจอมแบบนี้อีกแล้ว

ผมไปซื้อผ้าปูที่นอนให้จอมเพิ่ม ผมไปนอนด้วยบ่อย จอมก็ต้องเปลี่ยนผ้าบ่อยกว่าเดิม ผมเลือกแบบที่เนื้อผ้าคล้ายๆ กับที่จอมใช้อยู่ คนขายเสนอแบบที่แพงกว่านั้นให้ แต่ผมยืนยันเอาแบบนี้ แล้วเปิดกล้องให้จอมเลือกสี ผมนึกถึงที่ว่านบอกว่า จะจองห้องพูลวิลลาให้ผมกับจอม วันที่ไป Outing แต่ผมบอกว่าเอาห้องธรรมดาก็ได้ จอมไม่ได้ติดหรู แค่อยู่กับกู เขาอยู่ได้หมดแหละ ว่านยังแซวกูนึกว่าอยากฮันนีมูน ผมหัวเราะ ตอบกลับไปว่า อันนั้นกูไปกับเมียกู ไม่ให้มึงเลือกให้หรอก

จอมยังเป็นจอม เสมอต้นเสมอปลาย ไม่ถามยี่ห้อ ไม่ถามชื่อร้าน ไม่ถามราคา ไม่ถามอยากได้ของดีของแพง ถามแค่ว่า ทำไมผมไม่เลือกเอง ผมตอบยิ้มๆ ว่า ก็คุณมานอน หรือจะให้ผมพาคนอื่นมานอน ผมจะได้ถามคนอื่น จอมมองค้อนผม น่ารักจนอยากขอให้ทำอีกรอบ แล้วก็เลือก สีแดงที่ผมชอบ สีขาวที่เรา 2 คนชอบ แล้วก็สีฟ้าที่เขาชอบ

จอมน่ารัก ใส่ใจ ไม่เคยสนใจแต่ตัวเอง เรื่องที่ป๊าอยากให้เขาลองเขียนแผนปรับปรุงร้าน จอมก็บอกว่าเขายังทำอะไรมากไม่ได้ เพราะพีทเริ่มไม่พอใจ ถึงเรื่องที่ทำจะเป็นประโยชน์กับร้าน แต่ร้านก็ไม่ใช่ของเขาคนเดียว เขาต้องสนใจความรู้สึก ความคิดของพีทด้วย

ป๊าถึงได้ชอบว่า จอมเป็นคนดี ถ้าเป็นคนอื่น ป๊าเสนอแบบนี้ เขาก็อาจจะทำตามป๊า เพื่อประจบเอาใจ เพื่อผลประโยชน์อย่างอื่น แต่จอมไม่เคยทำอะไรให้ป๊ารู้สึกเลยว่า จอมเข้ามาหาผมเพราะเหตุผลอื่น นอกจาก รักผม วันแต่งงานลูกของอาชาญ ป๊าก็เลยอยากให้ผมพาจอมไปด้วย

ผมไม่ได้เตรียมใจจะไปเจอคำถามแบบนั้นจากจอมเลย จอมถามว่า พาเขาไป คนอื่นจะมองครอบครัวผมยังไง เจ้าภาพจะยินดีต้อนรับเขามั้ย แล้วยังคนในงาน เขาควรยอมรับการอยู่ในวงสังคมของจอมในฐานะอะไร ผมไม่มีคำตอบให้จอมเลยสักอย่าง เพราะผมไม่เคยคิดว่าผมต้องคิดเรื่องนี้ด้วย ที่ผ่านมา พอผมเห็นการไม่ยอมรับจอมจากคนในสังคมของผม ผมก็เลี่ยง ไม่เคยพาจอมไปอีก เพราะผมไม่อยากเห็นใครทำแบบนั้นกับจอม ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรก็ได้ ถ้าจะเก็บจอมไว้เป็นแค่คนของความรู้สึก แบบอัลฟาคนอื่นเขาทำ แต่ผมไม่อยากให้ใครมาเรียกลูกผมว่า ลูกเมียเก็บ ม๊าพูดถูก ผมไม่เคยแสดงความจริงจังเอง จอมถึงได้ไม่มั่นใจ

ป๊าอยากให้ไปออกงานพร้อมกันทั้งครอบครัว ก็แปลว่า ป๊าม๊ายินดีที่จะให้ทุกคนรับรู้ว่าจอมเป็นใคร ทีนี้ก็อยู่ที่ผมแล้ว ว่าจะให้จอมปรากฏตัวในฐานะอะไร

ผมไม่ได้ตอบอะไรจอม ถามต่อว่าแม่จะมากินข้าวที่บ้านวันไหน จอมบอกว่าแม่จะมาวันจันทร์ เขาจะไปรับแม่แล้วไปบ้านผม

จันทร์หน้า ผมมีเวลาอีกแค่ 3 วัน ผมบอกป๊ากับม๊าว่า จอมถามผมแบบนี้ ผมอยากทำให้จอมมั่นใจ ป๊าม๊าจะอนุญาตหรือเปล่า ทั้ง 2 คนบอกว่า  ถ้าผมมั่นใจแล้วว่า จอมคือคนที่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดไปจริงๆ ก็ทำได้เลย แต่ผมต้องรับความจริงด้วยว่า มันคงมีปัญหาตามมาให้แก้อีก จู่ๆ ผมก็เสียความมั่นใจไปเฉยๆ ผมถามม๊าว่า ผมไม่เคยคุยกับจอม กับแม่จอมเรื่องนี้เลย ถ้าแม่จอมไม่ยอม... ป๊าหัวเราะลั่น บอกว่า ก็เขาอยู่ในบ้านเรา ถ้าไม่ยอมก็จับขังทั้งแม่ทั้งลูกแหละ เดี๋ยวก็ยอมเอง ม๊าตีไหล่ป๊า ดุป๊าว่า อย่าเพิ่งแหย่ลูก ดูสิ หน้าเหลือ 2 นิ้วแล้ว ยังไม่ทันได้ขอเลย เดี๋ยววันนั้น ม๊าเกริ่นให้ก่อน แม่จอมเขาจะได้ไม่งง กินข้าวกันเสร็จ เข็มค่อยพูดเองแล้วกันนะ

ผมอยากสั่งทำแหวนไว้ขอจอม แต่เวลาแค่นี้ ไม่มีร้านไหนทำให้ผมทัน วงที่ขนาดพอดีกับนิ้วจอมก็มีอยู่ไม่กี่แบบ ผมตัดใจเลือกมาวงหนึ่ง ปลอบใจตัวเองว่า เอาไว้แก้ตัวตอนขอจอมแต่งงานแล้วกัน

วันจันทร์ ผมรีบเคลียร์งาน แล้วกลับบ้าน แต่ก็ยังไปถึงทีหลังจอม ผมตื่นเต้นจนเผลอ เข้าไปหอมแก้มจอม ไม่ได้ดุเลยว่า ผู้ใหญ่อยู่กันครบ ผมเลยรีบไหว้แม่จอม แล้วขอตัวขึ้นข้างบน ผมเปิดกล่อง ตรวจดูว่าแหวนยังอยู่ ทบทวนว่าจะพูดอะไร แล้วก็ภาวนาขอให้พูดได้จนจบแบบเรียบร้อย

ผมไม่รู้เลยว่าม๊าช่วยพูดให้ผมหรือยัง ผมเห็นแต่แม่คุยกับป๊าม๊าผมอย่างออกรสออกชาติ กินข้าวเสร็จก็ย้ายไปคุยกันต่อในห้องนั่งเล่น ผมตื่นเต้น ไม่รู้จะพูดตอนไหนดี ป๊ามองมาทางผม เล่าเรื่องลูกอาชาญ อายุก็ประมาณเดียวกับผม กำลังจะแต่งงานแล้ว ผมลุกไปนั่งพับเพียบตรงหน้าแม่จอม ล้วงกล่องแหวนวางไว้บนมือให้แม่เห็น ผมว่า ผมพูดอะไรไปตั้งเยอะ แต่ผมได้ยินตัวเองพูดแค่ว่า คู่หมั้น ได้มั้ยครับ แม่หยิบกล่องไปเปิด หยิบแหวนวางลงบนมือผม พูดกับผมว่า ขอบใจนะที่ให้เกียรติลูกแม่ ผมเพิ่งรู้สึกตัวตอนนั้นว่ากลั้นหายใจอยู่ ผมแทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม่เรียกจอมมานั่งข้างผม น้ำตาเต็มตาเขา กำลังจะไหล ผมจะสวมแหวนให้จอม แต่ม๊าพูดก่อนว่า เข็ม ซ้าย ลูก ผมสูดหายใจเข้า พยายามไม่ตื่นเต้นไปมากกว่านี้ จับมือซ้ายจอม สวนแหวนเข้าที่นิ้วนาง จอมมองนิ้วตัวเองนิ่งเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาไหว้ผม กอดผม น้ำตาซึมอยู่บนไหล่ผม พูดซ้ำๆ ว่า ขอบคุณนะ ขอบคุณที่สุด  

ผมอยากขอบคุณจอมเหมือนกันที่ยอมรับผม พร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาไปพร้อมผม แต่ผมตื้นตันจนพูดไม่ออก จอมขยับไปไหว้ป๊าม๊า ม๊าให้โอวาทเหมือนเป็นคู่บ่าวสาว จนป๊าทัก ซึ่งก็ไม่น่าทักเลย เพราะพอม๊าหยุดให้โอวาท ก็กลับมาแซวผมแทนว่า ลืมไป เอาแหวนแบบนี้มาขอ จอมคงไม่แต่งด้วย หน้าตาเหมือนเอามาจากเครื่องหมุนไข่ จอมหัวเราะทั้งน้ำตา กลับมากอดแม่ สะอื้นจนไหล่สั่น ตอนแม่บอกว่า แม่ดีใจด้วยที่จอมเจอคนดีแล้วก็จริงใจกับจอมจริงๆ แม่รู้ว่าจอมกลัว แต่ต่อไปนี้ จอมไม่ต้องเผชิญหน้าคนเดียวอีกแล้วนะ จอมพยักหน้ารับ แล้วกลับมากอดผมอีก

ม๊าบอกแม่จอมว่า เรา 2 คนคงอยากอยู่ด้วยกัน ม๊าจะให้คนขับรถไปส่งแม่ แล้วก็จะนั่งไปเป็นเพื่อนด้วย แม่ลูบหัวจอม แล้วบอกว่า ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ขอบคุณนะคะ ผมเข้าไปไหว้ขอบคุณแม่ที่อนุญาตให้จอมหมั้นกับผม แม่ยิ้มให้ผม พูดกับผมว่า แม่ก็ต้องขอบคุณเข็มและครอบครัวของเข็มเหมือนกันนะ ที่ยอมรับและให้เกียรติจอมขนาดนี้ ลูกแม่เขารักเข็มมากนะ ถึงเข็มจะแค่เก็บเขาไว้ เขาก็คงไม่ว่าอะไร เขาคงไม่คิดว่าเข็มจะให้เขาขนาดนี้ ถึงได้ร้องไห้ไม่หยุด

ม๊ากับแม่ออกไปแล้ว ผมจูงมือจอมขึ้นห้อง บอกให้เขาอาบน้ำก่อน ผมไปนั่งที่โซฟา รอดูว่าจอมจะว่ายังไงที่ผมเปลี่ยนรูปจากที่คนอื่นถ่ายให้ มาเป็นรูปที่ผมถ่ายเองวันที่ไปเขาใหญ่ ผมรออยู่สักพัก จอมก็เดินตัวหอมกรุ่นมาจูบผม พูดกับผมว่า คุณถ่ายรูปเก่งจัง มีอะไรเซอร์ไพรส์ผมอีกมั้ย ผมหัวเราะ บอกว่า ไม่มีแล้ว มีแต่อยากขอ ผมแตะรอยแผลที่คอจอม จอมพยักหน้า ทิ้งตัวพิงโซฟา บีบมือผมเบาๆ ตอนผมฝังเขี้ยวลงไป จอมพูดเบาๆ ว่า ผมรักคุณ รักความรู้สึกดีๆ แบบนี้ คุณช่วยทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ ตลอดไป ได้มั้ย ผมกดเขี้ยวให้จมลึกลงไปอีก ผมก็ชอบความรู้สึกดีๆ ตอนนี้เหมือนกัน จอมปล่อยให้ผมดื่มด่ำกับเลือดเขาตามสบาย เขาลูบนิ้วผมทุกนิ้ว พูดต่อว่า  ผมไม่ค่อยเห็นคุณใส่แหวน ไม่ชอบเหรอ ถ้าผมให้ คุณจะใส่มั้ย ผมถอนเขี้ยวออกจากคอเขา จูบซับจนเลือดหยุด จอมลุกไปหยิบกล่องเล็กออกมาจากกระเป๋าสะพาย กลับมานั่งข้างผม เปิดให้ผมเห็นแหวนทองเกลี้ยงๆ จอมพูดต่อว่า ผมมีเงินไม่เยอะ ซื้อได้เท่านี้ มันไม่สวยเหมือนแหวนแพงๆ ที่คุณให้ผม แต่ช่วยรับไว้ได้มั้ย ผมอยากให้คุณรู้ว่า คุณก็เป็นที่รักของผมเหมือนกัน ผมตื้นตันจนน้ำตาซึม หยิบแหวนจากกล่องใส่มือจอม บอกจอมว่า ใส่ให้ผมหน่อย จอมจะใส่ที่นิ้วกลาง แต่ผมงอนิ้วหลบ จอมทำท่าไม่แน่ใจ ก่อนจะใส่ที่นิ้วนางให้ผม  ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มจอม หมุนแหวนไปมา ถามจอมว่า ผมถอดก่อนได้มั้ย ขอเอาไปให้ช่างแก้ให้พอดีแล้วผมค่อยใส่นะ ผมกลัวหลุดหาย ไม่อยากใส่นิ้วอื่นด้วย จอมพูดค่อยๆ ว่า ผมแค่อยากให้คุณใส่เล่น ไม่ได้ตั้งใจเอามาแลก มันแค่แหวนถูกๆ คุณใส่นิ้วไหนก็ได้ ผมถอดแหวนเก็บใส่กล่อง บอกจอมว่า ไม่ได้หรอก ของที่คุณให้ผม มันมีค่าทุกชิ้น ผมอยากใส่นิ้วนี้ เข้าใจนะครับ คุณคู่หมั้น  

จอมยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว ผมเห็นมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ยังทำผมเขินได้ทุกที

ก่อนนอนคืนนั้น จอมถามผมว่า ทำไมตัดสินใจแบบนี้ ผมพลิกตัวไปพูดข้างหูจอมว่า ผมไม่อยากให้ใครมาเรียกลูกเราว่า ลูกเมียเก็บ จอมน้ำตาคลออีกแล้ว หันมาซบไหล่ผม พูดคำที่วันนี้ผมได้ยินมาเป็นสิบรอบแล้ว ขอบคุณนะเข็ม

จอมจะรีบกลับก่อนผมออกไปทำงาน ผมเรียกให้มาหอมแก้มผมก่อน แล้วบอกเขาว่า ตอนค่ำผมไปหา อ่านนิทานให้ผมฟังด้วยนะ ผมจับมือจอมมาจูบ บอกเขาว่า แหวนหมั้นคุณถอดเก็บก็ได้นะ ไว้ค่อยใส่วันที่ไปงานก็ได้ คุณจะได้ไม่ต้องระวังมาก แต่วงนี้ ผมจิ้มนิ้วลงบนแหวนที่ผมทำมาเซอร์ไพรส์จอม ห้ามถอด จอมยิ้ม พยักหน้ารับ หอมแก้มผมอีก แล้วก็ออกไป

ป๊าม๊าเห็นผมก็ถามหาจอม ผมตอบว่า จอมไม่ได้ตั้งใจจะมาค้างกับผม เลยต้องรีบกลับไปดูร้าน  ผมถามม๊าว่าคุยอะไรกับแม่จอมบ้าง ม๊าเล่าว่าม๊าคุยกับแม่จอมว่า ถ้าแค่คบกัน 2 คน ก็คงไม่มีอะไร แต่ถ้าจะผูกพันกันมากกว่านั้น จอมก็คงต้องการความชัดเจน เข็มเองก็อยากทำให้ชัดเจน แต่แม่จอมก็ยังห่วงว่าเข็มจะจริงจังไปได้นานแค่ไหน แม่จอมไม่อยากเห็นจอมผิดหวัง ผมถามม๊าว่า ม๊าพูดยังไง แม่จอมถึงยอม ม๊าบอกว่า ไม่ได้พูดอะไรมาก ก็แค่บอกว่า ขอโอกาสให้เข็มได้พิสูจน์ตัวเอง เรื่องนี้เข็มไม่ได้อยากทำคนเดียว ป๊าม๊ารับรู้และเต็มใจจะให้จมมาเป็นครอบครัวของเราอย่างเปิดเผยอยู่แล้ว ผมชมว่า ม๊าเก่งจัง ม๊าหัวเราะ พูดขำๆ ว่า ตอนม๊าไปขอป๊า ม๊าก็พูดแบบนี้แหละ  

ป๊าทำเสียงขลุกขลัก เหมือนกาแฟติดคอ ไล่ให้ผมรีบกิน รีบไปทำงานได้แล้ว ป๊าไม่อยากเสียภาพพจน์มากไปกว่านี้

ผมไปหาจอมตั้งแต่หัวค่ำ วันนี้ร้านคนเยอะ ผมก็เลยไม่ได้นั่งข้างล่าง จอมคงรอจะถามผมมาทั้งวันแล้ว พอปิดร้านเรียบร้อย เข้าห้องมา เขาก็ถามเลยว่า ก่อนหน้านี้ ทำไมผมไม่อยากมีลูก ผมตอบจอมว่า ผมแค่คิดว่าโลกมันไม่ได้น่าอยู่ขนาดนั้น เกิดมาก็ต้องมาแย่งกินแย่งใช้ ทรัพยากรก็มีจำกัด โลกก็ร้อนขึ้นทุกวัน สังคมก็มีคนน่ากลัวเต็มไปหมด

จอมนั่งฟังตาแป๋ว ถามผมอีกว่า แล้วทำไมตอนนี้คุณเปลี่ยนใจ ผมยิ้มให้ ตอบเขาว่า ไม่รู้รู้สิ ผมลุกจากเก้าอี้ ไปนั่งข้างจอมที่พื้นข้างเตียง ผมพูดต่อว่า แค่พอคิดว่าเป็นลูกเรา ผมก็มีความสุขแล้ว อยากรู้จักเขา อยากรักเขา เรื่องอะไรๆ ที่ผมเคยกลัว มันก็หายไปหมด ผมเคยคิดอยู่เหมือนกันนะ ว่าลูกต้องถูก bully แน่ๆ แต่ผมว่าคุณเก่ง คุณรับมือกับปัญหาพวกนั้นมาแล้ว คุณต้องช่วยลูกได้แน่ๆ คุณว่างั้นมั้ย จอมน้ำตาคลออีกแล้ว ผมโยกหัวเขาเบาๆ บอกเขาว่า เลิกพูดดีกว่า คุณร้องไห้เพราะผมเยอะไปแล้วนะ ไปอาบน้ำได้แล้ว ผมรอคุณอ่านนิทานให้ผมฟังอยู่นะ

นิทานที่ผมซื้อมาแบบรีบเลือก มีชื่อภาษาไทยว่า ลูกเป็ดขี้เหร่ เรื่องของลูกเป็ดน้อยที่เกิดมาผิดแปลกจากตัวอื่น ทั้งรูปร่างหน้าตา และความสามารถ ก็เลยโดนดูถูกดูแคลนสารพัด กว่าจะโตและรู้ว่าตัวเองเป็นหงส์แสนสวย ผมนอนหนุนตักจอม ฟังเขาอ่านจนจบเรื่อง จอมถามผมว่า อยากเล่าเรื่องนี้ให้ลูกฟังจริงๆ เหรอ ลูกเราจะไม่ยิ่งรู้สึกว่า เขาเป็นลูกเป็ดขี้เหร่เหรอ ผมจับมือจอมไว้ บอกเขาว่า มันก็เป็นหน้าที่เราไง ที่ต้องทำให้เขารู้ว่า เขาเป็นหงส์ ผมสบตาจอมนิ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า เหมือนคุณ จอมกะพริบตา มองผม ถามผมว่า คุณมั่นใจจริงๆ เหรอว่า ผมจะไม่ไปเป็นลูกเป็ดขี้เหร่อยู่ในงาน ผมกดมือจอมให้แนบกับอกผม ตอบจอมว่า มั่นใจสิ เพราะผมเห็นคุณเป็นหงส์ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว

ผมหยิบหนังสือจากมือจอมไปเก็บในตู้หนังสือ ปิดไฟ จอมยังนั่งพิงหัวเตียงมองผม ใต้รอยแวววาวของน้ำตา มีความอ่อนหวาน ซาบซึ้ง ผมลงนอนข้างเขา จอมก้มลงมาจูบผมเบาๆ เลื่อนตัวลงนอน กระซิบบอกผมว่า ฝันดีนะครับ ที่รักของจอม

ผมรู้ว่าผมทำให้ทุกคนเห็นจอมเป็นหงส์เหมือนผมไม่ได้ แต่ผมทำให้จอมมั่นใจได้ ว่าผมเห็นเขาเป็นหงส์เสมอ ไม่มีวันเปลี่ยน ผมจะทำ

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2567
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2567 14:26:29 น.		0 comments
Counter : 232 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet